Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 1: San Francisco
Eerste aanschaf in Amerika: een paraplu!
Ik vertelde de taxichauffeuse dat dit mijn eerste bezoek aan Amerika was en dat we in mijn land wel wat gewend zijn aan regen. 'O where are you from?' vroeg ze meteen. De taxi walste door kleine plassen en dreef over de diepere. Met Jan Peter meedenkend aan de oude vergane glorie van de VOC probeerde ik het: 'Holland'. Er kwam weinig reactie. 'Obama just been there for the nuclear summit'. Er kwam nog steeds geen reactie. Ook goed. In Canada was het antwoord: 'O, nice Scandinavia'
De taxi chauffeuse dat ze de regen hier goed konden gebruiken na een periode van droogte. En lachend voegde ze er aan toe: 'Welcome and thanks for the rain!' Voordat ik instapte verzocht ze mij achter in plaats te nemen en nu werd duidelijk waarom. Vanachter de bevestigingsplek van de achteruitkijkspiegel drupte de regen gestaag naar binnen. Ook de deur aan passagierszijde bleek niet waterdicht. 'Since when do you have this problem?' vroeg ik haar. ' No clue', zei ze ' they just gave me this cab this morning' En met vol optimisme en gegiechel haalde ze herinneringen op aan lekkende plafonds en emmers.
Deze mevrouw was vrolijk en optimistisch want ze had een baan. Net als het meisje bij de supermarkt dat mij wees op een telefoonnummer dat ik moest bellen om een beoordeling te kunnen geven. Of die rare snuiter in het 'ride the ducks' tourbusje dat toeristen rondrijdt terwijl hij uit zo'n vreselijk irritant eendefluitje bekende deuntjes tovert. Zij hebben werk en doen er alles voor het te behouden. Zij zijn de middenklasse. De bovenklasse zie je ook. Rondrijdend in corvettes en andere dure wagens. Wat echter het meest in het oog springt is de laagste klasse, die van de daklozen. Op elke straathoek staan ze, met lege blikken, handen die klauwen naar broeken die niet willen blijven hangen, vreemde liedjes zingend. Wat een treurigheid en dan plenst het ook nog. Aan het eind van de avond loop ik met mijn boodschapjes een steile weg op. Een jongeman van mijn leeftijd passeert mij terwijl hij een kar vol spullen in toom probeert te houden. Drie schurtige hondjes dribbelen trouw met hem mee. Ik draai me om en lees dan het bordje dat hij op zijn kar gespeld heeft: ' my wife had a better lawyer then me, please help'
Als de giechelende taxi chauffeuse stilstaat voor mijn hotel probeer ik me ineens voor de geest te halen hoeveel fooi hier gegeven moet worden. Ik wist het niet meer en ben daarbij ook geen rekenwonder. Toch, ik rondde het bedrag ruim naar boven af, maar zag al meteen dat ik een fout had gemaakt. De dame giechelde niet meer, maar keek beteuterd naar de gloednieuwe nog knisperende briefjes waarvan het poederachtige inkt langzaam met de regen verdween. Ik probeerde me nog in te dekken en zei: O, by the way, Holland is a province of Germany'
Dag 2
Dankzij een kleine jetlag lekker vroeg wakker. Uit het hotelraam zag ik een droge straat waar het zonlicht schuin inviel. Na een verfrissende douche en een oudbakken bagel naar buiten...waar de zon ineens niet meer scheen. Wolken trokken over de stad en geen witte. Binnen twee minuten begon het te druppelen, waarna het begon te plensen. In Amerika houden ze van uitpakken en dus ontbraken de hagelstenen niet. Zo'n fijnzinnige miezer kennen ze hier niet. Maar ik had mijn paraplu, die mij gisteren ook zo fijn droog hield. Alleen, toen waaide het niet en nu wel. De regenbui hield gelukkig niet lang aan en er brak zowaar een zonnetje door.
Een goede dag voor een lange wandeling. Het betere weer zorgde ook voor andere blik. De daklozen waren er nog wel, maar ook zij waren opgewekt en zongen geen duistere hymnen meer, maar vrolijke hiphopliedjes. Slanke dames in strakke sportieve leggings liepen op en neer door de avenues, dikke dames ook.
Chinatown was gezellig druk met kiosken vol nutteloze bijoux. De Italiaanse wijk had een overschot aan restaurants met namen als Collosseum en Puccini. Ook was er een katholieke kerk. Altijd in voor wat pracht en praal liep ik de trappen op naar de ingang van de kerk. Achterin, bij het altaar, stonden wat zwart gekleede mensen en tussen die mensen zag ik nog net het grijze dodenmasker van een onlangs overleden familielid boven een kist uitsteken. Wegwezen dus. Voor de deur stonden de lijkwagens half op het trottoir geparkeerd.
Omdat het weer nog steeds mooi bleef, begon ik aan de lange trip naar de 'Golden gate bridge'. Het leukste is dit stuk te wandelen, want dan loop je door het Presidio park wat erg mooi is. Meerdere wandelroutes bieden opties binnen het park. Ik kies voor de route die langs de stille oceaan loopt. Een uitkijkpunt dat 'immigrants point' heet geeft een mooi zicht op the pacific. In de stenen ballustrade staat een tekst van oud president Woodrow Wilson dat immigranten welkom heet in het vrije land. Grappig contrast met het hek dat mexico van de USA scheidt. The golden gate die hier praktisch om de hoek ligt is goed zichtbaar vanuit de verte. Er zijn dagen dat de brug geheel in mist gehuld is, maar nu kun je met een fijn uitzicht op San Francisco de brug oplopen.
Een jaar geleden zag ik een documentaire over deze brug. En dan vooral over het hoge aantal zelfdoders dat hier naar beneden springt. Ik leun een beetje over de reling heen om een foto te maken. Ik krijg rillingen vanwege het hoogteverschil en vraag me af hoeveel haaien hieronder zwemmen. Iets verderop ligt het eiland Alcatraz, waar bekenden als Al Capone gevangen hebben gezeten. Je kunt erheen voor een dagtrip, maar die sla ik over.
Wel slenter ik over de lange boulevard die ook wel bekend staat als The fisherman's warf. Het is er druk en kermisachtig. Tussen twee pieren ligt een groep zeeleeuwen te luieren; ijdel, alsof ze weten dat ze op de foto worden gezet. Het hoofdbestandeel van de 'wharf' is krab en een weeige gekookte weke delen lucht dringt zich op. Meteen moet ik aan Vlieland denken. Aan de fijne vakanties daar met mijn ouders en broer. Zomerslang struinden we met een garnalenschepnetje de branding af(zonder resultaat), of probeerden we bot te vangen door in ondiep water te lopen en stil te blijven staan zodra er één onder je voet kwam. Van vangen kwam weinig terecht want zodra je er op eentje stapte schrok je zo erg dat je je voet optilde waarop het beest wegschoot. Meer succes beleefden we met krabben vangen. Als ik het goed herinner liet je eenvoudigweg een lijntje met loodje in de buurt van een krab zakken en wachtte je tot de krab toesloeg. De gevangen krab moest uiteraard bereid worden in de wetenschap dat 1 minuutje in kokend water het beest wel klein zou krijgen. Het butagasstelletje stoomde op volle toeren, het water in de pannetjes naderde het kookpunt en daar gingen de krabbetjes.
Op de een of andere manier bleken de krabben geen genoegen te nemen met dit nét niet helemaal kokende water en piepend en bruisend kwamen ze de kleine pan uitgeklauterd. Wat we die avond wel gegeten hebben en wat er met de krabben is gebeurd weet ik niet, maar hier in San Francisco denk ik even aan toen en neem een hotdog.
Dag 3
De dag waarop de vakantie écht begint. Camper ophalen en...on the road! Niks fijner dan met muziek aan over eindeloze wegen rijden en maar zien waar je uitkomt. Niks vervelender dan heel lang moeten wachten op een camper die niet gereed is. Een dag eerder heb ik de receptioniste van het hotel naar het verhuurbedrijf laten bellen hoe laat ik welkom was: 'between 1 and 4 pm'
'One' riep ik meteen in mijn ongeduld.
De beloofde transfershuttle naar de autoverhuur bleek niet te gaan(wel naar andere plaatsen) dus bedacht ik een route met het treinsysteem van San Francisco genaamd BART naar de Oakland airport waar ik vast wel een taxi zou kunnen vinden. Dit was een goedkopere optie dan vanuit het hotel want de tolkosten voor de heenweg zou ik ook nog eens aan een taxi moeten betalen. Goed, uiteindelijk was ik nog 75 dollar kwijt aan de trip, maar de camper zou alles goed maken. Met nog steeds het ongeduld in mijn lijf stond ik om 12.00 uur bij Cruise America en kreeg te horen dat mijn camper nét terug was gebracht dus dat ik nog zeker 2,5 uur moest wachten tot deze was schoongemaakt. De vriendelijke amerikaan wees mij op een Shopping Mall die vlakbij lag waar ik wat boodschappen kon doen. Goed idee! Ik kuierde over verlaten straten met aan weerszijden grote autoshops met enorme parkeerplaatsen. Uit de toetervormige speakers klonken krakerige klanken van foute jaren 80 artiesten als Billy Ocean en Whitney Houston. Het was precies zoals je in een Amerikaanse film verwacht. Zo'n rustgevende setting die voorafgaat aan iets dat explodeert of iemand die neergeschoten wordt.
De 'Mall' was enorm, met allerei glinsterende winkeltjes en in het midden een 'foodcourt' waar alleen maar etenswaren gekocht konden worden. Het enige dat ik nodig had waren boodschappen voor onderweg, maar een goede supermarkt vond ik niet. Wel was er een cd zaak met de fraaie naam Rasputin, de befaamde monnik met het grote geslacht die als een soort Greet Hofmans het hof en met name de vrouw van Nicolaas II bedwelmde.
Ook deze cd zaak was groot en had een uitgebreide collectie staan. Zelfs de alternatieve sectie was goed voorzien en driftig zocht ik naar 2 cd's die ik nog niet had: de laatste plaat van Beirut en een cd van Bill Callahan. Met mijn vinger liep ik de kasten af van Z tot A, vond al mijn favorieten en stuitte al snel op Beirut. Jammer de laatste cd genaamd Riptide stond er niet, wel zijn andere albums. Bill Callahan of de naam die hij eerder aannam, Smog, was helemaal niet te vinden.
Binnen een uur was ik weer terug bij het verhuurbedrijf en verveelde me daar nog eens zestig minuten. Ik besloot mijn neus weer te laten zien en stelde voor om de instructie video vast te bekijken. Vond de Amerikaan een ' great idea' en dus werd ik in een klein kamertje met meerdere stoeltjes en een enorm tv scherm met volume op max geparkeerd. De hoeveelheid informatie die werd afgevuurd was niet te onthouden en ik had moeite mijn aandacht erbij te houden. Rioolslangen, waterslangen, oliepeil, gaspeil, het begon een beetje te duizelen.
Pas om vijf uur had ik mijn camper. De mannen verontschuldigden zich diep, de thankyousomuch-en en thanksforyourpatience's vlogen me om de oren. Wat wel fijn was is dat ze een dag huur van de rekening haalden vanwege het wachten.
Zo, maar nu kon ik eindelijk op pad. Parkeerplaats uit en naar rechts. Het viel me op dat de spiegels wat vreemd stonden, maar ik dacht dat dat zo hoorde bij Campers. Het eerste drempeltje dat ik over het hoofd zag deed het servies in het keukentje angstaanjagend rinkelen. Linksaf en nog eens linksaf en hop de snelweg op. Stug op de rechter baan blijven rijden want dan hoef ik alleen de linker kant in de gaten te houden. Om een goed zicht te hebben op de andere auto's die vanwege het spitsuur rondom mij meevoeren, moest ik mijn hoofd in allerlei kronkels bewegen, maar zonder kleerscheuren of blikschade kwam ik bij duisternis in Napa aan. De beheerder van de camping had me al aan horen komen en wachtte me op in zijn kakibroek en fletse shirt. Hij meldde dat hij net bezig was met de boel sluiten en dat ik dus geluk had.
Nu nog even de camper aansluiten aan elektriciteit, water en riool en ik was klaar. De aansluiting voor het water lekte wat, maar daar had ik nu geen zin meer in. Ik wilde een glas wijn en verder niks.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd was het kouder dan 10 graden celcius. 's Nachts had ik al gemerkt hoe koud het was, want twee dekens konden mij niet warm houden. Geheel tegen mijn gewoonte hield ik mijn sokken en shirt aan en daar had ik geen spijt van. Om de kilte van de ochtend te verdrijven zette ik de schuif van de thermostaat op 20 graden en wachtte. Er gebeurde niets. Ondertussen rilde ik over mijn gehele lijf van de kou. Een warme douche nemen in zo'n kleine camper is ook niet echt ideaal. Het is erg krap, het duurt 20 minuten voordat het water is voorverwarmd en dan moet je nog proberen in de twee minuten die je ter beschikking hebt voordat de tank leeg is wakker worden. Veel te kort voor mij. Buiten was het gelukkig wat warmer omdat het zonnetje begon door te breken.
Over twee dagen zou ik naar Yosemite gaan waar het nog kouder is! Goed, geen risico: assistance call. Het probleem werd erkend, ik kreeg het adres en telefoonnummer van een garage in Napa, waar ik op dat moment toevallig verbleef. Komisch is dat ik zelf al lang vergeten was dat ik in het plaatsje Napa verbleef en daardoor de reis naar de garage als een slopende zoektocht zag. De receptioniste van 'Dan Shablik's RV' bleek zeer geduldig en legde tot in detail uit hoe ik moest rijden en wonderwel vond ik het binnen een uur. En binnen nog een uur was het probleem verholpen. Dan Shablik was zo'n typische onderkoelde Amerikaan, die houdt van veel communicatie. 'how you're doin'', ' just a minute', ' almost done' . En op mijn vraag 'you found the problem?' antwoordde hij koeltjes 'yep'.
Er was ooit een oude buurman die je kon inhuren voor klusjes. Als loodgieter zou hij wel even de cv installeren en de leidingen leggen in mijn pas verworven huis. Deze oude buurman communiceerde ook heel veel en vooral in doemscenario's zoals: 'dit heb ik nog nooit meegemaakt' of 'hier snap ik nou helemaal niks van'. Zo niet Dan (die een beetje loensde als Don Johnson), hij zei 'Yep' gaf me een warme hand die nu nog voelbaar is in mijn behagelijke cabine.
Morgen vervolg ik mijn weg naar Yosemite waar ik toch maar voor het weekend een plaats heb gereserveerd. Het rijden gaat overigens een stuk makkelijker na het bijstellen van de spiegels.
- comments
petros geweldig
Jaap Drie dagen in de US en al verhalen voor tien.. Let the sun shine & the fun begin :)
Ruud O gutte gutte, Dat zijn eerste USA-reptieltjes riool- en waterslangetjes zijn die alleen maar in de evolutie zijn gebracht om thermostaten te reguleren mag ik toch wel teleurstellend vinden... Waren het niet de Talking Heads: We´re on the road to nowhere? Lennarts reisje is begonnen. Ik reis mee als zijn beschermengeltje: Enne.... goed bezig, hoor!
Joop Keep up the good work dude! Planten waren nog flex vandaag
petros Hoi Lennart, de echte avonturen komen nog. Je kachel doet het weer. Dat is belangrijk. Napa, gaat dat ook over nep bont? We're on the road to nowhere. Ook een nice song, ja, ook ik reis met je mee, mee, wanneer klim je weer in de pen? I like travelling as you. Niks geplannned, tenminste, iets wel, maar dan de wereld gaat voor je open. Pak een gitaar als je hem tegenkomt en je gaat mee in de swong.
Les en Marijke Alsof we er zelf bijzijn. Wat leuk om te lezen. Fijn dat je lekker aan het genieten bent en ben benieuwd naar de vervolgverhalen.
Luci Leuk om te lezen Lennart!! Inderdaad net of we erbij zijn!
Bets Nog spannender dan Canada?