Eindelijk! Het eerste verhaal!

Hoi lieve allemaal,

Ten eerste heel erg bedankt voor de leuke afscheidsavond en alle lieve, passende en praktische cadeautjes! Ik heb aan de meeste cadeautjes echt al heel veel gehad (vooral het Chinese woordenboek, de merci chocolaatjes, de chocoladepepernoten, de rest van de chocola… Wat kennen jullie me toch goed!)

Waarschijnlijk gaat dit een heeul lang verhaal worden want ik heb al zoveel leuke dingen gezien en gedaan maar ik begin natuurlijk even bij het begin: de vlucht! Na het afscheid van papa en mama was ik flink moe dus ik dacht lekker te kunnen slapen in het vliegtuig maar neehoor, daar stak een irritant blèrend kreng van twee maanden drie stoelen voor me een stokje voor! Het kind hield maar niet op met huilen, en dat 10 uur lang! Ik dacht dat ik gek werd, ik heb nauwelijks een oog dicht kunnen doen. Er zat een Duitse jongen naast me van mijn leeftijd die met hetzelfde probleem zat dus hebben we ons samen maar gebogen over het dilemma of we de blaag op de vleugel van het toestel moesten binden of dat we hem meteen uit het raam moesten rooien… Stomme huilbaby! Maar verder was de vlucht prima, voordat ik het wist vlogen we over China en zag ik een idyllisch berglandschap opdoemen in de verte met allemaal kronkelende riviertjes ertussendoor terwijl de opkomende zon de hemel rood kleurde. Zo mooi! Liefde op het eerste gezicht!! En het vliegtuigvoedsel was zowaar ook nog wel te doen, ook al kreeg ik noodles als ontbijt… Ik moest er meteen aan geloven hoor!

Op het vliegveld werd ik samen met een andere studente die schijnbaar in hetzelfde vliegtuig zat opgehaald door Yin, de ophaal-chinees van de school, die ons naar ons appartement bracht. Het appartement ligt in de wijk Xizhimen, aan de rand van de binnenstad, en bevindt zich op de hoogste (zesde) verdieping. Er is geen lift dus mijn dagelijkse portie beweging krijg ik hier wel! Maargoed, we kwamen daar dus aan en de ophaal-chinees stond erop mijn backpack omhoog te dragen. Het arme jongetje verdween zohaast achter mijn enorme tas maar hij heeft het gered hoor, alle 6 trappen! Chapeau! Hahaha.

Het appartement is wel echt heel mooi! Ik heb inmiddels wat appartementen van andere studenten hier gezien en ik zit in verreweg het beste appartement! De meeste andere appartementen zijn vrij kaal en onverzorgd terwijl dat van ons heel goed onderhouden is en heel ruim, met veel ramen en een dakterras. Ik heb daarnaast ook nog eens de beste kamer in het appartement dus ik heb echt dubbel geluk!! Ik heb een grote kamer naast het dakterras met een tweepersoonsbed en twee kledingkasten. Niet dat ik die hier nodig heb natuurlijk (thuis wel, hihi) maar het staat leuk! Ook de badkamer is heel leuk, ik deel hem momenteel met twee andere meiden en samen hebben we er een echte meisjesbadkamer van gemaakt met een roze Hello Kitty badmat, een roze wasmand, een roze wc-brilhoes met schaapjes… Ik word er helemaal blij van als ik er naar kijk!

Hoedanook, nadat Yin ons het appartement had laten zien begon de rondleiding door de buurt. Eerste stop: de supermarkt. En daar werd ons echt álles uitgelegd.. "look, here is the meat", "look, here is the vegetables", "look, here is shampoo!". Nee, daar waren we zonder hem natuurlijk nooit achter gekomen! Goh, is dat vlees? Meen je dat nou?

De supermarkt zelf is eigenlijk gewoon net zoals elke andere supermarkt, met als enig verschil dat alles in het Chinees is. Ik had verwacht op de vlees afdeling allemaal rare delen van dieren te zien liggen die ze in Nederland nog niet aan de honden zouden voeren maar dat viel dus reuze mee!

De volgende stop was de school voor een "orientation course" en het ophalen van mijn Chinese telefoon. Mijn telefoonnummer hier is (0086) 10 150 105 70 492. Schijnbaar kost het me hier geld om gebeld te worden en kan ik niet naar het buitenland sms'en, maar ik kan wel jullie smsjes ontvangen (Chinese logica…) dus die zijn van harte welkom!

Na de orientation course ben ik uit eten gegaan met de andere studenten die ook die dag waren aangekomen: Signe uit Denemarken (met wie ik dus ook een appartement deel), Chuck uit Saint Louis en Giovanni uit Sienna. Ook een roommate van Chuck, Thomas, ging mee. Thomas is een wat dikkige Fransman die zegt al 10kg te zijn afgevallen omdat hij Chinees eten niet binnenhoudt. Nou, nog even blijven hier jongen, kan je helemaal strak naar huis! Het restaurant waar we hebben gegeten was echt een heel chic restaurant en het eten was er heerlijk. We hebben gewoon allemaal echt gerecht besteld wat ons lekker leek en dat wordt vervolgens op zo'n draaischijf gezet waardoor je alles kan eten. Dus de tafel stond flink vol. Wat rekenen we af met z'n 5'en? 17 euro! Iedereen heeft 3,50 neergeteld! Ik vond het geweldig! Inmiddels zit ik hier bijna drie weken en vind ik dat echt heel erg duur. Als het op prijzen aankomt denk ik al helemaal als een local. 3,50 voor een diner? Belachelijk!

Giovanni had die avond trouwens kip besteld, maar daar zaten allemaal harde stukjes in. "Eh.. which part of the chicken is this?"... Tja, gewoon stug dooreten en niet bij nadenken. This is China!

Op de menukaarten in restaurants vind je hier trouwens de meest vreemde dingen. Het grappige is dat op bijna elke kaart plaatjes staan van de gerechten dus je kunt van te voren zien hoe die gefrituurde schildpad eruit zal zien (met schild en al op een bedje van sla), of dat gerecht met ingewanden van een koe (iets wat ik overigens al heb geprobeerd - echt om je vingers bij af te likken!). Wat je hier ook op bijna elke menu kaart vindt zijn varkensoortjes. Thuis gaf ik ze als afscheidscadeautje aan mijn hond en hier kan ik er zelf van smullen, wat een feest!

Normaal, Westers brood is hier trouwens wel gewoon verkrijgbaar in de supermarkt (net als witte chocoladepasta, joepie!) dus iedereen die me bang heeft lopen maken met verhalen over rijst en noodlesoep als ontbijt wordt hartelijk bedankt, ik had me nergens zorgen over hoeven maken! Chuck vindt me een cultuurbarbaar omdat ik brood eet, maarja, you can get the Dutchie out of the Netherlands but you cannot get the Netherlands out of the Dutchie!

Niemand spreekt hier overigens Engels - de eerste paar dagen dat ik hier was wist ik de weg nog niet dus vroeg ik het af en toe aan mensen op straat maar schijnbaar durven chinezen het niet toe te geven als ze iets niet weten en dan wijzen ze maar een kant op. Nou, dat heb ik geweten hoor. Na het eerste weekend deden mijn voeten op potje pijn! Maar daar hebben ze hier een oplossing voor: goedkope pedicures! Een manicure heb je al vanaf 2 euro en een pedicure vanaf 3. Schijnbaar zijn door de recessie de prijzen verhoogd, manicures waren eerst 1 euro en nu 2. Schandalig, de prijzen rijzen de pan uit hier!

Maargoed, mijn eerste weekend dus. Ik heb meteen allemaal leuke dingen gedaan, naar het Summer Palace geweest, markjes bezocht, lekker gerelaxt met andere studenten… Zie de foto's op flickr, mijn online fotoalbum, want die spreken voor zich!

Maandag begon mijn eerste Chinese les en mijn stage. De eerste les was wel even schrikken, Chinees leek me zo moeilijk! Inmiddels ben ik een heleboel lessen verder en weet ik dat het wel meevalt, alles wat ik leer kan ik meteen in de praktijk gebruiken dus je pakt het zo op. Alleen karakters onthouden is lastig, ik leer er momenteel 15 tot 20 per dag (dus ik moet er inmiddels al een héleboel weten) maar ze ook echt daadwerkelijk onthouden is makkelijker gezegd dan gedaan. In ieder geval, als ik karakters zie kan ik ze wel herkennen maar zelf zinnen schrijven, tja, dat blijft tijdens de dagelijkse overhoring toch regelmatig spieken bij mijn klasgenoten, haha. Maar het is wel echt kicken, van de week in de metro ging ik bewust proberen karakters te lezen en dan merk je ineens hoeveel je al weet, en dat ik nu plaatsnamen kan lezen zonder naar het Engels te hoeven kijken! Ik vind Chinees leren echt geweldig tot nu toe, nog wel leuker dan ik dacht dat ik het zou vinden!

Met de stage ben ik na drie dagen gestopt. De school heeft twee programma's, een stage programma en een 'intensief' chinees programma en ik heb besloten naar het andere programma over te stappen. De stage was gewoon niet wat ik wilde, ze hadden me gezegd aan een kunst of modestage te kunnen helpen en nu zat ik de hele dag op het kantoor van de school achter een computer. Tja, dat ik geen kantoor mens ben was ik al achter dus daar word ik gewoon echt niet happy van. En Chinees leren is zo leuk dat ik liever nog wat extra lessen erbij nam. Dus nu heb ik in plaats van 2 uur 4 uur Chinese les op een dag, en nu leer ik tenminste ook karakters (dat was bij het andere programma niet het geval), en uiteraard heb ik een heleboel meer vrije tijd in Beijing dus ik ben heel blij met mijn keuze!

Nog blijer was ik na een fiets te hebben aangeschaft. Het is de meeste krakkemikkige, lelijke, verroestte, tweedehands fiets die ik ooit heb gezien maar zo te zien heeft het ding de culturele revolutie overleeft dus dan houd 'ie het vast die laatste zes maanden nog wel vol, toch? Naja toen ik hem kocht verwachtte ik al dat ik binnen een week een onderdeel zou moeten vervangen en ja hoor, zes dagen later lag de eerste trapper er af. Nu zit er op mijn bejaarde fiets dus één goednieuwe trapper, en één hele oude verroestte, haha. Mijn ketting heeft er inmiddels ook al een keer afgelegen maar die heeft een aardig chinees mannetje er weer voor me opgezet en nu doet mijn fietsje het weer prima. Ja, het is een taaie!

Ik ben trouwens helemaal happy wanneer ik lekker op mijn fietsje zit, lekker in het zonnetje, rijdend door van die oude Chinese straatjes, met allemaal van die lampionnetjes langs de huizen, langs de meren waar ik vlakbij woon waar allemaal oude mannetjes in riksjas rondkachelen… I love it! Helaas is het niet altijd zo idyllisch hier, naar school fiets ik hier namelijk langs een drukke autoweg en aan het einde van mijn schooldag is het spitsuur, wat inhoudt dat alle auto's en bussen ineens het recht denken te hebben zich op de fietsstrook te wagen en mij elke dag 10x op een haar na net niet aanrijden. Ook de meeste fietsers hier hebben evenveel verkeersinzicht als een driejarige en zolang ik nog geen bel heb op mijn ouwe rakker houdt dat in dan ik hier regelmatig Nederlands-schreeuwend op mijn fietsje zit. Want tja, Engels verstaan ze toch niet en als ik Nederlands schreeuw heb ik tenminste de aandacht: "Euj, kleine opdonder, aan de kant!". Alle Westerse mensen die ik hier ontmoet vinden het trouwens heel dapper dat ik hier durf te fietsen. Maarja, dat ben ik dan ook hè. Het trotseren van Beijing's verkeer vraagt om moed! En om kennis van de verkeersregels, en zo ver ik weet zijn die als volgt:

1. Voorrang krijg je niet, voorrang neem je. Het liefst allemaal tegelijkertijd.
2. Als je als fietser een kruispunt over moet steken doe je dat kruislings over het kruispunt, als het mogelijk is precies op het moment dat auto's proberen over te steken.
3. Als je een auto op de fietsstrook parkeert en wil uitstappen, gooi je de autodeur zo hard mogelijk open zonder te kijken of er niet net een fietser aankomt.
4. Vervoer je een kind op je scooter dan zet je die tussen je benen en laat je het kind sturen.
5. Des te meer je op je fiets weet te vervoeren, des te beter. Vrachtauto's? Nooit van gehoord! In China kennen ze alleen de vrachtfiets!

Om de chaos wat ze hier verkeer noemen te overleven heb ik een tactiek opgesteld: ten eerste zorg ik altijd dat ik één chinees achter me heb fietsen en één voor me, mocht een auto dan doorrijden terwijl ik oversteek dan word ik tenminste niet als eerste geraakt (wat maakt een chinees meer of minder uit?) en ten tweede doe ik altijd net alsof ik de rest van het verkeer niet zie. Da's mooi, want dan gaan mensen voor jou uit de weg en kan ik rustig doorfietsen zonder constant vanuit alle hoeken andere fietsers te moeten ontwijken. En dat zijn er veel hier!

De eerste dag dat ik mijn fietsje had moest ik trouwens 's avonds ik het donker mijn weg naar mijn appartement terug zien te vinden. Ik moest van de wijk van mijn school naar mijn eigen wijk, op mijn kaart van Beijing een rechte lijn naar het westen. Maarja, mijn definitie van het westen komt denk ik niet overeen met die van de kaart en voordat ik het doorhad was ik mega verdwaald. Inmiddels wist ik uit ervaring dat aan locals de weg vragen me waarschijnlijk niet veel dichter bij mijn appartement zou brengen dus ben ik op goed geluk maar een bepaalde richting opgefietst. Niet veel later stond ik voor een prachtig verlichte Verboden Stad. How did I end up here?! De Verboden Stad ligt een flink stuk zuidelijker dan mijn appartement dus mijn postduivengevoel had me weer eens in de steek gelaten. Toch had ik die avond voor geen goud willen missen. Voor de Verboden Stad stonden allemaal koppels een tango-achtige dans te doen terwijl er traditionele Chinese muziek werd gespeeld. Gewoon op straat, met de meest geweldige setting op de achtergrond die ik ooit heb gezien - het was magisch! Ik ben van mijn fiets af gestapt en ben gewoon gaan zitten, heb van de gratis show genoten en gezellig geprobeerd te kletsen in het Chinees met locals die ook aan het kijken waren. Ik geniet zo ontzettend hier!

Waar ik ook echt van kan genieten is de luxe die hier voor je is weggelegd als Westers persoon omdat alles zo goedkoop is. Beauty treatments, de meest luxe clubs, chique restaurants, voor mensen uit het Westen kost het meeste ervan hier allemaal geen drol. Zelfs bij de meest dure uitgaansgelegenheden kost een drankje niet meer dan in Nederland. En tegelijkertijd kunnen we ook genieten van het goedkope en lekkere streetfood, goedkope winkeltjes, goedkoop transport (een taxi rit naar de uitgaanswijk aan de andere kant van de binnenstad kost me max. 3 euro!). Het verschil tussen rijk en arm is hier gewoon echt heel groot maar als westers persoon werkt dat (lullig genoeg) in je voordeel. Beijing = the best of both worlds!

Naja ik typ mijn verhaal een andere keer verder. Na gisteravond uit te zijn geweest (ja, op dinsdag, hihi) moet ik vanavond even aan mijn slaap komen! Tot nu toe heb ik 1x voor middernacht in mijn bed gelegen hier… maarja, too much to do, too much to see in Beijing! Sorry als ik om die reden ook zo laat op emails en krabbels reageer maar ik ben feicháng máng (=very busy!) hier!

Maarja, keep the emails coming! Ik hoor graag hoe thuis alles gaat.
Liefs, Mariëlle!!