Profile
Blog
Photos
Videos
Terwijl het kwik buiten alleen maar lijkt te dalen en de regen maar uit de lucht blijft vallen, blik ik terug op onze laatste twee weken in Rio De Janeiro. Oorspronkelijk stond deze bestemming nooit op het programma maar programma's zijn er om gewijzigd te worden. En zo geschiedde dat wij op 9 juni op het vliegtuig zaten van Quito richting Rio. Eigenlijk zelfs met kriebels in de buik want wij hadden besloten te eindigen met een knaller van formaat. 'Onze Duivels op het WK'.
Met dank aan de vele contacten die je onderweg legt konden wij bij Kathy en Dave verblijven, vrienden die mee op de boot naar Antarctica zaten. Het was wel even schrikken toen ze ons hun adres doorgaven. Jeppa vlak op Ipanema Beach. Wat kan een mens nog meer wensen?
's Avonds laat werden we in de luchthaven opgewacht door Kathy. Vanaf de eerste knuffel tot het zware afscheid twee weken later werden we als God in Frankrijk ontvangen. De gastvrijheid van dit super leuk Amerikaans koppel was onbeschrijflijk. Voor moesten we nog wat honger hebben na de vlucht stond er al een verse pasta klaar en natuurlijk een aperitiefje om onze aankomst te vieren. Hoe zeggen ze dat, met je gat in de boter vallen?
Na een goede nachtrust trokken we op onze eerste dag Rio richting Petropolis. Dit is een dorpje op enkele uren rijden van de grote stad. Kathy had samen met haar vriendinnen een shop en bierproefdag gepland. En ondanks onze honger om Rio zelf te gaan verkennen, leek het ons wel wat om de achterliggende buurten ook eens te zien. Petropolis lag in het groen. De talloze riviertjes, bomen, bergen zorgden voor spectaculaire uitzichten. Vreemd genoeg waren die toch weer totaal anders dan de landschappen die we in de Andes zagen. De brouwerij waar we heen gingen was jammer genoeg gesloten maar er was zoveel te zien rondom ons, dat we dat eigenlijk niet aan ons hart lieten komen. Het had echt wel iets om rond te rijden op kasseien tussen al het groen. Jammer genoeg zagen we de ara's of toekans niet voorbijvliegen, al had je wel het gevoel dat het elk moment kon gebeuren…
De tweede dag was het dan eindelijk zo ver, we gingen Rio de Janeiro verkennen. Maxime en ik wandelden van ons appartement op Ipanema helemaal tot het einde van Copacabana en weer terug. Klinkt als een hapje maar geloof me gerust als ik zeg dat dat kilometers ver is. Ondertussen zagen we de talloze voorbereidingen voor de wereldbeker, enkele surfwinkels en waren we op zoek naar Belgische voetbaltruitjes. Dat laatste was veel gemakkelijker gezegd dan gevonden. Het werd een hopeloze zoektocht waarbij we zo goed als elke winkel bezocht hebben zonder succes. Maar onze troost vonden we al snel in het Belgische Delirium Café. Een frisse pint, een lekker voorgerechtje en een heerlijke hamburger stilden onze honger. Die avond was het dan toevallig de NBA finale op TV. Wel op tv is veel gezegd maar daar D&K enorme sportfans zijn hadden zijn een speciale box "slingshot" genaamd die hen gewoon hun zenders van in de VS liet afspelen. Op typisch Amerikaanse wijze beleefden we de heerlijke overheersing van de SPURS. Lekkere hapjes en natuurlijk de overheerlijke zelfgemaakte brownies voor de Midnight Munchies mochten niet ontbreken. Hemelse chocolade brokjes die ons even deden vergeten dat we al bijna een jaar geen Belgische chocolade meer hadden gegeten.
Ondanks dat er geen wekker was gezet, was het de volgende ochtend weer vroeg dag. Eindelijk was het eens goed weer in Rio de Janeiro en dat betekende voor ons maar één ding: zo snel mogelijk naar Cristo Rendetor geraken! We sprongen uit ons bed en in onze kleren en in mum van tijd zaten we in de taxi te midden van de grote ochtendspits. Maar ondanks onze spectaculaire ochtendrush, waren wij niet de eerste die boven waren. Gelukkig was er geen wachtrij beneden maar boven was het wel over de koppen lopen. Na een half uur van duwen en trekken, hielden Maxime en ik het voor bekeken. We waren blij dat we het gezien hadden, maar we waren misschien nog gelukkiger dat we naar beneden konden gaan. En het hoogtepunt van de dag lag nog steeds voor ons, de opening van de wereldbeker voetbal. Tegen de middag lag het leven helemaal stil in Rio en keek iedereen al reikhalzend uit naar de wedstrijd van Brazilië. Onderweg naar de FanFest kochten we nog een vlag van België zodat we toch iets van België hadden. En toen gebeurde het Mirakel… een jonge Braziliaan kwam naar ons toe gelopen voor een foto en hij had een 'echt' Belgisch shirt. Hij gaf ons het adres van de winkel en wij hadden onze activiteit voor de volgende dag. Dat van die foto's was trouwens geen rariteit. Ik denk niet dat wij één keer naar het fanfest zijn kunnen wandelen zonder te moeten stoppen voor duizenden foto's. Want wie wilt er nu niet op de foto met ECHTE Belgen. Ondertussen stond er al heel wat volk voor de FanFest en met heel veel geduw en getrek, geraakten wij uiteindelijk binnen. Maxime was door het duw en trekwerk wel haar schoenen kwijt maar dat was een kleine tol… eens binnen waren we echt wel onder de indruk. De openingsceremonie ging van start en het eerste kippenvelmoment was aangebroken. Er lagen nog enkele mooie dagen in het verschiet…
De volgende dag stond Rio Centraal op het programma. We gingen voor de eerste keer met het openbaar vervoer, dat beter mee viel dan verwacht. Rio Centrum staat bekend als niet zo veilig en dat was ook te merken. Niet zozeer dat ik me onveilig voelde, maar eerder aan de maatregelen die er getroffen waren. Zo wilden we een bank binnen geraken en dat ging niet van een leien dakje. Blijkbaar moet je eerst je rugzak door een gleuf steken, daarna al je spullen uit je zakken halen en door diezelfde gleuf naar binnen steken en dan loop je door een draaideur die de securityagenten bedienen. Geloof mij, eer ze je dat in het Portugees hebben uitgelegd, ben je weer een 15-tal minuten verder. Maar we vonden waar we voor kwamen. Ik had mijn Belgisch shirt. Maxime vond er enkel één waar ze in kon zwemmen. Ondertussen hadden we ook wel al retro shirts van 1960 dus al bij al waren we tevreden. De rest van de dag wandelden we verwonderd door de straten van Rio. Het centrum had best veel te bieden. We kwamen terecht in een prachtige kerk, een heel knap museum en we zagen enkele hele mooie gebouwen zoals het theater en de beurs. Groot, bombastisch, met veel goud en tierelantijntjes maar best wel knap tegelijkertijd. Het deed mij een beetje denken aan het Centraal station of de opera.
De 14de juni leek verdacht veel op de 12de juni. 's Ochtends vroeg wakker worden, rushen en hopen dat je voor de massa bent. Deze keer gingen we niet naar Cristo maar naar Pao de Acucar of vrij vertaald de Suikerbladberg. Ditmaal hadden we veel meer geluk: prachtige blauwe hemel, weinig of geen toeristen en dus ruimte. We bleven honderden foto's trekken en namen de omgeving in ons op. Rustig genieten van deze prachtige oase. Tegen de tijd dat we weer naar beneden gingen, stond er een massa toeristen aan te schuiven en was de wachttijd al bijna een uur. We prijsden ons gelukkig en wandelden nog even rond in de Urca wijk.
De volgende dagen waren vooral gekenmerkt door het bekijken van wedstrijden met Kathy en Dave in het FanFest maar misschien nog net iets meer door het aftellen naar onze eerste wedstrijd. 17 Juni was het er eindelijk. Om 5u vertrokken we naar de luchthaven. We checkten in en zagen meer en meer gecancelde vluchten. De schrik kroop stilaan in onze kleren en al snel bleek deze gegrond. De luchthavens van Rio hebben geen radar en telkens het er grijs weer is, moeten ze de luchthaven sluiten want ze hebben een goede zichtbaarheid nodig om te kunnen landen. Daar stonden we dan met onze tickets in de handen maar zonder vliegtuig om te kunnen vertrekken. Gelukkig leerden we er heel wat leuke Belgen en Algerijnen kennen en besloten we met zijn allen naar het fanfest te gaan en daar de match te volgen. We moesten ons zelf nog haasten want de match ging bijna starten. Tous ensemble tous ensemble heuj heuj. Het feestje kon beginnen, al gooide de penalty wel wat roet in het eten. Moe maar voldaan kropen we 's avonds in ons bed. Het aftellen naar de match tegen Rusland kon beginnen. En de sfeer, die was fenomenaal…
Nu de spanning een beetje was gaan liggen, konden we weer wat de toerist gaan uithangen. We wandelden rond de Lagoa en bezochten enkele parken. Het leuke was dat er in de parken ook enkele kleine aapjes zaten. Het gaf ons toch een beetje een jungle-experience. In een van de parken kwamen we een heel knap gebouw tegen. Het was een van de artistieke centra van Rio. De setting was fenomenaal: te midden van het regenwoud met Cristo op de achtergrond. We namen er onze tijd en genoten.
De 21ste juni was er sneller dan gedacht. Deze keer vertrokken we goed op tijd om onze duivels ditmaal live aan te moedigen. 3 Uur voor de wedstrijd kwamen we al aan in het prachtige Maracana stadion. En we waren lang nog niet de eerste. Er waren heel veel 'Belgen' te bespeuren. 3 Uur lijkt lang maar eigenlijk is de tijd zo voorbij gevlogen. Zelfs voor we het goed en wel beseften was de wedstrijd gedaan. Al hebben onze nagels het wel geweten. Zo spannend en intens was de beleving voor ons.
Achteraf bekeken kunnen we alleen maar zeggen dat Rio echt een wereldstad is. Prachtige natuur, prachtige stranden, alle mogelijke sporten ter land, ter zee en in de lucht. Ik denk niet dat we mooier hadden kunnen afsluiten. We hadden zeker nog wel een maandje in Rio kunnen blijven.
Jammer genoeg betekende dit voor ons ook stilaan het einde van iets magisch. De volgende dag deden we nog enkele souvenirinkopen en pakten we onze zak. De allerlaatste keer. Iets dat eindeloos leek, was voorbij nog vooraleer we eigenlijk goed beseften dat we vertrokken waren…
Doeme toch, wat een jaar!
- comments