Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve allemaal,
Excuses voor de lange stilte van mijn kant... dat is niet vanwege gebrek aan gebeurtenissen, wel vanwege gebrek aan tijd! Maar ik heb alles bijgehouden, dus ik zal binnenkort nog wat tussenblogjes plaatsen... inmiddels ben ik via Singapore en Medan in Aceh geraakt.
In Banda Aceh zijn we op tsunami-tour gegaan. Dat klinkt vreselijk ramptoeristisch, maar het is wel de enige manier om te zien hoe groot deze ramp was, en wat de impact ervan geweest is. In het herbouwde Banda Aceh zie je af en toe de zendtorens van het nieuwe 'eary warning' - systeem, of de versgeverfde escape buildings, de enige hoogbouw in de stad. En heel misschien zie je, af en toe, een verdwaalde boot in het landschap. Maar als je weet waar je moet kijken, zoals onze vriendin Leena die hier woont, zie je hele andere dingen. Massagraven, uit elkaar vallende tijdelijke behuizing die permanent is geworden, een boot op een huis (maar het huis is blijven staan!); een ferryboot in een weiland (maar met een onbekend aantal huizen, auto's en mensen eronder). De boot op het huis zorgt nu overigens - de ironie is moeilijk te negeren - voor het inkomen van de bewoners. Het is verklaard tot een wonder waaraan mensen graag geld doneren.
Als we aan de lunch zitten, in een hutje op palen in de zee, kijkend naar de typisch Acehnese vissersboten, voelt iedereen zich toch heel verward en teneergeslagen. Hoe is het mogelijk dat mensen hier blijven wonen, na zoveel dood en zoveel leed? Het antwoord hier zou zijn: hoe kan je ooit weggaan? Het werkt waarschijnlijk zoals ieder ander gebied in de wereld dat door conflicten of natuurrampen is aangetast: wortels zijn niet rationeel.
Die middag zijn we naar de pasar gegaan, waar ze prachtige koopwaar hebben, maar daar worden we constant nageroepen. Het enige woord dat ik zelf versta is 'Israel', maar Leena en Chiara spreken natuurlijk bahasa en geven uitleg: we zijn westers, en dus per definitie pro-Israel. En dat is niet best, want het conflict houdt hier de gemoederen bezig. Indonesische kranten houden nauwgezet het dodenaantal bij aan de kant van Gaza en veroordelen om het hardst de Israelische schending van de VN resolutie. Op straat houden studenten collectes voor 'Palestin', meestal door auto's fysiek te stoppen met een man of tien.
De volgende dag zijn we begonnen met een inspectie van de kokosnoten en mango's in Leena's tuin, en een zondags ontbijt totdat het gas op was en het afgelopen was met de koffie. Dat was jammer, want de koffie in Aceh is heel goed vanwege de koffieplantages in de Gajo Highlands verderop. Bovendien is één van de overblijfselen van de tsunami ook, dat er 'bule-warungs' zijn: winkels voor blanken. Er hebben hier zoveel ngo's gezeten die allemaal muesli en kaas wilden, dat je dat hier nu nog steeds kan krijgen. Nou ja, voorlopig nog, want nu de ngo's weg zijn weet ik niet hoeveel Acehnezen cravings hebben ontwikkeld voor muesli van 120 duizend rupiah per kilo. Maar westers ontbijt blijft een traktatie!
Vervolgens hebben we met z'n vieren twee becaks genomen naar de stad. De twee chauffeurs wilden allebei als eerste aankomen, dus dat mondde uit in een wedstrijd waarbij je graag zou willen dat je een helmpje had, terwijl je in het zijspan heen en weer wordt geslingerd. Ons reisdoel was de moskee, en gelukkig zorgde Allah ervoor dat we daar heelhuids aankwamen. De Banda Aceh moskee is echt prachtig. We zijn er gebleven tot het middaggebed, waarnaar we naar een hele andere attractie gingen: één van Aceh's twee department stores. Daar is een aparte afdeling voor moslimah's, met eindeloze planken kleurige hoofddoekjes, kebayas, mantels en nog veel meer. In alle mogelijke stijlen. Heel leuk om te zien. Daarna zijn we teruggegaan naar de koffie, dit keer aan de rand van de rivier. De moskee achter ons, de (Nederlandse) kerk voor ons, de palmbomen om ons heen en op tafel de meest heerlijke regionale lekkernijen. Dit systeem van selecties op tafel krijgen en alleen betalen voor wat je eet, is geweldig.
En uiteindelijk was het tijd om naar het strand te gaan. En strand, hier, betekent palmbomen, wit zand, regenwoud tot aan het water, bergen om ons heen, en natuurlijk ook een moskee op de achtergrond - duidelijk hoorbaar - als waarschuwing tegen het gebruiken van het strand voor onbehoorlijke dingen. We hebben heerlijk gezwommen en in de golven rondgesprongen - uiteraard volledig gekleed, tuniek en al. Maar het gaf desondanks een prachtig gevoel van vrijheid. Zwemmen in de tropische zee van Aceh. Kan het mooier?
- comments