Profile
Blog
Photos
Videos
Deze dag werd er een om nooit meer te vergeten. Vandaag was de dag dat we naar Antarctica gingen. Deze dag werd er een dat we geen overbodige risico's gingen lopen om de boot te missen! Dus hielden we ons rustig bezig. Ik las een boek uit, Maxime werkte op de computer. De spanning was te snijden. We keken er ongelooflijk hard naar uit. Tot we plots een email kregen… er was een defect op de M/V Ortelius. Maar we konden wel gaan inchecken op de boot en alles ging dan uitgelegd worden.
Gelukkig voor ons ging het technisch defect gemaakt zijn in slechts één dag en boden ze ons een trip aan naar het National Park de Tierra Del Fuego. Een aanbod dat niemand weigerde, omdat er aan het einde van de wereld toch niet zo veel te doen is. De groep vatte het nieuws goed op en we besloten de 10 dagen goed in te zetten. We belandde in 'The Dubliner', de wereldberoemde kroeg in Ushuaïa. Eveneens ook de enige pub die laat open bleef. De sfeer zat al direct goed en we leerde veel leuke mensen kennen.
De volgende dag gingen we dan naar Tierra Del Fuego. We waanden ons in een bejaardenbus! We konden kiezen voor twee opties. Of we gingen om vogels te spotten of we gingen voor de wandeling. Beide opties waren duidelijk foute opties. Onze wandeltochten waren telkens 10-20minuten en we deden er zo drie. Eén werd er zelfs zwaar genoemd. En ja hoor, enkele waren zelfs buiten adem. In totaal zaten we wel 3 uur op de bus ten opzichte van 50 minuten wandelen. De gemiddelde leeftijd van de Antarcticaganger ligt dan ook iets boven de onze.
's Avonds kwam er geen beter nieuws, in tegendeel zelfs. Ons schip kon niet uitvaren en we zaten vast in Ushuaïa. Omdat we jammer genoeg niet alleen op de boot zaten, waren we met 100 op zoek naar een oplossing. We renden doorheen de stad op zoek naar een oplossing. Hectiek verzekerd! Maxime en ik gaven bijna de hoop op om naar Antarctica te gaan. Tot we ons realiseerden dat we deze reis vanuit België wellicht nooit zouden doen, en je hebt enkel spijt van de dingen die je niet gedaan hebt. Dus hakten we de knoop diezelfde avond door en gingen voor een 14 daagse trip met stop aan Cape Horn.
Ons nieuw schip, de Sea Spirit, vertrok wel maar pas de 25ste januari dus hadden we nog eens tien dagen in Ushuaïa. Nu niet bepaald het leukste geschenk, maar we hadden er wel gratis top eten, verblijf en bar. Maxime en ik besloten dan maar aan de Spaanse les te beginnen om de tijd te doden.
Na het weekend werd de grootste bekommernis de geldtransfer om onze nieuwe reis te kunnen betalen. Quark stond er op dat we zo snel mogelijk betaalden maar met onze kredietkaartlimieten en dergelijke, was dit niet evident. Dit zorgde ervoor dat Maxime en ik geen kamer voor onszelf hadden maar dat we elk apart in een dorm lagen daar Quark mannen en vrouwen gescheiden houdt. In sommige landen bestaan de middeleeuwen blijkbaar nog, maar we gingen wel naar Antarctica.
Om ons Spaans nog wat meer in de verf te zetten gingen we nog echte les pakken ook. Juf Marianna was onze lerares en eigenares van de Oscar Wilde language school. En daar pas viel het ons op hoeveel geluk wij hebben in België. De lessen waren extreem ongestructureerd, chaotisch en onvoorbereid. Het viel mij op dat ik echt structuur nodig heb om een taal te kunnen leren. Maxime ondervond dezelfde problemen en toen wij een mail van Stefano kregen dat hij weldra in Ushuaia zou aankomen, weet je wel onze host in Cape Town, besloten we te stoppen met de lessen en ons nog wat te amuseren.
Het weerzien met Stefano was super. Verrassend genoeg belandden we weer in de Dubliner en dronken we Jetfuel. Dit is een combinatie van Feret en Cola. Vraag ons nu niet wat Feret is, maar prijs je gelukkig dat je dat nog niet gedronken hebt. Het deed mij denken aan Jagermeister met Cola alleen nog meer naar medicatie proevend. Niet echt mijn ding en dus schakelde ik over naar drankjes die ik wel lustte. Stefano verbleef op een yacht met nog 3 andere vrienden en ging terug zeilen van Ushuaïa naar Cape Town. De rest van de crew had al gezeild van Cape Town naar Ushuaïa met enkele stops op Antarctica, dus je kan je al voorstellen dat de verhalen geweldig waren.
De dag van ons vertrek verkenden we nog even het yacht waarop Stefano de volgende twee maand ging verblijven. Het zag er heel knap uit en deed ons toch even wegdromen naar een vaarbewijs. Iets dat al een tijdje hoog op Maxime haar lijstje staat. Misschien proberen we hier of daar nog verder te reizen op een zeilyacht of dergelijke daar het volgens de crew van de Faraway wel mogelijk moet zijn. Het klinkt ons in elk geval als een geweldig avontuur in de oren. Ondertussen kwamen we er nog achter dat een van de vrienden van Stefano ook op ons schip zat en was het aftellen begonnen. Zolang dit schip maar vertrekt…
- comments
gysen imelda na een pauze, wegens verhuis ben ik er weer . Weer een tof verhaal! Ik stel het zeer goed op mn flatje, jammer genoeg heb ik plush moeten afgeven, pijnlijke ervaring . knuffels van de mamie!!!