Onze eerste twee weekjes zijn al voorbij, tijd gaat zo snel wanneer ge u amuseert! Allereerst zijn de bacteriën volledig gebannen! Een beetje een opgeblazen gevoel gehad de eerste dagen nadat ik ziek was, maar nu kan ik weer volop van het eten genieten dat door onze huishoudster Rosie gemaakt wordt! En het is wel degelijk smullen! Al kan ik er niet zo aan dooreten als bij westers eten, of het Thaise eten.. misschien moet ook dat een beetje wennen.

Op mijn stage loopt alles prima, misschien wel iets te prima. Ik word overladen met werk, langs alle kanten krijg ik opdrachten, en vragen, en halen ze mij erbij als ze een probleem hebben. Dat maakt dat ik langs de ene kant mijn hoofdopdrachten een beetje aan het verwaarlozen ben, maar langs de andere kant betekend het ook wel dat ze vertrouwen in mijn kunnen, en moet ik mij voorlopig ook nog niet vervelen. Het is natuurlijk ook wel bizar dat ze zoveel op de stagiaire vertrouwen, terwijl ik eigenlijk van hun zou moeten leren. Morgen vertrekt David (International Development Director)voor een maandje naar zijn thuisland (Argentinië). Ik ben enorm benieuwd hoe het hier dan op kantoor zal verlopen. Voorlopig vertrouwd iedereen op zijn kennis, en nemen ze weinig zelf initiatief, of laten ze David alle beslissingen nemen.

Hoofdzakelijk zijn we hier om te werken, maar uiteraard willen we ook het land waarin we verblijven ontdekken! Van tijd wisselen we onze werkoutfit dan ook met dé toeristenoutfit. Tevas aan, kabas op de rug en kodak in de aanslag! Toeristische plek bij uitstek in Delhi is het rode fort oftewel Lal Qila. We hadden er precies meer van verwacht dan het uiteindelijk was… Het lag er niet echt verzorgd bij. Ook werden we ambetant van de honderden schooljongeren en andere Indiërs die om beurten kwamen vragen of ze met ons op de foto mochten.

Om toch een beetje lichaamsbeweging te hebben, wandelden we van daaruit naar de grootste moskee in India, de Jama Masjid. Voorbereid op het eeuwige getoeter, en klaar om alle rickshaws af te wijzen vertrokken we. Dat we ineens in een sloppenwijk zouden terecht komen stond niet op ons plannetje. Ik voelde mij de idiote toerist en mijn hart weende bij het zien van al die armoede. Al werd het ook wat vrolijk bij het zien van het plezier dat ze, vooral de kinderen, hadden in ons te zien. Een babbeltje slaan is onmogelijk omwille van de taal, maar een vriendelijke groet of een glimlach was voor hun genoeg. Wat mij ook blijft verbazen van de arme bevolking is dat ze zich overal nestelen en zich een 'thuis' bouwen. Ze verzamelen puin, zoeken zich een bâche, en bouwen zich hutjes langs de straat. De moskee uiteindelijk was mooi om te zien, het was er rustig, wat maakte dat ik met mijn gedachten toch nog bij de sloppenwijk was. Ge wilt iets voor hun doen, maar ge hebt er de middelen niet voor.. Ze zijn met zo velen…

De volgende dag gingen we eerst wat praktische dingen doen: onze vliegtickets boeken, olé!

Zondagnamiddag brachten we een bezoekje aan Humayun's Tomb. Dit is niet zo ver van ons thuis vandaan, en we hoorden dat er een mooi parkje bij was. We hadden wel zin in een luilekker namiddagje, een beetje liggen, boekje lezen.. Van lezen en relaxen kwam echter niet veel, want de graftombe bleek helemaal niet zo klein als we gedacht hadden. Het was immens groot, enorm mooi en eindeloos. Telkens als we dachten dat we t nu wel gezien zouden hebben, verscheen er om de hoek nog een gebouwtje. Deze graftombe werd gebouwd naar het voorbeeld van de Taj Mahal. Nu zijn we allebei superenthousiast om dat wereldwonder met onze eigen ogen te zien! Ik ben over de grootste cultuurschok heen, begin mij hier thuis te voelen, en kan dus ondertussen ook niet wachten om alles te zien!

Welke vliegtickets hebben we nu eigenlijk geboekt? Op 14 maart arriveert Stijn in Delhi, en diezelfde dag vliegen we meteen door naar Kathmandu, Nepal! Tot de 27e zullen we daar door het land trekken. Nadien staan er voor Elke en mij wat bezoeken aan de lokale comités op het programma. Stijn zullen we tussendoor blijven entertainen tot 10 april. Het zal deugd doen een bekend gezicht te zien!

Onze stage loopt hier ten einde op 6 mei, na het vrijwilligersweekend. Daarna vinden Elke en ik nu al, verdienen we een beetje rust, en is het tijd om te genieten. Een weekje a la playa zien we wel zitten, dus gaan we eventjes richting Goa vooraleer ik terug naar België zal vliegen.

Nu nog eventjes werken, vooraleer we kunnen gaan inkopen doen voor de trouw waar we morgen voor uitgenodigd zijn, feestjeuh!