R:

In Chiang Khong (Thailand) zijn we de grens overgestoken naar Huay Xai (Laos). We hadden een ticket gekocht voor de slowboat, een boottocht naar Luang Prabang van 2 dagen over de Mekong-rivier. In Laos aangekomen werden we samen met andere toeristen opgewacht door de travel agent. Hij heette ons welkom in Laos en hoopte dat we een fijne tijd zouden hebben in zijn land. Vervolgens vertelde hij dat door de regen (we zitten in de tweede maand van het regenseizoen, maar de buien hier zijn aangenamer dan die in Nederland) dat het waterpeil in de rivier behoorlijk hoog stond. Dit zou ertoe kunnen leiden dat de slowboat niet kon aanleggen in Pakbeng (de overnachtingsplaats) maar dat de boot ergens aan moest leggen aan de oever van de rivier en dat iedereen op de boot moet overnachten. Omdat onze travel agent toch echt wil dat wij een fijne tijd in Laos hebben heeft hij geregeld dat we in plaats van twee dagen op de boot, ook in 1 dag met de bus naar Luang Prabang kunnen. Net de meeste andere toeristen schrijven wij ons ook in voor de bus. Maar na even langer nagedacht te hebben, krijgen we het idee dat het een truc is om zoveel mogelijk mensen in de bus te krijgen. Waarschijnlijk is 1 dag met de bus goedkoper dan 2 dagen met de boot, dus het verschil in prijs kunnen ze dan mooi in hun stak steken. Zeker ook omdat de travel agent (type glad-jakker)met een grote, zelf ingenomen glimlach in een ruime lederen stoel en met z'n benen op het bureau een sigaar zit te roken, besluiten om weer terug te gaan naar ons oorspronkelijke plan: geen bus maar slowboat. Onze gladjakker keek ineens minder blij en chagrijnig heeft hij ons naar de boot gebracht. 1-0 voor ons. We hadden zitplaatsen 109 en 110 gekregen, maar eenmaal op de boot bleek dat er maar 90 zitplaatsen waren. Welkom in Laos, 1-1 gelijk. Een aantal mensen zonder 'echte' zitplaats waren al achterin de boot op de grond gaan zitten, maar dat was in de volle zon en naast de luidruchtige warme motor wat de temperatuur 38 graden + 10 graden = veel te warm maakte. Wij zochten maar een plekje op het gangpad en heel vriendelijk kregen we van verschillende mensen een kussen aangeboden of wilden ze zelfs op de helft van de reis wel van plaats ruilen. Op het moment dat we afvaren komt er nog een groep toeristen aan, en het lijkt erop dat onze boot weer terug vaart naar de wal, zodat wij over kunnen stappen op de tweede boot. Maar helaas, we keren niet terug naar de wal, maar varen de 'mighty Mekong' op. Met plastic stoeltjes en kussentjes op het trapje weten we toch goede zitplaatsen te creeren.

De brede rivier kronkelt tussen de beboste heuvels en bergen door, wat een geweldig uitzicht geeft. Daarnaast zitten we in de schaduw en zorgt het briesje ervoor dat de bootreis erg aangenaam is. Lekker een boek lezen, wat kletsen en spelletjes spelen en de tijd vliegt voorbij. Tijdens de bootreis meren we nog een paar keer aan bij kleine dorpjes, zodat de lokale bevolking ons producten kan verkopen. Alleen jammer dat het (te) jonge kinderen zijn die bier, drank, sjaals en andere snuisterijen proberen te verkopen met verkooppraatjes en vragende ogen waar een gemiddelde autoverkoper jaloers op zou zijn. Je kunt het die kinderen niet kwalijk nemen dat hun ouders ze opdragen om spullen aan toeristen te verkopen zodat zij een inkomen van ongeveer $1,- per dag bijelkaar kunnen krijgen.

Zonder problemen komen we aan het einde van de dag in Pakse aan, waar we op zoek moeten naar een overnachtingsplek. Dat lijkt geen probleem te zijn, want op de kade staan ons al minstens 30 'proppers' op te wachten die allemaal de beste en goedkoopste kamers hebben. Een goed moment om de Lonely Planet erbij te pakken om te kijken welk guesthouse nog enigzins aanvaardbaar is. We zijn blij dat het maar voor 1 nacht is... Gelukkig zit er wel een leuk restaurantje bij het guesthouse, aan de rivier. Ze hebben verschillende pannekoeken op het menu, waaronder de 'happy'-pancake. Hoewel drugs in Laos verboden zijn, zijn er verschillende restaurants die 'happy'-gerechten op het menu hebben staan. Martijn werd al een paar keer marijuana aangeboden en als de locals horen dat we uit Nederland komen ("aaaahh, you're from Amsterdam, Amsterdam is goooood"), vinden het erg raar dat wij niet op hun aanbod in gaan.

Om een indruk te krijgen hoe de tweede dag op de boot ons vergaan is, kun je nogmaals de alinea "De brede rivier ... bij elkaar kunnen krijgen" lezen. In de loop van de middag kwamen we aan in Luang Prabang. In tegenstelling tot Pakse een heel fijn stadje waar de invloed van het koloniale Frankrijk nog goed merkbaar is. Martijn heeft de 'baguette' dan ook gelijk uitgeroepen tot de beste Franse uitvinding ooit.

M:

Oh oh, even inbreken in het verhaal. Het was de bedoeling om twee weken Laos te beschrijven en we hebben alleen de heenreis nog maar gehad, haha. Ik zal eens kijken of ik de rest van de mooie tijd in Laos in een paar regels samen kan vatten...

· Fantastische mensen! De meeste Aziaten zijn erg vriendelijk en beleefd, maar de Laoten/Laonezen/Laosiers/inwoners van Laos (?) vormen zelfs een klasse apart.

· No stress. In Zuid-Amerika kennen ze 'manana manana' (vrij vertaald: dat komt morgen wel een keer, of misschien overmorgen), hier hebben ze ook nog nooit van stress gehoord. Alles gaat in de eerste versnelling, zolang je zelf geen haast hebt is dat perfect.

· Leuke ontmoetingen: we hebben meer dan een week met Wuebke opgetrokken, erg gezellig. Daarnaast kwamen we Carina en haar vriend Ruben tegen (Carina is een oud-collega van de ACLO). We hebben met z'n vijven een aantal leuke dagen gehad: van een kookcursus in tradionele Laos-stijl tot bowlen (de bowlingbaan was de enige plaats waar je een biertje kon krijgen na de lokale horecasluitingstijd 23:30 uur, omdat ze door de overheid niet gezien wordt als horeca-gelegenheid, maar als sportvereniging. De bowlingbaan liep dus vol met jongeren rond middernacht, ze deed dus goede zaken).

· Mooie tempels en andere bezienswaardigheden als grotten en watervallen. Op de Phou Si heuvel in Luang Prabang een fantastisch uitzicht over de stad.

· Eén van de mooiste activiteiten tot nu toe: de Mahout-course. Een dag actief als berijder van een olifant, inclusief het leren van een aantal olifant-aanstuur-commando's (Pai = gaan, Boun boun = water spuiten).

· Voor een verdere impressie: zie de foto's. Het is tijd om af te ronden. We zitten inmiddels al anderhalve week in Combodja, maar daarover later meer.