Hallo allemaal!

Aaaaah ik had net al een heel verhaal getypt en toen viel de stroom uit.. Helaas had ik het niet opgeslagen, dus ik moet maar weer opnieuw beginnen! Deze keer maar steeds tussendoor opslaan..

Allereerst wil ik graag iedereen bedanken voor de leuke berichtjes! Heel leuk om te horen dat zo veel mensen mij volgen J

Deze blog schrijf ik in een internetcafe in Kathmandu. Morgen vlieg ik naar Thailand, dus ik wilde nog een blog te schrijven over mijn laatste belevenissen in Nepal. Al met al vond ik dit een prachtig land waar de mensen ongelooflijk vriendelijk zijn. Ook is het een heel arm land, wat goed te zien is op straat en wat je bijvoorbeeld ook merkt aan het feit dat een warme douche zeldzaam is en de stroom 12 uur per dag niet aanwezig is. Ik had het niet willen missen!

Mijn laatste blog schreef ik in nationaal park Chitwan. Mijn reisgenoot Christine (Denemarken) en ik hadden besloten om daarna naar Bandipur te gaan, een bergdorpje een aantal uur daar vandaan. We vroegen de eigenaar van ons hotel of daar een bus heen ging en of hij tickets voor ons kon regelen. Dat was geen probleem, dus de volgende ochtend om negen uur stonden we klaar. De bus was slechts een halfuur te laat dus dat was prima! De rest van de reis verliep wat minder soepel.. Na drie uur in de bus te hebben gezeten, werd er naar ons gebaard dat we eruit moesten. De backpackers die ons hadden aangeraden om naar Bandipur te gaan, hadden ons verteld dat het een heel mooi en lieflijk bergdorpje zou zijn, maar het dorp waar we nu in waren beland, was een chaos! Na nog een keer vragen of dit wel Bandipur was en of we er echt hier uit moesten ('yes, yes!'), toch maar uitgestapt. Om ons heen stonden schreeuwende Nepalezen en reden toeterende auto's en nergens was een bordje in het Engels of zelfs maar in ons alfabet. Om een lang verhaal kort te maken: na anderhalf uur rondlopen, verbijsterd naar onze plattegrond te kijken (klopt dit wel?) en tevergeefs zoeken naar iemand die Engels sprak en ons kon helpen, kwamen we erachter dat we in het verkeerde dorp waren. Dit vreselijke gehucht was niet Bandipur, maar Dumre, van waar we nog een local bus moesten nemen naar Bandipur. Gelukkig kwamen we daar na een halfuurtje al aan en inderdaad, het was een prachtig dorpje met een heel mooi uitzicht over de Bergen! Zie foto's. We hebben daar wat dingen bekeken en een dagtocht naar de grootste grotten van Nepal gemaakt met een stel uit Breda wat we in ons hostel hadden ontmoet. Daarna gingen we terug naar Kathmandu, aangezien Chris al snel weer terug zou gaan naar Denemarken.

In Kathmandu ben ik weer heel veel mensen tegen gekomen die ik daar eerder ook al had ontmoet. Met hen heb ik onder andere de plaats bezocht waar de boeddhisten en hindoes hun overledenen cremeren. Ze doen dit aan een rivier die uitkomt op de heilige Ganges en net zo smerig is. Het cremeren gebeurt gewoon in de buitenlucht, met hout, en was dan ook duidelijk te zien en te ruiken.. Wij voelden ons nogal opgelaten en alsof we aapjes aan het kijken waren en zijn dan ook al snel weggegaan om de omliggende tempels te bekijken. Verder heb ik in Kathmandu geluncht met de gids van mijn groepsreis in India (ze hadden BRUIN BROOD in dat café, HEERLIJK!), hebben we een groot afscheidsdiner gehouden omdat veel mensen, waaronder Chris, de volgende dag zouden vertrekken en ben ik nog twee dagen flink ziek geweest. J

Daarna ben ik naar Nagarkot gegaan, alweer een dorpje van waaruit het uitzicht op de Himalayas fantastisch zou zijn. Helaas was het twee dagen bewolkt en heb ik dus geen enkele besneeuwde bergtop kunnen zien! Geen mooie foto's hiervan dus. Voor wie het leuk vindt, google het maar eens, het is inderdaad heel erg mooi. Gelukkig sliep ik in een hotel waar de douche heerlijk was en ik 's nachts een kruikje kreeg en heb ik een hele gezellige tijd gehad met wat andere backpackers en de staff van het hotel, dus de reis naar Nagarkot was niet helemaal voor niks. Ook was er goede wifi, wat goed van pas kwam aangezien ik nog vrijwilligerswerk wilde regelen voordat ik Nepal zou gaan verlaten.

En dat is gelukt! De afgelopen week heb ik doorgebracht in Papa's Home, een weeshuis in een van de buitenwijken van Kathmandu. Hier kreeg ik een bed en drie maaltijden per dag (drie keer rijst) in ruil voor mijn hulp en een kleine vergoeding. In Papa's Home wonen 22 kinderen, van ongeveer 5 tot 15 jaar oud. Het waren vroeger straatkinderen en de meesten hebben geen ouders of zijn verstoten door hun familie. Toen ik er kwam, viel het me meteen op hoe zelfstandig de kinderen zijn. Ze wassen zelf hun bord af na het eten, gaan zelf tandenpoetsen en naar bed en ze doen zelfs hun eigen was! Ik hoefde dus ook helemaal niet te helpen met het verzorgen van de kinderen. Mijn taken waren vooral helpen met huiswerk, veel aandacht geven aan de kinderen en hen het gevoel geven dat ze er mogen zijn. De kinderen waren allemaal schatjes en wilden de hele dag knuffelen en spelen, heel erg leuk. Verder ben ik nog een paar keer met de eigenaar op stap geweest, achterop de motor. De organisatie helpt niet alleen de kinderen in het weeshuis, maar ook nog tientallen kinderen die verspreid door de stad op straat leven. Zo hebben we onder andere dekens en jassen uitgedeeld aan deze kids. Een hele bijzondere ervaring. Al met al was een weekje eigenlijk veel te kort en vond ik het heel jammer dat ik de kinderen vandaag weer moest verlaten.

Maarr het is ook wel weer leuk, want het is tijd voor wat nieuws! Ik heb heel veel zin om naar Thailand te gaan, vooral vanwege het weer. Hier is het overdag meestal wel lekker weer, zonnig en 17 - 20 graden, maar zodra de zon weg is, wordt het koud! 's nachts liggen de minima tussen de 1 en de 3 graden en vaak is het binnen nauwelijks warmer dan buiten. Kortom: tijd om naar zon, zee, strand en duiken en het land van de glimlach te gaan!