Profile
Blog
Photos
Videos
Na de onbedoelde cliffhanger (zowel letterlijk als figuurlijk) waarmee vorig verhaaltje eindigde, hier het vervolg. Ja, we hebben het overleefd, we hebben alleen niet zo veel internet of tijd gehad om onze site up to date te houden. Goed, de dag van de waarheid dus!
Om tien uur 's ochtends zet de bungybus ons af midden in de bergen. Tussen twee toppen is een soort gondeltje gespannen, hoog boven het dal. Om daar te komen, lopen we tussen alle staalkabels door over een wiebelende brug. Het begint al een beetje te kriebelen! De vrolijke instructeur harnast ons in en dirigeert ons naar de rand van het platform. Even later hangen we saampjes boven de 160 meter diepe afgrond. We mogen zelf aftellen. Drie! Het is toch wel hoog... Twee! Kunnen we nog terug? Één! Ohoh... Bungieeeeeeeeee! Na 120 angstaanjagende meters in een vrije val zwieren we met grote snelheid over de vallei heen en weer. Vet cool supergaaf enzovoort! Met trillende benen bekijken we het filmpje en de foto's die gemaakt zijn. Als bonus ontvangen we een superhippe pet en worden we ook weer bij het hotel afgezet. De rest van de dag staat in het teken van even rustig bijkomen en skypen met onze familie om te laten weten dat we het overleefd hebben.
Helaas is onze nacht bijna nog spannender dan de dag. Vanaf een uur of twee komen er om de zoveel tijd enkele luidruchtige feestbeesten onze dorm binnendruppelen. Op een gegeven moment "slapen" er zelfs 12 mensen in de 8 persoons-slaapzaal. Nou ja slapen, er klinkt meer dronkemanspraat dan gesnurk. Dat wordt even later echter overstemd door allerlei geluiden die we al helemaal niet wil horen. Deze duracell-konijntjes blijven maar door gaan met de luidruchtigste seks die we ooit gehoord hebben. Om vijf uur wordt er ingegrepen door de hotelbediende, de helft van de groep wordt er uitgegooid, met het dringende verzoek aan de rest om stil te houden. Het moet gezegd, daarna wordt er in de aangrenzende badkamer gesekst in plaats van naast ons en alleen nog maar (hardop) gefluisterd. Een telefoontje om zeven uur verlost ons uit ons lijden. De helft van de groep die bij ons is weggestuurd, blijkt nu ook uit het volgende hostel te zijn verwijderd. De rest van de groep besluit daarop op te staan en te vertrekken, zodat er eindelijk rust in de tent is. Tot tien uur dan, want dan komen de schoonmakers de kamer stofzuigen en de lakens verschonen.
Veel meer dan een beetje voor de tv hangen doen we dan ook niet deze dag.
Na een rustige nacht (godzijdank) stappen we op de Bottom-bus, voor het meest zuidelijke stuk van Nieuw Zeeland. De eerste stop is Dunedin, een stad waarbij het de bedoeling was om een replica van Edinburgh te maken. Men was alleen vergeten door te geven dat het hier vrij heuvelachtig is. Als gevolg lopen de straten die de stad in blokken verdelen kaarsrecht maar soms enorm steil. Zo ook de steilste straat ter wereld, Baldwin Street. Verder is Dunedin vooral bekend om de chocolade fabriek en bierbrouwerij Speight's. Deze grootste bierproducent van Nieuw Zeeland organiseert rondleidingen door de brouwerij waarbij ook de geschiedenis van Speight's uit de doeken gedaan wordt. Ook niet onbelangrijk, na de tour mag je een half uur alle soorten bier proeven die in de fabriek gebrouwen worden. Enigszins aangeschoten gaan we dan ook terug naar het hostel.
Via the Catlins Coast dalen we af naar Invercargill. Veel zuidelijker zullen we ons leven waarschijnlijk niet meer gaan, we kunnen Antarctica bij wijze van spreke bijna zien! Deze dag staat in het teken van de diverse zeldzame wilde diersoorten die in het zuiden van Nieuw Zeeland leven. Één wandeling voert langs een vuurtoren met uitzicht op de kustlijn en zeehondenkolonies. Een tijdje later staan we oog in oog met een enorme zeeleeuw, die op het strand aan het relaxen is. Iets verderop ligt een kleiner exemplaar. Deze zeeleeuw maakt het ons gemakkelijk door op een paar meter afstand uitgebreid te poseren voor de camera. Bij Curio Bay schieten we snel in onze zwemkleding. Het water is ijskoud maar de beloning is groot. Ook in het ondiepe water duurt het namelijk niet lang voordat enkele nieuwsgierige dolfijnen even polshoogte komen nemen. Ze maken oogcontact en zwemmen een stukje met je mee. Ze zijn erg speels, als we een hoepel mee hadden genomen, waren ze er doorheen gesprongen. Op minder dan een meter zwemmen ze ter afscheid nog een rondje om je heen, voordat ze verder gaan. Erg gaaf om mee te maken! Op de broedplaats van de Yellow-eyed penguins hebben we wat minder geluk, de pinguïns verschijnen niet op de afgesproken tijd. De teleurstelling is van korte duur, eenmaal in Invercargill blijkt dinsdagavond pizzanight bij Domino's!
- comments