Vanaf vandaag heet ik Ivy Queen. Tenminste, in Zuid Amerika dan. Ivy Queen is hier een populaire reggaeton zangeres, een muziekstijl die hier zeer in smaak is. Haar naam spreek je net zo uit als de mijne: ie-vie. Klinkt toch wel leuker dan hoe onze Engelstalige wereldburgers me noemen: (poison) ai-vie. Vind je niet? Anyway, waarom ik dit vertel? Sinds mijn naam veranderd is in Ivy Queen ben ik meteen al een stuk beroemder geworden in Z-A. Je kunt natuurlijk geen Ivy Queen heten zonder op de nationale TV van Colombia te zijn geweest. Een live interview voor de camera tijdens het concert van het welbekende Cubaanse orkest Buena Vista Social Club waar ik soort van VIP was, en waarvan een deel is uitgezonden op het Colombiaanse nationale nieuws! - Ja, bizar weer allemaal. Nieuwsgierig naar het resultaat? Van de website geplukt:
Nu mijn reis door Colombia officieel geeindigd is, en ik weer terug ben in Ecuador, kan ik jullie niet langer onthouden van de foto´s en verhalen van het mooiste (en warmste) stukje Colombia... De Carribische kust! Het betoverende Cartagena met al haar charme en festivals, het hagelwitte Playa Blanca, backpackermagnaat Taganga, Tayrona national park met vele mooie stranden, moddervulkaan Totumo en last but not least... Fundacion La Vecina.

Wonderful Cartagena

Cartagena is wat mij betreft de allermooiste stad van heel Colombia. Na slechts 3 dagen in Medellin te zijn geweest, hield ik het niet meer uit. Ik moest en zou naar de witte stranden met palmbomen, strakblauwe luchten en ijskoude rum! Dus heb ik met 2 Amerikanen en een Australiaan de 13-uur durende nachtbus gepakt naar de bestemming waar ik zo naar verlangde, Cartagena. Ik weet niet waarom (misschien zijn ze trots op hun splinternieuwe airconditioning systeem), maar de chauffeur vond het wel een goed plan om van onze bus een koelcel te maken. Gelukkig werd ik warm gehouden door mijn Alpacawollen Otavalo-dekentje. Het laatste stuk van de reis, toen de zon opkwam, reden we langs allemaal onderwater gelopen dorpjes. De oorzaak hebben jullie vast al in november 2010 op het nieuws gezien: de onophoudende regen in Colombia. Heel veel mensen die al heer arm waren, zijn nu ook nog dakloos geworden. Gelukkig helpt de regering deze mensen wel en gelukkig is de regen inmiddels lang en breed opgehouden!

Eenmaal aangekomen, stap ik uit de bus en voelt het alsof ik in een stomend hete oven terechtgekomen ben. Wat een verschil met die koelcel! Gelukkig ben ik niet iemand die warmte haat, dus ik zet de airco in mn hoofd aan en raak al gauw gewend aan de 35 graden die mij elke dag weer zouden verblijden. Alleen met backpack en al op zoek gaan naar een hostel in deze hitte (ik boek dit soort dingen nooit van te voren...) is niet heel prettig. We waren dan ook blij dat het eerst hostel waar we binnenliepen precies een kamer voor 4 personen vrij had! Echt geluk, want het was hoogseizoen en alle hostels schenen zowat vol te zitten... Eerst heerlijk gedoucht, niet meer dan een dun jurkje aan, en hop... het mooie oude centrum van Cartagena opzoeken! En het is gewoon waar wat ze zeggen, je waant je er echt in een sprookje. Als je over de eeuwenoude stadsmuur loopt kijk je zo uit over de prachtige Carribische zee, en als je door de kleine straatjes loopt, kun je genieten van alle prachtige kleurrijke huisjes, schattige balkonnetjes en ontelbaar veel bloemen. En als ik dan ook nog een winkeltje vind waar ze Macademia ijs verkopen (vanillle met macademia nootjes, mijn favoriet!!), ben ik bijna in de zevende hemel.

De familie Maya

In Cali had ik al een deel van de familie van Carlos en Gustavo Maya ontmoet, maar hier in Cartagena heb ik hun lieve moeder, broertje en zusje mogen leren kennen! De eerste week in Cartagena sliep ik in een heel leuk hostel in de wijk Getsemani, waar alle hostels en leuke barretjes/restaurantjes zitten. Maar toen ik eenmaal de Maya's ontmoet had, werd ik al snel uitgenodigd om bij hun thuis te verblijven, in dezelfde hippe wijk Getsemani. Iets verderop heeft mama Maya ook een kleine bar/art gallery zitten. Ze schildert onwijs mooi en exposeert daar haar werk. Zie hieronder wat foto's. Dochter Ana is hoogzwanger en in verwachting van maarliefst twee meisjes!!

Het chique Sofitel

In het oude centrum van Cartagena bevinden zich talloze schattige hotelletjes die nogal prijzig zijn. Maar als je echt geld teveel hebt, ben je van harte welkom in het luxueuze en prachtige Sofitel met haar geweldige zwembad, loungeplekken en uitzicht over de zee. Of... kun je er ook binnenkomen als armzalige backpacker? Nouja, in een bloemenjurkje en met grote zonnebril op kun je het natuurlijk altijd proberen. Het werd mijn favoriete spot als ik een paar uurtjes wilde zonnen. Echt ideaal, gratis grote handdoek, heerlijke ligbedden en geen last van zand in je Ipod. Helaas kon ik nooit een cocktail bestellen bij de hardwerkende obers in hun strakke blauwe broeken, omdat ik bang was dat ze naar m'n kamernummer zouden vragen...

Festival de Musica Internacional (klassiekemuziek festival)

Ik was nog maar net aangekomen in Cartagena begin januari, en het ene festival (met internationale DJs) was nog niet afgelopen of het volgende festival (klassieke muziek) begon al. Maarliefst tien dagen lang bijzondere optredens door het hele oude centrum heen. Je moet je voorstellen, een meisje op de harp met haar vriend met wat rare instrumenten, elkaar perfect aanvullend, met een heerlijke avondbries en een achtergrond van een compleet verlichte oude kerk, daarnaast een stijgende maan en een relaxt publiek. Daarna volgt een Chinese pianist, en ik verbaas me over zijn ongelooflijke talent, het feit dat dit concert gratis is (niet alle concerten waren dat uiteraard) en ik met wat vrienden een plekje vooraan heb weten te bemachtigen. Echt genieten!


Playa Blanca (de naam zegt het al)

Oef... Als je denkt dat je op mooie stranden bent geweest in je leven, dan weet je dat je je vergist hebt als je op Playa Blanca aankomt, een fruitsalade besteld en met een piña colada vanuit je hangmat over de zee uitkijkt. In-cre-i-ble! Er zijn geen woorden voor (en ook de foto's zeggen niet genoeg) om te beschrijven hoe mooi en rustiek het hier is. De enige manier om er te komen is met de boot. Neem je een plancha (speedboot) vanuit Cartagena, dan ben je er binnen 20min. Ideaal! Je moet wel bestand zijn tegen hele hoge golven en het gevoel in je buik wanneer je hieroverheen vliegt met het speedbootje. Gillende mensen, maar ik kreeg de slappe lach (soms heb ik dat, ja) en hield niet op totdat die golven ophielden. Het was fantastisch!

Op het hagelwitte strand (ja, vandaar de naam Playa Blanca, haha) dat zo'n 4 kilometer uitgestrekt is, bevinden zich enkele restaurantjes en cabañas waar je kunt slapen. Alles is echter van hout of bamboe gemaakt, en dus geen grote vieze lelijke gebouwen te vinden! Een verademing. Ook WC's zijn schaars, waardoor de meeste mensen max. 1 of 2 nachtjes blijven. Wij deden 1 nachtje en sliepen in een hangmat. En met wij bedoel ik een heel gezellige en gemixte groep! Twee Nederlanders, een Amerikaanse, een Zwitser, een Belg en een Argentijn, allemaal verschillende leeftijden. We hebben genoten van het zwemmen, zonnen, verse vis, een prachtige zonsondergang en wat biertjes en cocktails. De volle maan gaf ons nog wat licht op het donkere strand, vanaf waar je ontzettend goed sterren kon kijken. Nog drie vallende gezien, dus oehh 3 wensen mogen doen...!

Taganga & Nationaal Park Tayrona

Cartagena werd mijn basis vanwaaruit ik tripjes ging maken naar de mooiste gebieden aan de warme Carribische kust. Zo ook backpackermagnaat Taganga, een heel chill klein dorpje met een overvol strand, vele vissersbootjes en dus verse vis, en gitaarspelende backpackers die tot diep in de nacht feesten of op het strand hangen en Buena Vista Social Club nummers spelen op hun gitaar (met name Chan Chan, youtube die maar, ken je wel!). Zie hieronder een prachtige zonsondergang. Ik vertrok vanuit Cartagena met de Argentijnse Lukas en Duitse Marcel. In de dorm van het hostel leerden we meteen twee hele leuke Duitse meisjes kennen waar we die avond mee uit eten gingen en het strand(nacht)leven verkennen. Regelmatig kwamen we Juan Carlos tegen, die maar bleef roepen: ''Thank you for believing in Colombia!''. Ook hier hebben ze dorpsgekken dus.

Ik kon die nacht niet zo goed slapen, dus toen ik zag dat de zon opkwam ben ik buiten het hostel op het terras in de chille hangmat gaan liggen, waar ik heerlijk in slaap doezelde. Rond 10u werd ik wakker en zag ik de familie die eigenaar was van het hostel druk in en uit lopen met handdoeken, water, muziek en nog wat spullen. Toen de eigenaar zag dat ik wakker was, vroeg hij of ik zin had om mee te gaan: een dagtripje naar een strand op 40min. rijden van Taganga vandaan. Ehm, nou... waarom niet? En terwijl mis amigos in de hostelkamer nog steeds lagen te ronken, ben ik in de auto gesprongen op weg naar een verlaten strand. De rit ernaartoe was weer un poco loco... Een niet-geasfalteerd weggetje dat op sommige plekken helemaal onder water gelopen was. We hadden niet eens een 4WD, maar toch heeft het autootje het gered tot aan het strand waar ik heerlijk genoten heb van de rust en de mooiheid. Pff.. wat een dag!

Er ging nog een andere auto mee naar het verlaten strand, en zo leerde ik drie hele leuke mensen kennen die naar het nationale park Tayrona zouden gaan in twee dagen. Een Colombiaan (Alejandro), een Ecuadoriaan (David) en een meisje uit New York (Gaby) met half Colombiaans/Ecuadoriaanse roots. Ze hadden een auto, en dat was dus voor mij de ideale kans om zonder dure tour naar het park te gaan. Daarnaast kon ik eindelijk weer veel Spaans praten! De twee jongens waren op vakantie hier, omdat ze tegenwoordig in Duitsland wonen en werken. We konden dus ook Duits praten, hilarisch.

Bij de ingang van het nationale park betaal je als Colombiaan slechts 12.000 pesos, en als 'extranjero' maarliefst 35.000 pesos. Nu weet ik niet precies hoe Alejandro het voor mekaar kreeg, maar hij heeft ons allevier naar binnen gekregen als Colombianen! Het enige wat ik moest doen was mn ogen dichthouden in de auto, zodat wanneer ze naar binnen keken ze niet ineens twee heldere europese oogjes zouden zien ;) Ik deed maar of ik sliep en het werkte! Ook weer reden om hard te lachen met zn allen dat het gelukt was. Achja, ik ben en blijf natuurlijk een arme backpacker :)

Eenmaal in het nationale park konden we nog maar een stukje doorrijden tot een parkeerplaats. Vandaaruit geen auto's of wat dan ook allowed. Je kunt alles lopen, of te paard doen. Wij besloten het eerste stuk door het regenwoud te paard te doen, omdat er overal nog veel modder lag (again, een overblijfsel van de vele regen paar maanden terug). Heel leuk om weer eens paard te rijden, wat ik dankzij Lisa 4 jaar geleden alweer in Australie geleerd heb! Na een halfuur door het regenwoud met aapjes gereden te hebben, kom je dan ineens aan op 'El Paraiso': een prachtig strand vol met palmbomen en wilde golven in de zee. Een paradise it is! En zo gaat het hele nationale park verder: een stuk lopen door het regenwoud en dan weer terechtkomen op een nieuw mooi strand. 's Nachts kun je er kamperen of in een hangmat slapen. Wij hadden tentjes mee. Mooi je tent uitrollen hoor, met dit uitzicht...

Hay Festival Cartagena: Buena Vista Social Club

Na een paar dagen weg te zijn geweest, kwam ik dus weer terug in Cartagena. Daar zou die week weer een festival plaatsvinden, dit keer op cultureel en literair gebied: het Hay Festival. De twee Duitse meisjes (Sarah en Saskia) die ik in Tanganga had leren kennen waren inmiddels ook in Cartagena aangekomen en met hun ging ik op jacht naar drie veelgeliefde kaartjes voor het openingsconcert van het Hay Festival... Dat zou namelijk de Buena Vista Social Club zijn!! Het verhaal wat nu gaat komen is ook weer bien loco.

Het begint met het feit dat het concert van voor tot achter uitverkocht bleek te zijn. Op de een of andere manier was ik hier niet echt rauwig om... Want ik wist dat ik, hoe dan ook, gewoon aanwezig zou gaan zijn bij dat concert! En zo geschiedde. Toen ik die dag langs mijn oude hostel ging waar ik nog wat vrienden had zitten, leerde ik ook allemaal nieuwe mensen kennen. Een Fransje jongen wist via via weer dat er op de ochtend van de dag van Het Concert een klein maar gratis concertje van 5 van de bandleden zou plaatsvinden op de universiteit van Cartagena. We wisten de precieze routebeschrijving te bemachtigen en de info dat het om 11u zou starten. Europees als wij waren, bedachten we dat we dan minstens om 8u 's ochtends aanwezig zouden moeten zijn, om nog enigszins een plaatsje te kunnen bemachtigen in de kleine universiteitszaal. Zo vroeg was ik in geen tijden meer opgestaan, best schandalig... Maar voor dit concert waren Sarah, Saskia, ik en nog twee anderen om 8u 's ochtends op pad naar de universiteit. Een heerlijk fruitsapje kreeg me helemaal wakker. Op de prachtige oude universiteit liepen al heel wat studenten rond, maar we zagen nog nergens een dikke rij mensen staan. Bij de receptie vroegen we waar het concert zou zijn, maar we werden aangekeken alsof we gestoord waren. s***, geen concert? Waren we voor de gek gehouden? We besloten het aan verschillende mensen in de universiteit te vragen, en toen we net teleurgesteld de deur uit wilden lopen, kwam er een vrouw binnen die erg op een directrice leek. En jahoor, zij wist wel iets af van een BVSC concert. Maar ze keek ons enorm verbijsterd aan... ''dat concert begint pas om 11.30u hoor'', kijkend op haar horloge waar het nog vroeg was. Kan ons niet schelen, waar is het? We werden verwezen naar de 3e verdieping. Geen hond te bekennen, ook geen bordje met BVSC concert of iets dergelijks. Gelukkig kwam de directrice ook naar boven, en wees ze ons de weg. We kwamen een zaal in met zo'n 200 lege stoelen, een leeg podium en heftige airco, wat ons heel blij maakte ('s ochtends was het daar al bloedheet). Waar is iedereen, vroegen wij? Is er dan geen rij met gillende mensen hier? Niet veel mensen weten van dit concert af, antwoordde de directrice. Het is georganiseerd door een bedrijf die een aantal gasten heeft uitgenodigd. Oh. Dus dat betekent dat wij nu op de eerste rij kunnen gaan zitten?

Zo geschiedde, en vervolgens ging alles heel snel. We mochten backstage (de BVSC had gehoord dat wij al om 8u aanwezig waren, die drie gekke europeaanse meisjes), wat heel gaaf was. De mannen waren heel aardig en vroegen of we aanwezig zouden zijn bij het avond openluchtconcert in de Old Town. NIET?! Nou, kom dan maar om 17u naar de soundcheck en dan regelen wel een guestlist voor jullie. Ehh... wat? Soundcheck? We'll be there! En dit is dus hoe je kennismaakt met bandleden, en zo een guestlist weet te regelen voor wel 8 mensen in totaal, om aanwezig te zijn bij een echt wereldconcert. Zie de filmpjes die ik ga plaatsen voor een impressie! Of kijk nog eens het nieuwsitem van RCN ;)

Vervolgens zit je 's avonds als guests op een ideale plek te genieten van een cocktail terwijl de Buena Vista Social Club optreedt. En word je door de nationale TV zender RCN geinterviewd wat vervolgens op het nieuws Colombia-wijd uitgezonden wordt (zie filmpje). Na een tijdje gingen we zelfs helemaal vooraan staan dansen bij het concert. Het hele publiek stond mee te dansen. Wat een heerlijke muziek om live mee te maken! Het werd de beest bijzondere avond van m'n hele reis tot nu toe. En dan te geloven dat we na het concert nog uit zijn geweest bij salsa barretjes met een aantal van de band? Alle drank was de hele avond gratis voor ons... Want wij waren de drie Charlies Angels uit Europa... Haha ongelooflijk.

Mud Volcano Totumo

Ook dit kan niet ontbreken als je in Cartagena bent: een tripje naar de hoogste moddervulkaan ter wereld: Volcan Totumo. Het spelen in de modder was heerlijk! Laat de foto's boekdelen spreken...

Fundacion La Vecina + mangrove kanotocht

In Cartagena heb ik Natalie en Gerard ontmoet, twee Nederlandsers die al 4 jaar in Cartagena wonen en daar een onwijs goed project op hebben gezet dat is uitgegroeid tot een officiele school in een van de armste wijken van Cartagena. Op dit moment krijgen 70 kids er gratis les en ontbijt en lunch gratis. Daarnaast is er een project gaande voor 12 meisjes tussen 8 en 12 jaar, die thuis ernstig misbruikt worden door eigen familieleden. Zij mogen 2 jaar lang intern wonen bij stichting La Vecina, en worden daar ook opgeleid en weerbaar gemaakt. Alles wordt gesponsord via Nederlandse sponsors. Zie www.lavecina.org voor meer info. Nadat Sarah, Saskia en ik de Fundacion helemaal gezien hadden, bracht Gerard ons naar de 'Fin de la Playa' (eind van het strand), waar we een mangrovetocht in een roeibootje gingen maken. Had hij voor ons geregeld. Deze tocht door de mangrove bracht ons weer naar een ander strand van Cartagena waar eens geeneen toerist te bekennen was. Heel bijzonder. Maargoed, vooruit, ik zal nu ophouden over al die stranden en zonnestralen...

Zucht... Cartagena. Ik kan het iedereen aanraden en ik heb voor het eerst in mn leven het gevoel dat dit een plekje is op de wereld waar ik zeker nog wel een keer zal terugkeren. Ik geloof in Colombia!

Heel veel liefs en tot snel met een verslag over de Ecuadoriaanse kust, natuurlijke thermale baden naast watervallen, en misschien wel duiken op de Galapagos eilanden (maar dat zal onwijs duur worden)...

Ivy Queen