Profile
Blog
Photos
Videos
Waking Up In Vegas?! Not So Much!
Momenteel bevinden wij ons -jawel!- aan the Strip in -jaaaawel!- Las Vegas! Want zelfs aan deze glamoreuze, fabuleuze straat doen ze aan hostels! Gelukkig zijn we 'soort van' veilig aangekomen, maar daarover later meer!
Even back to Houston, gelukkig hebben wij niet alleen maar huilend op the porch gezeten. Houston mag dan wel een mooie stad zijn, maar de stad stond niet vooraan in de rij, toen de toeristische hoogtepunten werden uitgedeeld. Na glitzy downtown van boven naar beneden en van links naar rechts te hebben doorgespit besloten we maar dat het tijd was om onze niet meer zo intelectuele hersentjes even bij te spijkeren. Zo begonnen wij bij het Houston Holocaust Museum -errrrrrg mooi museum, indrukwekkend als altijd!-. Ook besloten wij een aantal bijzondere kerken mee te nemen: the Houston Byzantine Fresco Chapel Museum -wat een gillertje, één kamer met een Jezus portret, en vergeet niet, een klein tuintje met -jawel- een drie centimeter hoge waterval-, en the Rothko Chapel -een gebedshuis voor alle geloven-, drie bankjes, een aantal kussentjes op de grond verspreid (voor de Oosterlingen onder ons) en zwarte schilderijen. Uiteraard kregen wij de slappe lach, want hoewel het eigenlijk niets voorstelde, deden mensen alsof ze bij God op de bank zaten. Snel naar buiten gesjeesd om toch nog enigzins respectvol over te komen, en de meditaties niet te verstoren.
Om al deze nogo's te boven te komen, besloten we maar de ouderwetse shoptherapie toe te passen. En hoe kan dat beter dan in één van de grootste malls van het land: the Houston Galleria, compleet met schaatsbaan en trampolines voor de kroost. Onderweg daar naartoe hadden wij het genoegen een forse parade tegen het lijf te lopen. Elke elementary, middle, en high school deed vrolijk mee en stuurde ietwat overgewichtige studentjes in korte, glimmende pakjes de straat op om armzalige billenschuddende dansjes uit te voeren. Uiteraard bewapend met twirlstokjes en pom poms, en niet te vergeten, de geeks van de marching band. Eenmaal aangekomen in the mall putte Anneleen verse moed uit het zusje van Abercrombie en broertje Fitch, want bij the Gilly Hicks scoorde zij een aantal stringetjes voor maar slechts 1,90. Bas -de arme ziel- moest haar bijna aan de haartjes wegsleuren bij het model -met ontbloot bovenlichaam, jammieee!- dat voor de deur stond geparkeerd om de langskomende vrouwen naar binnen te verleiden -en met succes!-. Bas werd winkel op winkel teleurgesteld door de enorme Amerikaanse maatjes -vuilniszakken zijn er niets bij- en prijsjes -denk aan 70 dollar voor een overhemdje!-. Na nog wat kunstschaatsertjes te hebben aanschouwd, en een nutritious meal the hebben verorberd bij the Chick-Fil-A, begaven wij ons weer richting de oude vertrouwde stadsbus.
Natuurlijk was er een attractie die wij absoluut niet konden overslaan: NASA Space Center. In de bus richting de raketjes werden wij vermaakt door een anti-abortus campagne, waar zelfs de kleuters in meeliepen -wat schattig!- compleet met dichtgetapete mondjes en demonstratiebordjes in de handjes. Latoya toeterde er fanatiek doorheen en zonder kleerscheuren kwamen wij dan ook aan bij onze spacemannetjes. Aangekomen op plaats van bestemming, stormden wij het trammetje in, die langs alle controlekamers en real life raketten hobbelde. Uiteraard hadden wij een tourguide, en wel een hele bijzondere dit keer: Katie. Stel u eens voor: een dik mormol -formaatje varken- in haar tienerjaren inclusief ongeïnteresseerde rotkop en nasale irritante schreeuw/kreun stem. Ze had last van een aantal probleempjes gedurende deze tour: rechtop blijven staan -zonder te zweten-, vriendelijk te zijn tegen haar publiekje ("If you have annoying children, go to the hallway so you wont disturb the others!" Heel vriendelijk). -Zie fotoalbum voor illustratie!- Na nog even door the Blast Off, een ruimtetentoonstelling, een replica spaceshuttle en een gigantische bioscoop te zijn gevlogen was het weer tijd om de bus in springen. Samen met onze vriendelijke Smeagol (nummer 12 jawel) die ons al twee dagen achtervolgde.
Enfin, het was tijd om Houston vaarwel te zeggen, en op te stijgen naar een andere dimensie: de wereld van lichtjes, fruitautomaten, en spannende dames, aka Las Vegas. Dat wij hiervoor 35 uur in de bus moesten zitten, namen we dan maar voor lief. Alhoewel... uiteindelijk waren het 43 lamlendige uurtjes.
Vol vertrouwen -want het is al zo vaak goedgegaan- sprongen wij om half drie, dinsdagmiddag een nog schone Greyhoundbus in, richting El Paso (dichtbij Mexico, dus deze bus zat vol met onze geliefde vrienden). Een gegoede 14 uur later, kwamen wij als twee gekneusde kippetjes aan op dit karige stationnetje. Slapen zat er onderweg helaas niet in, want op het moment dat er een tweepersoons bankje -zodat we semi-comfortabel konden liggen- vrijkwam, sprong er een dikke, stinkende, harige Mexicaan op. Janken. Om zeven uur vertrok onze volgende makker richting San Bernadino, California. Gelukkig lekker op de route. Maar niet getreurd, vlakbij de Mexicaanse grens, sprongen er twee goed bewapende Amerikanen de bus in, en moest elke non-US citizen de documentjes laten zien. Je raadt het al, hier werden enkele Mexicaantjes de bus uitgeplukt om nooit meer terug te komen -even voor het visuele beeld: we zaten midden in de woestijn, in the middle of freakin' nowhere!-. Eenmaal aangekomen in Phoenix -het was onderhand een uurtje op half vier, woensdagmiddag-, kregen wij een nieuwe buschauffeur: de eerste blond/grijze, blanke buschauffeur, we doopten hem direct tot Gunther. Deze had net vier maanden vakantie gehad, en tufte rustig met maximaal vijftig kilometer per uur, de uitgestorven woestijnsnelwegen over. Cactusje hier, bergje daar, Mexicaantje stinkt, Shaniqua smakt, Oma gorgelt, Opa verwisselt zuurstoffles, we zagen het allemaal. Maarja onze overstap, daar hadden we maar vijfentwintig minuutjes voor, en Gunther had nog steeds geen haast. Dus eenmaal aangekomen in San Bernadino, zagen wij ons busje richting Las Vegas doodleuk wegscheuren. Nogmeer traantjes. Dit was om tien voor negen 's avonds. Maar no worries, want om tien over twaalf ging de volgende. Gelukkig, dachten wij. Dus om tien over twaalf klauterden wij als verslagen kaboutertjes een overvolle, zowaar nog meer stinkende bus in vol nog erger stinkende mensen. Onze neusvleugeltjes sloegen uit angst dicht, wat ademhalen behoorlijk bemoeilijkt! Enfin, na een half uurtje onderweg te zijn, begint onze gegoede buschauffeur te gillen door de intercom: "Ladies and Gentlemen, I am sorry, but the bus has some issues, so I have to pull over and wait for the next bus to come and pick us up, this will take about twenty minutes!" -Dat ga je me niet menen! Anneleen visualiseerde direct alle mogelijke rampscenario's, terwijl Bas rustig zijn billetjes de andere kant op gooide en probeerde te slapen. (Even the thoughts in detail, Anneleen: de bus gaat ontploffen! Ik sms m'n vader nu! Ik ben te jong om te sterven, godver! Bas: schaapje 1, schaapje 2.. schaapje 34, wat een rotgeluid maakt die motor, schaapje 35, wat smakt dat kreng achter me). Goed, ruim een uur later, was de bus er nog niet, en de meneer drie stoeltjes voor ons begon te klagen. Dit resulteerde in een flink gevecht -alleen met woorden hoor- tussen de buschauffeur en de man in kwestie. Resultaat: de buschauffeur besloot toch maar even zijn telefoontje te gaan gebruiken -lang leve technologie-. De desbetreffende bus was doodleuk langs ons heengereden en moest dus omkeren. Toen wij de bus zagen aankomen, sprongen wij op, en scheurden de bus uit, want wij zouden koste wat het kost die bus ingaan. Bas eindigde naast een verwende, chagrijnige, uitgebreid liggende troela, en Anneleen moest genoegen nemen met een bejaarde Mexicaanse kerel. Een paar uurtjes later -het was onderhand zes uur donderdagochtend- kwamen wij dan eindelijk aan in Vegas. Helemaal gesloopt kropen wij onze bedjes in, om het stortregende Vegas nog maar even te vermijden. Het heeft er nu namelijk al meer geregend dan in heel 2009, en we zitten nog steeds in januari.
's Avonds klaarde het op, en besloten wij samen met Tim en Tom, de Nederlandse delegatie, naar Fremont Street -het oude Vegas- te gaan. Prachtige show op gigantisch scherm over Queen, en veel veel veeeeeel lichtjes.
Vandaag schijnt het nog ietwat waterige zonnetje schuw tussen de wolkjes door, maar het is tenminste droog! Wij gaan er -weer of geen weer- op uit om deze Sin City eens flink te beSinnen.
Dikke kus,
Hansel und Gretl
(Anneleen en Bas)
- comments
Ratna Ik had dit verhaal nog niet helemaal gelezen, en ik lach me serieus te pletter om utter panic vs schaapjes. NIce job guys ;)