Profile
Blog
Photos
Videos
Dag mensen,
Ik heb de Milford Track overleefd! Vorige week dinsdag werden we met de bus afgezet bij Te Anau Downs om daarvandaan ruim een uur met de boot naar de start van de wandeling te varen. Het regende soms behoorlijk, en dat leverde een werkelijk schitterende regenboog op, superfel in zijn kleuren! In ieder geval, de eerste dag van de track was niet heel erg intensief, het was maar anderhalf uur naar de eerste hut. En dat was maar goed ook, want het regende constant, maar wat wil je in Fiordland. Elk jaar valt er zo'n 7 tot 11 meter (inderdaad, meter!!) regen in dat gebied en het regent zo'n 300 dagen per jaar. Het bos is dan ook prachtig, mooi groen en rijk in diverse plantensoorten :).
Ze zeggen dat Fiordland op zijn mooist is wanneer het regent, omdat er dan overal watervallen te zien zijn. Ik was echter toch blij verheugd dat het de 2e dag lekker droog was (hoewel ze sneeuw hadden opgegeven voor hoogtes boven de 600m, precies de hoogte waar we zouden komen die dag!) en schoot goed op. Ik was nog een stuk met een stel meiden uit Australië meegelopen die ik de vorige dag al ontmoet had en waar ik nog mee geyatseed had (hoe schrijf je dat!). Iedere avond zaten we ook samen gezellig in de hut de avond door te brengen en ons gevriesdroogde voer te eten met zijn vijven en nog 2 andere mensen. Anyway, de uitzichten waren fantastisch, op een gegeven moment liep ik zo het bos uit een open vlakte op en werd plots omringd door prachtige besneeuwde bergen, met in de verte de berg in zicht waar we de derde dag overheen moesten klimmen :s.
Dat ging overigens nog behoorlijk goed. Ik had gedacht dat die steile klim echt verschrikkelijk zou zijn met die backpack, maar het viel me alles mee. Ik stopte dan ook wel regelmatig voor een korte break om van het uitzicht te genieten (en weer even op adem te komen), maar uiteindelijk deed ik er maar een uur langer over dan volgens het boekje (hoewel van 2 uur 3 uur maken toch anderhalf keer zoveel is, ach ja…). Het uitzicht vanaf de top was super, en je kon daar zelfs vanaf een toilet met raam van genieten, wat een luxe ;). Vervolgens daalden we een kilometer in hoogte over een afstand van 3.5 mijl, dus met knikkende knietjes van de klim was dat wel even pittig. Er was ook nog een extra wandeling naar de Sutherland Falls mogelijk, de op 4 of 5 na grootste waterval van de wereld. Gelukkig konden we daarvoor onze tas even dumpen in een day shelter, want het was toch wel weer een extra anderhalf uur voor die dag. Maar de waterval was inderdaad erg mooi en absoluut de moeite waard. Hm, ik ben die dag dus wel bijna 10 uur onderweg geweest en had inmiddels een aantal mooie blaren.
Die blaren zaten me de volgende dag behoorlijk in de weg. Het was de laatste dag en we moesten nog 18 kilometer naar het eindpunt. Ze zeiden dat het zo'n 5 - 6 uur was, maar wel een hele makkelijke en vlakke wandeling. Nou, iedere keer heuveltje op, heuveltje af noem ik niet een vlakke wandeling! En ik had de boot van 2 uur 's middags geboekt (die van kwart over 3 was al vol), dus ik heb deels nog moeten rennen om het te halen, want ik was niet zo snel meer op de 4e dag. Ik vond het wel erg jammer dat ik me zo moest haasten. Ik kon eigenlijk niet echt meer van de wandeling genieten en was daarnaast ook nog eens een keer veel te veel 'in pain'. Ik werd ook constant door mensen ingehaald, zeer frustrerend. En dan vragen ze allemaal "how are you going?". Nou, NOT!! is daarop het antwoord, maar dat zeg je natuurlijk niet. En toen ik bijna bij het einde kwam, zou ik het 33-mijl paaltje passeren volgens het boekje. En ik kon natuurlijk nergens dat frickin' 33-mijl paaltje vinden, aargh! Maar opeens was ik toch bij het einde van de tocht, kennelijk ben ik voorbij het paaltje gerend, haha! Er werd nog luid voor me geapplaudisseerd toen ik aan kwam lopen door alle mensen die er al waren. Die 4 meiden hadden eigenlijk niet meer gedacht dat ik het zou halen, want ze hadden me de hele dag nog niet gezien, maar het bleek dat ze er zelf ook nog maar 10 minuten waren. Anyway, ik had het gered en ik was zoo blij, de tranen stonden me eigenlijk in de ogen van opluchting, en pijn misschien ook wel. Ik kon daarna ook echt niet meer lopen, ach ja… Eigenlijk waggelde ik al zo ongeveer van de boot af en na 2 uur stilzitten in de bus kon ik me helemaal niet meer voortbewegen :p. Het boottochtje door de Milford Sound was nog wel mooi trouwens, het was prachtig weer en ik kon Mitre Peak (berg) goed zien. Overigens hadden we alleen tijdens de eerste dag regen gehad, dus toch 3 dagen van de 65-66 dagen dat het droog is, best wel goed zou ik zeggen :D.
Na een dag goed uitgerust te hebben ben ik via de Mavora Lakes waar ze nog wat leuke LOTR dingetjes hebben opgenomen naar Dunedin gegaan. Ten oosten hiervan is de Otago Peninsula en daar heb ik een boottochtje van een uur gedaan met de garantie dat je een albatros ziet vliegen of anders nog een gratis boottocht kan doen. We zagen bij het uiterste punt van het schiereiland alleen geen albatrossen dus gingen we de open zee op. Daar was een vissersboot en er zaten echt een heleboel albatrossen omheen! Er waren wel 5 verschillende soorten volgens de gids (ik kon niet echt veel verschil zien, maar goed) waaronder ook de grootste met een spanwijdte van 3.5 meter. Echt enorm en steeds gingen ze een stukje vliegen en dan weer landen in het water en dan weer vliegen. Ze vliegen ook enorm snel en ik heb dan ook op vele foto's maar een stukje albatros in plaats van het hele plaatje. Volgens de gids was het heel bijzonder dat er zoveel waren (ze ging zelf ook allemaal foto's maken), dus dat was wel erg leuk .
Dunedin zelf is ook een leuke en gezellige stad. Veel mooie gebouwen en ik heb zelfs weer stenen huizen met dakpannen gezien! Meestal zijn het houten huizen met golfplaten dak, maar die vind ik toch niet echt mooi. Ik ben ook nog in de Cadbury Chocoladefabriek geweest, en het rook daar zooo lekker. Ook echt niet normaal hoeveel chocola ze daar hebben. We hebben ook nog een ton chocolade naar beneden zien vallen in een 'chocoladeval', maar dat werd iedere keer weer omhoog gepompt, dus dat was wel een beetje nep. Maar toch erg lekker om te zien :). En we kregen ook diverse 'samples', ook erg lekker :p. Verder heb ik nog 'The boy in the striped pajamas' in de bioscoop gezien. Erg mooi en ook erg zielig, wel een aanrader voor wie van de meer culturele films houdt.
Goed, dat was het weer. Het is weer een heel verhaal en ik moet nog naar een pinguïnkolonie vanavond. Ik ben nu in Oamaru, de pinguïnhoofdstad van Nieuw-Zeeland. Ze hebben hier ook veel mooie gebouwen van een crèmekleurige kalksteen die Oamarukalksteen genoemd wordt, heel origineel. Tot de volgende keer!
Doeidoei, Marina
- comments