Profile
Blog
Photos
Videos
Houston, We Have A Problem! Memphis Ain't No More!
Godzijdank zijn wij gisteren uit het rock 'n' rollende Memphis vertrokken, dat overigens niet meer zo rock 'n' rollde. Laten wij deze stad eens goed onder de loep nemen. Op straat treft u aan: een verdwaalde Vlaamse toerist op zoek naar de ziel van Elvis -en nee, dat is niet onze geliefde Anneleen-, een dozijn ietwat getinte zwervers die ons vaak al van kilometers ver kunnen ruiken en met de handjes klaarstaan om enige dollars in ontvangst te nemen -die ze nooit krijgen- en een enkele white trash, die zich krampachtig vasthoudt aan Elvis -jasje met Elvis, broek met Elvis, sjaaltje met Elvis, kapsel aka Elvis etc.-. Gelukkig bevonden wij ons dan zo min mogelijk op straat. Zodra wij de kans kregen doken wij dan ook een of ander museum in of een willekeurige giftshop -overigens ook vol met Elvis-.
Zo hebben wij het National Civil Rights Museum bezocht, waar alles over Martin Luther King Jr. wordt prijsgegeven, en dan hebben we het voornamelijk over de -pampampam- moord op hem. Want deze gegoede man is neergeknald in zijn motel, in de meest vriendelijke stad gelegen in the Dirty South -u raadt het al- Memphis.
Gelukkig was het niet alleen ellende, want zoals al eerder genoemd, was er genoeg Elvis. Zijn grote kapsel, diepe stem, zijn pruillipje en zwoele ogen, veroveren -nog steeds- menig vrouwenhart. Jaaa wij zijn geïnjecteerd met een flinke dosis Elvis-Mania. In Sun Studio wordt men blootgesteld aan zijn eerste nummertjes, en de eerste beelden van zijn billenschuddende act. En dat alles in dit kleine afgelegen studiotje, waar hij zijn eerste hitjes opnam. Een in cowboylaarzen gehesen Elvisfan vertelde ons vrolijk alle ins en outs over zijn leventje, in rap tempo, wat voor eerder genoemde Vlaming nogal lastig te volgen was. Enfin, na de recordingstudio -die nog steeds record, denk U2- te hebben gespot, en even op de foto te zijn geweest met de microfoon waar the King werkelijk in heeft gezongen, werden we er weer uitgebonjourd. Treur niet, lieve Elvisfannetjes, het hoogtepunt bereikten wij pas enkele dagen later.
Graceland, het mekka van de Elvis aanbidders. Wij struinen langs dit oord -gelegen aan de welbekende zesbaans snelweg- in de veronderstelling even gezellig een middagje te Elvissen -voor de verandering hè-. Blijkt Elvis op dinsdag dicht te zijn, hij heeft ook rust nodig! Enfin, woensdag stonden wij dus om tien uur voor de deur -want ja, onze bus ging om half vier toch echt richting Houston!-. Helaas waren wij niet de enige. De rest van zijn fans -lees: een legertje senioren- waren er helemaal klaar voor. Gelukkig verjongden wij de gemiddelde leeftijd met een jaartje of twintig. We werden met de shuttlebus van de ticket booth naar Graceland gebracht -want vergeet niet, we moesten wel één hele straat oversteken!-. Een kleine 200 meter verder dromden wij het busje uit, werd er een cassetterecorder op onze kop geplakt en laufen maar. Zo werden wij in enkel een uurtje door heel Graceland heen gejaagd: eetkamer, jungle room, biljartkamer, tv-kamer, woonkamer, bar, paardenschuur, platenkamer, schommeltje van dochterlief Lisa Marie, zijn prachtige catsuits en uiteraard het graf. Vrees niet, dit was niet alles hoor, want nadat we weer in het busje de straat over werden gereden, waren wij zo bevoorrecht dat we ook nog zijn auto's mochten bekoekelioeren (zo een slordige 20 stuks) en natuurlijk zijn motoren (allemaal Harleys heren!) tractors, buggies, golfkarretjes, limousine en joost mag weten wat nog meer. Daarna mag je -als je nog zin hebt, en dat hadden wij zeker!- nog even door zijn vliegtuigjes lopen -of rennen, ze waren nogal groot namelijk- inclusief badkamer -twee stuks-, zitkamer, eet/vergaderkamer en slaapkamer, allen afgemaakt met gouden detailering. Nee nee we zijn er nog niet, we hebben ook nog Private Presley -zijn legerjaren-, Sincerely Elvis -al zijn films-, Elvis Lives -zijn invloed op de muziek van vandaag- en de '68 special -een veredelde giftshop over zijn comeback-. Oftewel Elvis totdat ie je neus uit kruipt -daar hadden wij geen last van, want wij hadden de spirit er flink inzitten en jaagden dit hele pakket er in tweeënhalf uur doorheen-.
Snel richting Greyhound station om deze spookstad achter ons te laten. We verruilden die voor een busreis van een uurtje of vijftien, waar we het genoegen hadden om te worden lastig gevallen door een aantal cowboys uit Texas, hiyaaaa. Het IQ van deze stierentemmers -gorgelende, snurkende, spugende.. stierentemmers- lag ver beneden dat van een aap. Mount Rushmore? Oregon, Utah? (De idioten, Mount Rushmore ligt in South Dakota -aldus the Lonely Planet-). Ooh jullie komen uit Nederland, dus jullie spreken Zweeds? Uiteraard, wat jij wil, hou je mond, ik wil slapen. Hoedanook, we hebben het overleefd, om vervolgens om kwart over acht vanmorgen in Houston aan te komen. Slechts 8 uur voor inchecktijd. Aangekomen voor het hostel stond ons een verrassing te wachten; twee deuren op één huis, en een briefje met de naam BAS op de mailbox. Bas -de slimme jongen, echte Einstein- dacht dat er nog een Bas in het hostel verbleef -want het is echt een alledaagse Amerikaanse naam! - totdat hij zich realiseerde dat het over hemzelf ging. Gretig griste hij het ervan af om de instructie te vinden om het te betalen bedrag in de envelop te stoppen, en onder de staff door deur te schuiven. Aii dilemma! Wordt het deurtje numero uno, o numero dos? Wij gingen voor geen deurtje, pakten de laptop en zaten rustig op the porch een uurtje te internetten. Totdat de deur openvloog en Lea naar buiten kwam en ons doodleuk ophaalde -anderhalf uur later, met chips en laptop op schoot, verder geen pijnlijk moment: Hi!-.
Het hostel is echt in één woord gi-gan-tisch -klein. Er kunnen welgeteld vier gasten tegelijkertijd slapen, en dan wel in dezelfde kamer, op stretchers. Wij delen de kamer met omatje fotograaf en noodle-slurper Hueng, Huang, Sheung, wij weten het ook niet, ze duiken overal op, net onkruid. Maar deze zijn nog niet zo erg als onze geliefde Mexicaantjes, die ook in de Greyhoundbussen hun favo bezigheid rustig voortzetten: wctje in, drugjes achterlaten, wctje uit. Volgende Mexicaan: HAS ANYONE SEEN MY WALLET? -verloren in de wc, terwijl hij de drugjes kocht van Mexicaantje één. Als je denkt dat je alles gezien hebt..
Houston daarentegen ziet er ontzettend leuk uit, goed verzorgd en weinig zwervers! Maar we zullen zien wat de rest van de week ons zal brengen!
Muchos Besos (y drugjes sisiiii),
Annebas
- comments