Freezing Nights & -Ohja- Freezing Days

Happy New Year lieve bloglezertjes. Onze dagen zijn geteld. Wij zijn bekant al onze tenen, neusjes, oortjes en gevoel verloren dankzij onze goede vriend de winter. Regelmatig raast een vriendelijke windje -afkomstig uit het ijzige Canada- door de straten van Atlanta, niet echt bepaald humeur en temperatuur bevorderend. Lang leve de handschoentjes en dubbele leggings.
Uiteraard hebben wij alle malls in Atlanta en omstreken al eens flink onveilig gemaakt. Bas moest helaas een huilende Anneleen mee terug naar huis sleuren, die haar tentje in de mall wilde opzetten, vol smacht wachtend op een Usher -of iets in die richting-. Ach, daar komt ze ook wel weer overheen, posters zijn een goed alternatief! Als ingeburgerde Amerikanen gaan wij iedere keer weer op pad met sjaals, handschoenen -Bas niet hoor, wees niet bang- en wijzen wij her en der de weg aan verdwaalde inhemen, die op de een of andere manier denken dat wij hier de weg weten. Vol overtuiging sturen we ze dan ook de verkeerde kant op -puur uit onwetendheid!-.
Ook hebben wij onze haat-liefde verhouding met de fastfoodketens beëindigd. Hello magnetronmaaltijden! Deze nieuwe manier van overleven houdt in het volgende: u gaat naar de supermarkt en loopt naar de rij met koelingen achterin de winkel -dit zijn er nogal veel-, vervolgens kiest u een van de goedkoopste, in kartonnen doosjes verpakte, lekkernijen, even afrekenen, opwarmen -met straling jawel- en smullen maar. Zoet zure kip, spaghetti, kipnuggets, we hebben het allemaal gehad. Daarna heeft u het genoegen met een halfvol buikje op de bank in de ijskoude woonkamer te kruipen, om vervolgens een gezellig gesprekje aan te knopen met Smeagol IV, ditmaal werkzaam als concierge met extra gave (he reads people!!): "You have eyes like fairies", "You have an old spirit", "You attract animals", "You're adventurous", and so on and so on. Erg fijn, zo een persoonlijke Char om je heen, tot uw dienst. Hij duikt dan ook regelmatig op, op onmogelijke plekken en de meest onverwachte tijdstippen.
Na de grootste attractie van the ATL -het o zo geweldige Puppet Museum- binnenstebuiten te hebben gekeerd (er stonden drie poppen, en pino, maarja het was gratis) maakten we ons klaar voor de avond die de geschiedenis zou gaan als de net niet oud en nieuw van ons leven. Vol verwachting liepen we -voor de verandering- maar weer eens een klein jaartje richting Downtown voor the Peachdrop (een soort aftellen door middel van een ter aarde stortende perzik, van karton, heel logisch). Dit idee had overigens ook de rest van de niet zo blanke Atlantanen. Gesandwiched door vier van hen, plus wat verdwaalde latina's probeerden wij een glimp op te vangen van het podium, waar naar het schijnt, een heel spannend optreden bezig was. Tussen de kroeshoofdjes, dreads en kraaltjes door deden wij een poging ook nog de aangestoken sierpot van de AH op te vangen. Half crowdsurfend -en doof door de gegilde nieuwjaarswensen- vlogen wij het nieuwe jaar in, en ook direct het plein weer af. Na vijf minuten van deze hysterica was het hele feest namelijk ook weer afgelopen. Op de terugweg werden we nog toegegild door een verdwaalde, uit de auto hangende brotha, en kort daarna waren onze bedjes gevuld. Wat een feest.
De dag waarop je brak hoort de zijn, waren wij niet zo brak, helaas. Dus hebben we een wandelingetje gemaakt door de stad, en direct het Olympische plein bekoekeloerd. Ook hebben zijn we nog even langs Martin Luther King Jr's graf geraced -en ook van zijn vrouw-, en hebben wij zijn geboortehuis bezichtigd. Erg indrukwekkend allemaal.
Om onze stille zaterdagavond op te vullen besloten we de bioscoop maar eens op te zoeken. Samen met Luc -ook een verdwaalde Nederlander in Atlanta- hebben we Avatar in 3D gezien! Echt een aanrader, het was heel meeslepend, aangrijpend! Onze nagels staan nog steeds in de stoelleuningen, en onze bilafdrukjes staan voor eeuwig in de stoeletjes gedrukt (we zijn overigens met z'n drietjes heel Atlanta doorgecruised).
Maar dat waren nog lang niet al onze belevenissen hier. Terug bij thuiskomst hebben we nog even twee potten B&Js erdoorheen gejaagd en toen besloten we maar dormwaards te gaan. Luc kwam al snel naar bovengesprint, want -jaja- er lag een verdwaalde Chinees in zijn bed -in een veeel te kleine balleknijper-. Na de lakens onder zijn karige billetjes te hebben weggerukt, boden wij hem een bedje aan in onze tienpersoonskamer. Lang bleef onze gastvrijheid niet onopgemerkt, want tegen een uurtje of twee -redelijk normaal toch- kwam Opa Dakloos de kamer binnen geslopen. "Are there any beds free here?" Anneleen kreeg direct de bibbers; "BAAAAS HET IS EEN HOBOOOO!" Bas:"Nee joh, hij stinkt niet zo erg, die is gewoon op doorreis!" Met een vriendelijke glimlach bood Bas hem een bedje aan, waarna de gegoede oude man zijn billetjes op de wc-bril plantte. Gelukkig stond de deur nog op een kier -meneer kon het lichtknopje niet vinden- en konden wij uitgebreid meegenieten van zijn scheetkwartet. Alle mogelijke tonen van de toonladders werden hier behaald -zonder enige moeite-. Ditmaal begon Bas te bibberen want zijn handdoek hing nog rustig naast de wc -deze heeft het gelukkig zonder kleerscheuren overleefd-. De volgende ochtend was Opa Scheet gelukkig weer vroeg weggepuft (wij nemen aan zonder te betalen).
Onze plannen omhoog te gaan langs de oostkust zijn overigens een beetje in het water (nee ijs) gevallen. Wij hebben unaniem besloten de westkust eerst maar een bezoekje te brengen, aangezien daar zeer aangename temperaturen zijn. Wat een god-de-lijk vooruitzicht! Wij kijken nu al uit naar het strand in San Diego -een slordige 3 dagen met de bus, jammie!-

Bevroren luchtkusjes,

Banneleen <3