Profile
Blog
Photos
Videos
Drie worden is hier een big deal. Dan word je als katholiek voorgesteld aan god. Zaterdag werd Fernando 3 jaar. De hele week zijn er al allerlei voorbereidingen getroffen voor zijn feestje. Gekkenhuis! Hij wilde een piratenfeest. Hoe we dat weten? (Hij praat namelijk niet.) 'Fernando, wat voor een feestje wil je?' 'ARRRGGG' Een piratenfeest dus! En het was een piratenfeest… 20 kinderen, verkleed als piraat, incl. ooglapje. Een taart met een piraat erop, een halve boot op de oprit, met een piratenvlag waarop staat. Zwaarden van hout die de kinderen mogen beschilderen. Twee gigantische piñatas, die ze kapot mogen slaan, in de vorm van een piraat en een schatkist. Eten voor alle kinderen en ouders, zo'n kinderfeestje heb ik nog nooit gezien. En een animatie team van 6 meisjes. De meisjes hadden allemaal spelletjes bedacht. Ik moest ook mee doen, aangezien ze vonden dat ik bij de kinderen hoorde! Grappig, ik heb dus ook een zwaard geverfd, we hebben sleutels gezocht in een bak met zand, flessenpost gemaakt en verstopt en een race gedaan waarbij 2 personen bij de benen zijn vastgebonden. Het feest begon om 12 uur met een mis in dezelfde kerk als de week ervoor en daarna was het feestje hier thuis. De laatste gasten gingen om 20.00 uur naar huis. Het was een heftige dag dus, ik was helemaal kapot. Ik heb wel even leuk zitten kletsen met een paar vriendinnen van Adriana. Ze vinden allemaal dat mijn Spaans zo goed is, terwijl dat helemaal niet zo is. Ik heb nog steeds te weinig woorden in mijn hoofd om te kunnen zeggen wat ik wil zeggen. Waarschijnlijk vinden ze het goed voor iemand die eigenlijk net begonnen is met leren.
Maandag had Adrian besloten om alleen nog maar Duits te gaan praten, om vast te oefenen. Hilarisch was het. Ik kwam niet meer bij van het lachen. Hij probeerde wat te vertalen, maar het klonk eerlijk gezegd nergens naar. Ik hoop niet dat mijn Spaans zo overkomt op mensen! Ook Adriana snapte er niets van (zij spreekt alleen Spaans). Na een half uur was het voornemen al weer teruggetrokken, de communicatie liep toch niet zo lekker op deze manier.
Dinsdag hadden we een test voor Spaans voor een cijfer. Ik had 50 antwoorden van de 55 goed, best netjes vond ik zelf, dat resulteerde in een 9,1. Daar was ik blij mee. Na de Spaanse les moest ik weer rennen naar de volleybaltraining. Ik ben standaard een paar minuten te laat. De lessen eindigen vaak om 14.30, en dan begint de training. Dus dan moet je nog van gebouw wisselen en je omkleden. Tijdens de training werd er een bal in mijn gezicht geslagen, deed veel pijn. Maar ik ontdekte er wel iets goeds mee…Ik ging ijs halen bij de portier, en terwijl ik aan het wachten was ontdekte ik een lijst met namen voor het eerste team volleybal dames. Ik bekeek de lijst, en IK STOND EROP! Wat betekent dat ik dus in het eerste team zit, dat ik dus WEL gekozen ben! Uit de 25/30 meisjes die kwamen trainen.
Wat bleek nu, er waren 2 lijsten. Eentje voor een toernooi (waar geen buitenlanders aan mee mogen doen) daar stond ik dus niet op. En nog een andere, die ergens anders hing, met het team erop. Jeej!
Woensdagochtend dacht ik even geluk te hebben. Geen les om 7 uur, deze les werd verplaatst naar zaterdag. We gingen de bedrijven bezoeken voor international marketing. Ik dacht dat de les zaterdag waarschijnlijk wel niet zo vroeg zou zijn. Maar ik had het mis, de les is om 8 uur. Ik denk dat mijn geluk op was voor deze week!
Of toch niet… Donderdagavond was er een feestje. In eerste instantie mocht Adrian hier niet naar toe, omdat hij de volgende dag zou vertrekken naar Duitsland, voor een jaar. Maar na een tijd ruzie gemaakt te hebben liet zijn moeder hem toch gaan, en ik mocht mee! In het begin was het niet zo leuk… mijn vriendinnen waren er nog niet, en Adrian stond een beetje klef te doen met zijn vriendin. Ik voelde me een beetje teveel. Rond een uur of 12 kwamen mijn vriendinnen eindelijk. Het was super gezellig! We moesten alleen om 1 uur al weer naar huis. Adrian zag dat ik het leuk had, en zei dat het waarschijnlijk niet erg was als ik een uurtje later thuiskwam, met de taxi. Ik kwam mijn volleybalteam tegen, die waren samen stappen. Ze begroetten me luid en enthousiast ;) Misschien dat ik ook nog wel een keer met hem mee kan! Ik hoop dat ik vaker uit kan en mag, want het was ontzettend leuk!
Op vrijdag vertrok Adrian naar het buitenland. Hij gaat een jaar in Duitsland studeren. Zijn ouders, vriendin en ik hebben hem weggebracht naar het vliegveld. Het was een reis van 2 uur. Onderweg kwamen we door de buitenstad van Mexico. Verschrikkelijk om te zien. Het leek wel een ontwikkelingsland. Wat er stond kon je geen huizen noemen. Het waren hokjes, met een plastic dak gemaakt van lelijke grijze stenen. Erg triest! Mensen zaten gewoon op straat. Het was een grote puinzooi.
Op het vliegveld hebben we wat gegeten en gedronken met een oom en tante van Adrian, die ook kwamen uitzwaaien. Toen Adrian vertrok moesten zijn moeder en vriendin natuurlijk huilen. Maar het viel me alles mee. Ik dacht dat het een groot drama zou worden. Gelukkig niet. Zelf moest ik ook een beetje huilen, omdat het me herinnerde aan mijn eigen afscheid.
Zaterdagochtend had ik dus les om 8 uur. We gingen naar een bedrijf in Cadereyta. Dit is 1,5 uur rijden. Hier was het bedrijfje wat zeep, shampoo en crème maakt. Alles ging met de hand. De mevrouw maakte zelf de zeep, met kruiden die ze zelf verbouwde. Daarna drukte ze ze in een vorm, liet ze drogen, pakte ze in met folie, printte stickers en plakte de stickers erop. Kortom, een relatief lang proces voor een zeepje. Ze verkocht de zeepjes voor een euro per stuk! Om te overleven moeten ze 8000 pesos (400 euro) per maand verdienen, dat lukte niet altijd. Daar moeten wij ze dus bij helpen, een vast afnemer zien te vinden.
's Middags was er een uitje van de AMI groep. (Amigos mexicanos internacionales.) We gingen kamperen op een boerderij, en de dag erna de Penal van Bernal beklimmen. Een grote berg, wat vroeger een vulkaan was. We waren met 20 internationale studenten. Er was een kampvuur, we aten miniknakworstjes en marshmellows. Het was erg gezellig, totdat we gingen slapen. De leiding had gezegd dat we een slaapzak mee moesten nemen. Iedereen ging er dus van uit dat we in een soort hutje zouden slapen, met bedden of iets wat daarop leek. Maar nee, slapen gebeurde in tenten. Daar lagen we dus, met 7 personen in 1 tent, met alleen een slaapzak. Geen luchtbed of matje onder ons. De grond was hard en koud. De volgende dag was iedereen chagrijnig. Al helemaal toen we erachter kwamen dat de leiding gewoon in het huis had geslapen, in bedden, lekker warm onder de dekens. D Penal was indrukwekkend om te zien. We hebben hem tot halverwege ongeveer beklommen, je kon niet verder zonder professionele klimattributen. Heftige toch! We hebben er een uiur over gedaan om boven te komen. Maar dan had je ook wat, super mooi uitzicht!
Weer beneden was het tijd om te eten, gorditas dit maal. Een soort pitabroodje, maar dan van maiz gemaakt. Gevuld met een mengsel van kip en uien, en eentje met aardappeltjes en bonen. Natuurlijk vond ik dit lekker, weer iets om van mijn 'dit-moet-ik-nog-proberen' lijstje afgestreept!
Eind van de middag kwamen we thuis. De rest van de dag bestond uit huiswerk maken, eten en veel bijslapen!
- comments