Profile
Blog
Photos
Videos
Yummie, The Big Apple, In My Tummy!
Zo jongens en meisjes, wij hebben een trieste mededeling mede te delen; wij bevinden ons niet meer in NYC! Sinds afgelopen woensdag bevinden wij ons in de hoofdstad van de natie. Maar uiteraard hebben wij nog vele spannende en opwindende dingen meegemaakt in de stad, en het hostel -ook onze grote vriend Marty betreurt ons vetrek ten zeerste; hij vond Anneleen namelijk een zeer sappig jong hapje. Willen wij ons daar even bij indenken dat de heer in kwestie tegen de vijftig was, en niet vies was van een slokje hierrr en een snuifje daarrr. Deze gegoede broerder uit L.A. heeft Bas namelijk een aantal tips gegeven over hoe we effectief een snuifje plegen, hartstikke handig-.
Hoedanauch, zoals wij allen weten moet het buikje flink gevuld worden na een stevige wandeling. Dus toen wij onze beentjes getriggered hadden een dagje door Chinatown, Little Italy en Greenwich Village te hobbelen, trakteerden wij onszelf maar eens op een heerlijk dineetje -of eigenlijk, twee leuke Hollandse dametjes uit het hostel hadden ons mee uit eten gevraagd, en zo eindigden we bij SEA, een Thais tentje, superhip en modern in het up-and-coming Brooklyn, en het kostte geen cent. Na drie gangen naar binnen te hebben gewerkt, kreeg Inge het briljante idee om nog even over de Brooklyn Bridge naar Manhattan te lopen, en daar dan de metro te pakken om zo terug te keren naar onze thuishaven in Harlem. Maaarr met zijn vijven konden we natuurlijk niet in ééntaxi, dus besprongen we twee onschuldige taxichauffeurs die geduldig stonden te wachten voor het stoplicht. Het uitzicht vanaf de brug was echt hemels, en we doken voldaan onze stinkende dormbedjes weer in!
Al die noodles hadden ons behoorlijk moe gemaakt, dus besloten wij de volgende dag maar niet al te veel te doen, en onze billetjes in de schapenweide te plaatsen in Central Park. Met de beentjes omhoog, de toetjes in het zonnetje en een caramel frappuccino in de rechterhand spendeerden wij enkele uurtjes.
Na de oase van rust doken wij echter met nieuwe moed het New Yorkse leven weer in. Zo stonden we een half uur in de rij voor the Statue of Liberty, -waar we een rondje over het eiland hebben gemaakt, wat kiekjes hebben geschoten, en toen weer het bootje ingingen naar the mainland-, waarna we even rustig wilden bijkomen op een bankje, met een lekkere jumbo hotdog. Helaas verliep dat niet algeheel rustig. De kadetjes hadden nog geen minuut rust gekregen of er stonden al vijf springende kerels voor onze neus met harde muziek en blote borst; ze gingen een straatact opvoeren. En holadiejeeeee, wie werden het bankje afgetrokken om vervolgens met de billetjes omhoog -richting publiek uiteraard- te participeren in de act? Juist ja, dat waren wij. We stonden in een rijtje met twee andere Nederlanders en een klein joch. "Touch your toes!" was de spreuk en hoplaa voor we het wisten was er een Mexicaan over ons heen gesaltood. Lachen man, vooral onze Bas kon hier de humor van inzien. Enfin, we hoefden geen tip te geven! Win-win situatie!
Maar onze dag was nog niet voorbij, we bulkten van de energie, want diezelfde avond sprongen wij de metro in naar The Bronx, op naar het Yankee Stadium! Wij hadden kaartjes weten te bemachtigen -en dat was me een klus- voor de wedstrijd tussen de Yankees en de Chicago White Sox. Grote Goden wat een spektakel! Der werd her en der gewaved, met noten gegooid, bier geknoeid, foto's gemaakt en vooral veel geouwehoerd! Het hoogtepuntje voor onze knul was toen het liedje 'The Vengabus Is Coming' -jaja van de Hollandse Vengaboys- opgezet werd, en het hele stadion uit zijn dak ging. Wij waren helemaal gelukkig!! Uiteraard hebben de Yankees gewonnen, maar daar hadden we ook niet aan getwijfeld.
In de daarop volgende dagen hebben wij nog een keer een boottochtje gemaakt naar Staten Island -waar geen kip te beleven was-, hebben we met alle Aziaten feest gevierd op Union Square -want we liepen daar tegen een Aziatisch festival aan, met Japanse drums en Starbucks-drinkende geisha's!-, hebben we weer enkele uurtjes doorgebracht in Central Park -want het mooie weer was er niet weg te slaan, en mien hemel wat een types die me daar rondlopen, van kerels in heeeeele kleine broekjes, tot kerels verkleed als een bloemenprinses, van groepen die elkaar aan't omhelzen zijn in kringen, tot groepen met kerels die de liefde voor elkander openbaar tonen, puur genieten!- en hebben we met het economische oog even een blik geworpen op Wall Street -wat overigens hermetisch afgesloten is, en nee we hebben niet de ballen van de stier geaaid-, en dat alles in slechts drie dagen!
Maar onze tijd zat er nog niet op, want we hadden nog een aantal dingen te doen op onze laatste dag in NYC. Zo wilden we dolgraag naar een musical op Broadway, dus gingen wij op Times Square in de rij staan voor afgeprijsde tickets. God hadden wij geluk, de tickets die wij wilden -Wicked!!- hadden ze natuurlijk niet. Met tranen in de oogjes dropen wij af, maaar al snel knalden wij tegen een oud mannetje met schorre stem en stok aan die riep: "Tickets for Wicked, Adams Family, Jersey Boys". Even informeren dan maar. Ja hij had kaartjes voor Wicked -in december al gekocht- en ja die verkocht hij, voor een vriendenprijsje, 80 dollar pp -en dat is goedkoop hè, want normaal kosten ze zo tussen de 100 en 200 dollar pp-. Angsthaasjes die we er rondlopen wisten we het toch niet helemaal zeker, zo op straat kopen, en hoplakee we kregen ze mee voor 75 dollar pp. Is me dat een mooie deal? Met knikkende knieën zochten wij even wat stoeltjes op, en lieten wij onze hersentjes kraken over de kans dat we zojuist opgelicht waren. We besloten onze dag er niet door te laten verpesten, we zien het straks wel. En boy did we see it! De musical was echt GEWELDIG, supersuper gaaf. De hele zaal was dolenthousiast, en we gingen met een voldaan hart weer terug naar het hostel.
In de tussentijd -de tijd tussen de aankoop van het kaartje en de voorstelling, zo een uurtje of zes-, besloten wij maar even naar de Rockefeller Center te gaan. En lucky us! Wij snuisterden even door een winkeltje, komt er een meisje op ons afgehuppeld: "Willen jullie naar de try-out van Jimmy Fallon? Dat is een late night show host hier, die even zijn grappen moet oefenen voor de opnames vanavond!". Natuurlijk willen wij dat! Dus een uur later zitten wij eindelijk in die studio -het duurde en het duurde maar, eerst even door de security en alles, god wat een ellende, toen moesten we nog even worden vermaakt door de grappenschrijvers, en vervolgens mochten we dan de ijskoude studio in, die ijskoud is omdat meneer anders teveel zweet!-. Dus wij zitten rustig in de studio, die kerel komt achter zijn gordijntje vandaan gepiept en ja hoor wijst meteen naar Anneleen: "What's your name?" "Anneleen" "Ammele" "No, Anneleen" "Anneli" "Yes that's it." "Okay Anneli, can you whistle?" "No -ja je moet toch eerlijk blijven!" "Give it a try" "-vooruut dan maar *hoort fluitgeluid*-" "That was actually pretty good! Whenever you hear that sound, that means we should evacuate because there is an earthquake". Dat was grap nummer één, wij snapten hem persoonlijk niet helemaal maar goed... De rest van zijn grappen waren wel leuk, en tien minuten later stonden we weer buiten. Eens even kijken of we die toren dan in konden. Toen we zagen dat het 21 dollar pp was, en de wolkjes met hoge snelheid elkaar opzochten, besloten wij deze attractie maar over te slaan, en aan onze lijn te gaan werken in de pizzahut, om daarna het theater op te zoeken!
Wat een heerlijke stad New York, maar aan al het goede komt en eind, en dus ook aan New York. Dus besprongen wij de Megabus, en vertrokken naar Washington D.C.. En beetje een dompertje na NYC, maarrr ook hier kunnen wij ons prima vermaken. Zo hebben wij als professionele modellen enkele kiekjes geschoten voor het witte huis, en voor zo een stok -the Washington Monument-, renden we met een groep achter een gewillig meisje aan door the U.S. Capitol -het arme ding probeerde ons een tour te geven-, hebben we onze kennis eventjes uitgebreid in de Library of Congress, en vierden we feest op de Europese ambassades -want die vierden feest, het was namelijk open house, en dus mocht iedereen even langskomen om met de EU-landen kennis te maken. Je kreeg overal tientallen cadeautjes: bij Engeland een tas, een boek en een shotje whiskey, bij Griekenland hele reisbrochures en fèta, en bij Nederland... een stroopwafel, en een slokje water. God wat zijn we ook een vrijgevig volk. Wel leuk om even te hebben bekoekeloerd!
Natuurlijk zijn we ook al begonnen met wat cultuur te snuiven, zo hebben we het National Holocaust Museum even een bezoekje gebracht -erg indrukwekkend-, en hebben we vandaag onze beentjes uit het lijf getrimd, want wij hebben een monumenten- en memorialtochtje gedaan -en ze hebben me toch een portie van die krengen staan in deze stad-. We moeten wel zeggen, ze zijn ontzettend mooi -we moeten het ze nageven, die Amerikanen kunnen wel memorials bouwen-, en gigantisch. Het Colloseum valt erbij in het niets, en de Niagara Falls lijken net tuinfonteintjes -eigenlijk viel het misschien wel een beetje mee, maar dat maakt niet uit, voor de overdrijving doen we alles, en dat doen we dan ook maar al te graag!-.
Voor degenen die geïnteresseerd zijn in onze memorialtocht, leest u vooral verder. Alle overige lezers, u kunt deze paragraaf overslaan! Zo, wij begonnen bij de stok -Anneleen heeft the Washington Monument een bijnaam gegeven, waarom? Dat weet ze zelf ook nog niet zo goed-,waar je twee uur voor openingstijd in de rij moet gaan staan wil je een kaartje bemachtigen om naar de top te mogen -het ding gaat om 8:30 open- u kunt vast begrijpen dat wij dat net niet hebben gered! Vervolgens zetten wij de tocht voort naar de World War II Memorial, veel grote fonteinen. Hetgeen wat dan moest volgen -de Reflection Pool- lag droog. Daar stonden twee Mexicanen het groen van de grond te schrobben, omringd door enkele gevleugelde vrinden, lang leve het niet-hoogseizoen! Gelukkig waren wij snel van de schrik bekomen, want hoezee daar was het Vietnam Memorial, inclusief dodenregister. Deze werd op de voet gevolgd door de tempel van Zeus -ja de Griekse oppergod-. Echter Abrahammetje heeft Zeus wel van zijn troon gestoten, en meneer Lincoln himself zat met trots op zijn troon -want ja, je kon niet echt om hem heen, hij was zes meter groot!-. Gelukkig zijn die Amerikanen van de vredelievende personen en hebben ze zich nog maar eens in een oorlog gewrongen, de Koreaanse dit maal. Gelukkig was de Martin Luther King Jr. Memorial Site -oftewel potentiële tempel, het wordt drie voetbalvelden groot- nog even in aanbouw. Er stonden acht kranen langs de weg, en de bulldozers reden af en aan.. wij wachten in spanning af! Na King brachten wij een bezoekje aan Delano -die ook wel bekend staat als Franklin D. Roosevelt-, waar de watervallen je om de oren sloegen. En dan tot slot, de tempel van Venus, -die ook van der troon gestoten is, want hier stond Jefferson fiers overend-. De voetjes branden, en de maagjes knorden, dus vluchten wij ons geliefde koffiehuis in, voor een caloriearme verfrissing -tussen 3 en 5 voor de helft van de prijs! Yes!!-
Voor onze lieve schatjes die het nog niet weten, wij zijn de trotse eigenaren van een terugticket! Op 21 mei zullen wij voor het eerst in 5,5 maand weer voet zetten op Nederlandse bodem -een tragisch doch blijde dag!-. Wij vertrekken vanaf New York, en voor degenen die wakker zijn, daar komen we helemaal niet meer! Dus in ons volgende blogje zullen wij u een preview geven, van hoe wij denken dat die reis verlopen gaat -busreis, wachten, vliegreis, overstappen, metro's, stress, spanning, weinig slaap... de hele rambam-.
Maar het is nog niet zover, dus gaan wij nu even flink genieten van de laatste daagjes, en flink feesten in Philadelphia!!
Dikke kussjes en knuffeltjes,
Soraya Stok & Tonny Tempel
- comments
Ratna Dat was me toch een lang verhaal, maar wederom zeer plezierig! Nog ontzettend veel plezier en prop jullie hersentjes vol met al het moois wat er te zien is, de frisse geuren van de natuur, die van jullie geliefde koffie en de zweetluchtjes van de goedgevulde Amerikanen.