Even een keer een totaal ander verhaal dan de meeste mensen gewend zijn op de weblog van Koen en Hanneke. Geen verhaal waar zelfs een samenvatting vooraf nodig is om geen publiek te verliezen;). Wat dan wel? Een 'klein' verhaaltje over de reisverhalen van ons vieren in Bali vanuit mijn oogpunt.

Het begon allemaal al voor de jaarwisseling. Ik denk dat het met Kerstmis was dat het idee op tafel kwam om de twee wereldreizigers op te gaan zoeken in de zomervakantie. Toevallig waren ze van plan om rond die tijd in Bali te bivakkeren. Klonk best aantrekkelijk eigenlijk. Zoals wel vaker werd het boeken uitgesteld tot medio april. Maar er waren nog twee plekken over, dus we mochten toch mee.

Enfin, 17 juli werden we uitgezwaaid met een etentje in Maastricht. Keurig verzorgt door Marie-Jeanne en opgepeuzeld onder gezelschap van beide ouders en opa's en oma's. De dag erop vertrok het vliegtuig rond de klok van 12 vanuit Düsseldorf. Tot stomme verbazing kwam ik mijn lerares bedrijfseconomie tegen. Kan nou ook niet echt zeggen dat ik zo'n geweldige verstandhouding heb met haar. Jammerlijk bleef het niet alleen bij tegenkomen, ze zat schuin voor ons in het vliegtuig. Het eten was prima in het vliegtuig. De vrouw achter ons in de Boeing-737 was niet echt vrolijk toen ik haar dure mini-gitaar uit het bagagevak op de grond liet vallen. De hele reis naar Abu Dhabi hebben we verder wat films gekeken, Xbox games gespeeld (luxe vliegtuig) en redelijk voedsel gegeten. Abu Dhabi was een combinatie van wachten, wachten, mensen kijken, wachten en bier drinken. 8 euro per fles in een Engelse Pub. Daarna aan boord gegaan. We werden meteen al aangekeken door de Indonesiërs in de rij. Toen het genootschap van oudere vrouwen probeerde voor te dringen in de rij hebben we onze twee tamelijk grote lijven maar eens goed in de strijd gegooid. Indonesisch gescheld klinkt best grappig. De vlucht naar Jakarta was verder prima. Lekker geslapen, genoeg beenruimte. In Jakarta begon de chaos en ellende al. Twee keer in de verkeerde rij staan wachten, bagageband niet kunnen vinden, geen airco en al helemaal gebroken. Visum gehaald en ingecheckt voor de laatste vlucht naar Denpassar. Uurtje vertraging, wel snelle vlucht. Met lange spijkerbroek en dikke trui aan stapte we de blauwe massa in die ze ook wel taxi chauffeurs noemen. Natuurlijk allemaal goud eerlijk en niemand die op je geld uit is. Toch wel raar fenomeen trouwens om 70.000 voor een taxi ritje te betalen. Ook voor 1.200.000,00 gepind meteen. Omgerekend maar 100 euro trouwens. Hostel Kayun, in een zijweg van de mainstreet, was prima. Wat luie Aussies en Engelsen waren voornamelijk de gasten. Quick shower en nog even de stad in. Wat een poppenkast. Het was precies Lloret de Mar of Mallorca. Opdringerige proppers, westerse invloeden à la KFC en McDonald's, toeterende chauffeurs en honderdduizenden scooters. Echt oneindig veel. De avond eindigde snel. We waren kapot. Vol goede hoop zouden we wel om 9 uur opstaan en de omgeving verkennen.

Rond kwart over 1 de volgende middag schrok ik wakker en maakte Bas wakker met de vraag of ik nu voor de wekker wakker was geworden? Op naar het strand, de hele middag niets uitgevoerd en lekker liggen tukken in de zon. S'avonds bleek zonnenolie met factor 15 toch niet voldoende. Twee rode kreeften gingen opstap naar de Sky Garden na een diner bij Nero's. Om half 10 in de club bleek toch enigszins vroeg te zijn. Voldaan om 1 uur was het welletjes en zijn we huiswaarts gekeerd.

Day 3 K+H's arrival

De intentie om deze keer wel vroeg op te staan werd zowaar werkelijkheid. 12 uur uit gecheckt en tot half 4 liggen maffen op het strand om vervolgens de wereldreizigers te ontmoeten in het nieuwe luxe appartement. We hoorden Hanneke al van ver af aan komen met haar luide en herkenbare stem. Fijne ontmoeting na zo'n lange tijd! Koen's baard was even wennen. We hebben middels (1,5 week later) de hoop opgegeven dat die baard er deze vakantie nog af gaat. (Sterker nog - Koen heeft ons aangestoken met het niet-scheren-virus) Hanneke was geen spat veranderd en dus nog steeds de vrolijke druktemaker. De backpackers hadden in acht maanden nog niet zo'n luxe kamer gehad en dat moest ritueel worden ingewijd met een koud biertje. Opgefrist en al hebben Bas en Ik ze een rondleiding gegeven door het centrum van Kuta. We kwamen steeds meer tot de conclusie dat dit echt niets met Bali te maken heeft. Tijdens het bijkletsen in de luxe lounge aan de boulevard werd besloten om redelijk vroeg naar bed te gaan om energie te besparen voor de volgend avond.

Lekker vroeg naar het strand de volgende morgen. Bedjes huren bij Bruno. Bas en Jip bleven lekker onder de parasol liggen met hun verbrandde borstkas en schouders. Twee boddyboards gehuurd en proberen zo ver en hard mogelijk mee te liften op de enorme golven. De gelukte pogingen waren op een hand te tellen... In het hotel even gebeld met alle thuisfronten om vervolgens rond 12 uur opstap te gaan. Het stappubliek in Kuta is ronduit verschrikkelijk. Twee verdiepingen van de Sky Garden waren overspoeld met alleenstaande westerse mannen die niet alleen voor het strand naar Bali zijn gekomen. Bij vraag hoort ook aanbod, de andere helft van de mensen binnen waren schaars geklede Aziatische vrouwen. Lengte, krullen en geld zorgen trouwens voor veel aandacht en bekijks. Toen Koen en Hanneke op het eind van de avond weer eens lieten zien niet tegen alcohol te kunnen werden wij buiten omsingeld door een horde vrouwen die graag meer van ons wilden. Pak en beet vijftien vrouwen waren van plan om met ons mee naar huis gegaan. Luid zingend in de hotelkamer spraken we voor de tweede keer deze vakantie af om de wekker om 9 uur te zetten. Die droom viel in duigen toen ik om kwart over twaalf wakker schrok.

Onder het motto: 'dan alles maar wat uitstellen' ging de reis verder naar Ubud. Taxichaffeur Made bracht ons naar Ubud. Hanneke had twee kamers in een Home stay geboekt. Klonk als een flinke degradatie na twee dagen in het Grand Hotel Kuta. Niets bleek minder waar toen we incheckte in Nick's homestay. Ondanks dat het helemaal was volgebouwd was het een prachtige locatie. Lekker groen, traditionele stijl en met een gezellige papegaai. Eerste avond was een verkenningstocht door het centrum. Even informeren bij het enigste officiële toeristenkantoor van Bali.

De volgende dag ging de reis verder naar het Monkey Forest. Dit fenomeen stond boven aan het wensenlijstje van Bas. Het Monkey forest is een krappe vierkante kilometer tropisch regenwoud waar ongeveer duizend verwende apen dagelijks hordes toeristen vermaken. De lokale bevolking verkocht bij de ingang kilo's bananen om de apen dichterbij te laten komen. Ondanks de leuke foto's die er gemaakt werden zijn die apen echt verschrikkelijke beesten. Agressief en opdringerig. Bij een vlaag van verstandsverbijstering dachten Bas en ik voor de grap over te gaan gooien met bananen. Na de tweede worp vond papa aap het wel voldoende en zette zijn tanden eens goed in mijn linker onderbeen. Geen diepe wond maar toch even schoon laten maken. Na de apen snel door naar het plaatselijke marktje. Lekker onderhandelen en wat souvenirs scoren voor thuis. Vermoeiend om tegen praktisch elke verkoper te zeggen dat je geen interesse hebt of alleen maar even wilt kijken. Hanneke had wat aanpassingsproblemen aan haar maag en darmen waardoor ze het avondeten oversloeg. Lekker een avondje Mexicaans gegeten en daarna nog een filmpje gekeken. Volgende dag zouden we met de taxi door gaan naar Kintamani onder begeleiding van taxichaffeur Nyoman alias Jo-man/Johan).

Nyoman zal nog vaker in het verhaal voor komen. Hij vond ons meteen al fijne mensen en het klikte meteen. Hem viel meteen op dat mijn krullen eruit zagen als Mie Goreng. Vanaf dat moment was mijn bijnaam MG. Hanneke kon hij ook amper uitspreken, wat dus automatisch veranderde in Heineken. De gids/taxichauffer/grappenmaker bracht ons op verschillende prachtige plekken. De eerste bezienswaardigheid was de olifantentempel. De heilige olifant Kanesch, zoon van godin Chivas, wordt hier overal vereerd. Rare mensen die Aziaten. Nyoman bracht ons vervolgens naar een van de spirituele hoogtepunten van Bali; De Tempaksiring. Hindoeïsten over heel Indonesische komen naar deze tempel om zich te wassen in de 13 heilige fonteinen. Gehuld in een sarong (verplichte doek) hebben we het hele traject afgelegd. We zijn dus spiritueel gezuiverd, yes. Snel door naar het volgende hoogtepunt; de ecologische koffieplantage. Dat was prachtig om te zien. Allerlei soorten fruitbomen, struiken en bijzondere planten. Cacao, koffie, mandarijnen, gigantische papaya's en ga zo maar door! De specialiteit van het huis was een exclusieve soort koffie. De koffiebonen werden gegeten door possums om vervolgens weer uitgepoept te worden. Daarna gingen de bonen het normale koffieproces in. Ook hier hebben we wat gekocht, heerlijk.

Vervolgens een lekkere lunch op een "stunnin' location". Uitzicht op een vulkaan en het grote meer wat er naast lag. Om te bewijzen dat ik niet lieg zal Hanneke van de week wat foto's online zetten.

02-08. Wegens gebrek aan tijd loop ik enkele dagen achter met het schrijven van dit stukje. Ik zal proberen om snel wat bij te werken. Het verhaal tot nu toe zijn alleen de eerste 7 dagen van onze reis. Tot snel!

Ps; excuses voor de eventuele spelfouten

Foto: Pose bij de grootste tempel van Bali; Besakih. (Foto is later gemaakt en komt niet in dit verhaal voor)