Zittend achter de laptop kijk ik uit over de zee en prachtige eilanden op de achtergrond…
Een zwart zand strand met palmbomen erop en zo stil dat ik de wind kan horen…
Eindelijk laten we alles even los en genieten we weer van de rust en de natuur…
Flores heeft voor erg veel stress gezorgd en niet alleen vanwege de titel…
We zijn vier dagen illegaal in Indonesie geweest en de onrust rondom immigratie was enorm…
Met al die feestdagen hier krijg je simpelweg even helemaal niks voor elkaar…
De mensen op Flores zijn over het algemeen alles behalve vriendelijk en behulpzaam…
Flores zelf is gelukkig prachtig met gigantische bergen en indrukwekkend Kelimutu…
Flores is katholiek en we hebben in Indonesie zelfs in een klooster geslapen…
Helaas is Flores een stuk prijziger dan de rest van Indonesie…
De boottrip naar Flores was prachtig, gezellig en bracht ons langs de Komodo eilanden…
Eindelijk heeft Hanneke een tablet gevonden tegen het zeeziek zijn…
Er zijn erg veel nemo's in Indonesie en dat maakt het snorkelen extra leuk…
We hebben weer zoveel nieuwe, leuke mensen ontmoet…
We hebben een aantal slechte, maar avontuurlijke ervaringen op gedaan met taxi's…
We hebben een aantal geweldige ervaringen met de brommer op gedaan…
We zijn al helemaal gewend aan het twee uur wachten op je eten en niet samen kunnen eten…
Hierbij zijn we inmiddels dus ook al gewend aan iets dat wij het Indonesische uurtje noemen…
De cultuur is zo anders als die wij kennen en zo moeilijk om jezelf op aan te passen…
Indonesie is mooi en een hele ervaring, maar we zien er naar uit om Flores te verlaten, met paspoort en visum…

Ok, laten we even eerlijk zijn ditmaal. Toen ik mijn vorige verhaal schreef ging het helemaal niet zo goed en sinds Bali is er een heleboel gebeurd, veel leuke en mooie dingen uiteraard, maar ook mindere dingen en stress die je alleen in een land als Indonesië zo kunt hebben. In Bali en Lombok is men gewend aan toerisme en alle westerse mensen, maar Flores is daarentegen een heel ander verhaal en of dit het is waarom het allemaal wat moeizamer is gegaan hier weet ik niet. Het kan afgunst zijn, domheid, intelligentie, dominant gedrag of gewoon simpelweg omdat men hier niet beter weet en geen benul heeft van wat er ergens anders op de wereld gebeurd. En men zal er ook nooit achter komen, mensen uit Flores zullen dit grote eiland waarschijnlijk nooit verlaten… Naast irritatie naar de mensen toe voel ik ook wel medelijden en mededogen, want zo zijn deze mensen nou eenmaal en misschien moeten wij ons hier beter op aanpassen?

Laat ik eerst verder gaan met Lombok, wat een prachtig eiland is. De ferry ging prima en na een paar dagen ontspannen in Ubud waren wij helemaal klaar voor ons volgende avontuur. Lombok lijkt veel op Bali, het is echter iets rustiger en in plaats van hindoeïstische tempels vindt je hier op iedere hoek van de straat een moskee (Niet echt ons ding). Gesetteld in een strandplaatsje was het alweer laat toen we aan kwamen. De volgende ochtend zijn we toch vertrokken op de brommer om een rondtrip van twee dagen te maken. Tassen in het hotel, rugzakje op en gaan met die banaan. Langs de kustlijn werden we begroet door prachtige uitzichten en stalletjes met vers bereide vis. Sinds de jongens weg zijn, zijn wij sowieso erg gewend geraakt aan het eten van warung. Een warung is een soort stalletje waar men voor heel weinig geld heel lekker indonesisch eten klaar maakt. Vaak is het een familie en het is meer een afhaaltentje, maar dan heel, heel klein. Populair onder ons is de ayam Goreng, gewoon rijst, groente en kip, altijd lekker, altijd goed! Het meest grappige is dat ik sinds die tijd geen last meer van mijn darmen heb…???
Die middag hadden we stokjes met verse vis erop, bereid op een klein barbequetje naast het stalletje. Naast dat hadden ze heerlijk gerookte makrelen en we hebben ervan zitten smullen!
Onze route bracht ons na de kust een stukje inland naar een prachtige waterval, een mooie rit ook langs tropisch regenwoud.
Het leuke aan een scooter huren is dat je door al die kleine dorpjes komt waar iedereen nauwelijks Engels spreekt, maar ontzettend oprecht en behulpzaam is. Sta je even stil op een kruispunt omdat je niet weet waar naartoe te gaan, dan komen er vijf mensen van alle kanten naar je toe om je de weg te wijzen. Iedereen gaapt je aan, omdat je blank bent, maar kijk je terug dan lachen en zwaaien ze vriendelijk en ze vinden het duidelijk leuk dat je er bent. Een warm welkom in ieder dorp…
Met veel hulp vonden we een binnen doorweg langs de voet van een vulkaan (De Rinjani) om daar de nacht door te brengen. Een prachtige weg door de bergen, ons hoogtepunt van Lombok! Het enige minpuntje was dat een automatische scooter hadden en met twee op de brommer had hij weinig zin om de bergen op te komen… Zo steil dat ik op verschillende momenten maar even moest afstappen om het stukje omhoog te lopen. En weer stoppen er scooters dan om te vragen of alles wel goed is.
Uiteindelijk komen we aan in een lokaal dorpje, waar we een hotel vinden dat heel goedkoop is, maar wel erg aftans en onbewoonbaar. Toch heeft dat ook wel weer iets en we sliepen als baby's. We weg terug naar Sengigi ging de dag erna door het binnen land. Opnieuw door bergen, langs rijstvelden, graanvelden en god mag weten wat allemaal nog meer. Mijn conditie klom weer iets omhoog met de bergjes omhoog wandelen wat ons uiteindelijk bracht bij een andere waterval in het midden van een tropisch regenwoud. Naast deze waterval nog even langs de pottenbakkerij. Hoewel het niet echt een bakkerij was, het was een klein dorpje waar vrouwen met klei de mooiste potten en schalen wisten te maken met de meest simpele hulpmiddelen. Het leuke van deze dorpjes zijn ook de kippen. Overal kippen en hanen, die over de potjes lopen en langs de kleine, simpele, rieten en cement huisjes, die voor ons idee op instorten staan, maar de kern vormen van het gewone leven in Indonesie. Ze hebben sfeer en de mensen zijn met deze huisjes, waar wij nooit van ons leven in willen wonen, heel gelukkig en blij met wat ze hebben. Dat moet toch eigenlijk ook genoeg zijn?

Uiteindelijk komen we terug in Sengigi waar we vandaan de dag erna beginnen aan een boottrip van vier dagen. Een volgepropte bus met ditmaal nog 20 andere westerse mensen, bracht ons naar de andere kant van Lombok waar een boot klaar stond om te vertrekken. We hadden weinig verwachtingen bij de boot (Wat wil je, slapen op het dek en all inclusive maar 250 euro voor twee personen) maar dat zorgde er juist voor dat de boot boven onze verwachting was. Genoeg ruimte voor 20 man om op het dek te slapen en jawel, zelfs reddingsvesten! WAUW!
De eerste twee dagen bestonden vooral uit varen. We moesten helemaal langs Simbabwe (Een groot eiland tussen Lombok en de Komodo eilanden) en dat was zeker 30 uur varen. Gelukkig was de groep leuk (Eigenlijk alleen maar jongeren), het eten was prima en de snorkelplekjes waar we stopten en het eiland met de waterval waren een heerlijke onderbreking!
Daar komt eens bovenop dat onze Hollandse vriendin Lilith met zeeziek tabletten aan kwam die eindelijk eens echt hielpen! Kots misselijk moest ik mijn best doen om ze in te houden, maar na 20 minuten voelde ik me als herboren en kon ik gewoon kletsen en varen tegelijk! Als verpleegkundige kende ik de tablet al lang en wonderbaarlijk heb ik er nooit aan gedacht om deze tegen zee ziek zijn te gebruiken. Het is het paardenmiddel tegen misselijkheid en braken en het wordt vooral gegeven aan mensen die aan een chemokuur zitten. Maar ik beveel iedereen aan, ga je reizen en moet je veel op een boot, zorg dat je een paar tabletten Domperidon bij hebt! Wat was ik er gelukkig mee!
Het slapen op dek was ook een avontuur. Omdat de schipper moest varen moesten alle luiken open blijven. Hoewel het slapen op een varende boot al moeizaam was, werd dit nog moeilijker door de golven die af en toe naar binnen kwamen en de wind die onvermijdelijk was! Gelukkig was het maar voor een paar nachten…

Na twee dagen varen kwamen we dan eindelijk op ons hoogtepunt van deze trip: De komodo eilanden! Overal om ons heen bergen en eilanden en azuurblauw water, het was een plaatje en liggend in je bikini in de zon op de voorkant van de boot, maakt het plaatje compleet!
De derde dag stapten we uit bij het national park waar een ranger met ons een wandeling ging maken op zoek naar de komodo dragon. De komodo varen is een gigantische hagedis (Zo groot als een krokodil) die alleen leeft op deze eilanden (Dus nergens anders ter wereld) en het is dus een hele ervaring om deze beesten in het wild te zien. En gigantisch dat ze waren! We hebben er uiteindelijk wel 20 gezien en ondanks dat ze zich heel sloom bewegen, kunnen ze gevaarlijk zijn (Kannivoren in de hoogste klasse). Maar indrukwekkend zijn ze zeker! De rest van het national park viel ons echter helaas een beetje tegen. Het was erg droog en dor. De bestemming op de vierde dag was echter mooier, naast nog meer dragons liepen we een wandeling over en door de bergen en dat blijft altijd mooi!
Naast alle dragons hebben we nog een paar keer gesnorkels en honderden nemo's gezien! Zo leuk om ze in die plantjes te zien zitten en nieuwsschierig eruit komen en bang weer terug gaan. Het zijn zo'n leuke beestjes en iedereen vindt ze leuk, wat het nog leuker en enthousiaster maakt!
De laatste avond op de boot ankeren we op een prachtige plek! Een baai tussen eilanden waar tegen zonsondergang honderden flying foxes de bomen uit vliegen en waar wij genieten van een prachtige zonsondergang en een dolfijntje in de verte. Zo vrolijk waren we, dat we besloten om 's avonds een duik te nemen en te genieten van het lichtgevende plankton dat om je voeten heen beweegt.
Het was een succesvolle boottrip!

De boottrip eindige in Labuan Bajo, waar de stress helaas begon. Het was 16 Augustus en wij wisten dat we tot 20 Augustus de tijd hadden om ons visum te verlengen. Maar er was een immigratie kantoor, dus niks om je druk om te maken toch?
Met onze backpacks en 10 mensen was het zoeken naar een hotel iets lastig, maar uiteindelijk vonden we iets! Sinds de jongens weg zijn verblijven we in goedkopere hotels, meestal een koude douche, maar buiten dat prima. We betalen gemiddeld 100 tot 200 duizend roepies, wat neerkomt op een 8 tot 18 euro, dikke prima!
Na gesetteld te zijn op zoek naar het immigratie kantoor! Helaas voor ons blijkt het al na 17.00 uur en begint de dag erna de vakantie voor heel Indonesie. 17 Augustus blijkt het onafhankelijkheidsdag en dat is meteen de eerste dag van 7 dagen dat vrijwel alle immigratie kantoren over heel Indonesie gesloten zijn. Wij dus maar op naar de politie om te vragen wat verder. Niemand sprak engels en met het nodige gedoe kregen we iemand van immigratie aan de telefoon. Conclusie: Eerste advies is om het land te verlaten en terug te komen, dan is een nieuw visum zo geregeld. Tweede advies is om z.s.m. terug naar Bali te gaan en het op het vliegveld te regelen. Derde advies is om te wachten tot de immigratie weer opengaat, naar de andere kant van Flores te reizen en daar de boete te betalen en het alsnog te regelen…
Twee dagen vol stress en 100 telefoontjes verder is er geen vlucht meer naar Bali, rijden er geen bussen naar Bali in de vakantie, een vlucht naar het buitenland is helemaal uit den boze, dus enkel optie drie is voor ons overgebleven. We dachten, we geven ons er maar aan over en leven een week in onzekerheid om vervolgens maar te zien wat de immigratie in Maumere ons te vertellen heeft.
Geen fijne conclusie, maar voor ons was er even geen andere…
Dit was het moment waarop ik mijn vorige verhaal schreef, dus nee, het ging helemaal niet goed!

In het hotel was het echter best gezellig met de andere mensen van de boot en samen met twee van hen (Lee uit Engeland en Lilith de Nederlandse) reisden we door naar Ruteng, een dorpje 130 kilometer verderop en op de weg naar Maumere. Ruteng was ronduit een poepstad, maar de omgeving was gelukkig prachtig! Om 130 kilometer verder te komen hier moet je minstens vijf uur rijden. De bergen en bochten zorgen voor een langzame snelheid. De uitzichten zijn echter prachtig en we genoten van de rit. Toch is de irritatie naar de bevolking van Flores hier begonnen. In de Warung waar we stopten moesten we het drie keer zoveel betalen dan de lokale bevolking. En erover onderhandelen of begrip tonen, nee maar! Mensen denken dat iedereen die een blanke huidskleur heeft geld heeft en dat ze die wel af kunnen zetten… Ze denken dat wij het leuk vinden dat als we iets vragen hun geen Engels kunnen, elkaar aan kijken en ons keihard in ons gezicht uitlachen. En je verstaat niet wat ze zeggen, maar je hoort het woord Bule, wat buitenlander betekent. Je voelt je in ze zeik gezet en niet serieus genomen en dit is nog maar het begin…
Uiteindelijk in Ruteng doe ik snel mijn sjaal op straat om, omdat iedereen naar mijn boezem kijkt en ons aangaapt alsof we een grote attractie zijn. En er kan geen lach vanaf, alleen maar geroezemoes en gestaar. Gelukkig had Ruteng leuke eetstalletjes, was er een lokale dans te zien en een vermakende markt waar ze varkensvlees verkochten! Jeej, eindelijk geen moslims!
We wisten ons uiteindelijk wel te vermaken die dag met vieren en de volgende dag gingen we op de scooter de omgeving verkennen. Een schakelbrommer, wat een avontuur! De pedalen uiteraard veel te klein voor Koen zijn voeten, maar uiteindelijk heeft hij er goed op leren rijden! Na een prachtige rit door de bergen en langs een gigantisch rijstveld gebouwd in de vorm van een spinnenweg, kwamen we (Totaal verdwaald en zonder al te veel hulp van de lokale bevolking) bij een traditioneel dorp. Een traditioneel huis, gebouwd met veel hooi/stro en waar wel twintig mensen sliepen, gekookt werd op open vuur in het midden van het gebouw en waar trommels waren gemaakt van de maagwand van vrouwen. Het was een erg mooi en indrukwekkend eindpunt. Tegen etenstijd kwamen we terug in het hotel, maar eten zat er niet echt in. Het was 20 Augustus, het einde van de ramadan… Aangezien de helft van de bevolking moslim is en feest aan het vieren, waren alle eettentjes gesloten en na lang lopen en zoeken werd het avond eten chips met noodles van de supermarkt… En terwijl je zit te eten komt er een inmens lawaai vanuit de moskee… Dit is trouwens in bijna ieder dorp, we proberen het maar te respecteren dat je 's ochtends om 05.00 hiervan wakker wordt…
Die nacht sliepen we echter in het klooster, tussen de nonnetjes, een leuke ervaring en een fijne kamer!

De dag erna op naar Ende (Ditmaal weer samen, Lee en Lilith hadden we gedag gezegd), een rit die aanvankelijk 7 uur zou duren, maar wat er 10 werden. We deelden een taxi met de lokale bevolking. Omdat er maar liefst tien mensen in een taxi moesten was er geen plek meer voor de bagage, dus die ging op het dak. En we zagen het eigenlijk al aankomen, na een uurtje rijden viel de backpack van Koen heel sierlijk van het dak af, bijna in het ravijn. Buiten wat gebroken doppen in de toilettas viel de schade echter mee. Koen keek wel even goed toe terwijl ze de tassen opnieuw vast maakten met ditmaal meer touwen…
De lokale bevolking in de auto vonden het duidelijk fascinerend, eng en lachwekkend tegelijk dat er Westerse mensen naast hun zaten. Opnieuw geen Engels sprekende mensen in de auto, maar wel een hoop gelach en gestaar, waar we ons niet geheel prettig onder voelde…
Taxi's in Indonesie zijn ook niet altijd betrouwbaar. Gelukkig gebeurde het op het benzine station dat de remmen niet wilde werken (Ik wil niet weten wat er in de bergen was gebeurd). Maar onze taxi chauffeur parkeerde de auto heel deskundig tegen de pick up voor ons. Oops… Eigenlijk was het best grappig, maar iets minder was dat de auto vervolgens gerepareerd werd aan de kant van de straat (Nieuwe remblokken) en dat niemand ons kon vertellen wat er aan de hand was, maar we maar gewoon moesten wachten. Het goede nieuwe is dat iedereen hier voor monteur door kan en de auto uiteindelijk gemaakt was en we verder konden.
Indo's hebben ook verstopte oren, waardoor de muziek vol open gaat en een gesprek in de auto onverstaanbaar is. En alsof de muziek nog niet pijn genoeg deed aan mijn oren wist het meisje naast mij alles mee te zingen, hoewel ik het niet echt zingen kon noemen.
De uitzichten en de weg waren echter prachtig! We kwamen zelfs langs een vulkaan waar de rook bovenuit kwam en zelfs de mensen in de taxi vertelden dat de vulkaan aktif was, waarna ze uiteraard weer begonnen de giegelen…
Helemaal kapot en gebroken kwamen we 's avonds tegen 20.00 aan in Ende, wat een dag!

Het duurde even voor we de volgende dag een brommertje hadden, maar uiteindelijk konden we ook hier de omgeving gaan verkennen. Ons hoogtepunt was Kelimutu. Het duurde even voordat we er waren, maar het was een prachtige weg met fenomenale uitzichten! Kelimutu is een national park dat bestaat uit een vulkaan met eromheen drie verschillende meren, niet zomaar meren, maar meren in drie totaal verschillende kleuren. Eentje was zwart, eentje was groen en eentje was blauw. Niet zomaar blauw of groen, maar kleuren die je normaal alleen in verf ziet, zo fel, zo gekleurd en dan de vulkanische rotsen eromheen maken het onze hele trip in Flores waard, het was adembenemend!
Iets minder was dat we daar de enige Westerlingen waren en van alle hoeken op de foto werden gezet. Niet zo erg als het je even gebeurd, maar als je elke meter moet stoppen omdat iemand met je op de foto wilt en dan meestal zonder het te vragen je gewoon naar zich toe trekt, dan zakt de moed je toch wel in de schoenen. Daarnaast hoor je weer overal gelach en gaapt iedereen je aan. Hoe weten de mensen hier toch iets dat zo perfect is, zo te verpesten? Maar goed, laten we positief blijven, het was een vette trip en de mensen die een foto hebben zullen hier vast heel blij mee zijn!

We hadden een taxi besteld voor de volgende dag om 09.00. Na heel wat telefoontjes kwam er eentje om 10.00 aan zetten en werd ons vriendelijk gevraagd achterin te gaan zitten (Uiteraard niet in het Engels). Achterin was echter geen enkele beenruimte voor Koen en dus vroegen wij heel beleefd (Vertaald door hotelpersoneel) of er iemand naar achter kon schuiven (Er zaten hele kleine indo's in de auto) zodat Koen voorin kon zitten. Er volgde een discussie tussen ons hotel personeel en de chauffeur (Waar wij niks van volgden) en na vijf minuten reed de taxi weg, zonder ons…
Gelukkig zijn wij best praktisch en wisten we via een telefoonnummer in het hotel een man te vinden met een pickup die ons wel naar Maumere wilde brengen. Uiteraard voor meer geld. Maar zonder keus deden we het maar. Niet helemaal zonder keus trouwens, er ging een bus om 16.00, maar een bus is hier meer een vrachtwagen die tot de nok toe volgeduwd wordt met mensen en het lijkt ons voor 150 kilometer niet echt comfortabel en daarnaast niet echt leuk om tussen al deze lokale bevolking te zitten. Dus in de pick up dan maar en dat was uiteindelijk hartstikke leuk! We mochten achterin zitten en op die manier konden we de bergen helemaal in ons opnemen! De man die ons bracht kon nauwelijks Engels, maar deed wel zijn best om met ons de communiceren en dat maakte het een erg leuke en mooie rit!

Maumere… De stad waar we heen moesten voor immigratie en een stad die weinig uitstraalt. Druk, vies en verloederd besluiten we snel een hotel buiten het centrum te zoeken. Een mooi hotel met zwembad, maar opnieuw is het personeel niet echt behulpzaam. We genoten echter wel van het hotel dat meer een resort was aan het strand met prachtige uitzichten.
En dan, de volgende dag, vol goede moed op de brommer naar het immigratie kantoor! En jawel hoor, hij is open! Na met moeite 10x uitgelegd te hebben waarom we te laat zijn, gaan ze de verlenging in gang brengen, een hele opgeluchte ademhaling voor ons. Het grapje kost ons echter ongeveer 100 euro per persoon. Maar goed, ook een beetje onze eigen schuld. De eerste dag moesten we allerlei formulieren invullen en dingen gaan kopieren, het duurde ongeveer twee uur, wat voor Indonesische begrippen wel meevalt. Voordat we weg gingen vragen ze ons op de telefoon te letten, want ze zullen ons nog bellen voor een interview. Nou, prima, we dachten dat het allemaal wel meeviel. Enige tegenvaller was het bericht dat het een week kon duren (En dat als het systeem mee zit).
Een beetje chagrijnig waren we wel en we wilden graag weg van het hotel en naar een plek met meer Westerse mensen en even totaal ontspannen en niks aan ons hoofd. Die dag hadden we echter geluk! Bij het postkantoor ontmoetten we Veronica, een vrouw uit Maumere die ons graag helpt bij het zoeken van een hotel, goed Engels spreekt en leuk gezelschap. Uiteindelijk werd het een erg leuke middag, we reden samen het centrum uit naar een strandtent bij een hotel dat veel te duur was en we belandden uiteindelijk in haar huis achter het politie kantoor. Een ding moet ik zeggen over Flores, de politie is eerlijk, oprecht en behulpzaam! Iets wat ze absoluut niet in Bali zijn, het eiland waar je altijd geld moet betalen, ookal zijn al je papieren in orde en doe je niks verkeerd. Maar in Lombok en ook in Flores is politie erg aardig en doen ze alles volgens het boekje!
Bij Veronica thuis worden we hartelijk ontvangen. Alle kinderen uit de straat komen langs om ons te bekijken en willen allemaal dat Koen ze optilt en met ze op de foto gaat. Naast dat werd er muziek aan gezet en lieten ze zien hoe ze dansten op Flores. Het was erg druk, maar we genoten van de positieve aandacht die we daar kregen. Veronica maakte koffie voor ons en genoot duidelijk van ons bezoek. Om de aandacht even te vermijden gingen we naar de markt om jawel hoor, Koen zijn baard te laten knippen! Hij wilde zich toch wel eens begeven in een Indonesische kapper. Een mannenkapper uiteraard, waar het erg druk was en iedereen ons aan keek. Maar op een of andere manier maakte het ons niet uit met Veronica erbij. Ik maakte foto's en Koen zijn baard ging er voor een groot gedeelte af… Terwijl ik Veronica foto's liet zien van onze trip kwam er een andere man naast me zitten om mee te kijken. Camera's kennen/hebben ze hier niet en lokale bevolking is erdoor gefascineerd… Na deze trip deden we wat boodschappen voor het eten en gingen terug naar het hotel. Het was uiteindelijk een leuke dag!

Om 08.00 ging de volgende ochtend de telefoon. Immmigratie, of we binnen een half uur bij kantoor konden zijn? We snapten er niks van, maar regelde vervoer en gingen erheen. Eenmaal daar moest er van alles in het systeem gezet worden, moesten we iets ondertekenen, een interview afleggen dat nergens op sloeg (Hoofdvraag was of dat we Indonesisch spraken), nog iets in het systeem zetten, nog iets ondertekenen, wachten op de baas totdat ook hij het ondertekent, dat dan weer inscannen, dat dan weer ondertekenen en dan nog meer in het systeem zetten, dat ondertekenen en dan kunnen we gaan. Klinkt allemaal best logische en simpel he?!
We hebben die ochtend 1,5 uur bij immigratie gezeten en conclusie was dat we alleen het interview hadden gedaan. Want na 20 minuten viel het stroom uit en hiermee dus ook het systeem. Het systeem is iets uit het jaar nul dat op een computer uit het jaar nul staat, dus het duurt ook zolang als in het jaar nul.
Gezien ze verder niks konden doen gingen we maar terug naar het hotel om onze spullen te pakken en een taxi te regelen die ons zou brengen naar een hotel ver buiten Maumere, aan een prachtig zandstrand, om even helemaal te ontspannen.
Deze taxi zou echter nog even bij immigratie stoppen, want die ochtend zeiden ze dat we alleen nog even iets moesten ondertekenen. Conclusie was: Om 12.00 waren we terug met een half werkend systeem, nog van alles dat in de computer gezet moest worden en van alles dat we moesten ondertekenen. Na van binnen helemaal opgevreten te zijn en zin te hebben om het hele immigratie kantoor (Inclusief het systeem uiteraard) in elkaar te slaan konden we om 15.00 vertrekken en waren een paar simpele handelingen verricht.
Komen we buiten, heeft de taxi chauffeur zijn sleutel in de auto laten zitten en is de auto op slot. Zonder enig beleid trekt hij een tak van de boom en probeert deze met grof geweld tussen portier en ruit te stouwen in de hoop dat het slot open gaat. Na 20 minuten komt er iemand met beleid en een lineaal die in alle rust de auto binnen 2 minuten open heeft. Eindelijk op naar ons hotel…
Godzij dank rijden we het centrum uit en komen al snel weer door de kleine dorpjes met alleen maar zee en natuur om ons heen. Het hotel blijkt een plaatje! Prachtige rieten bungalows aan de rand van het strand met ligstoeltjes voor de deur en een fenomenale zonsondergang. Onze stress veranderde al snel in ontspanning en eindelijk hoefden we even helemaal niks… Terwijl ik mijn boekje uit las op een stoeltje aan het water zag ik in de verte dolfijnen omhoog springen en de zon onder gaan. Kan het leven niet mooier worden?
In het restaurant kreeg Koen zijn eten een uur na mij en het personeel was niet bepaald vriendelijk (Om details maar even te besparen) maar het was er prachtig, dus we gaven ons er maar aan over. Gisteren maakten we prachtige strand wandeling langs de baai en bij toeval liepen we langs andere bungalows waar een jongen ons erg vrolijk gedag zei en we aan de praat raakten. De bungalow kostte drie keer zo weinig als waar we toen verbleven (Ongeveer 9 euro per nacht) en stond ook prachtig op het strand met als toppunt vriendelijk personeel!
Maar we zagen er erg naar vooruit om de volgende dag te duiken en de duikschool zat bij ons hotel, dus we dachten we blijven gewoon daar. Toen we echter de duikinstructeur ontmoeten toen hadden we het helemaal gehad daar. Een L*L eerste klas, die er eigenlijk weinig zin in leek te hebben om ons mee te nemen en daar bovenop 30 meter diep wilde gaan, waar wij maar 18 meter mogen met ons diploma (En wat zeker de nodige risico's met zich mee brengt). Teleurgesteld besloten we om niet te gaan duiken, maar de volgende ochtend te verkassen naar het andere hotel.
Vanochtend hebben ze ons opgehaald met een boot en nu zitten we heerlijk voor onze nieuwe bungalow, die iets minder luxe is, maar heel fijn en het personeel is ontzettend behulpzaam en vriendelijk en we hebben eindelijk het idee in Flores dat we hier op de goede plek zitten!
Morgen gaan we ons paspoort ophalen en dan hopelijk in deze dagen een vlucht nemen naar Java, Jakarta!