Profile
Blog
Photos
Videos
All American: CNN, Coca-Cola, Baseball And Elvis!
Dag vriendjes, en vriendinnetjes, wij hebben weer veel mee-ge-maakt (denk Bassie & Adriaan!). Anyway, het was weer eens een totale crime de la creme om van de ene stad naar de andere stad te komen. Allereerst was het onmogelijk om een hostel te vinden in Memphis. Het enige "normale, centraal gelegen, redelijk goede" hostel was voor de verandering maar weer eens volgeboekt. Het andere hostel, of eigenlijk motel (remember Charleston, anyone?) ligt op dertig kilometer afstand van het centrum, wat heerlijk. Uiteraard compleet met zes-baans-snelweg voor de deur, ohja dit keer geen Indianen, maar Pakistanen achter de balie, ook goed. Hoedanook, hier konden we nog wel overheen komen, maar toen kwam de busreis. Aangezien de buschauffeur besloot vijftig minuten later dan gepland te vertrekken, en wij maar vijfentwintig minuten hadden om over te stappen, zaten wij -zoals je je wel kunt voorstellen- enigzins gestresst in de bus (lees: tweeënhalf uur stuiterend op een oncomfortabele stoel). "Gelukkig" waren we even vergeten dat we een uurtje terruggingen in de tijd, en dus genoeg tijd hadden om over te stappen, toch? Eenmaal aangekomen op het station in Birmingham, Alabama, was onze volgende bus al aan het boarden, maar hij stond er in ieder geval nog. Wij grepen onze koffers uit het ruim, pleurden ze de andere bus in, en sjeesden naar binnen, althans dat probeerden we. Helaas stuurde Snoop Doggy Doggs tweelingbroer ons terug naar binnen, om vervolgens een tiental seconden later ons te komen ophalen om te boarden. Ons stressgehalte nam ongekende hoogtes aan. Enfin, een half uur te laat vertrok onze volgende bus. De resterende zes uur hebben we heerlijk achterovergeleund, vooral rustig, niet stuiterend.
Om nog even terug te komen op onze belevenissen in the ATL! Voor de mensen die dachten dat wij nooit zouden ervaren hoe het is om met anderen op een 'dorm' te slapen; dus wel! En hoe! De volgende figuren kwamen langs: twee timide Engelse meisjes, een alto-koppel, een sloeber-zakenman, twee hippies, een nerdy backpacker, een Franse emo en uiteraard, niet te vergeten Opa (remember?). Helaas snurkte alle mannelijke compartimenten uit bovengenoemde lijst. Een snurkorkest was er niets bij. De hele Amazone is omgezaagd en wij hebben onbeschrijfelijke -vooral slapeloze- nachten meegemaakt. Vooral het gedeelte dat ze 's morgensvroeg besloten met de ritsen des koffers te spelen is ook fijn -vooral Bas heeft hier last van gehad-. Ook erg interessante wekgeluiden passeerden de revue.
Na een privétour door het stadion van de Braves te hebben gehad -het was namelijk -10 buiten compleet met ijzige poolwind, en dus geen kip op straat, behalve twee ingepakte kleine Nederlandertjes- en door de CNN Studios te zijn gesprint -waar we uiteraard geen foto's mochten maken, en uitgebreid gefouilleerd werden, want wie weet zijn wij wel van Al Qaida!- kwamen we aan bij het hoogtepunt van de week: the World of Coca-Cola! Ook hier werden wij binnestebuiten gekeerd, en snoof onze flink gevulde Latoya eens goed langs ons lieve Basje, en kon zichzelf vervolgens niet behelpen; ze moest toch echt weten welke parfum hij ophad, want die was me haar toch een partij goddelijk! Enfin, in het museum kwamen de kleutertjes in ons naar boven! Wij stonden met open mondjes voor de vitrines volgepakt met Coca-Cola reclames uit de jaren '20 en eerder. Al kwijlend bekeken we elke spotje van de firma op groot scherm, en van onze sokken geblazen kwamen we uit de 4D-bioscoop! Uitgerust met cameratjes in de handjes schoten we de art-deco tentoonstelling plat, en toen kwamen we dan uiteindelijk aan bij het allerhoogste hoogtepunt: de proefruimte! Hier mochten wij 64 smaken gemaakt door onze lieftallige Coca-Cola soldaat maken. Dit is echter geen aanrader, tenzij u trek heeft in een middagje buikpijn en een stalen blaas heeft -inclusief volume van 40 liter-. Goddelijke smaken, vreselijke smaken, groene drankjes, tandpastasmaak, Bitter Lemon zonder Lemon (errrrrrug lekker, not), biersmaak, biersmaak zonder bier, Japanse favorieten -ook geen aanraders-, en uiteraard the classics. Wij begonnen natuurlijk vol goede moed, en eindigden op de wc. Echter hebben wij ontzettend genoten van Coca-Cola! Echt een aanrader!
Onze laatste avond in Atlanta hebben wij gespendeerd op de campus van the Georgia State University waar onze gegoede vrind Luc de komende vier maanden gaat doorbrengen -op een karig kamertje, waar de verwarmingsbuizen uit de muren springen-. Op onze terugweg werden we aangehouden door een groepje chillende studenten."Hey where y'all from?!" Toen we ze vertelden dat we uit Nederland kwamen, kregen we ietwat vreemde blikken, en vroegen ze zich het volgende af: is dat een deel van Denemarken? -niet de eerste keer overigens-. Hebben jullie wel straatverlichting en asfalt op de weg? Leren jullie Nederlands op school? Of van jullie ouders? Spreken jullie Nederlands thuis en Engels op straat? And so on. Na ze wat Nederlandse zinnetjes geleerd te hebben -die ze uiteraard hi-la-risch vonden-, vertrokken wij naar huis, waar we ondertussen nog even een sneeuwballengevechtje hebben gehouden.
Als u onze blogs goed heeft doorgelezen, dan weet u onderhand dat wij veel interessante gesprekken voeren in de bus met nog interessantere figuren. Zo ook in de bussen van Memphis. Wij stapten ietwat verkleumd de bus in, om een jolige hobo tegen het ietwat aangeschoten lijf te lopen. Deze vond Anneleen nogal een hemelse verschijning en liet een vragenvuurtje los: (Tegen Bas) "Is she your wife?" "No". (Hadden we maar ja gezegd!) "Girlfriend?" "No". "Ooooh, I don't like you". "Oh". (Tegen Anneleen) "You are so beautiful (100x). Did you have braces? No? All Natural? Do you have sisters? Are you a model? I know I've seen you in the Playboy! (okeeeee?) (Tegen Bas) I don't like you, I like her, but I don't like you!! Where are you from?" "Holland". Hij keek de bus rond, voor steun. De jongen achter hem vroeg: "Where?" Wij: "Holland". Nee er gingen duidelijk geen belletjes rinkelen. Europe? Oooooh, Germany: yesyes! Ze hadden geen idee. Hij ging weer terug naar de orde van de dag. Uit zijn lichaamstaal konden we opmaken dat hij best een beschuitje met Anneleen wilde eten, maar toen hij zijn flesje drank uit zijn zak tevoorschijn toverde begon de buschauffeur zich ermee te bemoeien: "Stop bothering my passengers! I'm gonna kick you out!" De eerste volgende stop waren wij de bus uit gesneakt, never to return again.
Uiteraard kijken wij er naar uit om het graf van the King of rock 'n' roll eens flink met paparazzi gedrag te bestalken en een handjevol bekende recording studios te bekoekelioeren.
Vanuit ons hartje met smacht,
Heel veel kusjes,
BANNELEEN
- comments