Helaas werkt mijn computer hier niet op het internet, maar toch is het weer tijd om een stukje te schrijven. Wat ik mij zo herinner is dat mijn ik mijn laatste update heb geschreven in Salta. Dit lijkt alweer lang geleden. Tja dat krijg je met reizen, je raakt het gevoel voor dagen en tijd volledig kwijt. Het enige wat ik probeer te onthouden zijn de data, omdat het wel belangrijk is dat ik op het juiste moment op het busstation of vliegveld sta.
Maar wat heb ik allemaal gedaan na mijn laatste bericht uit Salta. Nou zoals je al wel verwacht had, heb ik dezelfde dag niet heel veel meer gedaan, lekker mijn boekje gelezen en een tijd zitten kletsen met wat mensen uit het hostel.
’s Avonds heb ik samen met de Ierse jongen en een meisje uit BsAs gegeten. We hadden echt een supergezellige avond. Het was gewoon bijna jammer dat ik weer door moest naar de volgende mooie plaats. Maar ja ook dat hoort bij reizen. En gelukkig kost het afscheid nemen me nu niet zoveel moeite. Ik weet dat dat vroeger wel anders was.
Vanuit Salta ben ik door de woestijn, droogte en bergen naar San Pedro de Atacama gereisd. Wat is dat een geweldig plaatsje. Het is echt maar een klein dorp, midden in de woestijn. Maar de sfeer daar is zo relaxed. Tja eigenlijk is het moeilijk uit te leggen, maar het voelt een beetje hippie aan. En nu weet ik heel zeker ik kom terug in het noorden van Chili en Argentinie. Want aan dit deel heb ik alleen maar even mogen proeven en het smaakt naar meer.
Het plan was om de volgende dag om 4:00 uur ’s ochtends te vertrekken richting de geisers. Maar helaas heeft mijn telefoon mij in de steek gelaten en is mijn wekker dus niet afgegaan. Tja en om 4 uur wakker worden lukt mij nog steeds niet uit mijzelf. Dus dat plan ging niet door. Dan maar een fiets huren en in de omgeving (woestijnlandschap) rondfietsen. Kreeg ik een fiets mee met een lekke band. Vond hem al wel wat zacht…dus eerst maar eens opgepompt. Dat leek goed te gaan, maar een kilometer of 2 verder op was de band weer zacht.
De fiets geparkeerd en nog een stukje gelopen. Tja en toen met de fiets aan de hand weer terug naar het dorp. Plan 2 pakte dus ook niet zo goed uit. Het lijkt wel een pechdag… Maar zoals een meisje zei dat ik tijdens het reizen heb gesproken: de slechtste dag op reis is nog altijd beter dan de slechtste dag thuis. En daarbij het was supermooi weer. Dus ik had niets te klagen.
Eenmaal weer terug in het dorp zocht ik de schaduw in het park, ik had nog ongeveer 2 uur te spenderen voordat mijn bus vertrok. Dus dacht even relaxed met een boek in het park te gaan zitten. Maar toen kwam plan 3 op de proppen. In de vorm van een jongen uit Lima. Hij ging naar de rivier of ik zin had om mee te gaan. Inmiddels was de tempratuur behoorlijk opgelopen dus dit leek mij opzich een prima plan.
Ok voor alle mensen die denken, een rivier in de woestijn? Korte uitleg dat wat zij de rivier noemen is volgens mij meer een aangelegd irrigatiekanaal van ongeveer 1,5 meter breed en met water tot aan kniehoogte. Maar doordat je in de bergen bent is het wel een zeer snelstromend riviertje met af en toe een watervalletje waar je lekker onder kunt staan. Kortom uiteindelijk toch nog een geslaagde dag.
De reis naar La Serena, waar ik nu ben, verliep op zich prima. Ik heb alleen beroerd geslapen door het vele dalen en stijgen in de bergen. Ik werd telkens wakker met druk op mijn oren. Ik was gelukkig vanochtend op tijd over en heb dan vandaag ook gebruikt om door de stad te slenteren. La serena heeft echt een mooi en heel gezellig centrum. En om te relaxen aan het strand. Ja ik ben bij de zee!