Profile
Blog
Photos
Videos
Happy Birthday Jesus Christ!
Dit is niet onze persoonlijke opvatting van Kerst, het is een gewoonte van de kerken hier -en daar zijn er hier nogal veel van- om op een "reclamebord" dit soort teksten te tonen aan het o zo deugdelijke en volgzame Amerikaanse publiek.
Onze Kerst was niet zoals wij hem helemaal gepland hadden. Het begon allemaal op kerstavond. Anneleen was net van de schrik bekomen dat we toch echt in een moordvriendelijke omgeving gingen overnachten -Bas vindt alles prima, zolang er maar een bed staat en er een slot op de deur zit-.
Kerstavond. We hadden niet zoveel gepland, gewoon lekker Maccen. Vol met liefdadige kerstgevoelens en vreugde sprongen we voor de verandering maar weer eens de bus in. Een stop of vijf verder, zonken al die blije gevoelens ons regelrecht de kerstslofjes in -of in Anneleens geval, de pumps-. De altijd stralende M van onze geliefde fastfoodketen, die je van heiden en verre al trots -want ze hebben al "over 99 bilion served"!- ziet staan, hing er nu maar treurig bij. De o zo bekende Texaanse stofwolken scheurden nog net niet de straten door. Na even wanhopig aan de deuren te hebben gesjord (er zit hier namelijk toch nooit iemand binnen) bleek die toch echt potdicht te zitten. Gelukkig zat er aan de overkant een KFC! Oh jolly. Na de zesbaans snelweg overgestoken te hebben, vonden we de altijd vriendelijk lachende KFC opa, niet meer zo vriendelijk. Je mag drie keer raden... potdicht. We hadden nog één laatste hoop, de BK -bij ons iets minder geliefd. We hadden geluk, of eigenlijk niet, de drive thru was zeker nog open, alleen.. waarmee gingen wij driven? Bas wilde er best tussendoor lopen, maar dat zag Anneleen niet helemaal zitten tussen de voorbij scheurende SUVs. Een ontzettend vriendelijke grote zwarte man van het louche onderdelenhuis ernaast schreeuwde ons toe dat er aan de overkant wel een tentje zat waar je eten kon halen. Na vijf keer twijfelend heen en weer te zijn gelopen, glurend door de met tralies -en veel stof- bedekte ruiten bij Philly's Cheese Steak en de drive thru, besloten we dat we maar een keus hadden: het stofnest. Met de moed onder onze met zweet besprenkelde okseltjes geklemd, slopen wij het hol in. Hier troffen wij aan, een enkele gangster, een tienermoeder en een grote -jaja zwarte- man met snor. Bestellen maar en terug die bus an! Hoewel, hoe laat kwam de bus ook al weer? Na de halve route gejogd te hebben -we wilden graag warm eten- kwam die dan toch voorbij. Het eten bleek goddelijk -Bas vond het iets minder na een blik in de keuken geworpen te hebben- en onze kerstavond was weer gemaakt.
Kerstdag daarentegen, was zowaar nog erger. Het regende, de ganze dag. Maar niet getreurd, we hadden een heerlijk kerstontbijtje op bed van Pringles, muffins en noodles -allemaal de vorige avond ingeslagen na een paniekaanval. De hele dag films gekeken in ons bedje, totdat onze maagjes toch echt begonnen te schreeuwen om een kerstdiner. Goed daar gingen we dan, op zoek naar een echt restaurant dit keer. Ook dat was lastig. Alles, maar dan ook echt alles, zat dicht. Een paar verdwaalde toeristen renden wanhopig door de straten op zoek naar voedsel -zo zagen wij er waarschijnlijk ook uit-. Uiteindelijk dan toch iets gevonden: een Amerikaans grill restaurantje -het eerste en beste restaurant dat we tegen kwamen en open was-. Ontzettend gezellig en uiteraard Amerikaanse porties -lees: één voorgerecht met z'n tweeën, en wij zaten allebei helemaal vol!- Als je denkt dat wij de Kerst alleen hebben doorgebracht, heeft u het mis. In de bus blijkt het namelijk een social happening te zijn. Of je elkaar kent, doet er niet toe. Door de hele bus worden de kerstgroeten gespuugd -veel consumptie!- van de voor- naar de achterkant, zonder enige schaamte. Ook zijn wij een interessant doelwit, waardoor wij vaak in het middelpunt van de belangstelling staan: naam, relatie (broer/zus, neef/nicht, wife, wife, yumyum, friends?), wat doe je hier, waar ga je heen, wat vind je van Charleston, hoe was je Kerst, en zelfs, heb je het koud? Jaaaaa sociale typetjes die hobos van Charleston-Noord.
Verder hebben we veel kerkjes gezien, veel gekleurde huisjes aanschouwd, geschiedenis opgesnoven en oude vrouwtjes van de stoep geduwd -je moet toch wat?!- Wij vinden Charleston best een schattig stadje (voor een paar dagen). Enfin, next stop: the ATL! The urban capital of the South. Greyhound busje weer in, onderhand als pro's, en karren maar. Weinig weerstand, veel gesnurk, geen tussenstops, wat een heerlijke acht uur.
Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, mochten wij gelukkig kennismaken met the southern hospitality. Koffers een taxi ingegooid, en op naar het hostel (helaas sprak de taxichauffeur bijna geen Engels, maar de karige woordenschat waarover hij dan wel bezitte bestond uit: "No tip? Where you from? No tip there?" We wisten niet hoe snel we het Dutroux busje uit moesten sprinten, aju! Het hostel viel ons voor de volle honderd procent mee -aangezien the reviews op internet niet veel soeps beloofden- geen vieze hondenstank, en dit keer een tienpersoons kamer met een balkon van tien bij tien, wederom voor ons alleen. En het bevalt ons prima!
Morgen gaan we naar de celebrity malls van the USA, hopend om Lil' Wayne en company tegen te komen!
Holla from the ATL, have a good one,
Anneleeeeen en Baaaas
- comments
elouise jaja, ik heb m weer gelezen! doen jullie ook een beetje aan joggen daar met al die MCs KFCS en BKs?? heel veel liefs, Elo