Profile
Blog
Photos
Videos
Om 3 uur zaten we dan eindelijk in de bus, een tweedeklas bus. Dit was niet zo'n goed idee. De reis was namelijk 21 uur lang. De eerste klas bus ging pas uren later. Natuurlijk ware n wij eigenwijs, en wilden we zo snel mogelijk vertrekken. De reis was lang, en onaangenaam dus. Er zaten vreemde mensen in, er was erg weinig beenruimte, en de bus maakte een ongelofelijke herrie. Rond 1 uur 's middags kwamen we aan in Los Mochis. Een ontzettende lelijke stad in het noorden van Mexico. Vanaf hier zou de eerste trein vertrekken op weg naar Chihuahua. Omdat we moe waren van de busrit, en graag wilden douchen, besloten we om een hostel te boeken in Los Mochis, en pas de volgende dag naar de volgende stad te gaan. In Los Mochis zelf was verder niet veel te beleven. We hebben een tijd in het park rondgehangen, koffie gedronken en we hebben een poging gedaan om een museum te bezoeken. Deze bleek helaas verbouwd te worden en kon dus niet bezocht worden. In het park werden we aangesproken door een Mexicaan, hij begon te vragen waar we vandaag kwamen, wat we studeerden, de vragen die je normaal krijgt. Daarna werd het persoonlijker, of we al verloofd waren met iemand. Natuurlijk waren we dat (A) Hij was 35, en had nog steeds niemand! Het leek erop alsof hij elke dag het park afstruinde naar een geschikte kandidaat!
's Avonds zijn we naar de bioscoop gegaan. Er was een kinderfilm met Jim Carrey, dat leek ons wel leuk. De volgende dag wilde we dus graag met de trein verder reizen. Het spoor loopt van Los Mochis naar Chihuahua en maakt meerdere stops. Je kan er dus voor kiezen om elke dag een aantal uren te doen. Er was een tweede en een eerste klas. Wat er alleen niet bij werd verteld, was dat de tweede klas niet elke dag gaat. Deze gaat slechts 3 keer per week, op vaste dagen. Wat bleek nu, dat hij niet ging op zaterdag ochtend! Goed begin dus… De 2e klas zou normaal om 7 uur gaan, en de eerste klas om 6 uur. Wij rekenden dus op 7 uur, en hadden de eerste klas gemist. Nu moesten we verder met de bus.
El Fuerte, het dorpje waar we terecht kwamen was erg mooi! Het was een gezellig dorpje met veel gekleurde huizen. De halve ochtend hebben we besteed aan het zoeken van een goedkoop hotel. Alles was er namelijk nogal prijzig! We kwamen te weten dat er een 'feria' was in de stad voor alle cowboys. De straat was namelijk vol met mannen op cowboys. Alleen, waren zij niet de attractie, maar wij! Drie buitenlandse meisjes… daar wilde iedereen mee op de foto. Een aantal mannen stapten van hun paarden om met ons op de foto te gaan. Daarnaast was er een bandje op een kar, die graag een verzoekje van ons wilde horen. Erg grappig! Nadat we uit waren gezwaaid door de cowboys gingen we naar een toeristenbureau. Hier werden een aantal tours aangeboden. We konden met een rondvaartboot op de rivier, kanoën of fietsen. Als echte Nederlander wilde ik natuurlijk fietsen! Het beste van deze tour was, dat we op een plek bij de rivier uitkwamen waar we konden zwemmen. Dus wij op de mountainbike naar deze rivier. Hier konden we stoelen in de rivier zetten, en een biertje drinken. Erg ontspannen! Alleen duurde dit niet lang… de cowboys op de paarden hadden namelijk het feest naast deze rivier. Om de 10 min. Kwam er een groepje mannen aan die graag met ons wilde praten. Het is erg moeilijk om te doen alsof je geen Spaans spreekt! Ze geloofden ons niet, omdat we per ongeluk antwoord gaven op de Spaanse vragen! Omdat het Laure's verjaardag was hadden we een cake gekocht, deze werd in de rivier genuttigd. Dat moet er grappig hebben uitgezien. Er was een andere buitenlander, die aan de rand van de rivier zat. Laure zag hem wel zitten, en begon naar hem te wenken. Of hij met ons een biertje wilde drinken. Maar hij reageerde niet. Later kwamen we hem tegen in ons hostel.
Na de rivier hebben we het huis van Don Juan bezocht. Hij was een erg traditionele Mexicaan. Hij leefde in de natuur, zijn huis was van hout en er was geen elektriciteit. Zijn zoon nam ons mee de natuur in. Hier waren overblijfselen van de maya cultuur te vinden. Stenen met hiërogliefen, de zoon had er hele verhalen bij. Dat was interessant om te horen.
's Avonds kwamen we dus die jongen tegen, hij ging met ons mee eten. Hij heette Jean-Francois (J.F.) en kwam uit Canada. Hij had ons niet gezien die middag, hij was aan het staren, druk bezig in zichzelf omdat zijn tante net was overleden. Na het eten wilden we naar een kroeg, maar die was er uiteraard niet te vinden in het dorp. In Nieuw-Zeeland was iets een dorp, als er minstens een kroeg was. Dat ging hier dus niet op! Daarnaast was het een beetje eng om in het dorp te lopen, omdat er zoveel dronken Mexicanen waren, vanwege de 'feria'. Ze gingen dan langzaam naast ons rijden, en vragen of we met hun mee gingen en of we bier wilden drinken. Natuurlijk niet.
Zondag gingen we dan eindelijk met de trein. Tussen el Fuerte en Divisadero. De rit duurde ongeveer 6 uur. Onderweg hebben we allemaal verschillende soorten natuur gezien, erg groen, veel bergen, maar ook droge stukken. Ook waren er een aantal huisjes in the middle of nowhere, waarin nog erg ouderwetse Mexicanen leven. Onvoorstelbaar!
In Divisadero sliepen we in een zogenoemde cabaña. Een hutje in een klein dorpje hoog in de bergen. Het was ontzettend koud! De huizen zijn hier nergens geïsoleerd. Er woei een koude wind, en er zaten grote kieren in de deur. We hebben in het huis van de gastvrouw gegeten, ze had een grote openhaard waar we lekker warm konden worden. Om 9 uur waren we helemaal rozig en besloten we om naar bed te gaan! Van rondreizen word je moe!
De volgende dag besloten we een tour de doen met de gastheer. Hij had paarden, maar die wilden we niet meenemen. Het was een hike van 4 uur. 2 uur heen, en dan dezelfde weg weer terug, 2 uur. Het was verschrikkelijk! In de canyon was het erg warm, de zon brandde, en het zand was erg droog. Over lagen kleine steentjes, je moest erg je best doen om niet te vallen. Ik vond het vooral erg eng. De weggetjes gingen behoorlijk stijl naar beneden. Ik kon er niet van genieten. Halverwege waren we bijna terug gegaan… maar omdat Laure heel chagrijnig zou zijn, gingen we door. Het uitzicht was onbeschrijfelijk mooi. Niet vast te leggen op foto's (ik heb het wel geprobeerd). Maar het overweldigende gevoel wat je hebt als je op het hoogste punt staat en de canyon bekijkt is niet vast te leggen. Daarna moesten we weer terug. Erg heftig. Marie kon het niet volhouden, ze was half ziek. Gelukkig had onze gids toch 2 paarden meegenomen, en kon Marie terug op het paard. Na de hike hadden we precies genoeg tijd om onze spullen te pakken en de bus te nemen naar Creel.
In Creel ontmoetten we veel andere buitenlandse studenten die in het Noorden studeren. In Monterrey en Hermosillo. Iedereen had blijkbaar hetzelfde idee, gedurende dit extra lange weekend. (Heel Mexico had vrijdag en de maandag erop vrij.) Creel had veel weg van een wintersport dorpje. Het was erg gezellig om er doorheen te lopen. Ook hier was het nog vrij koud, omdat dit hoog ligt. Hier hebben we 2 nachten geslapen. De eerste avond gingen we naar een bar met andere buitenlandse studenten. Het was erg leuk om even met hen te praten over hun ervaringen. Iedereen was erg negatief over zijn/haar universiteit. Er was geen goede sfeer, ze konden moeilijk integreren met de Mexicanen. Ze spraken haast geen Spaans… de vakken ware n niet goed geregeld etc.! Dan hebben wij maar geluk! Ik denk dat Queretaro een goede keus was geweest. Monterrey is namelijk ook een gevaarlijke stad. Ik heb verhalen gehoord van een meisje, dat er van ongeveer 30 studenten de bankrekening was leeggehaald. Sommige mensen hebben 1000 euro verloren. Daarnaast zijn er buitenlanders die een nacht in de cel hebben doorgebracht. Ze waren een beetje dronken over straat aan het lopen, deden niet verkeerd, en zijn toen opgepakt. Puur omdat ze buitenlanders (en dronken) waren. Dit zou bij Mexicanen niet gebeuren…
Dinsdag bezochten we de olifant steen, de kikker- en paddestoelstenen en de waterval. Alles ging met een busje. Dat was voor ons erg prettig, aangezien onze kuiten ontzettend pijnlijk waren! 's Middags hebben we in het dorpje rondgehangen, alle souvenirwinkels bekeken en lekker gegeten. Ook kwamen we J.F. weer tegen, dus we konden nog even afscheid van hem nemen. Woensdagochtend werd Laure ziek wakker. Marie en ik hebben nog even in het dorpje koffie gedronken, en toen besloten we om naar huis te gaan met de bus, omdat Laure niet in staat was iets anders te doen. Na een busreis van 24 uur in totaal waren we weer in Queretaro. (We moesten eerst van Creel naar Chihuahua, en vanaf daar met de directe bus naar Queretaro.) In Chihuahua was het oorspronkelijke plan dat we nog even de stad zelf zouden bekijken, maar we voelden ons erg ongemakkelijk op het busstation. Er waren alleen maar Mexicaanse mannen, die ons aan zaten te staren, en met hun vrienden over ons praatten. Het staren gebeurd in Queretaro ook, maar dat is een kort moment. Ze fluiten of roepen wat, en het is klaar. Dat was in Chihuahua niet het geval volgens ons… Het voelde nog ongemakkelijker en nog meer intimiderend.
- comments