Vroeg uit de veren - pijnlijk na een slapeloze nacht - om voor het eerst een supersnelle trein te nemen: richting Japanse Alpen. In Takayama hopen we na de middag nog een stukje van het plaatselijke festival (Takayama Matsuri) te kunnen meepikken. Het festival brengt duidelijk veel volk op de been. We kunnen nog het grootste deel van de praalwagens bewonderen en een soort van afsluitende processie meemaken. We keren terug naar de jeugdherberg waar we ons installeren in de kamer die we deze nacht delen met een aantal anderen. Een Japanse motard die geen woord Engels kan wordt bijna gek van enthousiasme als hij ons ziet bij het binnenkomen van de kamer. Met handen en voeten kunnen we elkaar toch het een en ander over onze reisplannen duidelijk maken en bezorgen we hem een paar (kostbare) foto's. Vervolgens haalt de man zijn GSM boven, belt zijn vrouw, reutelt iets in het Japans waarvan ik enkel "gaijin" (westerling) versta, en duwt de GSM vervolgens in mijn handen. Ze leert blijkbaar Engels en dus is het nu "practice time". Het is ook voor mij een ware les in het proberen begrijpen van "japlish", met als extra moeilijkheid: door de telefoon. Ik begrijp dat het bezoeken van Mt. Fuji gevaarlijk is volgens de Japanners omwille van de verhoogde vulkanische activiteit (iets wat een andere Japanse later tegenspreekt), en dat ik moet gaan eten en shoppen in Osaka. Veel meer kan ik van het gebrabbel niet maken. Maar goed, ik heb haar dag blijkbaar goed gemaakt, en haar man hoeft ze niet eens meer te horen. We eten in het dorp nog een Amerikaanse hamburger, Japanese style ( met een Japans bier en niet de Duvel, leffe of hoegaarden uit "berroegieie" die ze hier ook aanbieden). 's Nachts maak ik me nog kwaad op een paar Franstalige kamergenoten die we alleen hebben gehoord en niet gezien (iemand die hen in het Frans kan duidelijk maken dat ze wat veel lawaai maken, hadden ze duidelijk niet verwacht...) Onze motard vertrekt in de vroege ochtend, en wij knorren nog even door.