Wellington Region & Nelson Region

Aangekomen in Wellington was het ondertussen al lang en breed donker. Dit maakt het zoeken naar een hostel niet makkelijker. Dus ik dacht eerst maar eens contact zoeken met wat vrienden welke ik in Paihia had ontmoet. Helaas hadden zij ook niet per direct een slaapplaats beschikbaar. Tegen wil en dank toch maar op zoek naar een hostel. Ondertussen had ik ook nog eens een barstende koppijn ontwikkeld en wilde eigenlijk alleen maar slapen. Het leek me allemaal niet mee te zitten, verschillende hostels geprobeerd….geen slaapplaatsen of geen parkeerplaatsen. M'n hoofd voelde op dit moment alsof er een tientonner overeen had gereden!! Ik had het dus helemaal gehad en ben in de auto gestapt en na een half uurtje rijden stond de auto geparkeerd en het bedje opgemaakt. Heerlijk geslapen J.De volgende dag m'n zoektocht naar een hostel voortgezet…en wat denk je? Eerste hostel geslaagd….

De rest van de dag heb ik in de stad gespendeerd, beetje rondkijken en shoppen ed J. Erg leuk…maar toen ik terug wilde naar m'n hostel was ik natuurlijk hopeloos verdwaald…haha. Na een paar uur rondgedwaald te hebben uiteindelijk een hotel binnen gegaan om een kaart te vragen…vervolgens was het een wandelingetje van 10 min….

Die avond had ik met Sam en Tane afgesproken om eens bij te praten onder het genot van enkele biertjes J. Was fijn om weer eens wat bekende gezichten te zien en bij te praten over wat zij nou allemaal uitspookten. Bleek niet veel te zijn. Beiden werkloos. Sam was al wel aan het solliciteren maar Tane had daar nog niet eens de moeite voor genomen…haha. Verder een erg gezellige avond gehad.

In Wellington bevindt zich het nationale museum, Te Papa genaamd. Samen met Tane heb ik hier de volgende dag zo'n 4 rondgelopen ennog niet eens het hele museum gezien… Nooit gedacht dat ik het zo lang vol zou houden in een museum. Erg interessant om verschillende dingen over de geschiedenis van Nieuw Zeeland te weten te komen. Daarnaast was er ook veel kunst te bewonderen. Niet echt my cup of tea maar wel leuk om ff doorheen te lopen.

Via m'n ouders had ik nog een adres in Whitby, een suburb van Wellington, waar ik wsl wel kon verblijven voor een paar dagen. Aangezien ik graag de kosten voor het hostel wilde besparen heb ik maar eens contact met hun gezocht en kon hier dezelfde avond al terecht. Het was echter wel een half uur rijden uit de stad….maar goed een gratis bedje sla ik niet af natuurlijk J. Mies en Oscar (de eigenaren van het gratis bedje) bleken bijzonder aardige mensen waar ik de hele avond gezellig mee heb zitten praten. Aangezien zij toch al zo'n 10 jaar in Nieuw Zeeland wonen konden ze mij vele tips geven over wat te doen en wat ik moest zien….mooi meegenomen. En het beste van allemaal was natuurlijk dat ik mijn eigen kingsize bed had en ook nog eens een privé badkamer…wat had ik nog meer kunnen wensen J.

De volgende dag maar eens een aantal van deze bezienswaardigheden opgezocht. Bijvoorbeeld the Beehive… Dit is het parlementsgebouw welke op dusdanige manier gebouwd is dat het iedereen aan een bijenkorf doet denken. Eerlijk gezegd snap ik niet helemaal waarom dit zo'n grote bezienswaardigheid is aangezien het in werkelijkheid een bijzonder lelijk gebouw is… Gelukkig was het gebouw ernaast wel het bezichtigen waard (het gebouw welke je in geen enkele toeristengids vind, wie schrijft toch die boeken?).

Tegen de tijd dat ik klaar was met de toerist uithangen was het tijd om een wedstrijd van de volkssport nr 1 hier bij te wonen….rugby!!! Wellingtons Hurricanes speelden tegen de Stormers welke uit Zuid Afrika komen in de Super 14. Een league waar alleen de besten in uitkomen J. Ik had hier al enige dagen naar uitgekeken en werd dan ook niet teleurgesteld. Het stadion zat niet vol maar de sfeer was machtig. Net als de Hurricanes, welke met ogenschijnlijk gemak over de Stormers liepen en de eindscore op 34-11 hebben gezet. Echt geweldig!!! Had dit voor geen goud willen missen J.

Tijdens de rust hadden Tim en Kenny zich ook nog een bij ons gevoegd (nog meer bekenden uit Paihia J) en na deze overwinning werd het tijd om ons te verplaatsen naar een feestje van een paar vrienden van Tane. Onderweg wat bier opgepikt, want men feest hier zoals ze het ook in de Amerikaanse films doen….eigen drank meenemen!! Daar aangekomen was het feest al in volle gang en ook hier was de stemming uitermate goed, mede door de overwinning van de thuisploeg natuurlijk ;). Toen eenmaal alle drank op was wisten we ons geen ander alternatief te bedenken dan het feest voort te zetten in de stad J… Hoewel ik hier enige stukken van de film ben kwijtgeraakt weet ik nog wel dat het een bijzonder geslaagde avond uit was. Zoals jullie weten gaan rijden en drinken niet samen dus ben ik met Tane de taxi ingestapt om bij hem te crashen.

Gezien de buitensporige hoeveelheid drank van de avond ervoor natuurlijk met een gigantische kater wakker geworden om tot de ontdekking te komen dat op de een of andere manier Tim z'n weg ook naar Tane had gevonden… Niks van meegekregen. Met de groep van de avond ervoor besloten we om het advies van Mies en Oscar op te volgen en een ritje langs de kust te maken. Tane zat als enige bij mij in de auto en was de hele dag al niet echt spraakzaam. Reden we op de middelste baan midden in hartje Wellington hoor ik Tane zeggen: I'm feeling sick… Yeah me too! No….I'm really feeling sick!!! Laten we zeggen dat het maar goed is dat het raampje open stond…haha… Verder was het ritje een prima manier om de kater langzaam aan uit te laten waaien… 's Avonds nog ff Mnt Victoria opgeweest (hier was ik al eerder geweest) om Wellington by night te bekijken om vervolgens op tijd m'n kingsize bed in te rollen.

Mies en Oscar bleken een ware bron van inspiratie…Cape Palliser was ook een tip van hun. Samen met Tim en Tane in de auto gestapt voor een road trip van een dag richting het meest zuidelijke punt van het noordelijke eiland. Eerst een stuk door de bergen gereden om vervolgens langs de kust te rijden…. Werkelijk fantastische omgeving hier. Om elke bocht welke je neemt kan maar zo ineens weer iets bijzonders opduiken. Zo ook om zo ongeveer de laatste bocht welke er was…. Lagen er ineens zeehonden langs de weg!!! Ze lagen hier een beetje te genieten van de zon…. Dus prompt de auto geparkeerd, fotocamera mee en genieten van de zeehonden. Ze waren schijnbaar wel aan de aanwezigheid van mensen gewend en stoorden zich dan ook nergens aan….

Na uitgespeeld te zijn met de zeehonden verder gereden naar de vuurtoren op Cape Palliser. De klim van een paar honderd treden om hier te komen was het uitzicht wel waard!! Heeft nog een paar goeie kiekje opgeleverd J.

Om Mies en Oscar niet verder tot last te zijn met mijn rotzooi had ik geregeld dat ik nog een paar nachten bij Sam kon verblijven tot ik Wellington zou verlaten. Dus m'n spullen opgehaald en afscheid genomen. Mies en Oscar, mochten jullie dit lezen…ontzettend bedankt voor jullie gastvrijheid en alle nuttige tips welke ik van jullie heb ontvangen.

De avond voor mijn vertrek nog ff een filmpje gepakt met Sam met aansluitend enkele sapjes natuurlijk. Overigens waren Sam en ik het er roerend over eens dat dit toch wel de meest slaapverwekkende film ooit was!!

De volgende dag afscheid van iedereen genomen om de ferry richting het zuider eiland te nemen. Van menigeen had ik al gehoord dat dit bij helder weer een erg mooi boottochtje kon zijn. Halverwege kon ik zowel het noorder als het zuider eiland zien. Bij aankomst werden we nog even vriendelijk ontvangen door een groep dolfijnen. Waarom ik hier in Paihia toch voor heb betaald is me tot op de dag van vandaag nog een raadsel…

Plan van aanpak voor het zuider eiland was om naar Nelson te rijden en van daaruit de Heaphy Track te plannen, een 5 daagse tocht door Kahurangi National Park welke zo´n 82 km lang is. Het eerste deel was niet bijzonder moeilijk, na een tijdje rijden kwam ik aan in Nelson. Een erg leuk stadje. Het tweede deel echter bleek kleine nachtmerrie. Het boeken van de hutten om in te verblijven was een kleine moeite. Echter het vervoer naar het startpunt en het oppikken van het eindpunt was erg problematisch. Uiteindelijk kwam ik bij iemand terecht welke het ogenschijnlijk goedkoop kon doen en m´n auto kon bij hem blijven staan. Hij bracht me echter wel naar het zuidelijke punt van het pad….daar waar de meesten dus eindigen. Lijkt me geen probleem… Echter toen ik eenmaal onderweg was naar zijn onderkomen bleek hij mij de verkeerde routebeschrijving te hebben gegeven en kwam mijn auto ergens te staan waar ik ´m liever niet had! Tevens kwam het ineens ter sprake dat hij mij niet zou oppikken bij het eindpunt…huh??? Dacht toch echt dat dat part of the deal was….niet dus!!! Uiteindelijk de deal gemaakt dat hij mijn auto zou verplaatsen naar het eindpunt van het pad voor een vriendenprijsje. Dus zo'n 2 min voor mijn tocht was toch alles nog geregeld…phieuw!

Vol goede moed begonnen aan the Heapy Track welke in de brochure als een 5-daagse tocht beschreven staat. Echter dit is meer voor de bejaarden en minder validen, dus slechts 4 dagen voor mij J. De eerste wandeling was voornamelijk langs de stranden en verschillende baaien welke me na zo'n 16 km bij de Heaphy Hut zou brengen. In combinatie met de palmbomen gaf dit vele mooie uitzichten. Omdat ik helemaal naar het zuiden ben gereden begon mijn tocht dus laat en wist ik dat ergens in het donker zou belanden. Gelukkig was ik hier dus op voorbereid en de laatste twintig min heb ik gebruik moeten maken van mijn hoofdlamp om het pad te kunnen blijven volgen. Hier en daar schoot zo af en toe een Possum (een soort ongedierte in NZ, welke in Australië beschermt is…dus…) weg in de bosjes…dit deed me wel wat sneller lopen ;). Na een kleine 5 uur kwam ik aan in de Heaphy Hut waar het erg gezellig was met een stel boeren van het noorder eiland.

De tweede dag was een wandeling van zo'n 20 km bergopwaarts richting de James Mackay Hut. Daar waar het de vorige dag voornamelijk palmbomen waren was het vandaag een erg subtropisch klimaat met hier en daar erg veel vogels, erg leuke gesprekspartners ;). Tijdens deze wandeling heb ik erg veel zogenaamde swingbridges moeten oversteken. Dit zijn bruggen welke uit net iets meer dan drie kabels bestaan om de rivier over te steken…erg leuk! Volgens de kaart zou ik zo'n 6 uur doen over deze wandeling. Echter had ik er geen rekening mee gehouden dat ik in tegengestelde richting liep. Deze tijd was dus gebaseerd op bergafwaarts, en dat was alles behalve wat ik aan het doen was. Dat ik daar na een uurtje of zes me af begin te vragen waar de hut blijft begon het langzaam te dagen… Uiteindelijk een dikke 7 uur gelopen. Overigens was ik door de ranger in de Heaphy Hut gewaarschuwd voor hevige regenval en storm. Op een klein regenbuitje na niet nat geworden. Dezelfde ranger als de dag ervoor deed me echter voor morgen dezelfde voorspelling…ben benieuwd…;).

De derde dag zou volgens de kaart een relatief vlakke wandeling zijn van zo'n 19 km naar de Gouland Down Hut. Achteraf bleek dit meer vals plat te zijn en heb dus wederom de hele dag uphill gelopen. Ook dit bleek dus de moeilijkere weg te zijn. Tijdens deze dag werd van het ene landschap in het andere gegooid. Van woestijnachtig naar steppe naar loofbomen en mos en weer terug. Zo'n beetje om elke bocht…boem, stond je weer in een ander landschap…..erg verwarrende dag ;). Eenmaal aangekomen bij de hut ontmoette ik Gorden welke al enkele dagen in deze hut verbleef om een Kiwi in levende lijve te zien. Dit blijkt nogal lastig aangezien het erg schuchtere beesten zijn. Een tweetal rangers wisten ons te vertellen dat er een stel naar ons onderweg was welke niet gereserveerd en dus niet betaald hadden…beetje jammer. Toen ze eenmaal aankwamen bleek het een behoorlijk zielig zooitje. Sneakers, spijkerbroeken en supermarkttasjes….en maar klagen over zere voeten ed….dus... De prioriteiten in hun voorbereiding bleek 's avonds nogal vreemd. Jointjes en blikken bier… Niet bepaald de juiste bepakking….

Op dag 4 bleek dat dit hele zooitje dezelfde richting op ging als mij!!! Gorden had ik geen problemen mee maar de rest….daar wilde ik geen 27 km mee lopen. Dus besloot ik om er op tijd vandoor te gaan. De gehele nacht had het geregend…ditmaal klopte de voorspelling wel ;). Na 3 dagen geluk te hebben gehad kreeg ik dan vandaag eindelijk de voorspelde volle laag. Daar waar er voorgaande dagen nog leuke kabbelende stroompjes en watervalletjes over het pad liepen waren ze vandaag uitgegroeid tot volwassen watervallen en rivieren. De eerste paar keer kon ik nog met uitstekende rotsen m'n voeten droog houden maar dit hield al gauw op en nam ik de moeite niet meer om de rotsen op te zoeken, natte voeten dus… Dit allemaal maakte de tocht wel extra uitdagend en leuk…heb me zowaar goed vermaakt in de regen, haha. Na zo'n 7 uur gelopen te hebben kwam ik aan bij de Brown Hut met natte voeten. Het zooitje ongeregeld kwam doorweekt aan en hadden alles nat! En het zat ze niet mee. Als je het park wil verlaten moet je met de auto eerst drie forden (dit zijn punten waar de weg door de rivier gaat) door. Door de hevige regenval was het niet verantwoord om hier doorheen te rijden….dus toch 5 dagen op de Heaphy Track. Gorden bleek uit Christchurch te komen…en laat dat nou net een van mijn volgende bestemmingen zijn. Gorden heeft me zijn adres gegeven voor als ik een slaapplaats nodig heb…kan altijd van pas komen J.

De volgende dag was het kantje boord maar de we zijn de forden door gekomen… Mijn originele plan was om nu verder zuidwaarts te gaan maar ik had gehoord dat de regio hier ook erg mooi is en het bezichtigen waard is. Dus richting Collingwood. Een plaatsje van wel 250 inwoners…dus….hier de volgende dag weer vertrokken, haha. Echter de plek waar ik heen ging was het nog veel rustiger…Cape Farewell. Het noordelijkste puntje van het zuider eiland bied erg mooie uitzichten. Vanuit hier heb ik een wandeling gemaakt naar Farewell Spit door weilanden en rotsen, hier heb ik nogmaals zeehonden van dichtbij mogen bewonderen. Farewell Spit is een enorme zandbank welke als een soort vreemde haak aan het land hangt, fantastisch om te zien… Toen ik hier van het uitzicht stond te genieten kwam er een drietal me tegemoet. Eentje kwam me al bekend voor en stelde zich voor als Ziv. Ik wist dat ik hem kende….in Paihia had ik hem ook al eens ontmoet. Samen met hem, Eva en Rum hebben we hier genoten van de zonsondergang. Geweldig natuurlijk maar dit betekende wel dat ik in het donker terug moest lopen… Gelukkig was het een bijzonder heldere avond en had ik licht van de maan om m'n weg terug te vinden. Aangezien het al vrij laat en dus donker was heb ik maar weer eens een nachtje in de auto doorgebracht J.

Wharariki Beach is naar verluidt een van de mooiste stranden ter wereld….dat moet ik zien!!! Dus na een wandelingetje van 20 min aangekomen op een prachtig strand… Wat nog mooier was…was dat er zeehonden waren…..zo zie je die verrekte beesten nooit zo zie je ze op elke hoek van de straat…;) Het leuke van dit strand was echter dat als je tijdens eb kwam er op het strand enkele waterpoelen achterblijven. Dit wordt door de zeehonden gebruikt als een soort pierebadje voor de kleintjes. Deze kleine nieuwsgierige zeehonden zijn zo tam dat je er rustig mee kan spelen. Hier heb ik me dan ook uren mee vermaakt. Een beetje spetteren in het water en er kwamen weer een paar Seabirds naar je toe…geweldig!!! Helaas was de accu van m'n fototoestel leeg dus heb er geen foto's van L… Niet getreurd…morgen kom ik speciaal voor jullie terug voor de foto's ;).

Dus 's avonds in het dichtstbijzijnde hostel ingecheckt…werkelijk in the middle of nowhere en wie kom je daar tegen??? Eva en Ziv…. Eva, welke NZ had bezichtigd per fiets, wilde de volgende dag toevallig ook naar Wharariki Beach dus besloten we dit samen te doen… Hoewel het voor mij de tweede keer was heb ik me wederom uren vermaakt met deze kleine rakkers, en deze keer wel foto's ;). En zoals jullie op de foto's kunnen zien is het strand absoluut het bezichtigen waard. Vele vreemdsoortige rotsen met gaten erin en vele grotten.

Hierna werd het tijd om naar Takaka te verkassen. Hier heb ik alle rotzooi in m'n auto maar eens op orde gebracht (was na de Heaphy Track nog niet gebeurd). Verder was dit een nogal nietszeggend dorpje. Echter wat ik volgens de locals gezien moest hebben waren de Pupu Springs. Hier komt het zuiverste water ter wereld naar de oppervlakte…zo wordt althans beweerd. Dit bleek echter een tegenvallende bezichtiging van welgeteld 20 min dus besloot ik een wandelroute in de buurt nog ff mee te pakken. Ook dit was niet veel bijzonders maar was wel lekker om ff de beentjes te strekken….

Tijd om me verder zuidwaarts te begeven en richting de skigebieden te gaan. Next destination: Christchurch!!!

See you there…..