Profile
Blog
Photos
Videos
Na ons Nieuw-Zeelands avontuur was het tijd om afscheid te nemen van Gerrit daar we vanaf nu ieder onze eigen weg op gaan. Gerrit zou terug naar Australië vliegen om naar de Australian Open te gaan en wij zouden onze eerste voet op Zuid-Amerikaans land zetten.
Casper en ik waren beide heel benieuwd naar wat komen zou. Zuid-Amerika zou toch weer iets heel anders worden dan Oceanië. De vlucht zelf was als een teletijdmachine, we vertrokken op 6 januari om 16u15 in Nieuw-Zeeland en kwamen op 6 januari om 12 uur 's middags in Chili aan. Best een grappig gevoel om terug in de tijd te gaan.
Eens aangekomen moesten we ons een namiddagje bezig houden want onze couch zou ons pas tegen 19u kunnen meeten aan de metro Santa Isabella. We besloten de metro te nemen naar Plaza des Armas en ons daar met onze zware backpacks op een terrasje te zetten. Het was tenslotte 40°C. De vlucht had ons best vermoeid en we zagen het niet echt zitten om met onze rugzakken door de stad te sjouwen. Ik moet zeggen, het eerste Zuid-Amerikaans pintje smaakte!
De tijd ging sneller voorbij dan gedacht, met dank aan twee leuke Chilenen die we op de plaza leerden kennen. Vader en zoon die beide al heel wat gereisd hadden en onder de noemer 'artistieke figuren' zouden geplaatst kunnen worden. Bij ons afscheid kregen we nog de cd van de vader mee zodat we zijn protestmuziek eens konden beluisteren tijdens onze trip.
Om 19u stipt zaten we aan Santa Isabella en daar kwam Alvaro ons ophalen. Achteraf bleek dat we wederom heel veel geluk hadden met onze host. We zijn uiteindelijk zes dagen in Santiago gebleven en hadden er een geweldige tijd. Alvaro heeft ons meegenomen naar een heerlijk Peruviaans restaurant in het hippe gedeelte van de stad. Echt super lekker! Ook zijn we twee keer gaan basketten met zijn vrienden. Best vreemd om na vijf maanden nog eens een bal in je handen te hebben. Ook ons lichaam was het niet meer gewoon. Nooit geweten dat een kont zo stijf kon zijn!
Toen we de stad aan het verkennen waren viel ons al snel op dat er iets mis was met het beeld. We wisten immers dat de stad omringd was door bergen maar we zagen deze amper. De reden hiervoor was heel simpel: SMOG. De hele stad wordt voortdurend geteisterd door smog. Zelfs toen we op San Cristobal stonden en een overzicht over de stad hadden leek het alsof ze verborgen zat achter een grijze waas. Wel echt jammer!
Alvaro had ons ondertussen al wat Chilinismus m.a.w Spaans proberen leren, iets wat dringend nodig was want met Engels komt je hier echt niet ver. We hebben dan ook maar een online cursus Zuid-Amerikaans op onze laptop gezet zodat we onderweg naar Antarctica nog wat kunnen bijleren.
Wat hier ook iets typisch is, is dat mensen gewoon één gerecht bestellen en dat iedereen er dan van mee eet. Echt een gezellig gebeuren vinden we. Zo zijn we na de basketmatch met enkelen op café gegaan en aten we een typisch gerecht dat eruit zag als een bord gevuld met frieten met daarover een soort van vlees en daarover twee spiegeleitjes. Ieder een vork en aanvallen maar!
Santiago is echt wel een gigantische stad. Er wonen ongeveer 16 miljoen mensen, en volgens Alvaro is dit één van de kleinste Zuid-Amerikaanse hoofdsteden. Niets vergleken met Bogota of Buenos Aires, dat beloofd dus. Je kan er genieten van heerlijke sapjes op de Bella Plaza maar je kan ook gewoon rustig rond de Plaza des Armas wandelen en zien hoe de schattige oude mannetjes buiten tegen elkaar zitten te schaken.
Zaterdag hielpen we een vriendin van Alvaro verhuizen. Best wel grappig want het bleek een Nederlandse te zijn die op haar reis een Chileen had leren kennen en daar zo was blijven plakken. Het werd een extreem vermoeiende dag waarin we van 9u 's ochtends tot 20u 's avonds met meubels aan het sjouwen waren. Maar de appreciatie die we ervoor kregen was het zeker wel waard!
Op zondag maakten we ons dan klaar voor onze vlucht naar Ushuaia. We zouden 2u vliegen tot in Buenos Aires, daar hadden we dan een stopover van 9u, waarna we op de andere internationale luchthaven onze tweede vlucht naar Ushuaia hadden. We hadden het geluk echter aan onze zijde want toen we om 5u ' s ochtends op de luchthaven aankwamen konden we nog mee op een vroegere vlucht naar Ushuai. In plaats van om 15u aan te komen waren we dus al om 9u op onze bestemming.
We leerden onderweg ook nog een leuke Zweed kennen die ook kost wat kost naar Antarctica wou en die ons nog massa's verhalen over eerdere reizen kon vertellen. Achteraf bleek dat we in dezelfde hostel als Gustav zaten en dat hij inderdaad nog een last minute had gevonden.
Wij namen hier rustig onze tijd om alles voor onze trip in orde te maken. Documenten afdrukken, checken of we zeker alles hebben en vooral vol spanning de dagen aftellen. Om onze tijd hier toch nog wat te vullen, want buiten dat Ushuaia de meest zuidelijke stad is, is er hier eigenlijk niet zo super veel te doen, deden we nog een tripje naar de glacier Martial. We wandelden zo'n 1,5u naar de stoeltjeslift, toen het steeds harder begon te regenen. We besloten dan even een stop te houden in een klein schattig theehuisje en warmden daar wat op. Hierna gingen we op de stoeltjeslift richting de gletsjer. Het is zeker niet de meest spectaculaire gletsjer maar het was zeker een leuke tocht. We besloten de moeilijkste weg te nemen en onze beentjes hadden het snel geweten. Het was best steil. Maar eind goed al goed, het zicht op het eindpunt was het zeker wel waard. We zagen eerder al heel wat mensen stuntelig terug naar beneden lopen, omdat het pad vooral bestond uit kleine losliggende steentjes en je dus geen goede grip had en dus besloten wij om voor een creatievere oplossing te gaan. We zijn op ons gat naar beneden gegleden of toch voor zover het kon.
Ziezo nu rest er ons niets meer dan het inpakken van onze backpack en af te tellen naar morgen! De eerste Cools en Clement op Antarctica, het wordt iets om nooit meer te vergeten!!
- comments
Beeltje alweer 'amazing' stories ! (niet op Astrid Bryants wijze uitgesproken)