Profile
Blog
Photos
Videos
Toetsen zijn een lachertje in Mexico blijkt. Ik heb me druk gemaakt om niets. De economie toets bijvoorbeeld,op woensdag moest ik deze maken. Eerst kregen we 1,5 uur les, waarin we de oefentoets besproken. Daarna kregen we de toets, en er zaten vragen uit het oefenexamen in! Die kon je dus zo beantwoorden, verder kon je kiezen uit vragen. Als er 7 vragen waren, hoefde je er maar 5 te beantwoorden, je kon dus de gemakkelijkste uitkiezen. Daar moet ik toch op zijn minst een 9,5 voor hebben! Mijn marketingtoets heb ik al terug, 90%, dus een 9. Netjes dacht ik zo! De toets voor sales processes moesten we in groepjes van 2 maken. Hoe verzin je het! Normaal gesproken zou dat fijn zijn, beide personen hebben wat kennis, samen haal je een hoog cijfer. Maar mijn partner had niet geleerd, dus ik heb haar een goed cijfer gegeven waarschijnlijk. Dan voel je je een beetje gebruikt!
De week met oma is goed verlopen. Ze heeft lekker, maar erg pittig gekookt. Sommige dingen kon ik niet eten, of niet helemaal opeten, omdat ze gewoon te pittig waren. Zweet op je bovenlip en wangen, pluimpjes rook uit je oren. Ik ben ook niets gewend!
Oma is verslaafd aan soapseries. Er is hier een kanaal op tv waar vanaf 6 uur tot middennacht verschillende soapseries op komen. Ze zit vanaf 7 uur aan de buis gekluisterd! Je kan van alles tegen haar zeggen, maar ze hoort het net. In trance zit ze voor de tv. Verder zorgt ze nog meer voor me dan Adriana, ik mocht helemáál niets doen nu. Bij Adriana kan ik nog wel eens de tafel afruimen of afwassen, als ik zorg dat ik eerder ben dan zij. Maar van oma mocht ik niets doen. Ze noemde me koningin, alsof ik ook een van haar kinderen was. Volledig geaccepteerd in de familie. Leuk!
Afgelopen weekend waren er plannen om naar Guanajuato en Leon te gaan. Dat zijn 2 semi grote steden ten noorden van Querétaro. Adriana wilde weten waar ik naartoe ging, waar ik sliep en hoe laat ik terugkwam. Dat moest ik ook tegen oma zeggen. Maar oma zei: Ach kind, ga lekker plezier hebben! Ik zie wel hoe laat je terug bent zondag. Primaaa!
Dus, we zaten met een groep van 9 personen in de bus op zaterdag ochtend. Je kan hier overal komen met de bus, een hele luxe bus vaak met zeeën van beenruimte. Treinen kennen ze hier bijna niet. In Guanajuato sliepen we in een hostel. Daar hebben we eerst onze spullen naartoe gebracht. Ik sliep op een kamer met 3 andere meiden, met onze eigen badkamer. We betaalden ongeveer 9 euro per nacht. Het hostel was boven op een berg, vanaf hier hadden we een mooi uitzicht over de hele stad. In Guanajuato hebben de mensen hun huis een kleurtje gegeven, het ziet er dus een stuk fleuriger uit dan Querétaro bijvoorbeeld. Er zaten namelijk ook felle kleuren tussen.
We zijn in het museum van Diego Rivera geweest, een beroemde schilder. Dat vond ik niet zo bijzonder, ik ben immers geen groot fan van schilderijen en kunst. Terwijl we hier waren begon het ontzettend hard te regenen. De straten werden omgetoverd in rivieren. Omdat het stadje er bergachtig was, stroomde het water heel hard naar beneden. Er waren allemaal trapjes om bij huizen te komen, het water stroomde met hoge snelheid naar beneden. Het klonk al een waterval. Ik heb er foto's van gemaakt. Ongelofelijk! Na een half uur was het over, plotseling, en de straten waren weer gewoon straten.
We zijn met een treintje op de hoogste berg geweest, hier stond een groot standbeeld van een Indiaan, die waakt over de stad. Bij een oorlog is hij doorgedrongen door de poorten van de stad, om vervolgens doorzeeft te worden met kogels. Op de berg was een Nederlands stel, ik hoorde ze wat tegen elkaar zeggen. De mensen met wie ik was vonden dat ik me ze moest gaan praten. De Amerikanen zouden er namelijk erg gelukkig van worden als ze met iemand kunnen praten uit hun eigen gebied… Lekker nationalistisch! Dat heb ik totaal niet! Ik wilde juist niet met ze praten. Ze snapten niet waarom ik dat niet wilde.
We gingen koffiedrinken in en ontzettend schattig, klein cafeetje (hooguit 8 m2). Hier hingen kaarten aan het plafond van mensen die daar koffie hadden gedronken. Van de 10 kaarten waren er 2 Nederlands! Verder hebben we de 'Callejón de beso' gezien. 2 huizen waarvan de balkons elkaar bij raken, in een steegje. Het verhaal hierachter gaat als volgt: In het linkse huis woonde een rijke familie, in het rechtse huis woonde een arme jongen. De rijke familie had een dochter, en natuurlijk werden zij verliefd op elkaar. Het meisje mocht niets te maken hebben met deze jongen, omdat hij lager van stand was. Dus ontmoetten ze elkaar stiekem, 's nachts op het balkon, om te kussen. Haar vader kwam hierachter en bedreigde haar. 'Als je hem blijft zien, dan vermoord ik je.' Zij geloofde niet dat hij dat echt zou doen, hij had immers maar een kind. Dus zij bleef hem zien. De dag erna kwam haar vader op het balkon, en schoot haar dood.
De hele stad was vol met souvenirwinkeltjes. We kwamen terecht in een fabriekshal, vol met kleine stalletjes. Hier was van alles te koop. Er was te veel spul, je wist niet waar je moest kijken of wat je moest kopen. Hier heb ik een cadeautje voor Tijmen gekocht. (Hoop dat je het leuk vind…!)Het was eigenlijk best eng om daar te lopen, want ze riepen van alles naar je om je te lokken. Geen ongepaste dingen, maar omdat de ruimte zo volgepropt was en het erg galmde, gaf het een eng gevoel. Overal kwamen we kinderen tegen die aan het bedelen waren. Erg zielig! Ze waren bijvoorbeeld in de bakkerij waar we ons ontbijt kochten, bedelend voor een broodje, voor de Starbucks vroegen ze aan je of je hen een slokje koffie wilde geven, op straat probeerden ze kauwgompjes te verkopen aan toeristen. Ik heb ze niets gegeven, want je kan ze niet helpen. Als je er eentje wat geeft, moet je ze allemaal iets geven, en daar is geen beginnen aan! Mensen zijn hier nu eenmaal een stuk armer, en door 10 pesos (€ 0,50) te geven aan een kindje, verander je dat niet.
's Avonds gingen we stappen. De hostel eigenaar raadde ons wat plekken aan. Hij kon 'Je bent een mooie vrouw' in 7 verschillende talen zeggen. Ook in het Nederlands! De eerste paar kroegen waren niets aan. We kwamen een discotheek tegen, daar is de helft naartoe gegaan, waaronder ik. De deurman zei dat het ontzettend druk was binnen, dit was de beste club in town! Wij geloofde dit niet natuurlijk, maar gingen toch naar binnen omdat we het leuke muziek vonden. En inderdaad, de hele avond waren er zo'n 20 mensen binnen, hooguit! Maar Charlot, Zack, Geri en ik hadden de avond van ons leven! Het was super gezellig. Rond een uur of 3 werden we eruit gegooid. Maar wij wilden nog niet naar huis. Dus gingen we op zoek naar de salsa bar, die aangeraden was door de hosteleigenaar, deze bar was de hele nacht open. Daarbinnen vonden we de hosteleigenaar. Ik heb een tijd met hem gepraat, ik wilde niet dansen. Als je daar als vrouw alleen aan de kant zit, word je om de 3 minuten gevraagd door een man om te dansen. Een keer ging ik erop in. Het is nog best moeilijk! Ik kon er niets van natuurlijk. Dus maar weer verder kletsen met de hosteleigenaar. Rond half 5 gingen we naar huis.
Zondag gingen we naar Leon. Deze stad is bekend om zijn leerindustrie. En dat was te zien. Gigantisch veel winkeltjes met tassen, riemen, laarzen en jacks. Ik geloof dat ik wel duizenden tasjes heb gezien. Uiteindelijk nog eentje gekocht, dat moet daar natuurlijk! Het was er niet erg duur. Verder was er niets te zien hier. Na 2 uur shoppen gingen we weer terug naar huis. In de bus probeerde ik te slapen, maar elke keer als ik mijn ogen dicht deed zag ik tassen voorbij zweven!
Voor iedereen die trouwens denkt dat ik hier lekker in de zon zit iedere dag, dat is niet waar! Het regent hier ook ontzettend hard en vaak, ongeveer elke dag. Het is ook geen 30 graden meer. Een t-shirt kan nog net hier. Dus, echt jaloers op het weer dat ik hier heb hoef je niet te wezen!
Bedankt voor jullie reacties trouwens! Erg leuk om te lezen!
- comments