Leven uit een rugzak

Zoals verwacht geen tijd meer gehad om over mijn ervaringen in januari en februari te schrijven dus dan maar verder met mijn verhalen sinds mijn laatste lesdag in Beijing. Vorig weekend, na een gezellige maar iets verdrietige afscheidavond met mijn vrienden, was er een schoolreisje naar Yuxian, een oud dorp in het noorden van China, waar het Chinese "Lantern festival" nog op traditionele wijze wordt gevierd en waar tijdens het festival een stuntmant gesmolten ijzer tegen een muur werpt om de illusie van vuurwerk te wekken. Door het festival waren veel Chinese toeristen ter plaatste en waar Chinese toeristen zijn, zijn camera's - en wat Chinezen meestal nog wel interessanter vinden om te fotograferen dan de oorspronkelijke attractie, of in dit geval het festival, zijn buitenlanders!

Ben je lang of blond dan val je al in de smaak; heb je ook nog eens grote ogen dan heb je dubbel geluk want dan zijn de Chinezen helemaal niet meer bij je weg te slaan. It was my lucky day! Nu is die aandacht in het begin altijd wel vleiend, maar 15 minutes of fame zijn er meer dan zat en toen ik en een andere blonde studente op een gegeven moment zelfs gevolgd werden vonden we het wel mooi geweest. Het toppunt van de paparazzi-achtige taferelen was toch wel een "interview" met de Chinese radio. Een chineesje kwam op me af, gaf me een microfoon, trok een cameraman uit de menigte tevoorschijn en commandeerde: " I want you to say this this this, that that that, bla bla blaa, can you do it in Chinese? Aaaand action!" ... "Uh.. Ni hao?". Heel eng, Chinees praten met een camera voor je neus! Maar ik heb braaf gezegd wat hij wilde dat ik zei, ik bedoel, ik woon nu in China en wie wil integreren in de Communistische Chinese cultuur moet natuurlijk niet tegendraads zijn eigen mening gaan lopen verkondigen! Zover ik die nog heb he natuurlijk, na 6 maanden leven onder Communistisch bewind.

Op de terugweg de volgende dag kwamen we door plotselinge sneeuwval vast te zitten in we-weten-nog-steeds-niet-waar. Hotelletje gevonden, drank gekocht, met z'n allen gebikvakeerd in een hotelkamer en er maar gewoon een feestje van gemaakt. We waren met 40 studenten dus het was super gezellig!

Dinsdag kwam Klara aan in Beijing. Voor wie ik de afgelopen maanden slecht geinformeerd heb: ik heb Klara tijdens mijn eerste week in Beijing leren kennen toen zij tijdens uitgaan aan me werd voorgesteld. Na erachter te zijn gekomen dat we allebei 18 waren en 10 minuten hysterisch te hebben staan springen ("Oh my god, oh my god, finally found someone who is 18 too!" - Mensen jonger dan 24-25 zijn schaars in Beijing) besloten we een keer af te spreken, en vele afspraakjes, sleepovers en avondjes uit volgden. Drie maanden later, toen Klara naar huis moest, was het huilen huilen huilen op het vliegveld. Vandaar het plan samen te gaan reizen!

Woensdagochtend vertrok onze trein van Beijing naar Guilin in Zuidwest China, een reis van zo'n 30 uur. Vol goede moed en een tas vol koekjes en snoepjes stapten we aan boord en aangezien we het nodige bij te kletsen hadden waren die 30 uur voorbij voordat we het wisten. Treinreizen in China is echt ontzettend leuk, je kan op zo'n moment gewoon niks anders doen dan eten, slapen, genieten van mooie uitzichten en je chinees oefenen met alle nieuwsschierige chinezen om je heen - oftewel al mijn favoriete activiteiten! (ook precies in die volgorde he, haha).

De afgelopen week in Zuidwest China hebben we ontzettend veel gezien en gedaan, van een boottocht over de Li rivier op een bamboevlot, tot fietstochten door de bergen; we hebben bij mensen van een etnische minderheid - die een compleet ander leven leiden dan mensen in the big city - overnacht, China's bekenste rijstvelden gezien, karaoke gedaan (je moet wat op je zaterdagavond als er geen bars zijn he), gegruweld bij het zien van gevilde honden op de markt, met chinese kindjes gespeeld, et cetera et cetera.. Wat helaas alleen tegenzat was het weer. Na vier maanden helse tempraturen in Beijing denk je, ik vertrek naar Zuidwest China, daar is het beter! Je pakt je tas vol met shirtjes en rokjes, en dan zit je daar opeens een paar dagen later, in een koud kamertje in een houten Chinees guesthouse tussen de rijstvelden, met vijf lagen kleding aan, twee dekens over je heen, een extra kachel aan en alsnog heb je het koud. Great. Om die reden hebben we dan ook besloten China iets eerder te verlaten dan gepland, terwijl ik dit schrijf zit ik in een hotel op de grens met Vietnam en morgenochtend vertrekken we naar Hanoi, I can't wait!! We lopen al de hele week te stinken in de enige trui die we bij ons hebben dus we verlangen echt ontzettend naar dat moment waar we alles uit kunnen gooien en lui op een strand kunnen gaan liggen bakken. Want ik wil natuurlijk wel bruin thuiskomen he!

Ook wordt het tijd dat we een keer fatsoenlijk uitgaan. De hele week hebben we vroeg in bed gelegen, en dan maar klagen dat het koud was, dat we moe waren, dat onze ruggen pijn deden; dat mensen buiten zoveel geluid maakten... Af en toe zijn we net een stel van 80 met z'n tweeën!

Maar natuurlijk mogen we niet klagen! Het weer zat dan misschien tegen, maar er zit ook een heleboel mee! Dit gebied schijnt normaalgezien te overstromen met toeristen maar zo vlak na Chinees Nieuwjaar is er geen chinees die vakantie heeft en hadden we alle mooie natuur voor onszelf alleen! En slapen in een schattig, knus guesthouse is misschien wel heel koud, maar koud zijn leidt tot melige gesprekken, en bij het zien van idyllische uitzichten over rijstvelden in de ochtend vanuit je kamerraam is het koud zijn het helemaal waard geweest! En wat ook leuk was, is dat we tijdens een fietstocht door de middle of nowhere een Nederlands guesthouse/restaurant tegenkwamen! En half jaar lang eet je geen Hollandse kost en opeens zit je daar dan, op het platteland van Zuidwest China aan de hutsspot, haha! Oftewel onze reis is tot nu toe een super ervaring! Volgende week weer meer verhalen, hopelijk over zon, zee, strand en tropische tempraturen. Fingers crossed!

Kuskus,

Mar