Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 62, 63, 64 - crazy trouw afterparty, Kyoto
Konnichiwa! Japanners zijn rare mensen en hebben een bijzonder uitgesproken/bizarre cultuur. Van alle landen die we bezocht hebben is dit zonder twijfel onze grootste cultuurschok ooit. Deze blog probeert dit dan ook wat meer toe te lichten en gaat over zatte karaoke-feestjes, de metropolis-drukte die ons teveel aan het worden is en prachtige tempels. Japanser kan het niet.
De dag na de trouw zijn we heel rustig begonnen. Zo rustig dat we eigenlijk niets hebben gedaan tot s avonds. Gelukkig hadden we overdag niets gedaan want het post-wedding-diner van die avond bleek al onze energie te vergen. De ouders van Saki hadden ons mee uitgenodigd met de familie van Sam om in een typisch Japanse resto/club te gaan eten. Dit resto/club is eigenlijk een kleine living, telt 8 zetel-zitplaatsen tegen de muren en een bar aan de andere muur met 5 krukken. Ertussen 2 mini tafeltjes. That's it. Minder dan 20 vierkante meter. Het cafeetje is eigenlijk een omgebouwd mini-apartementje, één van de vele die er in flatgebouwen boven/naast de uitgaansbuurt van Umeda zijn. Achter de bar stond de zotste Japanse (en dus zotste mevrouw tout court) die we al zijn tegengekomen. 60 jaar oud, graatmager door 3 kanker-operaties, een vroegere celebrity in Japan met haar eigen tv-show en dus rijk genoeg om haar cafeetje enkel open te doen voor mensen die ze kent. Na 20 minuten had ze al 2 whiskeys en 2 halve liter pinten ad fundum gedronken, had ze van beide broers van Sam al een kus gekregen, Olivia de stuipen op het lijf gejaagd met haar overdreven gelaatsuitdrukkingen en de Japanners meermaals doen lachen met haar bizar gedrag. De perfecte entertainer voor een gezelschap dat mekaar nog niet voldoende kent en nog wat moet loskomen, in Japan toch. Het eten (Japanse tapas) kon ons alweer niet overtuigen maar de drank vloeide rijkelijk. Er zouden 4 whiskeyflessen geledigd worden door 8 personen en dan nog eens een grote hoeveelheid bier door 3 anderen. Hanne en Eva hielden het wijselijk bij niet-alcoholische dranken.
Eens de tapas op waren, bleek waarom er tegen de muren twee flatscreens hingen: voor karaoke! De anders Japans-gedistingueerde en gereserveerde ouders van Saki waren ondertussen helemaal los gekomen. De vader stond afwisselend achter de toog of aan de karaoke-micro en de moeder... ook :-) En zo zongen we The Beatles, U2 en andere al-dan-niet Japanse "bekende" nummers. De vader deed een duet met mij, noemde me "the best singer ever" en zei dat hij "mijn manager wou worden", zo zat was hij dus. Intussen was Olivia van haar dutje wakker geworden (zij stond in alle stilte op de gang te slapen) en bleek ze nog meer in vorm dan de rest van het gezelschap. Dansend met schouders, poep en de bovengehaalde tamboerijnen deed ze hard mee! De avond eindigde voor ons met de eigenares slapend op één van de zetels en de beide families lustig verder zingend tot ook bij hen de vermoeidheid en zattigheid de overhand zouden krijgen. Sublieme avond, om nooit meer te vergeten. De fotos en videos zullen daarbij zeker helpen :-)
Na zo een avond moet een mens uitslapen en dat deden we dan ook. Tegen de middag zijn we vertrokken naar Kyoto waar we nog veel bezienswaardigheden te doen hadden. We deden er 2 en beide waren spectaculair. Eerst Sanjusangen-do. Een grote, niet speciale tempel met binnenin een sublieme collectie van 1000 levensgrote Kannon-beelden elk met een 40-tal armen, mooi op rijen naast een groot Kannon beeld. Ervoor stonden zo een 30 nog grotere beelden van (uit het Hindoe afkomstige) goden. De hele tempel was ermee gevuld en het was een adembenemend zicht. Zonde dat er geen fotos mogen genomen worden. Vervolgens hebben we de Kiyomizu-dera (bijna 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen geworden) tempel bezocht: een heel domein van tempels en tuinen. Zeer indrukwekkend.
Gisteren was dan onze totnogtoe laatste dag in Osaka en opnieuw zijn we naar Kyoto geweest. Ook nu begon de dag laat door een stevige avond ervoor en ook nu dus maar 1 tempel gezien. Maar wel de waarschijnlijk mooiste die we gezien hebben en zullen zien: het gouden paviljoen (Kinkaku-Ji). We kwamen er in de namiddag toe terwijl de zon al wat lager stond en ze scheen dan ook pal op dat gouden paviljoen. Het is gelegen in een Japanse vijver met Japanse tuin errond en de weerspiegeling van het blinkende goud geeft een subliem beeld. Heel mooi.
Gisterenavond zijn we voor het eerst echt lekker Japans gaan eten. Totnogtoe hebben we voornamelijk iets goedkopere restos gedaan zodat ieders budget mee kon, maar gisteren zaten we in een iets beter ding (20 euro de man is eigenlijk nog altijd niets) waar vrienden van Sam de eigenaar kennen. En zo aten we met Sam en Saki, hun vrienden en de Japanse eigenaar met zijn vrouw alle lekkernijen die ze op de menu hebben staan. Zeer lekker en ook Hanne heeft ervan genoten. Chance voor Sam want hij had van zijn schoonouders onder zijn voeten gekregen dat we het eten maar pover vonden en dat dat zijn fout was. "Hij had ons duidelijk niet naar de goeie restos laten gaan" want aan het Japanse eten of onze smaakpapillen kan het blijkbaar niet liggen :-) Gisteren merkten we dat zowel Olivia als wij de drukte van Osaka en het daarbij-horende uitgaansleven een beetje gehad hebben. Te druk. Om half twaalf s nachts zit de metro nog steeds stampvol met voornamelijk mannen in kostuum die tot 22u gewerkt hebben en dan de obligate drink met collegas zijn gaan doen. Stampvol betekent: echt stampvol en metros om de 3 minuten. Het wordt dus tijd voor wat rustiger oorden. We trekken dan ook naar de Japanse Alpen nu: Takayama en omstreken.
Mata neeeee!
- comments