Profile
Blog
Photos
Videos
Tussen Zambia en mij was het niet echt liefde op het eerste gezicht. 'Hassle' aan de grens en in de steden, overdreven prijzen in de supermarkten, driedubbele prijzen voor auto's met buitenlandse nummerplaten, lange saaie wegen met potholes en slechte chauffeurs,... De minder mooie kant van Afrika dus. Maar meer dan een beetje tijd en genoeg afstand van de grote steden was er niet nodig om ook de mooie en warme kant van Zambia te ontdekken.
Na de Vic-falls waren we vastbesloten om onze tijd in Zambia te beperken en sneller naar Malawi te trekken. We zitten een beetje achter op ons 'schema' en er is er al eentje ongerust dat we niet op tijd zullen zijn om haar in oktober van de luchthaven af te halen. Het eerste op de planning stond een bezoekje aan Lake Kariba in het Zuiden van Zambia. De voorbije weken hadden we veel lange dagen in de auto, dus het was dringend hangmat-tijd. Op één van die luie dagen werd onze rust verstoord door 2 dagjesmensen. Een auto stopt, Oosterse muziek dreunt uit de boxen, het tapijt wordt uitgerold, de waterpijp uitgestald...Grommelend verzetten we onze stoelen een beetje achter de auto. Een beetje later wordt ons door de buren een tas thee gebracht, Arabische thee... met de vraag of we hun niet willen vergezellen voor thee en waterpijp. Het werd onverwacht dan toch nog een gezellige Arabische namiddag met Sultan en zijn collega van de ambassade van Saoudi-Arabië.
Langs kleine dorpjes en stoffige wegen rijden we door richting Lower Zambezi NP. We kunnen toch niet in Zambia zijn zonder de Zambezi te zien. Hiervoor moeten we wel eerst met een pontoon de Kafue-rivier oversteken. Onderweg naar de pontoon zien we een groot bord 'sponsored by the EU'. En als bedankje mogen wij als inwoner van een EU-land ook nog eens drie keer zoveel betalen ($30) om de 100 meter-brede rivier over te steken.
Na een vermoeiende rit en met de echo van al de 'give me sweetieeeeeeee's nog in de oren, komen we aan bij de community campsite aan de grens van Lower Zambezi NP. Niet slecht, onze kampplaats aan de Zambezi, met zicht op Mana Pools NP in Zimbabwe. Met een rummeke en een verrekijker spenderen we onze avond met naar de hippos en de olifanten te kijken. Van Krispin, de campsitebewaker leren we later op de avond hoe we moeten vissen op tigerfish, bream en bottelfish.
De volgende dag geeft diezelfde Krispin ons ook een dag om nooit meer te vergeten. Hij zou ons de Chongwe-falls tonen om daar nog een beetje te vissen. Op een plaats aan de Chongwe-rivier parkeren we de auto, de watervallen zijn niet ver zegt hij, juist om de hoek. We volgen hem vlak langs de rivier, door de struiken, door de modder,... en het enige wat ik zie zijn olifantensporen, buffelsporen en zelfs leeuwensporen. Ik kijk vragend naar Bram, terwijl mijn buikgevoel me zegt dat dit fout gaat aflopen. Dit is geen goed idee, dat is zeker. Van Krispin horen we alleen: "It's okay, it's no problem".
Na meer dan tien minuten door de bosjes, komen we aan bij de watervallen - een zielig stroompje over de rotsen. Een mooie plaats dat wel, maar meer ook niet. We maken hem duidelijk dat we liever dichter bij de auto zouden vissen, zeker op dit uur van de dag: drinktijd voor de olifanten. En zoals we al vreesden, zijn olifanten altijd klokvast: onze terugweg wordt op verschillende plaatsen geblokkeerd door drinkende kuddes olifanten. Opnieuw klinkt het "it's okay, it's no problem". Hij zet zich op een steen in het midden van de rivier en begint te vissen. En wat als er hier olifanten komen drinken, dan zitten we vast in het midden van de rivier? "It's okay, it's no problem, the elephants don't come here". Terwijl mijn beide voeten wegzinken in een modderige olifantenafdruk, verdwijnt ook mijn laatste restje vertrouwen in onze gids... In een poging om dit vertrouwen te herstellen zegt hij: "It's okay, we will just throw a stone at one, and they will all run. But just don't hit the babies'. Hij gaat dichter richting de olifanten en begint met zijn armen te flapperen alsof het twee grote olifantenoren zijn. Wonder boven wonder trekken de olifanten de bosjes in. Onze moed terug verzameld, vertrekken we richting de auto, terug langs de bramen, het modderbad van de olifanten en langs de krokodillen. Krispin verdwijnt de bosjes in en zegt ons te wachten. We horen hem in de handen klappen en horen een steen vallen. En dan horen we het gegrom, het getrompetter en het gestamp van een olifant die recht op ons afkomt. Het is plots niet meer oké, we hebben nu echt wel een probleem. Met een kwade olifant in de achtervolging lopen we voor ons leven, door de bramen, door de modder en zelfs door de rivier met krokodillen.
Met onze hartslag zwaar in het rood klimmen we op de rotsen van de waterval, terwijl Krispin begint te vissen. Na een uur wachten en verschillende drinkende olifantenkuddes later zit er niets anders op dan terug richting de auto te gaan. Heel stil kruipen we door de bosjes, langs de olifanten tot we met een hele diepe zucht de auto bereiken...
Na zo'n dag doemt het stemmetje van SOS-Piet ook op in Afrika: Wat hebben we vandaag geleerd?
Ik kan alleszins op een paar puntjes komen:
-
Een man met een vislijn is niet hetzelfde als een gewapende ranger
-
stenen gooien op olifanten is niet zo'n goeie tactiek
-
ik heb minder schrik van krokodillen dan van olifanten
-
Its' okay, it's no problem betekent eigenlijk: ik ben al honderd keer achtervolgd door olifanten, maar ik leef nog...
-
...
Gelukkig kunnen we de dag nog in schoonheid afsluiten en werpen we nog een lijntje in de Chongwe rivier, dichtbij de auto deze keer en met de olifanten aan de overkant.
We besluiten dat we genoeg wildlife van dichtbij hebben gezien en niet meer in het park zelf zullen gaan. We spenderen liever een dagje meer in South Luangwa NP. Om daar te geraken moeten we eigenlijk terug via de dure pontoon richting de hoofdstad Lusaka. Maar koppig en een beetje gierig zoeken we een andere weg. Op een 4x4-forum vinden we wat informatie over een weg waarmee we de pontoon kunnen vermijden. Achteraf zullen we te weten komen waarom deze weg op een forum voor 4x4-fanaten stond...Voor we deze weg oprijden, krijgt Bram dan toch zijn eerste 'slangske' in Zambia: een python van 4 meter lang. Mijn pogingen om hem afstand te laten houden, zijn zonder succes, hij zal en moet ze pakken...En ik moet 'm gelijk geven, het moet indrukwekkend om deze reuze-spier in toom te houden.
De Leopard-Hill-road naar Lusaka begon goed, een mooie zandweg door de bossen. Maar we moesten de bergen nog over. De weg werd stijler, smaller rotsiger en meer en meer verlaten. We hadden een heftige 20 km, waarbij de auto gevaarlijk overhelde. Er rijdt gemiddeld een auto per week op deze weg, dus we waren blij dat we heelhuids terug in de bewoonde wereld kwamen. Toen Bram zijn allereerste pofadder in Afrika vond, was de stress van de voorbije uren snel vergeten. We reden verder langs bananenplantages, katoenvelden, kleine dorpjes,... Om dan na 100 km plots aan te komen in een andere wereld: Lusaka met zijn blinkende auto's, drukke wegen, indrukwekkende en peperdure shoppingmalls. We voelden ons met onze stoffige auto en in onze simpele kleren niet helemaal op zijn plaats. Het werd dus een blitz-bezoekje aan Lusaka.
De weg naar de Luangwa-vallei is terug een asfalt-weg. Dat klinkt positief, maar in Afrika is dat niet altijd het geval. Potholes, hellingen, scherpe bochten, slechte chauffeurs, zwaar beladen vrachtwagens, wrakken die de naam auto niet meer waardig zijn... voor ons is een asfaltweg in Afrika een bron van stress. Wanneer een witte auto ons in een scherpe bocht voorbijsteekt, schudden we ons hoofd, "die wilt zich echt dood rijden". Een paar kilometer verder worden we gewaarschuwd door takken op de weg - de plaatselijke waarschuwingsdriehoeken - en zien we dezelfde witte auto ondersteboven langs de kant van de weg liggen. De dode lichamen liggen naast de weg en de enige overlevenden, een vrouw en een baby worden achterin een pick-up geladen. Er is niks meer dat we kunnen doen... De volgende 60 kilometer rijden we achter de pick-up, met het beeld van de panikerende moeder en de stervende baby op ons netvlies gebrand...
Bekomen van de shock op de camping zit er niet echt in, niet veel na onze aankomst wordt de camping overspoeld door een twintigtal auto's van de Put foot-rally. Allerlei nationaliteiten die voor 'het goede doel' door 6 Afrikaanse landen rijden, in 17 dagen. De route waar wij vier maanden over deden, deden zij in tien dagen. Maar intussen hebben ze wel Afrika "gered". Ze hebben een klaslokaal een laag verf gegeven en hebben de kinderen overladen met snoep, ballen en geld...Er was genoeg alcohol nodig om een avond met hen door te komen.
Er rijden honderden zogezegde wereldverbeteraars door Afrika. Ze delen snoepjes en pennen en geld uit aan de kinderen. Terwijl zij, na een glimlach en een dansje van de kinderen, met een goed gevoel terug naar huis gaan, laten ze hier een bedelcultuur en slechte tanden achter. Overal waar deze snoepautomaten op wielen gepasseerd zijn, horen wij 'give me sweetieeeeee, give me my pen, give me my money,...". En natuurlijk is het gemakkelijker om gewoon iets te geven. Maar wat bereik je daarmee? We hebben niet de intentie en de pretentie om iets te veranderen in Afrika, we willen gewoon van elk land de natuur en cultuur leren kennen. En terwijl we dit doen proberen we zoveel mogelijk de lokale economie te ondersteunen, voor onze tomaten en ajuinen gaan we niet naar de grote supermarkten, maar we eten wat we van de marktjes kunnen kopen. We gaan zoveel mogelijk voor lokale gidsen en voor kleinere campings. Maar we betalen alleen voor een dienst of een product, niet voor een glimlach... Dit moest toch even van mijn hart.
Onze laatste stop in Zambia is South Luangwa NP. Het klimaat, het zicht en de rust hielden ons daar een week bezeig. We kamperen eerst in Wildlife Camp buiten het park aan de Luangwa-rivier, met zicht op tientallen hippo's, drinkende olifanten en giraffen. Tijdens onze eerste dag in het park, zagen we prachtige landschappen, honderden antilopen, duizend hippos, reuzekrokodillen, olifanten, giraffen,...maar geen katten. Dan toch nog een dag extra in het park, en die dag was het blijkbaar poeperkesdag. We zagen twee parende koppels leeuwen. We zagen ook een glimps van een luipaard terwijl hij voor onze auto de weg overstak. Maar de nachten waren minstens even indrukwekkend, brullende leeuwen, lachende hyena's en snuffelende olifanten,.. Maar door de school vakantie in Zuid-Afrika waren de campings overvol wat de wildernis-ervaring een beetje belemmerde.
Tijdens een verdwaalde zoektocht op het internet, vond ik een nieuwe camping aan de andere kant van de rivier, Zikomo Safari Camp. Een telefoontje maakte duidelijk dat ze nog niet open waren, maar dat we meer dan welkom waren. We waren de eerste en enige gasten op een prachtige locatie aan de Luangwa-rivier, grenzend aan het park. We moesten onze de hangmat niet eens uit om de olifanten, hippos, impala's en de puku's te zien. Ondertussen bracht de chef van de lodge ons zijn test-'receptjes: lemon-cookies, peanutbutter-cookies, pompoensoep, kokosnootkip,...Als enige gasten werd ons op het hart gedrukt dat we gerust in een van de chalets mochten slapen als het gebrul van de leeuwen ons 's nachts teveel zou worden. 's Nachts brulden de leeuwen op slechts tientallen meters van onze tent, maar dat vonden we net zalig!
We wilden onze tijd in Zambia beperken, maar we werden toch gecharmeerd door de warmte van de mensen, de lokale marktjes, de prachtige natuur,...En nu hebben we nog maar 5 dagen op ons visum en is het hoog tijd om naar Malawi te trekken.
Malawi heeft de naam het warm hart van Afrika te zijn. Met de frisse temperaturen hier in Chipata, hopen we stiekem dat dat niet alleen over de warmte van de mensen gaat.
- comments
Sarah Had het even moeilijk met het lezen van al dit... Vooral die stervende baby en lijken op de weg en de olifantenvlucht moeten verschrikkelijke momenten geweest zijn!! Gelukkig word ik weer vrolijk bij het lezen van al jullie andere superervaringen! Blij jullie daarnet gezien en gehoord te hebben! Tot snel X
Nelly van den Berghe wat een avontuur,gelukkig zijn de bange momenten voor ervaren Afrikareizigers als jullie te relativeren. Toch maar voorzichtig blijven. Vanmiddag bij je moeder geweest en 't was gezellig. groetjes allebei
Audrey En effet, quelle aventure... et pas cool, l'attaque d'éléphants! Mais c'est une belle histoire que vous pourrez raconter à vos futurs enfants ;) Bizzzzzz et bonne route au Malawi!
annemie dag lore, ik wilde nog eens virtueel op reis, dus ik dacht ik ga eens naar Afrika, maar geen nieuws, zijn jullie op vacantie? warme groet,