Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 16
Tom is tot vijf uur de hort op wat mij de kans geef m'n vorige stuk te schrijven. Als hij terugkomt ben ik net klaar en verfrist na een dag alleen. Aan het begin van de avond maken we een kort autotochtje naar het strandstadje Dana Point. Als we op een uitkijkpunt staan overzien we de haven en de oceaan. Tom vertelt dat de Beach Boys zongen over dit stukje zee, dat bij surfers zeer populair is en inderdaad, in het nummer ' Surfin' USA' komt in de lijst opgesomde surfstekken 'Doheny point' voor. Naast ons staat een man de lichtjes in de haven te fotograferen en vertelt dat hij in de zeventiger jaren nog gesurft heeft op de golven van het onder ons gelegen klif. Het werd 'Killer Dana' genoemd omdat de golven hoog en dicht bij de rotsen opkwamen.
Terwijl de twee mannen praten klinkt achter ons ineens een vrouwenstem die een Beach Boys lied zingt. Het blijkt een Engelse die de frisse zeegeuren verdrijft met een sigaret. Ik val waarschijnlijk in herhaling en misschien moeten sommigen aan de film ' Groundhog day' denken, maar Tom, Mr. Communication, de man die als een pacemaker aanslaat als er een stilte valt, vraagt de vrouw waar ze vandaan komt. Als ze 'near Essex' zegt, begint hij alle plaatsen op te noemen die in een straal van twee kilometer van dit stadje liggen. De vrouw knikt hevig en probeert haar werkelijke woonplaats te verklappen, maar komt er niet tussen. Ik denk dat Tom het heel fijn vindt om te laten horen dat hij ergens is geweest. Dat deed hij tegen de Amerikanen uit andere staten, de Fransen, de Duitsers en nu tegen deze frêle vrouw uit Engeland. Als de Engelse iets noemt wat hij niet kent, valt hij dan ook even stil en troeft over met een andere plaats uit zijn geheugen. Na zo'n tien minuten blaast ze haar laatste haaltje sigarettenrook uit dat in mijn gezicht waait en vertrekt.
Dag 17
Vandaag staat een bezoek aan Los Angeles op het program. Dat betekent een uurtje door druk verkeer rijden voor een bezoek aan het 'Getty Museum', 'Venice Beach' en het 'Griffith Obervatory'. Het is inderdaad druk maar omdat wij met z'n tweeën in de auto zitten kunnen we gebruik maken van de Carpool laan die de spits passeert.
Voordat we de stad werkelijk kunnen gaan bezoeken, moet Tom nog iets regelen: ik had namelijk aangegeven dat het mij wel leuk leek een honkbal wedstrijd te zien. Om dit te bewerkstelligen heeft Tom een aantal 'vouchers' aangevraagd waarmee je kennis kunt maken met het honkbal. Een gratis kaartje dus. Dit kaartje moesten we wel ophalen bij het Dodgers stadion door het voucher in te wisselen. Het enige nadeel is dat deze wedstrijd op de avond voor mijn vroege vertrek uit Amerika is en best wel eens laat afgelopen kan zijn. Als alternatief had Tom vouchers voor de San Diego Padres, maar die waren pas geldig van 28 april, dus ook geen werkelijke optie.
Als we bij het loket van het Dodger Stadium komen, blijkt dat de verschillende wedstrijden gerangschikt zijn naar 'sterren'. De echte krakers zijn vier sterren, de minder beladen potjes zijn één ster.
De kassière helpt een andere mevrouw en ondertussen bestuderen wij het wedstrijdoverzicht en onze vouchers nog eens nauwkeurig. Het blijkt dat wij een vrijkaart kunnen bemachtigen voor één en twee ster wedstrijden en de ploeg die komende maandag op bezoek komt is de regerend wereldkampioen uit San Francisco: de SF Giants.
Zodra wij zien dat onze kansen op een plekje in het stadion voor komende maandag nihil zijn, verdwijnt de dame voor ons en zijn we aan de beurt.
Tom opent de strijd met de volgende zin: I guess I have to be nice with you, ' caus I think I'm in trouble'. De dame hoort het probleem aan en bevestigt dat we met deze vouchers niet binnenkomen. Tom zet al zijn charmes in en vraagt of we de vouchers niet kunnen 'upgraden', maar dat kan niet. Dan zet hij hoger in. Hij vraagt wie haar 'boss' is waarop zij antwoordt dat ze er meerdere heeft. Dan vraagt hij de naam van 'haar meest sympathieke manager', want, zo zegt hij 'I'm the type of guy that tries'. Achter ons groeit ondertussen de rij.
De dame verwijst ons naar het directiegebouw en na wat zoekwerk stappen we hier binnen. Tom legt op vriendelijke toon aan de secretaresse uit dat er een 'issue' is met de tickets en wil een manager spreken. Die wordt voor ons gebeld waarop wij in de hoek plaatsnemen. Ik op een rode stoel, Tom op de sofa.
Één van de deuren zwiept open, een net geklede jongeman met zijn haar naar achter gewaxt komt na een korte aanwijzing van de secretaresse op ons af. Hij schudt onze handen en blijft staan. Tom zit midden op de rode sofa met zijn armen aan weerszijden van zijn lichaam op de leuning uitgestrekt en doet zijn verhaal. Zijn korte broek die net over de knieën valt heeft vlekken, zijn sokken en sportschoenen steken wit af bij zijn harige benen.
Binnen een aantal minuten zijn we klaar. De manager legt uit dat het stadion helemaal uitverkocht zal zijn voor deze wedstrijd, dat er geen kaartjes over zijn en dat de vouchers alleen geldig zijn voor de laagste sterren. Tom neemt de nederlaag sportief en heeft het in ieder geval geprobeerd.
Nu kunnen we Los Angeles echt in. We eten wat in 'Philippes', een van de oudste vreetschuren van LA en bezoeken de oudste straat van de stad die vol staat met Mexicaanse souvenirwinkels. Een leuke ontdekking hier is een gratis toegankelijk museum over een Mexicaanse Immigrant en sociaal-realistisch kunstenaar genaamd 'David Alfaro Siqueiros'. Als communistisch soldaat vocht hij mee in de Mexicaanse revolutie van 1910 tegen de heersende machthebber van het land. Hij vertrok naar Parijs, keerde terug naar Mexico en belandde in 1932 in Los Angeles waar hij een muurschildering maakte die op het dak van het museum zichtbaar is. De schildering was controversieel en de titel zegt waarschijnlijk al voldoende: 'Het tropische Amerika onderdrukt en vernield door de imperialisten'
Bijna wordt hij hierom gedeporteerd en later wordt het werk zelfs gedeeltelijk met witte verf overdekt. Dankzij het werk van de Getty Foundation is de muurschildering nu enigszins gerestaureerd. Een saillant detail dat ik lees op internet is dat Sigueiros betrokken was bij een moordaanslag op de uit de Sovjet-Unie gevluchte Leo Trotski. Zijn onderkomen in Mexico werd aan gort geschoten, maar Trotski overleefde de aanslag om uiteindelijk in datzelfde jaar als nog vermoord te worden.
Net als dit kleine museum is ook het ruim bemeten Getty Museum vrij toegankelijk al moet je wel vijftien dollar parkeerkosten betalen. De stichter van dit museum was een rijke Amerikaanse oliebaron, die vooral in Londen woonde. Vergelijkbaar met de al eerder genoemde Randolph Heart en zijn eclectische kasteel had Getty een fascinatie voor Europa. Ook hij verzamelde allerlei antieke objecten en stelde deze tentoon in zijn woning in de heuvels van Malibu. Zijn huis bleek al snel te klein en dus werd er een villa bijgebouwd. De architect kreeg de opdracht om het ontwerp van deze villa te baseren op dat van de 'villa dei Papiri', een blootgelegde woning onder het door de Vesuvius uitgebraakte lava. Het gebouw kwam af in het jaar 1974, maar Getty heeft het nooit bezocht hoewel hij pas in 1976 plotseling overleed. Hoewel het gebouw zoals veel gebouwen in Amerika een replica is van wat we in Europa in het echt kunnen zien is de collectie wel authentiek en kun je idolen, bustes, sculpturen, vazen en een in het Grieks geschreven fragment van de Odyssee zien.
Op de tweede etage is een tijdelijke voorstelling ingericht die het Getty heeft gekregen als ruil voor herstelwerkzaamheden aan de getoonde vazen. Deze collectie bevat de schatten van Berthouville, de plaats in Normandie waar een boer zijn veld wilde bewerken en op antieke stukken stuitte.
Tom heeft de collectie al eerder gezien en als de vrouw die ons rondleidt een vraag stelt over een vaas, beantwoordt hij deze voordat iemand anders tijd heeft gehad om na te denken en glundert zelfvoldaan, waarna hij 'los' is en zelf vragen gaat stellen. Uit een andere zaal heeft hij een vergrootglas meegenomen die dient om muntjes te bekijken. Als de vrouw over een vaas spreekt die samen met een andere vaas in een vitrine staat, bestudeert Tom de verkeerde. Hoewel de vrouw en anderen hem proberen duidelijk te maken dat hij niet de goede vaas bestudeert, lijkt Tom hen niet te horen en speurt als een ware Sherlock Holmes naar een verborgen clou of vingerafdruk.
Als we later naar buiten lopen heeft onze speurder de vrouw ondervraagt en weet hij van alles over haar leven te vertellen. Een bewaker vraagt hem nog net op tijd het vergrootglas terug te leggen.
J Paul Getty was een enorm rijk man, maar stond bekend als een vrek. Als hij vanuit Londen naar New York belde deed hij dit 'collect call' en toen hij zag dat de telefoonrekening in zijn bedrijf opliep liet hij munttelefoons aanslepen. Zelfs toen zijn naar hem vernoemde kleinzoon in Rome werd ontvoerd weigerde hij het enorme bedrag aan losgeld te betalen. Pas toen een plaatselijke krant een afgesneden oor met een pluk haar ontving betaalde J Paul Getty een ruim deel van de gevraagde som (een bedrag dat nog net belasting aftrekbaar was) en gaf voor het resterende deel een lening met rente aan zijn zoon, de vader van de ontvoerde jongen. De kleinzoon kwam vrij, wilde zijn opa bedanken voor het betaalde geld, maar deze weigerde aan de telefoon te komen. Met de kleinzoon is het slecht afgelopen. Hij raakte getraumatiseerd, aan drugs verslaafd en stierf op 54 jarige leeftijd.
Als we de kustweg vanuit Malibu vervolgen komen we in Venice Beach, ooit een zelfstandig kuststadje maar nu geheel opgeslokt door het groeiende Los Angeles. Behalve een strook zand, zijn er volleybal- en basketbal velden, een skatebaan en het bekende 'muscle beach' waar Arnold Schwarzenegger ooit trainde in de open lucht. Nu lopen er nazaten van de oud-gouverneur van Californië met gewichten te slepen en poseren zij voor het publiek.
De gehele boardwalk is gevuld met souvenirs- en skateboardwinkels, handlezers en toekomstvoorspellers. Zonnebrillen en shirts met leuzen staan breed uitgestald. Er zijn zelfs winkeltjes waar jonge mensen in groene overalls lopen en wiet verkopen. Wel op doktersrecept. Daklozen jongeren en ouderen liggen in plunjes verspreid over het gras. Een donkere straatmuzikant zingt gevoelige liedjes, achter een piano op een vlonder met wieltjes speelt een man met grijze haren die zijn gezicht geheel bedekken klassieke en jazzy riedeltjes die nogal uit de pas lopen. Er is een hare krishna met kleine bekkentjes die hij eentonig tegen elkaar laat klingelen en er rolschaatst een als Moor verklede man voorbij met een gitaar en miniversterker om zijn nek. Hij is geen virtuoos maar als hij later, begeleid door de man met de bekkentjes, heel hard 'Hare Krishna, Hare Krishna' zingt terwijl hij een hardrock rif speelt, wordt het erg komisch.
Op de weg uit het Venice Beach zie ik een aantal bordjes met daarop 'tsunami evacuation' even later gevolgd door een 'leaving tsunami hazard zone'. Het is allemaal voorzorg want een tsunami is er in de recente geschiedenis niet geweest.
Als de nacht gevallen is nemen we nog een kijkje in het Griffith Observatory, een sterrenwacht in de Hollywood Hills. Eveneens gratis toegankelijk. Hier kun je alles leren over de planeten, de sterren en de stichters en naamgevers van het gebouw. Er hangt een echte slinger van Foucault, een werkende Tezla transformator en een schaal model van de Hubble telescoop. Het ziet er allemaal fraai uit, maar het loopt tegen tien uur 's avond en dus sluitingstijd. De grootste platen- en cdwinkel van Los Angeles sluit pas om elf uur dus daar kunnen we ook nog even heen. Ik koop een cd die ik niet had en koop er nog één voor Kirk die mijn been behoorlijk heeft opgelapt.
Dag 18
Laat uit bed. Puf ontbreekt om iets te doen. Buiten is het bewolkt. Ik lig wel lekker. Deze dag gaat een slome worden en Tom voelt het goed aan. Hij vertrekt voor wat klusjes en laat mij achter met een klein kacheltje, mijn blog en mijn boek. De rest van de dag zal ik hier aan een tafeltje zitten met niks anders dan dat. Laat op de avond verlaat ik met Tom het huis want hij weet wel een plek die ik leuk zal vinden. Culinair zullen Amerikanen ons Europeanen nooit snappen. Europees voedsel is duur, er wordt te weinig van geserveerd en de tafels zijn schaars en gezellig verlicht. God, ik ga bijna heimwee krijgen.
We rijden een stuk en de afstand maakt mij hoopvol. Niemand rijdt ver voor een vreetschuur die je overal in deze droge uithoek kunt vinden. Tenminste niemand die ik ken. Maar de afstand bleek een afleidingsmanoeuvre, want aan een grote parkeerplaats licht weer een vierkant gebouw op met de naam van één of ander keten. Tom swipet weer minutenlang door zijn e-mail account op zoek naar vouchers voor een speciale aanbieding en als dat gebeurd is kunnen we onze bordjes weer eens opscheppen. En natuurlijk kun je als dat allemaal op is nog eens opscheppen, en nog eens, en nog eens, tot je huig als een tweede tong uit je verzadigde bek hangt en je lichaam zich verwonderd afvraagt waar al die voedingsstoffen opgeslagen moeten worden. Het licht is scherp en ongezellig als in een verhoorkamer, wijn hebben ze niet en als je even de verkeerde kant uitkijkt, heeft een medewerkster het plateau met eten al onder je kin weggetrokken. Gelukkig is er koffie, maar na één slok weet je alweer hoe slap deze is. Één voordeel, niemand vult dit brakke water hier aan. Zelfs de Griekse koffie is beter, als je maar oplet dat je bij de laatste slok de drap niet mee naar binnen slurpt.
Dag 19
Net buiten San Clemente ligt een kerncentrale die sinds kort buitenwerking is gesteld. De reden was een lek in het koelsysteem van één van de drie Units. De angst heerste dat er een ontwerp fout zat in dit koelsysteem waarop de andere twee goed functionerende units ook werden uitgeschakeld. Vanwege de ophef en de onwetendheid over de werking van de centrale en met name over de opslag is besloten het publiek toegang te geven tot het terrein begeleid door een medewerker.
Als wij aankomen staat de rest van de groep al paraat en kunnen we even later, na een securitycheck de poort door. De medewerker, een 'engineer' die verantwoordelijk is voor de veiligheid, vertelt ons alles over de werking van kernenergie. Hoe de radioactieve buizen hitte genereren, hoe het water onder een bepaalde druk gehouden wordt en hoe vervolgens de ontstane stoom richting de turbines wordt geblazen. Bij het horen van de hoeveelheden liters koelwater die in de units staan opgeslagen vallen monden open en gaan niet meer dicht.
Er worden veel vragen gesteld en niet alleen door Tom. Sterker nog, hij heeft moeite zijn vragen ertussen te krijgen. Steeds als hij een kans ruikt, neemt hij een diepe hoorbare teug adem alsof hij na een lange duik onder water boven komt. Dan ploffen zijn lippen weer opeen alsof hij klaar is voor een nieuwe duik in het diepe. Ten einde raad steekt hij braaf zijn vinger op, krijgt zijn beurt en laat deze niet meer voorbij gaan.
De angst zit er goed in bij de Amerikanen, want de meeste vragen gaan over terrorisme, maar ook over de veiligheid van het radioactieve materiaal. En wat als er een tsunami komt? De 'engineer', genaamd Jim, hoort het allemaal onbewogen aan en staat in voor de veiligheid. Hij wijst daarbij naar de betonnen constructies waar de afgekoelde radioactieve staven liggen. Dat kernenergie een schone en redelijk veilige manier van energie opwekken is geloof ik ook, maar als er een flinke beving komt met een watergolf wil ik nog zien of hier niet hetzelfde gebeurt als in Japan.
Over de veiligheid kan hij ook het een en ander loslaten. De centrale wordt namelijk bewaakt door mariniers uit dichtbij gelegen 'Kamp Pendleton'. Jim wijst op de bewakingshokjes met de verduisterde ramen die op verschillende punten uit het terrein oprijzen. 'They are good', zegt hij erbij. 'Éenmaal paar halen ze de 'ninja's' erbij, ofwel de speciaal getrainde 'navy seals'. Zij krijgen alle informatie over de beveiliging en proberen deze te slechten. 'Wat je dan te zien krijgt is de meest geavanceerde lasergame', zegt Jim. 'En voordat ze met hun speciale matten over het prikkeldraad zijn gesprongen, hebben die 'guys' hen al te pakken'.
Jim komt met een grappig verhaal. De kerncentrale ligt aan zee en dus aan het strand. Een aantal jaar geleden vierden een groepje jongeren een feestje met kampvuur en veel drank. Een drietal jongens besloot toen een 'James Bond' spel te spelen en tijgerde door het zand richting de centrale. De mariniers hadden de jongeren met hun speciale nachtkijkers al lang zien aankomen en wachtten af wat er zou gebeuren. Bij de muur aangekomen, gaf één van de jongens de andere een pootje, waarop er eentje op de muur belandde en er vervolgens over heen sprong. Voordat hij met zijn beide beentjes op het terrein van de centrale beland was hadden de mariniers al twee van hun grootste mannen er heen gestuurd om de jongens flink de schrik aan te jagen.
Een ander komisch voorval vond plaats net na 9-11, toen er een verbod werd uitgevaardigd niet te stoppen bij de kerncentrale. Een eigenwijze Amerikaanse toerist deed dit wel en werd meteen klemgereden door de veiligheidsdiensten. Hij was zo stom in discussie te gaan met de agenten, terwijl zijn vrouw hem wijselijk in de auto maande. De man ging door, werd opgepakt terwijl ondertussen voor zijn huis in een andere staat de politiewagens zich verzamelden en de buren ondervraagd werden.
Dag 20
Tom heeft voor de verandering een lange broek aan. En een net overhemd waar geen etensvlekken op zitten. Het weer is goed en het is zondag. Tom gaat naar de kerk, wat mij weer de kans geeft wat te schrijven. Voordat hij weggaat zet hij de klassieke muziek af en schuift om onverklaarbare redenen een 'dance' cd in de installatie. Harde dreunen overstemmen het gefluit van de vogeltjes en zodra hij de deur uit is zet ik die herrie af en schrijf verder.
's Middags toeren we nog eens langs een aantal kustplaatsjes. s' Avonds komt Tom's negentigjarige vader een hapje eten. De oude baas loopt wat moeilijk, maar heeft een heldere oogopslag. Uit willekeurige plekken op zijn hals en gezicht groeien grijze haren. Eens was hij een 'engineer', waar hij met plezier over vertelt. Hij wil van alles weten over Nederland en vertelt dat hij een zware tocht per boot over het Kanaal heeft meegemaakt vanuit een Nederlandse plaats. Tom corrigeert hem en zegt dat het België was. De oude man is nogal hardhorend en verstaat hem niet. Als we later wederom in gesprek zijn, onderbreekt Tom ons want er is een mooie zonsondergang. Goed, dan stappen we naar buiten en hervatten ons gesprek. Na een kort diner, zit de oude man vol en verlaat hij ons met een papieren zak vol restanten van het eten voor zijn vrouw en dochter. De stoeprand neemt hij voorzichtig en dan stapt hij in de auto. Ik vraag Tom hoe vaak hij gekeurd wordt voor zijn rijvaardigheid. 'Eens in de twee jaar', antwoordt hij.
dag 21
Sony studio's Los Angeles. In een langzaam opwarmende parkeergarage wachtten we tot we naar één van de studio worden gebracht waar twee afleveringen van de kennisquiz 'Jeopardy' worden opgenomen. Een dwarsdoorsnede uit de Amerikaanse bevolking zit hier te wachten, een vrouw in een hardrock t-shirt breidt een dikke sjaal, een groep activisten trekt een shirt aan met het logo van een organisatie ter opvang van dakloze dieren.
Ik had Tom gevraagd om een televisieshow te kunnen bijwonen en met name een 'Late night show', zoals die tegenwoordig ook op de Nederlandse televisie te zien zijn. Tom schreef een tiental programma's aan en alleen Jeopardy kwam erdoor.
Alles is tot in de puntjes geregeld en in groepen worden we richting studio 7 geleid, waar we plaatsnemen. Ze zijn aan het oefenen. Een druk verwijfd typetje staat op de tribune en heet 'all those lovely people' welkom. Daarvoor had hij ons een plek toegewezen die een beter zicht gaf boven de camera's uit en ons vervolgens een populaire handdruk gegeven met de vuistjes tegen elkaar.
Ik had ter voorbereiding een aantal afleveringen op televisie gezien en die waren best pittig vanwege de snelheid en de veel op Amerika gerichte vragen. Vandaag heb ik geluk: het is 'celebrity Jeopardy'! Bekendere Amerikanen gaan voor een goed doel spelen, dus zijn de vragen wat algemener. Er moet geld worden ingezameld en je wilt niet dat deze halfgoden van hun voetstuk donderen.
De twee in het rood geklede dames en de wat gedrongen man zijn dus beroemdheden, maar ik ken ze niet. De ene dame blijkt een weervrouw te zijn en maakt zich erg druk over het drukknopje of wel 'the buzzer'. De in het grijs zwart geklede man blijkt een komiek en doet stemmetjes voor de tekenfilm 'Frozen'. De tweede vrouw is het type 'diva'. Ze drukt zich uit middels hysterische gebaartjes, heeft een lach als een hinnikend paard die doet denken aan Sarah Palin en zwaait fladderend naar het publiek. Als ze de treden van het podium afstapt wordt ze ter begeleiding losjes bij haar geheven hand gepakt door een assistent en roept 'hi guys' naar ons. Het publiek antwoord gretig.
De repetitie met een stand-in quizmaster zit erop en men maakt zich klaar voor de werkelijk uitzending. Er wordt druk heen en weer gelopen als op een spoedeisende hulp, mannen praten in aan hun nek bevestigde microfoontjes, een vrouw neemt wat foto's waarbij de spelers respectievelijk blij, boos en teleurgesteld moeten kijken. Het publiek wordt nerveus, de jongen achter me kan zijn benen van de opwinding niet stil houden en maakt kilometers terwijl zijn zus hardop klakt met haar tong.
Dan is de omroeper aan de beurt. Hij is de man die presentator Alex Trebek zal aankondigen, maar eerst richt hij het woord tot ons. Dat wij een 'great audience' zijn en dat we de show 'even greater' kunnen maken door ons stil te houden tijdens de vragen en te klappen op het juiste moment. Ter assistentie hangt er een applausbord dat onregelmatig begint te knipperen als het tijd is voor de handjes op elkaar.
'Sit back and relax' zijn laatste woorden die de omroeper tot ons richt. De man met de microfoon telt af, roept 'rolling' en dan gaat de omroeper los en kondigt Alex Trebek aan terwijl de spelers gelaten toekijken.
Een keur aan vragen vliegt in hoog tempo voorbij. De meeste zijn goed te volgen en soms komisch om te horen. 'In welke Zwitserse stad staat het standbeeld van Wilhelm Tell?' De Weervrouw antwoordt 'Vienna', waarop de man het wél denkt te weten en 'Stockholm' roept. Tom legt uit dat de Amerikanen niet zo met Europa begaan zijn.
Na een twintigtal vragen wordt een reclameblok aangekondigd. Hoewel de uitzending niet 'live' is, wordt hiervoor toch ruimte ingelast. De productie assistenten springen het podium op en praten wat met de kandidaten. De Diva staat ruim voor en weet het antwoord op veel vragen en is hier zelf zeer verbaasd over.
Dan gaat de show verder.
De Diva loopt nog meer uit en mag zelf haar categorieën kiezen. Er klinkt een vrolijke jingle. Onder het keuzevakje van de Diva zat 'double Jeopardy' en dus kan ze dubbel geld verdienen. Het applauslampje licht op en ook een assistent laat ons zien dat we moeten klappen. Dan wordt de vraag gesteld en houdt de assistent haar vinger voor de mond en haar andere arm omhoog als teken dat we stil moeten zijn. Zodra de vraag goed beantwoord is, klapt de assistent weer driftig in haar armen en doen wij gezellig mee.
De weervrouw bouwt langzaam aan een redelijke score, de komiek strompelt moeizaam voort en Diva blijft uitlopen totdat het tijd is voor de finale. De spelers krijgen nu één vraag over een bepaald onderwerp, waarbij ze hun inzet zelf mogen bepalen afhankelijk van hun score zover. Maar voor de vraag gesteld wordt, nemen we pauze voor een reclameblok en worden wat gezichten bij gepoederd. Alex loopt richting het publiek en staat open voor vragen. Iemand uit het publiek wil weten hoe oud hij is en krijgt het antwoord. Een man vlakt naast mij slijmt dat Alex onvervangbaar is en dat iedereen van hem houdt en hoe het straks verder moet als hij stopt. Alex geeft een vaardig ontwijkend antwoord. Dan wil iemand weten wat zijn mooiste jeugdherinnering is. Hij moet lang nadenken en komt dan met een verhaal over een schoolbasketbalteam waar hij manager van wilde worden, maar dit niet mocht vanwege zijn gedrag. Als hij maar hard genoeg trainde mocht hij misschien meespelen en dat lukte hem.
Einde anekdote. Als hij terugloopt naar zijn kansel maakt hij enige basketbal bewegingen en gooit een onzichtbare bal in een denkbeeldige korf. De applauslampjes knipperen niet , maar het publiek klapt toch.
De finale vraag komt in beeld en de spelers krabbelen hun antwoord op een digitaal scherm. Ze hebben het allemaal fout, maar de Diva wint en ontvangt vijftigduizend dollar om haar straatdieren organisatie te ondersteunen. Na foto's, interviews en duizend handkusjes verdwijnt ze van het podium en wordt alles in werking gesteld voor de volgende uitzending die identiek verloopt.
We verlaten de studio en bij een stoplicht staat een zwarte man die beweert oud veteraan te zijn zijn hand op te houden. Tom opent zijn raam en gooit een kwart dollar in de man zijn hand en zegt 'here you go, brother'
Tijd voor ons om wat te eten en richting het graf van Marilyn Monroe te gaan. Gezien haar glamourleven had ik een pompeus graf verwacht op één van de heuvels van Hollywood die uitkijkt over de stad. Ze ligt echter op een kleine begraafplaats die ingekapseld ligt tussen hoge wolkenkrabbers. En zelfs op deze bescheiden necropool is geen enorme ruimte gereserveerd voor de eens zo beroemde actrice. In een rechthoekige wand vol met gegraveerde namen vinden we met moeite haar naam. Een uitgedroogd bosje bloemen staat in de houder ernaast. Toen haar man, de honkballer Joe diMaggio nog leefde bracht hij haar graf elke dag een roos, maar hij is nu ook dood.
Ik struin nog wat rond terwijl Tom zijn auto bewaakt op een parkeerplek. We hadden zo'n 19 minuten parkeertijd cadeau gekregen van de vorige parkeerder en die waren nu om. Op naar de volgende begraafplaats, het enorme 'Forest lawn memorial park'. Hier liggen bekendere Amerikanen als Stan Laurel, Walt Disney en Michael Jackson. Helaas is er geen overzicht zoals je op Père Lachaise bijvoorbeeld wel hebt en is het onbegonnen werk te zoeken. De stenen staan niet rechtop maar liggen plat als tegels in het grasveld, 'dat maakt het maaien wat makkelijker', vertelt een medewerker bij de ingang ons. Tom wil weten waar bijvoorbeeld iemand als Michael Jackson ligt, maar dat graf blijkt besloten. En de medewerker mocht het ons niet vertellen.
Dus rijden we wat rond en bezoeken een enorm Mausoleum met meerdere graven erin. Een metershoge engel met gespreide vleugels waakt over het graf van Elizabeth Taylor. Dan begint Tom zijn gebruikelijke praatje met willekeurige medewerkers en wil weten waarom een deel van het enorme mausoleum niet voor het publiek toegankelijk is. En, advocaat, als hij is, met een sluwe onopvallende manier van ondervragen, ontlokt hij de medewerker de laatste rustplaats van Michael Jackson. Inderdaad, in de gesloten vleugel van het Mausoleum. Er zou anders te veel gedoe zijn met fans.
Dan spot Tom een museum, ziet dat het tot vijf uur geopend is en hij nog 20 minuten heeft om het te bezoeken. Ik besluit in mijn eentje langs de graftegels te struinen en wandel in gedachten rond, hopend op de tegel van Stan Laurel, die ik uiteraard niet vind. Als ik op mijn klok kijk is het al half zes en besluit Tom te bellen, die al een half uur door het park aan het rijden was om mij te vinden. Zelfs twee parkbeheerders had hij mijn signalement doorgegeven om mij op te sporen. Het museum bleek gesloten.
Op de weg uit het park stopt hij bij één van de bewakers en zegt dat hij mij gevonden heeft. De bewaker is een olijke kerel uit India en praat honderduit over zijn reizen, maar Tom is niet geïnteresseerd. Volgens mij is ie een beetje geïrriteerd dat hij mij niet kon vinden. Hij had m'n nummer!
Dag 22, vertrek
Woord van Dank aan mijn Gastheer
Ik had Tom al gewaarschuwd dat hij als een soort Sokrates in mijn verhalen zou worden opgevoerd en hij antwoordde met frase: 'o, dan moet ik maar opletten wat ik doe en zeg'. Dat had ie zeker moeten doen. Ik heb natuurlijk niet al zijn gedragingen aan mijn tekst toevertrouwd, maar wat hij doet of zegt is werkelijk waar. Hij krijgt het inderdaad voor elkaar om een grotere auto voor minder geld te krijgen, hij kletst zich overal uit en is een vat vol verhalen, anekdotes en jaartallen. Daarnaast is hij een voortreffelijk gastheer, die geld nog moeite bespaart om het iemand naar de zin te maken.
Zijn huis staat op een heuvel boven San Clemente en heeft een prachtig uitzicht op de stad en de oceaan. Het is werkelijk volgeplempt met antieke beelden en Griekse ornamenten waar meneer Hearst jaloers op zou zijn. Een contrast met al deze breekbare en gave beeldjes is de staat van het huis zelf. De plastic stoel waar ik lui op wilde gaan zitten kraakte angstaanjagend, het houten balkon op de tweede etage valt van ellende uit elkaar, een aardewerken pot ligt in scherven achter de tafel en zal daar volgend jaar nog liggen.
Tom zijn enthousiasme is onbegrensd en het is niet schertsend om hem een blije schooljongen te noemen. Zonder na denken geeft hij geld uit. Hij betaalde alle motels en hotels, etentjes, lunchpartijen en liet mij slechts met moeite wat bijleggen. Alle bonnetjes die hij ontving na een aankoop bewaart hij op een ronde stapel die bijna zijn dressoir afrolt.
Zoals meerdere rijke mensen vindt hij het een sport om zaken goedkoop of met korting te krijgen, zodat we lid werden van casino's en vouchers moesten omwisselen. De 15 procent tip die gebruikelijk is in Amerika rekent hij precies op twee cijfers achter de komma uit en rondt deze niet naar boven of beneden af. Meneer Getty zou het precies zo gedaan hebben.
Zijn vermogen om te eten is ook gargantuesk. De gevulde borden tijdens de buffetten waren niet overdreven, net als de herhaaldelijke 'refills' van zijn coca cola. Light, dat wel. Ook zijn neiging om voor mij nog extra delicatessen mee te nemen was onuitroeibaar.
De compulsieve manier van informatiedelen was niet overdreven en soms hield ik tien minuten lang mijn mond terwijl hij als een reisleider in een bus de ene na de andere anekdote eruit spuide. Soms deed ik alsof ik sliep wat hielp, want nadat ik werkelijk even weggedommeld was en wakker werd stond de radio uit. Later viel het mij op dat ook zijn vriend niet meer reageerde op zijn verbale stroom. Als hij niet praatte, zat hij te eten, maar ook dat maakte geluid zodat ik soms luchtig mee smakte om deze ervaring te delen. Als hij niet eet of praat, slaapt hij. Maar ook dat maakt geluid, zeker als hij moe is van zijn eigen drukte. Overdag zit hij zelden stil en is hij altijd bezig. Met zijn collectie aan exotische planten die ondanks of juist door de droogte om de dag gesproeid moeten worden of met wat rechtszaken die nog lopende zijn.
Hij is nogal chaotisch en impulsief. Als ik net een slok water wil nemen uit een thermofles, trekt hij wild op en gutst het water over mijn gezicht, als ik comfortabel met mijn elleboog uit het raam zit, drukt hij het verkeerde knopje in waardoor het venster sluit en mijn arm klem zit en als ik op slippers loopt is hij degene die op mijn teen gaat staan.
Dank Tom voor de gastvrijheid, maar nu ga ik lekker naar mijn eigen huis met een gebarricadeerde deur, een gezonde maaltijd en mijn oordopjes in.
San Clemente, 2015
- comments
Petros kalo mina. lekker weer naar huis, met een zak vol nieuwe ideeën over het leven. ik geniet elke keer als ik in je dagboek duik. weer klaar voor het echte leven. goeie reis en tot gauw. ik kom 18/5 naar NL. voor een maandje. We'll see us. grP