We leven nog! Het is alweer een tijdje geleden dat we via dit kanaal iets van ons hebben laten horen, maar: geen bericht is goed bericht. Inmiddels zijn we alweer even in Australië (daarover meer in onze volgende blog ), maar eerst nog over onze laatste belevenissen in Azië.

In ons vorige verslag waren we geëindigd in Cambodja. Vervolgens zijn we (voor de derde keer) terug gegaan naar Bangkok, Thailand voor een korte tussenstop voordat we door zouden reizen naar het Thaise eiland Koh Tao. Het was inmiddels al de derde keer in Bangkok, en omdat onze vorige ervaringen in Bangkok niet de beste waren hadden we maar besloten om ons een paar dagen in de meest toeristische buurt van Bangkok te vestigen: Kao San Road. En dat viel ons niet tegen: niet zoveel straatstalletjes en rare (vieze) geuren, maar wel veel toeristen, maar ook faciliteiten. We hebben maar van de gelegeheid gebruik gemaakt om blousjes op maat te laten maken. En mocht je ervan balen dat je toch net niet die beurs hebt gekregen om aan de universiteit van Harvard te gaan studeren, dan kun je altijd nog je diploma (of je ID-kaart, rijbewijs, kortingspas e.d.) op Kao San Road kopen. Helaas mochten er geen foto's van gemaakt worden, maar de vervalsers moeten nog wel een beetje beter hun best gaan doen voordat ze de Nederlandse overheid kunnen oplichten, want deze waren wel van echt te onderscheiden.

Een maand voordat we in het vliegtuig stapten vroeg iemand mij (R) na voetbaltrainen: ben je niet bang dat je je nu nog blesseert zodat reizen misschien wel lastig wordt? Ik zei toen: ik kan mij net zo goed verstappen op een stoeprandje als in het veld, dus als ik er zeker van wil zijn dat ik mij niet blesseer, moet ik binnen gaan zitten en niets doen. En alsof ik het al een paar maanden van te voren wist (je voelt het aankomen...), op weg naar de bus die ons naar Koh Tao zou brengen, verstapte ik mij op een stoeprandje met als gevolg een verrekte enkelband. Martijn had een kleine infectie opgelopen dus het duiken en snorkelen op Koh Tao moest nog even uitgesteld worden. Maar met een bamboehut met uitzicht op strand en een azuurblauwe zee en met een hangmat voor de deur en een stapel boeken in de aanslag was de verplichte rust goed uit te houden. Na vijf dagen vonden we dat we voldoende hersteld waren om de onderwaterwereld te gaan bewonderen. In 4 dagen heb ik m'n duikbrevet gehaald en al duikend en snorkelend hebben we kennis gemaakt met de onderwaterwereld. En dat was een zeer aangename kennismaking. Vissen in alle kleuren en patronen die je maar kunt bedenken maar het meest indrukwekkende dat we hebben gezien waren toch wel de haai (blacktip) en de zeeschildpad. Daar hebben we helaas geen foto's van (grote verhalen op aanvraag). We hebben wel een 'dry-dock' gekocht waarmee je tot ongeveer 2 meter diep onderwater foto's kunt maken. Ze zijn dan vaak wel iets minder scherp, maar het zal vast nog van pas komen als we in Australië naar het Great Barrier Reef gaan.

Na ruim een week hebben we Koh Tao verlaten en zijn we via de westkust (de oostkust heeft nog steeds een negatief reisadvies i.v.m. ongeregeldheden die daar soms plaatsvinden) naar Maleisië gereisd. Hoewel Maleisië ook een Aziatisch land is, kon je het verschil met de andere landen die wij tot nu toe gezien hadden, meteen merken zodra je over de grens gaat. De wegen zijn een stuk beter (ook meer verkeersborden), de gebouwen zijn beter onderhouden, men spreekt goed Engels en het land is meer ontwikkeld. Tot de jaren '50 van de vorige eeuw was het land bijna continu gekoloniseerd (door resp. De Portugezen, Nederlanders en Britten) en daardoor zijn er veel Europese invloeden zichtbaar. Wat verder opvalt is dat er zowel moskeeën, hindoe-tempels, boeddha-tempels en kerken te vinden zijn. In grotere steden zijn de verschillende volken/geloven wel geconcentreerd in hun 'eigen' wijk zoals China-town of Little-India, maar ze leven wel allemaal samen.

Na een lange dag reizen (de volgende dag was een nationale feestdag in Maleisië, waardoor het druk was bij de douane met Maleisiërs om útens) kwamen we aan op het schiereiland Pulau Penang. We waren behoorlijk moe en namen genoegen met het eerste hotel dat we tegen kwamen. Dat was helaas geen goede keuze, want we hadden de smerigste badkamer die we tijdens onze reis hebben gezien. De volgende dag zijn we dan ook snel op zoek gegaan naar een schonere slaapplek. We hebben Georgetown (de grootste stad op het schiereiland) bekeken en zijn een dag naar het Pulau Penang National Park geweest, waar we samen met aapjes aan het strand geluncht hebben. De apen waren helemaal niet schuchter en soms zelfs behoorlijk brutaal. Toen we even later mensen zagen die ze cup-cakejes aan het voeren waren, begrepen we ook waarom. Toen Martijn vriendelijk opmerkte dat het niet zo goed is om de aapjes cake te voeren, en al helemaal niet met de papiertjes er nog omheen, zei de man dat ze op die manier in de verpakking zaten en dat de aapjes het papier toch niet opeten als ze het niet lusten. Even later zagen we de plastic verpakking van de cakejes ook op de grond liggen. Tsja...

Vervolgens zijn we met een mini-busje afgereisd naar de Cameron Highlands. We wisten inmiddels dat de Aziaten niet de beste chauffeurs zijn, maar deze jongeman was toch wel het toppunt. Even een korte quiz:

Vraag 1: Wat doe je als je passagiers misselijk worden van je rijstijl?

Antwoord: Helemaal niets, dat is hun probleem.

Vraag 2: Wat doe je als je, vlak voor een haarspelbocht met bijbehorende indrukwekkende afgrond en dubbele doorgetrokken streep, achter een auto rijdt die zich netjes aan de maximale toegestane snelheid houdt?

Antwoord: Gas geven, beginnen met inhalen om er vervolgens achter te komen dat er een vrachtwagen van de andere kant om de bocht komt, je op het laatste moment toch inziet dat je een dergelijke confrontatie niet gaat winnen met je minibusje, vervolgens heel hard op de rem moet, waardoor je passagiers bijna bij je op schoot komen te zitten om vervolgens toch maar weer achter je voorganger aan te sluiten. Kleine noot: Zodra de vrachtwagen weg was, herhaalde dit scenario zich nogmaals, alleen was het nu een personenauto die om de bocht kwam, die vervolgens op de rem moest voor ons.

Vraag 3: Je rijdt te snel, geeft plankgas en vervolgens sta je weer op de rem, je haalt in waar het niet toegestaan is, je haalt links in over de vluchtstrook (men rijdt hier links) en 'bumperklever' is je tweede naam. Welk antwoord geef je als Martijn je vriendelijk vraagt om iets rustiger te gaan rijden omdat de passagiers in de auto misselijk zijn en we het niet zo erg vinden om 10 minuten later, maar wel levend, op de plaats van bestemming aan te komen?

Antwoord: Ja maar de weg is soms wel steil, dus ik moet gas bijgeven anders komen we niet omhoog.

Gelukkig zijn we heelhuids aangekomen en levert dit tafereel weer een leuk verhaal op.

Omdat we wat extra tijd hadden doorgebracht in Thailand moesten we onze reis in Maleisië een beetje inkorten. Om in korte tijd toch een paar hoogtepunten te zien hebben we maar besloten om (tegen onze principes in) een tour te boeken langs zes bezienswaardigheden in de Cameron Highlands. Het begon bij de vlindertuin/botanische tuin. We hadden 45 minuten de tijd om rond te kijken, maar na 40 minuten haalde de chauffeur ons op omdat de andere toeristen al in het busje op ons zaten te wachten. Daarna naar de bijentuin. Bijen zijn in Maleisië blijkbaar speciaal, maar wij kenden het al, dus na een rondje zijn we weer terug gelopen naar het busje, waar iedereen alweer op ons zat te wachten. Vervolgens zijn we door de rozentuin gerend (waar we overigens maar drie rozen hebben kunnen vinden) en hebben we een aardbeienmilkshake weggewerkt, met resultaat: we waren niet als laatste bij het busje. Op een gegeven moment vroegen we ons zelfs af of sommige mede-passagiers überhaupt het busje uitgingen om de 'bezienswaardigheden' te bezoeken. Bij de Chinese tempel hebben we wel punten gescoord, we waren als eerste weer terug bij het busje (we waren inmiddels een beetje tempel-moe geworden van alle tempels die we al gezien hadden). Maar helaas ging het weer mis bij de theefabriek. We werden rondgeleid in een tempo waarbij Usain Bolt zelfs buiten adem zou raken en nadat we, met een prachtig uitzicht over de theeplantages, onze mond bijna brandden aan een kop thee die we zo snel mogelijk proberen op te drinken, waren we weer als laatste bij het busje. Conclusie: voor ons niet weer een dergelijke tour. De volgende dag zijn we maar op eigen houtje een trekking gaan doen van ongeveer 15 kilometer in de bergen. Daar moeten anderen misschien niet aan denken, maar wij vonden het een verademing.

Na de Cameron Highlands zijn we doorgereisd naar Kuala Lumpur. Onderweg hebben we Marina & Sylvia ontmoet, twee Duitse meiden waarmee we opgetrokken hebben. We wilden graag de Petronas Towers (ook wel Twin Towers genoemd, tot een paar jaar geleden de hoogste torens ter wereld) bekijken, maar dat was om 8 uur 's ochtends al uitverkocht voor die dag. Als alternatief zijn we maar omhoog gegaan in de Menara Kuala Lumpur, een van de hoogste zendmasten ter wereld (ze houden in Maleisië wel van wereldrecords). Vanwege smog en bewolking was het zicht helaas niet heel erg goed, maar wel voldoende om de stad redelijk te kunnen zien.

Na Kuala Lumpur zijn we naar Melaka gereisd, een stadje dat vooral bekend is vanwege zijn gekoloniseerde geschiedenis waarvan de invloeden nog steeds goed zichtbaar zijn in de architectuur van de gebouwen en (straat)namen. Ook de Nederlanders hebben hier duidelijk hun sporen achtergelaten. Het 'Stadhuys', grafstenen met Nederlandstalige inscriptie, kanonnen met het VOC-logo, natuurlijk een molen en 's avonds was er een gezellige markt in Jonkers-street. Aan het einde van de markt was een podium waar de Chinezen festiviteiten hadden vanwege een Chineze feestdag. Die festiviteiten bestonden vooral uit het karaoke-zingen door bejaarden waar vervolgens andere bejaarden op gingen dansen. Erg vermakelijk om te zien, helaas iets minder aangenaam om naar te luisteren.

Na het cultuur-snuiven in de verschillende steden waren we wel weer toe aan een bounty-eiland: Pulau Tioman. Wederom een hutje met uitzicht op de blauwe zee en regenwoud in het binnenland. We hebben ons heerlijk een paar dagen vermaakt met elke ochtend ontbijt met vers fruit, lezen, zwemmen, snorkelen, plannen maken voor Australië en het eiland verkennen. We hebben te voet het eiland doorkruist waar we beloond werden met een bijna leeg wit zandstrand en een helderblauwe zee. De route was soms behoorlijk steil; als het pad te slipperig werd, waren er met stenen treden ingemaakt. Een enkele reis telde bijna 1.000 treden.

Onze laatste bestemming in Azië was Singapore. In tegenstelling tot de rest van Azië heeft Singapore gewoon westerse prijzen. Daarom hadden we maar een goedkoop hostel uitgezocht. Een Belgische mede-reiziger noemde ons hostel zelfs een vluchtelingenkamp: op één zaaltje stonden 15 stapelbedden tegen de muur met aan elke kant maximaal 1 meter loopruimte die vol stond met tassen en baggage. Verder vonden wij Singapore niet heel erg bijzonder. Het centrum bestaat uit veel hoge gebouwen en heeft een winkelstraat met alleen maar grote shoppingmalls waar het veel te druk was. Het is hier wel erg leuk om mensen te kijken: Alle nationaliteiten en alle kledingstijlen en modetrends zijn vertegenwoordigd. Om de drukte maar een beetje te ontlopen en om onze belofte naar ons zelf in te lossen hebben we maar een kaartje voor een Aziatische film gekocht, we vonden dat we Azië niet konden verlaten zonder een Aziatische film gezien te hebben. Omdat er bij de bioscoop geen beschrijving van de film stond was de film een beetje een gok... een hele slechte gok. Het bleek geen spannende thriller te zijn maar een hele slechte Koreaanse horrorfilm. Om ons bezoek aan Singapore toch goed af te sluiten hebben we de volgende dag nog een tocht gemaakt door de buitenwijken van Singapore voordat we ons moesten klaarmaken om ons vliegtuig naar Australië te pakken.

We hebben een enorme leuke tijd in Zuid-Oost-Azië gehad en veel indrukwekkende dingen gezien en kennisgemaakt met andere mensen en culturen, waardoor je jezelf weer een spiegel voor kunt houden. Al met al een onvergetelijke en leerzame ervaring.

Nog even over Cambodja

Op het moment dat wij Siem Reap verlieten, was er nog geen officiele bouwvergunning voor het restaurant Haven (waar de jongeren na het weeshuis werkervaring op kunnen doen). Dat was ook de reden dat wij niet meer konden doen dan de muren, die er al stonden, verven. Na verschillende onderhandelingen is de bouwvergunning toch verkregen. De afgelopen weken hebben de bouwvakkers hard gewerkt en wordt het resultaat goed zichtbaar. Mocht je benieuwd zijn hoe het project nu echt vorm begint te krijgen, kijk dan op www.dragonflycambodia.org.

Ps: Hoewel wij niet zo vaak meer op internet zijn en deze blog ook vrij laat komt, vinden we het nog steeds erg leuk om jullie berichtjes te ontvangen. Bedankt daarvoor! En onze blog over het eerste deel van onze reis in Australië volgt snel...