Profile
Blog
Photos
Videos
In het Noordoosten van Ethiopië, tegen de grens met Eritrea en Djibouti ligt de Danakil-depressie, een vulkanische regio waar niet alleen de ondergrondse activiteit voor spanning zorgt. Het einde van de onafhankelijkheidsoorlog tussen Eritrea en Ethiopië dateert dan wel al van de jaren 90, maar ook de laatste jaren is de grens tussen beide landen nog steeds een bron van verhitte discussies. En zoals op veel plaatsen in de wereld wordt het toerisme mee in de strijd betrokken: de voorbije jaren werden enkele toeristen in de streek ontvoerd en in 2012 werd een groep toeristen die de vulkaan Erte Ale bezochten zelfs vermoord. Tegenwoordig geraak je de Danakil-regio dan ook niet meer binnen zonder vergunningen, gewapende escorte, en een pak smeergeld...
Een heel geregel dus! Omdat we niet genoeg tijd hadden om dit in onze laatste dagen in Ethiopië geregeld te krijgen, besloten we onszelf samen met Taniya en Clive te trakteren op een kleine "vakantie": onze eerste georganiseerde toer! En zeker ook onze laatste...Moest ik een scenario proberen schrijven over een reis die volledig fout liep, ik zou niet kunnen verzinnen wat er tijdens deze vierdaagse allemaal is misgelopen! Het zou alleszins een tragikomedie worden.
We werden door onze chauffeur opgehaald aan het hotel in Mekele waar we kampeerden en naar het bureau van Ethio Tours and Travel gebracht. Daar had zich al een grote groep verzameld. Het zou dus geen intiem groespreisje worden. We waren met een stuk of 20, waarvan meer dan de helft luide kwetterende Israeli. Ik moest Bram tegenhouden om niet direct indruk te proberen maken met het enige woord dat hij kent in het Hebreeuws...Shedaim! Ik kan verkeerd zijn, maar "Tetten" is misschien niet de beste openingszin voor een groep van 10 jonge Israelische vrouwen?
Na een jaar zelf alle touwtje in handen te hebben, was het moeilijk om de controle los te laten. Maar een grote groep of niet, we zouden er het beste van maken.
Gelukkig hadden we de beste auto en chauffeur van de groep. De rest werd de woestijn ingestuurd met autos' die meer stil stonden dan reden en bestuurd werden door chauffeurs die erin slaagden om zich vast te rijden in het enige zandheuveltje in de wijde omtrek.
Via prachtige berglandschappen daalden we van de Ethiopische hoogvlakte langzaam af richting het laagste punt op aarde...Ondanks de overvloed aan idyllische kampeerplekken, sliepen we onze eerste nacht we in een zogenaamd "traditioneel Afar-dorp", Hamadella. Een heel romantische omschrijving voor wat het in werkelijkheid was! We sliepen inderdaad onder de sterren op de traditionele geweven bedden...maar in de brochure werd niet vermeld dat deze bedden eigenlijk in een vuilnisbelt staan en dat de omgeving rond je kampplaats ook dienst doet als publiek toilet. Het is inderdaad een unieke authentieke ervaring om 's ochtends je ogen te openen met zicht op een hurkende Afar-man op twintig meter van je bed...een echte "once in a lifetime"-ervaring! Hoop ik toch.
De regio van de Danakil wordt bevolkt door de Afar-mensen. De Afar zijn lange donkere mannen, gekleed in lange rokken met een krom zwaard aan hun riem. Op weg naar de ommuurde stad Harar waren we al enkele van hen tegengekomen, maar daar hadden ze ook indrukwekkende Afro-kapsels, waar zelfs de Jackson 5 jaloers op zouden zijn! "It's better to die then to live without killing" is een van de Afar-spreuken. Dit ligt in dezelfde lijn als hun oude gewoonte om ongewenste gasten van hun ballen te verlossen. Niet echt een gastvrij volkske dus...
We hebben niet echt de kans gehad om ze te leren kennen. De jarenlange aanwezigheid van tour-operators zorgen ervoor dat het contact beperkt blijft tot: You You you of andere varianten zoals Highlaaaand!!! (een merk van water, waarmee ze dus om flessen vragen), Give me money, pen, Birr, book, etc. (Hoewel, een 10-jarig ventje in een godvergeten dorpke wint toch de prijs voor originaliteit met zijn: hey Faranji, fingerf*** you...) De woestijn ligt hier nu vol met Highland-flessen en kinderen bedelen om pennen met pen en papier in hun hand...en nog altijd denken toeristen dat ze de mensen vooruit helpen door dingen uit te delen. Ook in onze groep hadden we twee van die wilde weldoeners die met hun doos pennen de kinderen een toekomst kwamen geven. Zouden ze de pennen op zijn minst in een winkel in Ethiopië hebben gekocht?
Het hoofddoel van ons uitstapje was de vulkaan Erte Ale, een van de zes enige permanente lavameren ter wereld. Het was een lange rit naar de voet van de vulkaan, al zullen de paar uren panne er waarschijnlijk ook iets mee te maken hebben. Omdat er geen schup was om een van de auto's die zich had vastgereden uit te graven, werden de mensen van die auto bij in de andere auto's gepropt..zo reed ik de laatste twee uur over vulkanische rotsen in de koffer boven op onze rugzakken. Van een luxevakantie gesproken!
In een soldatenkamp aan de voet van de berg wachtten we tot de hitte zou afnemen om dan net voor zonsondergang te vertrekken en na een uur of drie wandelen bij de krater aan te komen. Onze matrassen zouden dan later met een kameel naar boven worden gebracht.
Uiteindelijk vertrokken we met veel vertraging in het pikdonker, en moest een deel van de groep op sandalen, zonder warme kleren en zonder fototoestel de berg op. Omdat de chauffeurs verdwenen waren met de sleutels van de auto waarin hun spullen zaten...
Met een niet-Engelstalige gids van een jaar of 12 werden we naar boven gestuurd, terwijl onze veiligheid verzekerd werd door soldaten die vrolijk met hun AK47 heen en weer zaten te zwaaien, met hun vinger op de trekker. Statistisch gezien liepen we denk ik meer risico dankzij onze gewapende escorte dan om wille van de Eritreesche rebellen. De tocht in het donker over de gestolde lavarotsen had nochtans speciaal kunnen zijn...duizenden sterren, de gloed van de vulkaan in de verte, de dampen die sterker en sterker werden naarmate we dichter kwamen. Maar door al het gekwetter leek het meer op een slecht georganiseerde schoolreis. Hoewel we het laagste punt van Afrika pas de volgende dag zouden bezoeken, hadden we nu al ons dieptepunt bereikt...
Maar rond een uur of tien bereikten we de top. En op wat we daar zagen, voelden en roken, hadden we ons niet kunnen voorbereiden: we stonden op de rand van een krater, waar enkele meters onder ons een kolkend lavabad ons een spektakel van geuren, geluiden en kleuren bezorgde! De sulferdampen prikten in onze ogen en neus, maar toch werden we dichter en dichter getrokken...Het was alsof we boven een gigantische kookpot vol kokende stenen stonden.Aan de zijkanten van de krater ontstonden er telkens nieuwe grotten die metershoge lava spuwden, in de lucht zweefden ragfijne spinnenwebben, die ooit steen waren geweest...Ondanks al de aardrijkskundelessen valt het niet te vatten wat er voor onze neus en onder onze voeten gebeurde...zo fascinerend! Met een sigaar en een whisky genoten we uren van de show, nog lang nadat al de rest gaan slapen was.
En na een paar uurtjes slaap stonden we terug aan de rand, en zagen we de zon langzaam opkomen boven de krater. Het daglicht gaf ons een heel ander beeld: je ziet voor je ogen de zwarte steen smelten tot een roodgloeiende vloeibare massa om eens terug aan de oppervlakte meteen terug te stollen. De hele omgeving is een grote versteende lavastroom, veroorzaakt door eerdere uitbarstingen. Ook de grote barsten aan de rand van de krater waren in de ochtendzon plots zichtbaar. Nergens anders dan in Afrika kan je op de rand van een vulkaan zitten, waarbij de grond onder je voeten elk moment kan verdwijnen in de kolkende massa. Geen hekken of veiligheidsregeltjes te bespeuren! Geweldig!
Terwijl de zon hoger en hoger klom, daalden we terug de vulkaan af. Nu pas zagen we waarop we de voorbije nacht gelopen hadden: kilometers en kilometers lava. En nu pas zagen we ook de keerzijde van het toerisme op de vulkaan. Net als rond de kampplaatsen is de weg bezaaid met toiletpapier en lege flessen. Het excuus dat onze touroperator gebruikte om hun afval achter te laten was het feit dat ze iemand ter plaatse betaalden om al de flessen op te ruimen...Het is duidelijk wie hier wie te slim af is!
Op de terugweg naar het Afardorp Hamadella werden de talrijke breakdowns het onderwerp van spannende weddenschappen: welke auto valt eerst in panne en wat zou het nu weer zijn? We begonnen de fun er van in te zien. Zeker als we bij een zoveelste platte band een uur in de vlakke zon moesten toekijken hoe ze na het testen van vijf verschillende reservewielen nog altijd met een veel te groot linker-achterwiel moesten verder hobbelen. Er was wel een groot voordeel van onze vertragingen: we waren te laat in het dorp voor de 'culturele uitstap'. Dan maar rechtstreeks naar de bar van de militairen, de enige plaats waar alcohol te verkrijgen is in deze moslimregio!
De volgende dag bezochten we de andere surrealistische plekken van de Danakil-depressie. We liepen door een landschap dat me deed denken aan het laboratorium van een of andere gekke professor: een vlakte vol kleurrijke riviertjes en minivulkaantjes waaruit chemische stoffen opborrelen, de dampen die hierbij vrijkomen sneden onze adem af en de geur van rotte eieren zou na een paar wasbeurten nog in onze kleren hangen! We staken we onze handen in kokende meren van potash...zonder ons te verbranden, we smolten weg op het heetste en het laagste punt op aarde (125 meter onder zeeniveau), we dwaalden door zoutbergen, ooit achergelaten door de Rode zee en we konden pootjebaden in een glinsterend zoutmeer. De Danakil-depressie lijkt wel een andere planeet!
En toch zijn er mensen die hier een manier vinden om te overleven. Al meer dan 2000 jaar (over)leven de Afar in deze streek, waar ze hun brood verdienen met zoutwinning. Waar het zoutmeer zich heeft teruggetrokken kappen mannen heel der dagen in de meedogenloze hitte blokken zout uit uit de zoutkorst. Deze blokken van ongeveer vijf kilo worden op de ezels en de kamelen geladen om dan in zoutkaravanen aan hun tocht naar de Ethiopische hoogvlakte te beginnen. Na een tocht van zeven dagen worden de zoutblokken op de markt in Mekele verkocht, waarna de kamelen volgeladen met voorraden terug naar 'huis' keren. Op de heen- en terugweg zien we eindeloze slierten kamelen en ezels, soms alleen maar kleine puntjes aan de horizon.
Maar of dit beeld nog lang zal blijven bestaan, is nog maar de vraag. Door de ontdekking van gas en olie in de streek, wordt er druk gewerkt aan de aanleg van een asfaltweg. Binnenkort zien we waarschijnlijk geen kameelkaravanen meer, maar karavanen van kamions, volgeladen met zoutblokken van iets meer dan vijf kilogram...
We hebben dan toch geen depressie overgehouden aan onze uitstap naar de Danakil-depressie (hoewel Bram wel een kleine voedselvergiftiging als souvenir meekreeg!). Het was een onvergetelijke ervaring, om heel veel verschillende redenen. Maar uit onze eerste ervaring met een georganiseerde trip hebben we wel een belangrijke les geleerd: Wat we zelf doen, doen we beter!
- comments
tante Nelly Het lijkt me allemaal onwerkelijk ,nog nooit zulk landschap op tv of waar ook gezien. Prachtig, de foto's van Bram en het mooie verhaal van Lore. Ik geniet er telkens van en kijk al uit naar het volgende verhaal. Ons buurmeisje verblijft 3 maanden in Kameroen ,in het kader van haar opleiding als vroedvrouw en via haar blog zie ik weer een ander facet van Afrika. Allemaal erg boeiend en verrijkend. Mijn wereld verruimt zich zonder dat ik er veel moeite moet voor doen. Dank ,Lore en Bram groetjes
gianni my I ask yuo the contact for the ethio tours and travel about danakil depresion tour. thank you