13/09/2011

t/m 16/09/2011

No solo Español

Er gaat een verandering komen in mijn reisverhalen.

De eerste paar dagen heb ik tijd zat gehad en vooral de tijd genomen om mijn ervaringen zo gedetailleerd mogelijk te brengen. Jammer genoeg veranderde dit halverwege de eerste schoolweek al snel. Iedere dag heb ik aantekeningen gemaakt met de gedachte dat ik er dezelfde avond nog een mooi verhaal bij kon schrijven. Helaas heb ik een druk 'schema' gehad voor de afgelopen dagen.

De eerste dagen kende ik nog bijna niemand erg goed en kon ik op een rustig tempo door de stad naar CLIC lopen en gelijk de Spaanse boeken in duiken. Nu vertrek ik eerder omdat ik naar alle waarschijnlijkheid mijn scala aan taalkennis kan verbeteren door met de Duitsers, Fransen, Spanjaarden, Sweden, Engelsen, Amerikanen en één Pool, Marci (heeft gisteren verteld hoe je zijn naam schrijft), gesprekken aan te gaan.

In de eerste instantie probeerde ik Spaans te praten maar al snel kwam ik er achter dat de meeste van mijn 'kennissen', ondanks de soms vele jaren ervaring, toch moeite hebben met het spreken van Spaans. Dus paste we het aan en probeer ik, bijvoorbeeld, Frans te praten tegen de Belgische uit mijn klas en probeert zij op haar beurt weer in het Vlaams te spreken. De Duitsers hebben geen privacy met mij erbij, want ik versta bijna ieder woord van wat ze zeggen en sms ik ze ook in het Duits. Verder spreekt iedereen Engels, de een beter dan de andere, maar alle kunnen zich verstaanbaar maken.

Op het moment dat ik dan naar een woord moet zoeken in het Duits, Frans of Engels, moet ik er voor mezelf even bij stilstaan dat ik een totaal andere taal zit te spreken. Mijn gedachtegang is in de meeste gevallen ook in het Engels geworden. Een specifieke situatie was wel heel erg grappig deze week: ik was in het Nederlands aan het Skypen met iemand, toen ik gebeld werd door een jongen die in het Engels sprak en er tijdens het gesprek een meisje binnengekomen was en tegen mij in het Duits begon te praten. Toen was het wel even nadenken geblazen.

Afijn, terug naar de conclusie die ik aan het begin al probeerde te trekken. Waarschijnlijk kan ik slechts een paar keer in de werkweek schrijven voor mijn blog en ieder weekend, zoals nu, een soortelijke samenvatting maken van de week.

Dinsdag, Woensdag, Donderdag en Vrijdag

Het niveau van Spaans wat wij in de klas leren, leek mij vanaf de eerste dag al te laag. Dat is ook zo. Lezen, schrijven en luisteren gaan me zo snel af dat ik in sommige gevallen al de antwoorden voor iets heb opgeschreven vóórdat Elena ook maar klaar is met het opschrijven van de vraag. Alleen spreken gaat nog niet soepel, maar dat komt vooral door een gebrek aan vocabulaire en ik heb nog geen alter-ego met een Spaanse gedachtegang ontwikkeld. Daarom leen ik wat Spaanse boeken en heb ik afgesproken met Elena dat ik met ingang van maandag naar een hogere klas mag. Als het dan niet soepel loopt, kan ik dezelfde week het altijd nog terug veranderen.

Enigszins jammer, want een aantal mensen uit het klasje begin ik enorm aardig te vinden en goed te leren kennen. Neem nou Ed, de 30-jarige Brit die nooit gewend is geweest om een buitenlandse taal te leren. Na de les, tijdens het 2e ontbijt bij 'het café', help ik hem een beetje met de stof van de les en Spaans in het algemeen. In ruil daarvoor hebben we met plezier wat gesprekken over van alles en nog wat. Het leven in Sevilla, onze achtergronden, plannen voor het weekend, het weer; noem maar op.

Ik zou hem zo kunnen samenvatten:

Jarenlang heeft Ed gewerkt als printer bij een fabriek die allerlei soorten geldpapier drukt. Daarnaast maakt hij als hobby foto's van stad- en landschappen, die hij op internet verkoopt. Zijn vriendin woont sinds begin dit jaar in Sevilla en heeft een fulltime baan op een Spaanse school. Van zijn oom en groottante, die afgelopen maand allebei zijn overleden, heeft hij in totaal 4 huizen geërfd, waarvan 3 in Engeland en eentje in Mallorca. Twee daarvan gaat hij opknappen om te kunnen verhuren aan Britten. In principe heeft hij dus helemaal geen baan nodig, en op Mallorca wonen, maar hij koos in plaats daarvan voor een klein appartement hier in Sevilla zodat hij Spaans kan leren en na een paar baantjes als Engels leraar zijn eigen bar kan beginnen in het centrum van de stad.

Ik mag hem wel.

Na school ga ik meestal thuis even wat lunchen om dan plannen te maken met alle mensen van CLIC en de studentenorganisatie genaamd Erasmus die buitenlandse studenten verbind op de universiteit van Sevilla.

Zodra de plannen dan gemaakt zijn ga ik naar de mensen toe met wie ik heb afgesproken om alvast een beetje te drinken en te praten. Tot nu toe ben ik het meeste omgegaan met de Duitsers hier. Tjark en Marci hebben samen een soort villa die ze delen met nog wat mensen van de Universiteit van Sevilla. Daar ben ik een aantal keer geweest en dan eten we met 8 tot 10 personen. Dinsdag kookte Eliza volgens haar eigen recept pasta carbonara en als dessert tiramisu. De beste pasta die ik tot nu toe heb gegeten en ook één van de beste tiramisu! En Eliza maar beweren dat haar moeder nog lekkerder kan koken dan zij zelf. Ik denk dat ik een weekendje langs ga in Italië als dat waar is.

Na het eten dinsdag zijn we met een hele groep naar de andere kant van de rivier gegaan, het gebied genaamd Triana, om daar wat barretjes te bezoeken. Onderweg hadden we afgesproken met nog een handvol mensen van CLIC, die ons groepje compleet maakten. Nu hadden we een tolk voor Deens, Zweeds, Italiaans, Spaans, Frans en Duits. Na een half uurtje lopen, kwamen we uit bij een bar waar alleen maar Amerikaanse muziek gedraaid werd en een speciaal deel afgezet was waar een drankspelletje werd gespeeld genaamd bier-pong. Meeste van jullie weten wel wat het is, maar het spelletje draait in principe om pingpong met een aantal bekers drank die je moet raken, waarna je tegenspeler die op moet drinken. Er stond een rij voor van 10 mensen waar ik me geen zin had bij aan te sluiten. Bovendien was het veel te gezellig aan de bar om al die verschillende buitenlandse mensen te spreken.

Na een tijdje zijn we weg gegaan om naar een feestje waar Tjark aanwezig zou zijn te gaan. Het was in een soort club genaamd Casino, dat grensde aan de universiteit. Het feest was dan ook georganiseerd door de Erasmus-organisatie. En inderdaad, we kwamen binnen en troffen Tjark en Marci aan. Het was een supergezellig feest en ik denk dat ik er zo'n 4 aan 5 nieuwe kennissen aan over heb gehouden.

Woensdag hebben we op school de complete conjugaties van werkwoorden behandeld. Na school was er een voetbal wedstrijd tussen professoren en studenten waar ik me voor in had kunnen schrijven. Ik ben even met Anna ergens gaan lunchen om vervolgens naar die voetbalwedstrijd te gaan, want 2 van haar vriendinnen deden blijkbaar mee. De wandeling er naartoe was interessant en erg handig als oefening voor mijn Spaans, want Anna en ik hadden de verkeerde brug genomen en waren na 10 minuutjes in Triana helemaal de weg kwijt. Na 6 keer gevraagd te hebben kwamen we er achter dat we ook nog naar het verkeerde adres hadden gevraagd. Niemand kende het adres waar we naar vroegen tot dat we een jongetje met een voetbal onder zijn arm vroegen, en hij ons vroeg of we niet een andere straat bedoelden. Ja, we bedoelden dus blijkbaar een andere straat, en kwamen ongeveer drie kwartier te laat voor de wedstrijd. Die was ondertussen ook al bijna afgelopen.

In de avond hebben we volgens mij niet zoveel gedaan. Zoals gewoonlijk, of wat hopelijk gewoonlijk gaat worden, ben ik weer met dezelfde Duitsers naar het appartement van Tjark en Marci (spreek nog wel uit als Martie) gegaan. In plaats van plannen maken voor de avond hebben we heerlijk lang zitten kletsen over van alles en nog wat. Dit keer was er ook een Amerikaan bij genaamd Adam (26). Op een gegeven moment werd hij gebeld door zijn vader dat zijn grootvader 'ge-scamt' was. Wat een scam betekent kan ik niet helemaal uitleggen, maar het verhaal was als volgt.

Iemand had zich blijkbaar voorgedaan als Adam en naar zijn grootvader gebeld. Adam's grootvader heeft niet zo'n goed gehoor dus dacht dat het gewoon zijn kleinzoon was. Vervolgens vertelde de jongen die zich voordeed als Adam dat hij naar een trouwerij van een vriend was geweest in Mexico en een auto-ongeluk had gehad. Daarna vroeg hij aan Adam's grootvader of die een enorm bedrag, volgens mij 30.000 dollar, kon overmaken naar zijn bank account zodat hij de reparatiekosten van de auto en een vlucht naar Spanje kon betalen. Dit verhaal vind ik ook raar, maar Adam's vader wou er in de eerste instantie niet mee ingaan en vroeg "naar welk account moet ik het dat overmaken?". Toen de jongen daarop een ander account noemde heeft Adam's grootvader doorgevraagd en was er achter gekomen dat hij niet zijn kleinzoon aan de telefoon had. Uiteindelijk kon Adam's grootvader niet erachter komen wie hem had gebeld en politie etc. kon er ook niets aan doen.

Een raar verhaal allemaal, maar uiteindelijk is er niets ernstigs gebeurd. Hopelijk is het idee van een scam nu duidelijk. Iemand doet zich als een bekende voor en probeert geld van je te verkrijgen zonder illegale methodes. Dat zou ik zeggen.

Aan het einde van de avond is iedereen gewoon naar huis gegaan om te slapen. Een normale werkdag dus.

Donderdag heeft Elena me extra huiswerk mee gegeven zodat ik me alvast een beetje kan voorbereiden op een hoger niveau. Raar genoeg waren er 3 of 4 mensen niet op komen dagen in de les, waarschijnlijk omdat ze de nacht ervoor te laat zijn gaan slapen, en na het ontbijt om 11 uur waren er nog 2 meisjes vertrokken omdat ze misselijk waren en hoofdpijn hadden. Wat een slappelingen, zeg. Ik kon deze week 2 avonden achter elkaar niet slapen van het lawaai en heb nog geen minuut les gemist.

Tijdens het ontbijt weer even met de mensen uit m'n klas gesproken en wat nummers uitgewisseld zodat we dit weekend iets konden gaan doen. Ed ging in ieder geval al met zijn vriendin naar het kustplaatsje Cádiz, dus heb ik met de rest overlegd over een eventueel uitstapje naar het strand. Zondag wordt het.

(ik realiseer me dat er over de lessen Spaans niet zo veel te zeggen valt. Maar ja, tot nu toe is niemand daar ook geïnteresseerd geweest. Ik kijk wel hoe het volgende week gaat)

In de namiddag ben ik de andere residenties gaan bekijken in la Macarena, het noordelijke stadsdeel van Sevilla. Samen met Joost en Xander, twee Nederlandse jongens van 18, ben ik er naar toe gelopen. Joost komt uit Middelburg en woont blijkbaar 200 meter van Jonas zijn huis. Xander zat het afgelopen jaar bij Juwe, een klasgenoot en goede vriend van me, op hockey en ik heb hem blijkbaar al een paar keer gesproken bij het uitgaan. De wereld is ontzettend klein

Xander ging naar zijn gastgezin om even te lunchen, dus ik ging door naar de residentie waar Joost woont. Het is misschien niet geweldig gelegen (15 minuten lopen van het centrum), maar het is wel een gezellig huis. Een stuk of 10 appartementen verdeeld over 3 verdiepingen met een gezamenlijke keuken en eet- en woonkamer, bovendien nog een dakterras. Jammer genoeg leken de bewoners er niet echt gebruik van te maken en zat iedereen op zijn kamer of met oordopjes in muziek te luisteren.

Om half 7 kwam Xander terug van de lunch met zijn gastgezin en zijn we naar een tapasbar gegaan en daar wat gegeten en gedronken. Het was misschien maar kort en niet veel eten omdat ik er nog avondeten op het plan stond, maar toch gezellig. Blijkbaar ken ik dus een paar van zijn vrienden omdat die bij mij in de buurt wonen of bij mij op hockey zaten en kent hij een paar van mijn vrienden omdat die bij hém op hockey zaten.

's Avonds ben ik met Jonas naar een chique restaurant gegaan, voor een beetje afwisseling, waar je gamba's kon krijgen voor €119,- per kilogram. Mooi niet, ik heb lekker de goedkoopste salade van het restaurant gekozen, die overigens nog hartstikke smakelijk was ook!

Op het programma van de school stond een uitstapje naar Amelada de Hércules, een gigantisch plein in Macarena waar, vooral op donderdag, superveel kroegen en barretjes open zijn. Daar zou dan een bar gedeeltelijk 'gereserveerd' zijn voor de studenten en professoren van Clic. Jonas daarentegen had andere plannen en uiteindelijk gingen we samen met Thijs naar een feestje op een dakterras van mensen die Thijs kende via de universiteit. Super gezellig, en ik kende ook al een aantal mensen van uitgaan en Clic. Uiteraard heb ik weer Frans mogen praten met een of andere Belg en een gast uit het westen van Zwitserland. Er waren geen tijden ofzo maar volgens mij was het feest afgelopen om 3 uur. Jonas en ik waren misschien wel samen gekomen, maar hij is halverwege er vandoor gegaan met een paar studenten naar de kroeg, dus mocht ik 20 minuten in mijn eentje lopen. Onderweg nog even een praatje (als je het zo kon noemen) met een of andere dronken Spanjaard die de weg kwijt was in zijn eigen stad. Het feit dat ik hem in mijn Spaans kon duidelijk maken hoe hij moest lopen en hij me begreep was goud waard.

Vrijdagochtend was ik, ondanks de korte slaap, toch wakker genoeg om gewoon op tijd uit bed te komen, een ontbijtje te maken en naar Clic te lopen. Jonas zijn deur was nog op slot en of hij al vertrokken was of nog sliep weet ik niet. Normaal loop ik even over het balkon om via zijn achterdeur te vragen, maar zowel de deur als de gordijnen waren dicht. Het gevoel dat ik een hoger niveau aankan en nodig heb werd zeer sterk toen er samengevat werd wat er deze week allemaal behandeld was.

Om 1 uur heb ik gevraagd wat iedereen ging doen, aangezien vaste schema's hier niet bestaan, afgezien de tijd waarop men wakker wordt, en besloot ik de laatste residentie van Clic te gaan bezoeken. Het was een soort villa, verdeeld over 7 meiden en een paar jongens die de volgende dag zouden vertrekken. Na het huis gezien te hebben was ik jaloers op de gezellige sfeer die in de andere appartementen hing. Elk van de andere residenties heeft een gedeelde keuken en woonkamer, maar dit laatste is gewoon één groot huis waar ieder zijn eigen slaapkamer heeft, zoals bij een gewone familie. Het voelde allemaal als één grote familie. Gelukkig brengen de meeste mensen hun tijd toch niet thuis of op het appartement door maar in plaats daarvan met vrienden wat doen; eten, film kijken, sporten, noem maar op.

We hadden met z'n allen heerlijke pasta gemaakt met allerlei tapas en hapjes zoals tomaat met mozzarella en hebben de rest van de middag eigenlijk alleen een beetje rond gehangen in huis, gekletst, en een film gekeken. Het zal niet altijd zo zijn, maar er zal de komende tijd nog veel gekletst worden om de tijd te vullen. Bijna Iedereen is immers nieuw op Clic en van allerlei verschillende nationaliteiten.

Voor een eerste week was het helemaal te gek en kon ik niet wensen dat er zo intens veel contact was tussen alle studenten. Op naar het weekend en week numero dos!

Salut!

Max