De dag na het verblijf in Vientiane staat de rit naar het nationaal park Phou Khao Khouay op het programma. Daar gaan we kamperen, in de buurt van een bemande legerpost. Omdat onze bus kapot blijkt te zijn (wanneer was dat gebeurd dan?) hebben we alle tijd om te ontbijten en vertrekken we ongeveer anderhalf uur later. Na een wederom erg wilde rit komen we om ongeveer half vijf aan op de plaats van bestemming, midden in het nationaal park bij de Tad Leuk waterval. De legerboys zijn onze tenten al aan het opzetten, maar wel in een leegstaande schuur. Het kan immers wel eens gaan regenen en de tenten zijn niet waterdicht. Omdat we nog ongeveer anderhalf uur hebben voor het donker wordt, besluiten we nog een wandeling door de omgeving te maken. Op het bord voor de start van het wandelpad staan twee routes aangegeven, een korte lus van ongeveer een uur, en een lange lus die ongeveer 7 kilometer is en 4 uur zou moeten duren. Met een groepje van 6 gaan we uiteraard de korte route lopen. Onderweg komen we nog wat medereizigers tegen, die een verfrissende duik bij de rivier aan het nemen zijn. Daar houdt het pad echter op, dus zijn we verkeerd gelopen. De zwemmers vertellen ons dat ze Caius en Mikael, een Nederlandse en Zweedse jongen uit onze groep, al even eerder de andere kant op zagen lopen. En inderdaad, nadat we even terug lopen vinden we de route met markeringen weer. Na een mooie tocht rond de rivier arriveren we zonder problemen een uurtje later weer bij ons kamp. De twee jongens zijn echter nog niet terug. Niks aan de hand zou je denken, die zullen wel de lange route hebben gekozen. Het is inmiddels pikkedonker en we beginnen ons wat meer zorgen te maken, ook omdat we horen dat de lange route geen lus rond de rivier is, maar een route die uiteindelijk overgaat in een pad waarbij je de eerste drie dagen niets tegen komt. Aangezien ze slechts op slippers en in hun korte broek op pad waren gegaan, wordt besloten om alle zaklampen te verzamelen en met verschillende groepjes te gaan zoeken, samen met enkele mensen van het leger. Helaas zonder resultaat. Er zit niets anders op dan te gaan slapen en bij het krieken van de dag verder te zoeken. Gelukkig is het ook in deze tijd van het jaar hier niet koud, en in geval van nood kunnen ze in ieder geval water uit de rivier drinken, maar erg lekker slapen we niet. Dat ligt deze keer niet alleen aan de flinterdunne matrassen... De volgende ochtend lopen de zoekacties ook op niets uit, dus wordt besloten om iemand terug naar de bewoonde wereld te laten gaan om contact op te nemen met de Zweedse en Nederlandse ambassade. Net als onze stray-gids weg wil rijden, komen onze wildkampeerders vrolijk maar opgelucht uit de bossen gelopen.
Ze waren er inderdaad van overtuigd dat de route die ze liepen weer bij het beginpunt uit zou komen. Om zes uur toen het donker werd, dachten ze dat ze inmiddels wel over de helft waren, dus dat ze beter verder konden gaan. Na er een nachtje over geslapen te hebben kwamen ze gelukkig tot het besef dat teruggaan misschien wel beter was.
Na een stevig ontbijt voor de Lost Boys, kunnen we opgelucht en met complete groep verder.
Om ongeveer vier uur arriveren we bij Kong Lor, een plaats die bekend staat om zijn 7 kilometer lange grot waardoor een rivier loopt. De locals zijn uiteraard bereid ons tegen betaling in de boot te nemen om ons dit natuurschoon te tonen. Doordat het nu het droge seizoen is, kunnen we niet overal varen en moeten we af en toe een klein stukje door de ondiepe gedeeltes waden. Deze twee uur durende boottocht is één van de hoogtepunten van onze reis door Laos, echt heel indrukwekkend.
Na een korte voettocht terug (dit keer een rechte weg zonder mogelijkheden te verdwalen) eten we in het guesthouse. Hier hebben ze een enorme voorraad gekopieerde Engelstalige films en voor het slapen gaan kijken we "No Country for old men". Leuk om die film weer eens te zien.
We verlaten Kong Lor en zetten koers richting Xe Champone, ook wel bekend als "Monkey Village". Omdat de weg ernaartoe zelfs voor Laonese begrippen erg ruig is, wisselen we de Stray-bus in voor een pick-up truck. De enige keer dat ze dit gedeelte per bus geprobeerd hebben zijn ze namelijk vast komen te zitten en hebben alle reizigers de bus uit de modder moeten duwen.
Als we op de plaats van bestemming arriveren, blijkt al snel waarom het dorpje "Monkey Village" wordt genoemd. Al vrij snel worden we vanaf de rand van het bos nieuwsgierig gadegeslagen door enkele makaken. In eerste instantie zijn de aapjes enigszins verlegen, maar als ze merken dat we eten bij ons hebben loopt de hele apenstam uit. Juud is even afgeleid en wordt al snel beroofd van twee bananen. Snel droppen we onze spullen in het dorp waar we gaan overnachten, gewapend met zakken vol bananen gaan we terug het bos in. De apen zijn duidelijk gewend aan de toeristen, binnen een mum van tijd zijn we alle bananen kwijt. De apen zijn overal, zo merken we als we de plaatselijke tempel bezoeken. Een erg grappig gezicht, de ene foto die we maken is nog schattiger dan de andere. Na het bezoek aan de apen slaan we een paar kratjes bier in, er valt immers wat te vieren vandaag! Ook onze local-guide denkt mee, hij heeft Laolao-cocktails gemaakt en weet nog wat leuke bierspelletjes. Al met al een erg aparte maar erg leuke verjaardag!
We vertrekken redelijk vroeg, want we worden wakker zodra het licht wordt. De hanen hier zijn een beetje in de war, de eerste begint al om twee uur 's-nachts te kraaien. Een beetje slaperig bezoeken we de oudste bibliotheek van Laos. De hele bibliotheek bestaat uit drie kasten, met daarin zakken vol geschriften op palmbladeren. De oudste geschriften zijn ongeveer 200 jaar oud. Omdat we geen oud-Laonees kunnen lezen trekken we snel verder. De volgende stop is "turtle-lake", de naam zegt het al, een meer vol met schildpadden. Deze "softshell-turtles" worden als heilige dieren beschouwd, net als het tempeltje in het midden van het meer. Zo heilig dat vrouwen op minstens 20 meter van tempeltje moeten blijven. Gelukkig voor Juud laten de schildpadden zich ook buiten het heilige gebied zien. Na de korte stop reizen we verder naar het eindpunt van vandaag, Tad Lo.
Voor we naar bed gaan, nemen we een heerlijke duik bij de Tad Lo waterval. Verplichte kost, want verder is niet zoveel te beleven.