Wauw, wat een ervaring. Ik zal proberen jullie een beeld te geven van wat we allemaal gezien hebben. Foto's volgen waarschijnlijk later, internet werkt niet echt mee :(

Om 7.15 vertrokken we met een taxi naar de Saramaccastraat waar vandaan de bus naar Atjonie zou vertrekken. Onze chauffeur was Mikey, een echte Surinamer inclusief gouden tand. Nadat alles ingeladen en op het dak gebonden was vertrokken we rond 8.30 dan eindelijk richting binnenland, ze kijken hier niet zo nauw op de klok dus 8 uur vertrekken wordt rustig 8.30. No spang, zoals de Surinamers zeggen. Na nog wat mensen opgehaald te hebben begonnen we aan de rit richting binnenland die tegenwoordig grotendeels geasfalteerd is. Vorig jaar was dit nog niet het geval, en Sabine die met ons mee ging beaamde dat de reis toen echt een hel was. Na ongeveer 1,5 uur kwamen we aan in Brownsweg, wat trouwens ook een van de dorpen is waar wij onderzoek gaan doen. Na een laatste sanitaire stop hier reden we verder en algauw hield het asfalt op. Een tijdje werd dit vervangen door grind, waar ze rustig met 100 km per uur overheen scheuren, echt een wonder dat we geen lekke band hadden. Helaas hield op een gegeven moment ook het grind op en werd het echt zandweg. Aangezien het dat weekend ervoor flink geregend had waren er soms enorme plassen. Na een hoop gehobbel en gebobbel kwamen we dan na 2,5/3uur aan in Atjonie. In Atjonie houdt gewoon letterlijk de weg op, echt grappig om te zien. Je rijdt gewoon recht op de rivier af. Daar aangekomen werden onze spullen in een bootje geladen en moesten we nog een tijdje wachten omdat ze proberen hun boot zo vol mogelijk te laden om zoveel mogelijk per rit te verdienen. Na weer een uur wachten (onder het genot van een Parbobiertje met Mikey, dus heel erg was het niet) gingen we uiteindelijk gewoon met zn drietjes in de boot. Na zo'n 20 minuten varen kwamen we aan in Kajapatie, het dorp waar we zouden slapen. Hier werden we ontvangen door de leidsters van Leri for Life en werden we naar ons hutje gebracht. Een prima houten hutje, waar precies 3 hangmatten inpassen en met nog een ruimte ervoor om je tassen kwijt te kunnen. Na even gepraat te hebben met een paar van de leidsters vonden we het hoog tijd om even af te koelen, wat een hitte daar! In Paramaribo heb je altijd enigszins een windje, die wind was nergens te bekennen in het binnenland... helaas stond het water nogal hoog in de rivier dus konden we maar op 1 plek baden waar ook het halve dorp z'n was en afwas staat te doen. Aangezien we nogal bekeken werden omdat er niet vaak blanken in het dorp komen waren we na een kwartiertje wel weer afgekoeld en gingen we weer terug naar ons hutje. Sommige kinderen in het dorp vonden ons maar eng en renden huilend weg, ze hadden waarschijnlijk nog nooit een blanke gezien. Een van onze buurkindjes van een jaar of 1 vond ons reuze interessant en zwaaide altijd uitbundig naar ons en riep gedag. Toen we een keer bleven staan om te kijken of ze dichterbij durfde te komen kreeg ze spontaan een pruillip en rende halsoverkop terug naar haar moeder, dat was dan weer net even te eng haha. Ons hutje staat bij de huisjes van de familie van Trude, een van de Leri for Life leidsters. Zij was dan ook onze gastvrouw die ons overal mee naar toe begeleidde. Zij nam ons dus ook mee naar de kapitein, de basja van het dorp. Even kennis gemaakt met hem en gevraagd of we mochten blijven, wat uiteraard mocht van hem omdat hij erg blij was dat we er zijn om het dorp te helpen. Het is normaal om een geschenk mee te nemen voor de kapitein dus we hadden een flesje rum meegenomen. Hij zei ons dat hij het waardeerde dat we een geschenk hadden meegenomen, en of het groot of klein was, dat mocht altijd. De kapitein spreekt trouwens geen Nederlands dus Trude was meteen onze tolk. Bijna niemand in het dorp spreekt Nederlands, slechts enkelen kunnen een beetje met ons praten, wat de communicatie dus wel wat lastig maakte. Na de kennismaking met de basja gingen we terug naar ons huisje en heeft Trude bami voor ons gekookt op z'n Surinaams, erg pittig dus. Rond een uur of 7 klonk er ineens een gejuich in het hele dorp. Trude legde ons uit dat dat de kinderen zijn die juichen omdat de stroom aanging. Als er stroom is kunnen ze langer buiten spelen omdat er dan een paar lantaarns branden, zonder stroom moeten de kinderen eerder naar bed dus vandaar hun vreugde. Trude vertelde ook dat de dagen daarvoor er geen stroom was dus dat we geluk hadden dat het er die avond wel was. 's Avonds waren we best moe dus maar vroeg in onze hangmat gaan liggen om een avontuurlijke nacht tegemoet te gaan. Vergezeld door ratten en muizen die van alles omgooien en in plastic tassen zitten te wroeten deden we een poging tot slapen. Na een aantal uur was ik zo moe dat ik er redelijk doorheen geslapen ben, meevaller dus!

Dinsdag gingen we 's ochtends vroeg met de boot naar Jaw Jaw. Alle leidsters van Kajapatie gingen ook mee want in Jaw Jaw ging Sabine een training geven aan alle leidsters van Kajapatie, Jaw Jaw en Lespansie, een dorp wat naast Jaw Jaw ligt. voor Leri for Life moeten we naast onze hoofdactiviteit (onderzoek) ook nevenactiviteiten doen. Een van onze nevenactiviteiten is dat we Sabine ondersteunen wanneer zij training geeft aan de leidsters. Na een slopende training waarbij het ook erg warm was hebben de vrouwen voor ons allemaal gekookt en hebben we rijst met bruine bonen en kip gegeten, best lekker. Hierna teruggekeerd naar Kajapatie waar we maar snel weer de verkoeling van de rivier hebben opgezocht en waar we ons enigszins geprobeerd hebben op te frissen door wat shampoo in ons haar te gooien. We hebben trouwens geluk gehad met een toilet. Op de kleuterschool is een wc waar wij gebruik van mochten maken, ze lieten speciaal voor ons de wc's van het slot. De rest van de middag hebben we doorgebracht in de schaduw, met wat puzzels. 's Avonds kwamen er 2 agenten in het dorp om onderzoek te doen naar een gestolen buitenboordmotor van een van de boten (waar de politie zich wel niet mee bezighoudt in het binnenland). Deze agenten spraken prima Nederlands want ze kwamen uit Paramaribo en ze besloten ons de rest van de avond te vergezellen. In uniform zaten ze met ons aan een biertje, kan allemaal hier. Een van hen wilde onze telefoonnummers, waarvan we maar besloten dat het best handig kan zijn om het nummer van de binnenlandse politie te hebben. Ze wilden heel graag dat we ze zouden opzoeken in Atjonie, waar hun basis is. Beloofd dat we op de terugweg een belletje zouden geven als we weer in Atjonie waren. Na vertrek van de agenten werd in het huisje naast de onze de muziek heel hard opgezet, waarna er allerlei dorpsbewoners kwamen dansen. Echt geweldig om te zien hoe kinderen van 1 jaar al met hun heupen staan te wiegen! Ongelovelijk, het zit ze echt in het bloed. Terwijl de muziek nog hard aanstond besloten wij te gaan slapen, wat wel gunstig was want we konden gemakkelijk inslapen nu we de muizenherrie niet boven de muziek uithoorden!

Woensdag gingen we 's ochtends vroeg naar de kleuterschool. Om 8uur gaan alle kinderen op het schoolpleintje in rijen staan en mag 1 klas de Surinaamse vlag hijsen en het volkslied zingen. Hierna gaat iedereen in rijen voor z'n klaslokaal staan en als de directeur een bel luidt gaan eerst de meisjes naar binnen en de jongens pas daarna. Wel leuk om deze rituelen te zien, ze hebben ook allemaal een uniform aan wat hetzelfde is als het uniform wat de kinderen in Paramaribo dragen. Hierna mochten we in 2 kleuterklassen de les bijwonen. De manier van lesgeven is nogal anders dan in Nederland. De juffrouw roept iets door de klas wat de kinderen na moeten zeggen. De andere kleuterjuf had een andere aanpak en was meer bezig met complimenteren, wat de kinderen zichtbaar meer motiveerde om met de les mee te doen. Na de kleuterschool bezocht te hebben gingen we verderop in het dorp naar het Leri for Life peuterschooltje. Hier de rest van de ochtend meegedraaid. Leuk was dat Sabine vorig jaar hier ook geweest is en dat de leidster toen een heel afwachtende houding had en aan Sabine vroeg wat ze moest doen. Nu was de leidster echt de hele tijd bezig met lesgeven en het organiseren van activiteiten, een hele vooruitgang! Opvallend is wel dat de leidster niet alleen de Nederlandse taal gebruikt maar ook veel het Saramaccaans. Ook leuk om te zien was dat de oudere kinderen echt dingen geleerd hadden van de lessen, ze konden tellen en kleuren en vormen noemen, wat de meeste kinderen op de kleuterschool nog niet eens kunnen. De ochtend afgesloten met buiten spelen, waar de kinderen wat aan ons gewend waren en ons begonnen op te zoeken. Het zoontje van Trude, Jeraldo, vond ons inmiddels niet eng meer dus hij vond het prachtig om opgetild en rondgezwaaid te worden. Al snel volgde de rest van de kinderen en moesten we de hele tijd kinderen optillen en rondzwaaien... 's middags zijn we naar een kreekje gegaan, wat een beetje in de jungle lag. Dit water was kouder en helderder dus was wel even lekker om hierin te baden. 's Avonds was er helaas geen stroom, en begon het ook nog eens enorm te regenen. Aangezien het best wel donker was en we wel zin hadden om in onze hangmat te liggen besloten we om half9 al te gaan slapen.

Donderdag gingen we om half9 met de boot weer richting Atjonie. Aangezien we tot 12 uur moesten wachten op de bus besloten we rond half11 toch maar de agenten een smsje te sturen dat we in Atjonie waren. Het laatste uurtje nog vergezeld door hen en een parbo biertje en toen konden we eindelijk met de bus terug naar Paramaribo, waar we toch eigenlijk best wek behoefte aan hadden. Eenmaal terug in de Saramaccastraat opgehaald door Ernesto, waarna Ernesto en Sabine nog even wat bleven drinken bij ons om ook nog wat foto's uit te wisselen. Daarna hebben we uitgebreid gedoucht! 's Avonds hebben we bij Zus en Zo in de stad even goed gegeten, smaakte ons erg goed. Daarna zijn we bij Marije langsgeweest die erg benieuwd was naar onze verhalen, even gezellig op de thee geweest.

Vandaag hadden we onwijs veel was te doen. Na wat gestunt met de semi-automatische wasmachine hebben we alles opgehangen en zijn we naar het zwembad gegaan. Hier hebben we Annabel ontmoet, ook een stagiaire die Chicko als taxichauffeur heeft. Was erg gezellig meteen! Suzanne is op dit moment naar het vliegveld met Chicko om haar moeder en zus op te halen. De komende 10 dagen zullen we dus gezellig dingen met Suzanne d'r familie gaan doen en waarschijnlijk ook wel wat tripjes maken, ben benieuwd! Maar uiteraard moet er ook nog gewerkt worden dus zullen we ook nog met onze stage bezig zijn, maak jullie maar geen zorgen ;)

Met de enge beesten is het trouwens heel erg meegevallen. Geen kaaimannen en tijgers gezien gelukkig. Onze benen zitten alleen wel onder de mysterieuze rode bultjes... in de gaten houden dus maar, of er misschien maden onder onze huid groeien aaaaaah!

Ik ga m'n best doen om wat foto's erop te zetten zodat jullie een beter beeld krijgen bij dit (veels te lange) verhaal! Al met al was het een hele bijzondere ervaring om mee te mogen draaien met het dagelijks leven in zo'n binnenlands dorp!