Profile
Blog
Photos
Videos
2010 is rustig begonnen. In Peru is het zomervakantie, dat betekent minder werk, of toch minder praktisch werk, omdat de school dicht is. "Zomer", dat betekent eigenlijk regenseizoen. Het is zelfs iets frisser dan de voorbije maanden, omdat het bijna voortdurend bewolkt is en, rara, vrij veel regent. In Jaén is het eindelijk niet meer zo heet, en 's avonds is het zelfs nodig om een trui aan te trekken. Maar vergeleken met de kou van België de laatste weken, mag ik zeker niet klagen :-)
In La Cascarilla is het wel kouder geworden. In t-shirt rondlopen zit er niet meer in, en 's avonds koelt het serieus af. Leve een goede slaapzak en een Cascarillaanse poncho! (en wollen sokken van de mama :-)). Minder leuk is de rat die al een tijdje in mijn "kamer" (lees: de eerste verdieping van het huis van Isaac en Santos waar ik een hoek met plastic heb afgespannen) woont. Hij laat zich voorlopig niet vangen (noch in de val noch met vergif) en vindt het tegenwoordig leuk om 's nachts aan houten balken te krabben. Niet zo bevorderlijk voor de nachtrust. Maar Santos heeft beloofd dat ze de val nog eens gaan zetten… Hopelijk met succes ditmaal.
Van vieze beesten gesproken, degenen die zich in mijn buik hadden genesteld lijken definitief te zijn vertrokken naar andere oorden. Sinds een paar weken voel ik me stukken beter, heb ik veel meer energie en win ik terug wat kilootjes. Niet moeilijk ook met alle pakjes voornamelijk bestaande uit Belgische lekkernijen die zijn toegekomen rond de kerstperiode! Er was genoeg Belgische chocolade om truffels te maken, en in tegenstelling tot vorig jaar heb ik nu wel goede boter gevonden waardoor het smullen was!
Kerst en nieuw waren verder erg rustig, kerst bij de familie van Ronald en met oudjaar maakten we zelf pizza. Echte vakantie is pas voor februari, hopelijk lukt het om wat rond te reizen in Peru (Lima, Cajamarca, Piura, Chachapoyas). En wie weet eindelijk de Bosques de Huamantanga te bezoeken, het natuurreservaat met nevelwoud dat zo'n twee uur van La Cascarilla ligt.
[Helemaal Peru: terwijl ik aan het schrijven ben, valt de electriciteit uit. Gelukkig heb ik geleerd om alles eerst in word te zetten en dan pas op de blog, na al een paar keer helemaal opnieuw te zijn moeten beginnen…. En blijkbaar gaan we even zonder electriciteit zitten. De hele regio wordt bevoorraad door waterkrachtcentrales. Op zich een goede zaak, maar de infrastructuur laat wat te wensen over. Tijdens het regenseizoen krijgen de centrales te veel water te verwerken, waardoor het soms misloopt. De electriciteit wordt dan gerantsoeneerd; elke sector in de stad wordt voor een paar uur in het donker gezet…].
Wat het bouwen betreft: de twee lokalen waar we een jaar aan bezig zijn geweest, zijn af, op een paar details na. En die zouden de komende weken in orde gebracht moeten worden. Ondertussen zijn alle voorbereidingen van start gegaan voor de volgende werken, namelijk een stuk van het oud gebouw afbreken en daar twee nieuwe lokalen zetten. Daarvoor zijn fondsen van de solidariteitsgroep samengevoegd met het onderhoudsbudget dat de overheid toekent aan de school. Om al te veel moeilijkheden ditmaal te vermijden, beginnen de werken pas wanneer al het materiaal in La Cascarilla is. En dat gaat maar bij beetjes… Als het straks echt begint te regenen, zitten we weer vast, omdat de vrachtwagens dan niet tot in La Cascarilla kunnen. Maar met en beetje geluk starten we volgende week.
De mensen van La Cascarilla blijven me raken. We zijn begonnen met een klein fonds voor ouders die een productief of ondernemend project(je) willen opzetten. Nu tijdens de voorbereidingen zit ik met veel van hen samen, meestal voor een paar uur, om een projectplan uit te denken. Vorige woensdag ging ik daarvoor naar San Antonio, een dorpje op twee uur stappen van La Cascarilla. Een aantal leerlingen van het middelbaar doen de weg elke dag. Mis respetos! Sommige stukken zijn steil omhoog, en nu het regenseizoen begonnen is, is het grootste stuk pure modder (zie foto's). Maar de landschappen zijn indrukwekkend, net zoals de stilte, zeker wanneer de weg langs oorspronkelijk bos (van honderden jaren oud) loopt.
Na nu toch al een tijdje in La Cascarilla, blijft het me verbazen hoe gastvrij de meesten zijn, de moeite die ze doen om me eten te geven (ook al heb ik al gegeten en zeg ik dat, ik krijg opnieuw een bord voorgeschoteld), hoe ze snel snel wat opruimen als ik onverwacht kom binnenvallen. De armoede is soms schrijnend (nu nog durf ik niet vragen of ik foto's mag nemen) en ik vraag me af waar ze de moed blijven halen om te blijven leven, elke dag op te staan en te hopen op iets beter.
Aan de andere kant lijkt het werk op het land ook heel lonend. De laatste familie waar ik ben geweest, heeft een grote moestuin en ook heel wat fruitplanten en -bomen (waaronder passievrucht, zie foto's). Zien hoe alles groeit, dankzij je eigen inspanningen… Ik moet zeggen, dat fascineert me. Als er ouders via het fonds beginnen met een moestuin of bijenkorven plaatsen, dan spring ik mee op de kar! Kwestie van wat landbouw-ervaring op te doen :-)
Tot slot: de wereld is steeds meer aanwezig in Jaén. Vanaf nu te verkrijgen: groene olijven met paprika-vulling! En: Belgische kazen blijven verbazen: ik had twee bolletjes kaas mee uit België, van de boerderij in Terlanen. De ene was snel op, de andere heb ik wat bewaard. En zie, ik eet elke dag lekkere kaas, zonder schimmel welteverstaan. Als er toevallig iemand langs de boerderij passeert, geef ze dan maar een compliment in mijn plaats ;-)
Maël
- comments