Met een hilarisch avontuur, de Surinaamse avondvierdaagse, Koninginnedag en een paar dagen Brownsweg achter de rug heb ik weer aardig wat verhalen verzameld om jullie te vertellen. Om te beginnen met een bezoek aan de Universiteit van Suriname. Met als doel wetenschappelijke literatuur verzamelen zijn we daar heengegaan. Ons helemaal goed voorbereid, met pasfoto, paspoort en inschrijfformulier op zak kón het niet misgaan om ons bij de universitaire bibliotheek in te schrijven. Dachten we.... helaas kon de meneer achter de balie ons vertellen dat we 2, jawel 2 pasfoto's moeten inleveren. Alsof er in heel Suriname niet al 36 pasfoto's van ons zijn! Gelukkig konden we gewoon alle boeken etc bekijken en was het geen probleem om te kopiëren, inschrijven was alleen nodig om boeken te lenen. Suzanne heeft hier wat literatuur weten te scoren, ik helaas niet aangezien voorschoolse educatie hier een opkomend onderwerp is en er dus nog geen literatuur over te vinden is. Toch was het leuk om even de Universiteit en het campusterrein te bezoeken, toch wel wat anders dan de UvA!

Dan de avondvierdaagse. We hadden geen idee wat we ons hier bij moesten voorstellen maar Chicko had gezegd dat we moesten gaan kijken, dus ach waarom niet. Ze kwamen door onze wijk dus wij braaf gaan zitten bij de straat achter de onze. Een volledig uitgestorven straat.... wij Chicko bellen, waarna we te horen kregen dat we geduldig moesten zitten wachten. Uiteindelijk had Chicko helemaal gelijk en na een half uur kwamen de eerste individuele lopers de hoek om, hadden we hier voor zitten wachten?! Saai..... totdat de eerste groep de hoek om kwam! In totaal 73 groepen met kleurrijk uitgedoste mensen, met in elke groep mensen met trommels en blaasinstrumenten, liepen 4 avonden achter elkaar een afstand van 20 kilometer, waar ze 5 uur over doen, in die hitte. En dan heb ik het nog niet over de schoentjes (slippers) waar ze op lopen, of de manier waarop ze lopen: schuddend met hun billen natuurlijk! Af en toe even stil staan om met je billen volledig naar de grond te zakken, of even op de grond gaan liggen om met je bidden te schudden. Zó lopen ze hier de avond4daagse... respect. Dit alles was natuurlijk heel vermakelijk om te zien en we zijn blij dat Chicko ons gezegd had te gaan kijken, dit hadden we niet willen missen! De foto's geven al een aardig beeld maar op http://www.youtube.com/user/lisadekker7?feature=mhee#p/a/u/2/cC1qI0B0nzM heb ik een filmpje weten te uploaden wat een beter beeld van de sfeer geeft. Ik heb op m'n youtubekanaal nog 3 filmpjes weten te uploaden, waar ik zo ongeveer een maand mee bezig ben geweest. Topinternet hier! De rest doe ik wel in Nederland heb ik besloten.

Vervolgens: Koninginnedag. Er valt natuurlijk niet te tippen aan hoe Koninginnedag gevierd wordt in Amsterdam, maar ach, er werd wat georganiseerd bij Zus & Zo en een kijkje nemen kon geen kwaad. Bovendien verkochten ze stamppot (yes!) dus vlak voor etenstijd gingen we daarheen. Uiteindelijk was dit een zeer geslaagd feestje, met alle bacra's verzameld bij Zus & Zo. Vervolgens nog met de boembus naar Touché, waar het feestje verderging en waar het zelfs helemaal versierd was met oranje ballonnen en al. Toch nog een beetje Koninginnedag gevierd dus :)

En dan nu, het avontuur der avonturen: met Kris de wereldreiziger een dag zeilen op de rivier om vervolgens naar Matapica te gaan. In Domburg zijn Daphné, Carolien Suzanne en ik afgezet door Chicko, waar Kris op dat moment voor anker lag. Met een heel klein bootje kwam hij ons bij de steiger ophalen, en Daphné en Carolien waagden zich als eerst in het bootje, wat volledig foutging! Ik weet niet wat er precies gebeurde maar ineens begonnen ze te gillen en verdwenen ze onder de steiger en kwamen er aan de andere kant weer uit, doorweekt.... het kleine bootje was volledig onder gelopen en al hun tassen dreven er heel zielig bij. Gelukkig waren de camera's en mobiele telefoons boven water gebleven, waarna ik mijn lach niet meer in kon houden bij het aanzien van die 2 volledig doorweekte meiden. Met hulp van een andere wereldreiziger zijn Suzanne en ik droog bij de zeilboot aangekomen waarna onze zeiltocht kon beginnen. Na zo'n 5 uur zeilen kwamen we aan bij Johanna Margretha, de plantage waar je op kleine bootje overstapt op het moeras. Het was inmiddels al aan het schemeren en tegen de tijd dat we op het moeras zaten was het donker! Dit was niet alleen nogal spannend omdat het er stikt van de kaaimannen, maar ook omdat je geen hand voor ogen zag en de bootsjongens gewoon heel hard varen! Helaas begon het toen we precies op het open water van het moeras zaten enorm hard re regenen, m'n lenzen spoelden bijna uit m'n ogen zo hard regende het, en zijn we 100% doorweekt geregend. Halverwege het moeras kwamen we een kaaiman tegen die de bootsjongens wel even dachten te vangen. Na 3 pogingen waarbij de kaaiman bijna in de boot van Carolien en Suzanne sprong gaven de jongens het op, helaas dus geen kaaimannenfoto. Ondertussen werden we volledig lekgestoken door de muggen, aaaah! Dit was dus de muggeninvasie waar we al zoveel over gehoord hadden maar nog nooit meegemaakt hadden. Echt om gek van te worden, ze steken veel harder dan de muggen in de stad en ze maken ook dat irritante zoemgeluid wat de muggen in de stad gelukkig niet doen. Eenmaal aangekomen op Matapica moesten we nog koken. Dit was werkelijk niet te doen, aangezien het keukentje uit de wind staat en er dus 100 muggen tegelijk je zelf door je spijkerbroek heen steken terwijl je in de spaghettisaus staat te roeren. Ik ben maar even naar de lodge gelopen, die volgeboekt was, daarom moesten wij nu in tentjes slapen, en heb heel zielig gevraagd of we daar even onze spaghetti mochten opeten aangezien daar wind stond en dus geen muggen waren. Dit mocht gelukkig, en we hadden ons bord nog niet leeg of we vertrokken al om schildpadden te spotten. Na een paar soepschildpadden zagen we in de verte iemand seinen met z'n zaklamp, waarna de gids zei dat we moesten doorlopen als we een lederschildpad wilden zien. Dus wij halfrennend richting het licht, waar inderdaad een lederschildpad bezig was zijn eieren te begraven. Ik dacht dat ze niet heel veel groter zouden zijn dan de soepschildpad maar werkelijk, ongelovelijk hoeveel groter deze weer zijn! Die kop is echt gigantisch! Helaas mochten we geen foto's maken met flits en hebben we slechts 1 foto van de lederschildpad waarbij Daphné "per ongeluk" haar flits aanhad. Eenmaal terug bij het kamp gingen we met z'n 4tjes in een 3 persoonstent slapen, wat gezellig krap lag. Na eerst nog een massamuggenmoord in de tent, gingen we een poging doen tot slapen. Helaas begon het halverwege de nacht te regen, waarbij het dak lekte en dus Daphné en Carolien wéér volledig doorweekt raakten. Al met al zijn zij dus zo ongeveer in 24 uur 4 keer doorweekt geraakt haha, wat een avontuur. Maar het was het waard want we hebben nu mooi wel de leatherback schildpad gezien; 's werelds grootste!

Afgelopen maandag vertrokken we naar Brownsweg, voor 1 nachtje hadden we gepland. Bij aankomst vertelde Eugenie ons alleen dat er geen schooltje zou zijn dinsdag ivm een begravenis, woensdag pas weer. Dus moesten we wel nog een nacht blijven. Met te weinig kleren bij ons, geen douche, 40 graden in de zon en overmatige transpiratie baalden we hier gigantisch van! Woensdag het testje afgenomen waarbij ik na 1 uurtje klaar was omdat bijna geen een kind iets tegen me durfde te zeggen, geweldige oogst dus. Toen zo snel mogelijk terug naar de stad gegaan waar we eindelijk konden douchen en onze kleren wassen, heerlijk!

Op dit moment ben ik m'n eindverslag aan het schrijven. Het einde komt zo wel erg dichtbij.... maandag vertrekken we nog voor 4 dagen naar Kajapatie en Jaw Jaw. Hier zal ik m'n laatste data verzamelen. Dat weekend erna gaan we op trip naar Berg & Dal, een survivalpark. Dan zullen we afronden hier en ons beoordelingsgesprek hebben. Verder hebben we nog een lijstje gemaakt met dingen die we nog moeten doen en waar we nog een laatste keer moeten eten. Ik denk dat de laatste 3 weken heel snel zullen gaan, wat een nogal dubbel gevoel geeft. Hoewel we het binnenland nou wel gezien hebben, hebben we het nog heel erg naar ons zin hier en willen we niet naar huis. Maar aan de andere kant nu het dichterbij komt krijgen we toch ook stiekem wel weer een beetje zin om naar huis te gaan!