Nimen hao!

Na het schrijven van een nieuwe blog lang te hebben uitgesteld, of simpelweg vaak te zijn vergeten, ben ik er nu toch maar weer een keer voor gaan zitten! Ik schaam me diep voor het achterstallig onderhoud van mijn blog maar ik ben de afgelopen maanden zo druk geweest met genieten van alle gezellige feestjes, dagelijkse etentjes en wekelijkse massages en pedicures dat het er simpelweg bij ingeschoten is. Niet te vergeten dat ik sinds mijn laatste verhaal meer dan 1000 karakters heb moeten stampen, nog veel meer woordjes, talloze visa extensies heb moeten regelen én druk ben geweest met het spelen van persoonlijke gids voor mama. Waar te beginnen met vertellen van mijn verhalen!

Oorspronkelijk zou ik over een week al naar huis komen, de tijd gaat snel als je het leuk hebt! Veel te snel! Vandaar dat ik mijn vlucht heb omgeboekt! Noteer allen in uw agenda: 1 juni, Mariëlle thuis! Toch is aankomende lesweek de laatste want volgend weekend zet ik koers richting Zuidwest China en Vietnam met Klara, een vriendin die ik tijdens mijn eerste week in Beijing heb leren kennen. Ik heb er uiteraard ontzettend veel zin in!!

In december heb ik mama gezellig drie weken bij me gehad. Na een heerlijk melodramatische reünie op het vliegveld (met armen gespreid en ogen vol tranen naar elkaar toerennen en in de armen vliegen) mocht ze er meteen diezelfde middag nog aan geloven: ik had een fietstocht gepland door de stad en de timing had niet beter kunnen zijn want het was de tot dan toe koudste dag van het jaar: -17 graden! Welkom in Beijing mam! Maar er is geen betere manier om de stad te ervaren dan op de twee wielen dus het was gewoon muts op, een dubbel paar handschoenen aan, niet zeuren en fietsen maar! Wat misschien voor mama nog wel erger was dan de kou is haar sterke reukorgaan; de luchtjes in Beijing zijn niet om over naar huis te schrijven (kinderen plassen en poepen overal op straat, Chinezen ruiken permanent naar knoflook en de vervuilde lucht in hier ruikt echt..tja, vervuild) dus wat misschien nog wel moeilijker was om te overleden dan een fietstocht door de Siberische winden die door de stad waaiden was bijvoorbeeld een simpel metroritje. De metro is hier sowieso een verhaal apart, de hoeveelheid mensen die ze hier in een metro kunnen proppen is echt onvoorstelbaar. De metro komt aanrijden en je denkt, deze zit vol, de mensen zitten met hun wangen tegen het raam gedrukt, ik wacht wel op de volgende! Maar nee, Chinezen douwen vrolijk door! Ik sta dan ook regelmatig in de metro tegen delen van Chinezen aangedrukt waarvan je hoopte ze nooit te hoeven voelen, haha. Zover die te voelen zijn... but that's a different story!

Na alle standaard toeristische activiteiten in Beijing te hebben aangedaan zijn mama en ik naar Datong, een stad op 400km afstand van Beijing, geweest. Op een gegeven moment liepen we daar door een gammel, houten Boeddhistisch kloostertje hangend aan een rotswand, hangt er een bordje: Safty First. Mama: "Wat is safty?"… Het Engels van de Chinezen, ook wel "Chinglish" genoemd, is echt hilarisch af en toe. Wat ik nooit zal vergeten is een bord naast de snelweg buiten Xi'an: "No drunken drinking", haha. En dan zijn er ook nog shirts met Engelse teksten waar Chinezen meelopen. Volgens mij snappen ze zelf echt de betekenis van de meeste teksten niet. Ik bedoel, waarom zou je anders een shirt de tekst "delightfully tacky" op je borst dragen?! Volgens mij is er gewoon ergens iemand die deze shirts maakt en één grote grap met de Chinezen uithaalt, vervolgens op z'n vrije zondagmiddag door de stad wandelt, een Chinees met één van z'n shirts ziet, en denkt: há, heb ik jou even mooi te pakken!

Anyways, back to Datong. De stad heeft echt indruk op me gemaakt. Datong staat bekend om zijn koolmijnen en elektriciteitscentrales en was zo vervuild en armoedig. Overal liepen vieze mensen op straat, met zwarte vegen op hun gezicht, vieze straathondjes en krotjes die eruit zien alsof ze elk moment uit elkaar kunnen vallen, recht naast stomende elektriciteitscentrales en dan te bedenken dat daar gewoon mensen wonen. Afschuwelijk. Ook heb ik nog nooit zo'n vieze kleur lucht gezien als in Datong. Toch is dat ook echt "typisch" China. Ik heb foto's op het internet gevonden van een fotograaf die heeft geprobeerd de vervuiling in China weer te geven, ik raad jullie echt aan de foto's de bekijken en de onderschriften te lezen, ik werd er stil van: http://www.chinahush.com/2009/10/21/amazing-pictures-pollution-in-china/

Verder was de stad één grote vuilnisbelt. Beijing is zo ontzettend schoon, overal zijn altijd schoonmakers aan het werk, straten worden constant schoongespoten en vuil op straat wordt opgeraapt… ik vroeg me wel eens af waar ze al het afval van de 20 millioen in-Beijing-wonende mensen lieten. Naja, Datong dus!

Na kerst vonden mama en ik de kou genoeg geweest en vertrokken we richting zonnig Hainan, een eiland van China op de hoogte van Vietnam, ook wel het "Hawaii" van China genoemd. Die vergelijking is niet helemaal terecht, Hainan kwam meer overeen met mijn beeld van Vietnam: een groen landschap met rijstvelden met daarin mensen aan het werk met van die piramidevormige strooien hoedjes, op straat dragen verkopers manden vol mango's en papaja's, en op het eiland bevonden zich meer palmbomen dan ik ooit in mijn leven bij elkaar heb gezien. Toch was Hainan in heel veel opzichten écht Chinees en daar werden we vooral aan het herinnerd op het strand: elke dag op het strand was puur entertainment door alle gekke Chinezen die er rondliepen/ingegraven lagen/poging tot zwemmen deden. Volwassenen gaan met zwembandjes het water in of dragen complete maskers over hun hoofd terwijl ze zwemmen (waarom blijft mij een raadsel, mama en ik hebben er flink ons hoofd over gebroken maar konden toch echt niet begrijpen waarom mensen enge maskers dragen in het water die alleen de ogen en mond niet bedekken), en overal waar we maar keken waren chinezen bezig met zandgevechten (wat is leuk aan zand naar elkaar gooien?) of waren chinezen zich aan het ingraven in zand (met hele groepen tegelijkertijd! Klein en groot, jong en oud… En lol dat ze hebben!). Het raarste van alles was nog wel de Chinese obsessie met Hawaii-shirts, groepen die bij elkaar horen dragen allemaal dezelfde variant, het liefst in geel of blauw. Ik vraag me soms echt wel eens af hoe Chinezen elkaar herkennen. Ze lijken al allemaal op elkaar en dan trekken ze ook nog eens dezelfde kleding aan. Individualiteit? Nooit van gehoord!

Met oud en nieuw waren we nog steeds op Hainan en hebben we naar het prachtige siervuurwerk gekeken vanaf het strand. Op zulke momenten besef ik me wel echt wat een ontzettende geluksvogel ik ben dat ik al deze mooie dingen mag meemaken! Ik geniet nog altijd van elke minuut!

Volgens mij is dit verhaal weer lang zat, ik zal proberen deze week nog een stuk te typen over alles wat ik al heb beleefd tijdens 2010 (Hong Kong! Chinees Nieuwjaar!), mocht dat er niet meer van komen dan is het volgende hoofdstuk Zuidwest China!

From China with love,

Mariëlle!