Profile
Blog
Photos
Videos
Paihia (Bay of Islands) Part I
Donderdagochtend ben ik vroeg (07.15 uur :() vertrokken richting Paihia. Dit hield in dat ik een uurtje of vijf in de bus zou verblijven…. Gelukkig kende ik een aantal van deze reizigers al van de gratis tour door Auckland, dus aanspraak genoeg. Tijdens de reis wist de chauffeur over ongeveer elk gehucht (lees: Noordijk) welke we doorheen kwamen elk detail te vertellen over hoe het is ontstaan en waarom enz enz. Je begrijpt dat dit mijn netto busslaaptijd drastisch omlaag heeft geschroefd ;). Tevens werden we volledig voorgelicht over wat er allemaal wel niet te doen was in Paihia. Uiteraard werd dit niet voor niks zo uitgebreid toegelicht, dus twee tellen later ging er een inschrijfformulier de bus rond om je voor de verschillende activiteiten in te schrijven. De meeste backpackers waarmee ik reisde hadden slechts twee nachten geboekt in het hostel (ik zes :), ik heb immers een jaar de tijd!!), dus ze schreven zich als een gek voor al deze activiteiten in. Aangezien ik wel tijd had heb ik me nergens voor ingeschreven zodat ik het allemaal rustig op mezelf uit kon zoeken.
Na enige tussenstops kwamen we rond 12.30 uur aan in Paihia waar de reizigers welke NZ in vogelvlucht wilden zien direct bij de haven werden afgezet om te gaan zwemmen met de dolfijnen, er was immers haast bij als ze alles wilden zien.
Ik heb me gewoon bij mijn hostel af laten zetten en ben rustig mijn bed gaan inrichten. Toen ik dit eenmaal had gedaan kwam ik zowaar een oude bekende tegen: Ollie, mijn voormalige kamergenoot. Deze stond op het punt weer te vertrekken (hij was een van die gehaaste reizigers ;)). Toen ik het strand wilde gaan bekijken kwam ik zowaar nog een oude bekende tegen, Marleen, je weet wel uit Eibergen. In plaats van het strand zijn wij met een vriendin van haar maar een terras gaan zoeken…:)
’s Avonds was er voor de nieuwkomers een bbq georganiseerd. Met m’n medereizigers heb ik hier gegeten en uiteraard de dag afgesloten met enkele biertjes :). Overigens kwam de bbq er ’s avonds rap tempo weer uit….als je begrijpt wat ik bedoel ;).
Vrijdag was een bijzondere dag, eigenlijk voor heel NZ: Waitangi-Day!!! In het kort houdt dit de geboorte van NZ in….dus… De festiviteiten begonnen al ’s ochtends om 5.00 uur. De Maori krijgers begonnen met een ceremoniële krijgersdans om vervolgens in hun gigantische kano’s (de grootste had geloof ik 80 inzittenden) te water te gaan… Werkelijk fantastisch!!! Tenminste dat is wat me is verteld. Uiteraard lag Jos op dit belachelijk vroege tijdstip nog gewoon op één oor. Toen ik eenmaal lang genoeg had geslapen om op te staan heb ik alle verhalen van Darryn mogen horen, hij was namelijk idioot genoeg om zo vroeg op te staan. Aangezien er ´s middags ook nog vele festiviteiten waren ben ik samen met Darryn, welke overigens een errug grappige achternaam heeft: Lovett, gotta love it ;), deze festiviteiten gaan bekijken. Toen we aankwamen vielen we met de neus in de boter en kwamen de Maori krijgers terug van het vermoeiende roeien met hun belachelijk grote kano’s. Uiteraard kan dit niet ongemerkt voorbij gaan er werd er wederom een traditionele krijgersdans ten uitvoer gebracht. Erg indrukwekkend om een paar honderd uit de kluiten gewassen Maori mannen deze dans te zien doen. Het is overigens wel opvallend dat werkelijk alle Maori’s onomstotelijk te herkennen zijn aan hun gigantische omvang (zowel in de lengte, de breedte en de diepte) en de grote voorliefde voor de permanente inkt. Helaas heb elluk voordeel z’n nadeel (om er maar eens een Nederlander bij te halen :)) en brengt dit met zich mee dat doorgaans de Maori vrouwen ongeveer dezelfde omvang hebben :(. Van deze rituele binnenkomst heb ik een paar filmpjes gemaakt om jullie ook mee te kunnen laten genieten :).
Verder viel het qua festiviteiten eigenlijk wel mee. Er stonden wel vele kraampjes waar je van alles kon kopen. Uiteraard was dit niet zo netjes georganiseerd als we dat gewend zijn in Nederland, wat tot resultaat had dat er eigenlijk gewoon her en der wat kraampjes op het veld verspreid stonden….
Vervolgens zijn Darryn en ik nog even wezen kijken bij de plek (Treaty Ground) waar James Busby de overeenkomst, hier Treaty genoemd, tussen de Engelsen en de Maori heeft getekend.
Al met al was het een erg leuk evenement. Toch wel knap dat een dorp met zo’n 2.000 inwoners 20.000 toeristen aantrekt tijdens zo’n event.
Zaterdagochtend werd ik gewekt door Bobby de huiskat. Normaliter durft deze kat schijnbaar de kamers helemaal niet binnen te komen, maar aangezien mijn kamergenoot deze kat al meerdere dagen melk had gevoerd was die z’n angst verloren. Na deze van mijn bed verwijderd te hebben, en zijn angst terug te hebben gegeven, leek het mij tijd om eens eea te gaan bekijken en te boeken. Uiteraard heeft Darryn, welke overigens verdacht veel weg heeft van Mister Bean maar dan de sprekende versie…., mij hierin vergezeld. Zondag werd het de speedboat naar the hole in the rock. De naam zegt het al: een grote rots met een gat erin….maar de speedboat trok toch mijn aandacht, bovendien hadden we een two for one ticket voor opgescharreld, halve prijs dus :). En voor maandag werd de tour richting Cape Reinga geboekt….het noordelijkste puntje van NZ.
Na een paar dagen uitgeslapen te hebben moest ik zowaar weer vroeg op om mijn trip op de speedboat niet te missen. Dus wij ons om 10.00 uur gemeld bij de betreffende boot, bleek deze technische problemen te hebben…. We hadden de keus: of ’s middags gaan of maar een iets rustiger tripje beleven. We kozen voor optie twee….helaas. De boot bleek niet erg snel... Tja een gewaarschuwd man telt voor twee…of zoiets? Het gat in de rots was overigens wel grappig om te zien.
Vandaag werd mij trouwens ook duidelijk dat de busreizen en hostels tijdens dit seizoen ver in het vooruit geboekt dienen te worden. Vele backpackers kunnen geen bus terug naar Auckland krijgen omdat alles vol zit. Het probleem wat hierop volgt is dat ze geen hostel hebben om te verblijven….tot nu toe lach ik me nog een breuk….:d
In de middag heb ik maar eens gekeken of er hier in de buurt nog iets van werk te krijgen is. Het kwam erop neer dat ik het beste alle bars, restaurants en hostels langs kon gaan.
Maandagochtend werd wederom een vroege dag voor mij, 07.15 present om de bustour richting Cape Reinga te pakken. De eerste stop welke we maakten was Waipoua Forest, een regenwoud. Dit regenwoud stond vol met Kauri trees. Ze zijn hier zo gek op deze bomen dat ze er zelfs één een naam hebben gegeven: Tane Mahuta. Dit was zo ongeveer het laatste van deze bomen wat er in NZ nog overeind staat de rest is met de komst van de blanken gekapt. Dit zal dan ook wel de reden zijn waarom ze hier zo gek zijn van het tree-hugging. Jaja je leest het goed boomknuffelen!!! Uiteraard kon ik me niet inhouden heb ook ff de grootste boom een stevige knuffel gegeven (zo zal het denk ik ook ongeveer voelen bij een Maori vrouw ;), zie picture).
Na hier een tijdje rond te hebben gelopen zijn we verder gegaan naar Cape Reinga. Onderweg was het de hele weg al regenachtig en mistig, maar volgens Spike, onze chauffeur, zou dat allemaal wel opklaren. Eenmaal daar aangekomen was het helaas nog steeds erg mistig. Tijdens de wandeling naar het de vuurtoren (welke op Cape Reinga staat) had ik nog ijdele hoop op iets van een uitzicht. Maar daar doemde ineens de vuurtoren alsof uit het niets op zo’n 20 mtr voor ons….daar ging het uitzicht. We konden de zee niet eens zien zo mistig was het. Ik geloof dat ik het voor elkaar heb kunnen krijgen om één foto te maken met iets wat op de zee lijkt :(. Helaas… Hier hadden we namelijk een spectaculair uitzicht moeten hebben over de Tasmaanse zee en de Grote Oceaan. Schijnbaar zou het verschil tussen deze twee zeeën zichtbaar moeten zijn aangezien ze qua kleur van elkaar verschillen, wederom: helaas! We zaten dan ook vrij snel weer in de bus om naar het volgende punt te vertrekken: Sandboarding!! Om op de plaats van bestemming te komen moesten we met de bus eerst een stukje offroad rijden… Je zult het niet geloven maar we zijn dus met de bus door een waterstroom gereden om bij de duinen te komen :). Bij de duinen aangekomen kregen we natuurlijk eerst een korte uitleg wat precies de bedoeling was. Vervolgens moesten een pokke-end de duin op sjouwen…..de mist was inmiddels verdwenen dus we liepen vol in de zon, pittig! Eenmaal boven: op je board gaan liggen en zo hard mogelijk naar beneden…..ontzettend gaaf. Ik was dan ook één van de weinigen welke drie maal omhoog is geklauterd om van de duin te knallen. Op de foto’s is te zien hoe hoog de duin is…
Met z’n allen weer in de bus…..rechtsomkeert zou ik denken. Nee hoor gewoon nog een stukje verder door de modder om vervolgens op Ninety Miles Beach (welke in wekelijkheid slechts 64 miles lang is, tja…lang verhaal) aan te komen. Hier hebben we het door ons verzamelde zand van ons afgespoeld en vervangen met zout….het is maar net wat je voorkeur heeft ;). Volgens Spike zou het op dit strand stikken van de mosselen. Het enige wat ik in het water kon vinden waren de lege schelpen van de mosselen!! Ik keek dan ook op de verkeerde plek…. “Just stick your foot in the sand an wiggle it around a little”. Zo gezegd zo gedaan en het was niet gelogen….er zaten inderdaad ontzettend veel mosselen. Waar je je voeten ook in het zand stak was het altijd raak: mosselen. Als het zo makkelijk is is de lol er natuurlijk snel vanaf. Op naar de volgende uitdaging: rauwe mosselen eten! Dit vergde iets meer souplesse. Het sleutelwoord: snelheid! Graaf een mossel op en zolang de tong nog naar buiten hangt is hij vrij makkelijk op te krijgen. Dit was me al vrij snel gelukt dus ik kon aan de rauwe mossel :). Naast het zout van de zee is dit enigszins smaakloos…
Na ons hier een tijdje als kleine kinderen mee te hebben vermaakt hadden we nog een aardig tripje voor de boeg over Ninety Miles Beach. Je zou zeggen dat als je 64 mijl strand in je achtertuin hebt liggen dat je er een soort van Mallorca van zou maken. Echter niets bleek minder waar, dit strand werd eerder als een snelweg gebruikt. Bussen, auto’s, motoren enz. kwamen we hier tegen, beetje vreemd….
Na deze trip hebben we onze dag afgesloten met Fisch and Chips….:) en zijn we terug gereden naar Paihia.
Echter een aantal van ons (waaronder ik natuurlijk) konden er geen genoeg krijgen en zijn de Pipi Patch bar ingedoken waar het nog tot de late uurtjes onrustig bleef ;).
Oei oei oei…. Die late uurtjes hebben me dinsdag de das om gedaan. Kon niet veel meer voor elkaar krijgen dan hier en daar rustig mijn boekie lezen. Toen het mij een beetje te druk werd in onze kamer ben ik er tussenuit geknepen en rustig mijn boekie gaan lezen op het terras.
Erg verstandige keuze als je rust zoekt!!!! Het werd iets drukker op het terras en er kwam een koppel tegenover me zitten. Kery uit Auckland en Scott uit Engeland. Ik kwam met hun aan de praat en toen er eenmaal weer een paar bier in zat werd het boek voor die avond definitief gesloten en werd het wederom een gezellige avond. Kery had overigens nog wel familie in Auckland welke eventueel nog op zoek waren naar iemand om hun te komen helpen, dus wie weet ga ik straks weer terug naar Auckland
:).
Tot zover deel I
- comments