Profile
Blog
Photos
Videos
Beste lezers!
Helaas is het me voor de tour van Darwin naar Alice Springs niet gelukt om het gehele blog up to date te krijgen. Na hard werken op 22 december werkte de internetverbinding tegen en heb ik de foto's van Kakadu niet online kunnen krijgen. Vergeet niet om deze foto's alsnog even te bekijken want dit is zeker de moeite waard! Ze komen er zo snel mogelijk op net als de foto's van de tour die hieronder verder beschreven wordt!
Deze keer bouw ik het blog iets anders op dan normaal. Waar ik normaal een verhaal voor een paar dagen schrijf doe ik het deze keer anders. Vandaag zijn Arno en ik met 20 andere mensen aan een 6-daagse tour van Darwin naar Alice Springs begonnen. Dit is de eerste tour die niet eindigt op de plaats waar hij eerder begon. Zodoende hebben we al onze bagage meegenomen en heb ik dus ook mijn laptopje bijdehand. Om te voorkomen dat ik aan het einde van deze trip de 6 overvolle dagen in 1 keer moet beschrijven schrijf ik iedere avond even een verslag over de betreffende dag. Aangezien ik niet verwacht dat we internet voor handen zullen hebben tijdens deze trip plaats ik het verhaal achteraf op het blog ergens rond 28 december.
Wat de tour betreft ziet het programma er ongeveer als volgt uit:
Naam van de tour: Darwin<>Alice Springs including Uluru.
Dag 1: Darwin-Katherine Gorge
Dag 2: Katherine Gorge-Tennant Creek
Dag 3: Tennant Creek-Alice Springs
Dag 4: Alice Springs-Kata Tjuta en Uluru
Dag 5: Uluru-Kings Canyon
Dag 6:Kings Canyon-Alice Springs
23/12: Dag 1: Darwin-Katherine Gorge
De dag dat de tour waar ik me helemaal op verheugd heb begint heb ik een soort van valse start. De tour start om 5:40 uur(!!!), de tijd dat Arno en ik bij YHA zullen worden opgehaald. Jullie voelen het waarschijnlijk al aankomen, toen Arno mij om 5:35 belde lag ik nog lekker te knorren. De wekker van m'n nieuwe telefoon had ik blijkbaar niet goed ingesteld want deze was niet afgegaan zo zag ik in het display. Maargoed na me in wereldrecordtempo aangekleed te hebben en mijn laatste spullen ingepakt te hebben was ik slechts 5 minuutjes te laat. De bus was voor de eerste keer op tijd, zul je altijd zien natuurlijk! De afgelopen keren stond ik welgeteld 45 en 20 minuten te wachten en nu komt de bus precies op tijd aanrijden nu ik 5 minuten te laat ben. Maargoed geen probleem, snel nog even een laatste check of ik alles had en toen bleek ik in alle snelheid nog bijna mijn portemonnee te vergeten. Goed dus dat ik nog even double checkte want zodoende kon ik nog even snel terug naar mijn kamer rennen en het tasje waar mijn portemonnee in zat mee nemen.
Goed, na bijna de prestatie geleverd te hebben om binnen ongeveer 24 uur zowel een telefoon als een portemonnee kwijt te raken was ik er echt klaar voor. Er zaten pas 2 mensen in de bus voor wij kwamen zodat we er nog een aantal op moesten halen. Onverwacht stapte bij één van de stops het Belgische echtpaar die ook onderdeel van de tour een paar dagen eerder uitmaakte de bus in. Hartstikke aardige mensen waarmee we erg hebben kunnen lachen! Zij waren net zo verbaasd als wij maar ook zij vonden het erg leuk om gelijk wat bekenden tegen te komen!
Nadat we iedereen opgepikt hadden reden we langs het kantoor van Adventure Tours waar we onder anderen nog 25 Euro moesten betalen aan entreegeld voor één van de parken die we bezoeken tijdens deze tour. Na vertrek werd al snel duidelijk dat de eerste dagen voornamelijk rijden is richting Alice Springs, dat 1500 km van Darwin verwijderd ligt, en dat het tweede deel van de tour het hoogtepunt gaat worden.
Om 7:45 uur maakten we een korte ontbijtstop tot 8:15 uur voordat we de weg richting Katherine inzetten. Katherine is met 9500 inwoners de derde stad van de staat Northern Territory na Darwin en Alice Springs. Het is tevens een belangrijk verkeersknooppunt tussen deze twee steden. Het toerisme is een belangrijke bron van inkomsten voor Katherine. Vanwege de Katherine Gorge in het Nitmiluk National Park heeft de streek de afgelopen jaren ook een naam als zelfstandige bestemming opgebouwd.
Om 10:15 uur kwamen we aan bij Nitmiluk Park. Wederom een natuurpark met steile kliffen en watervallen. Katherine Gorge is de bekendste kloof. Niet alleen de steile kliffen maken hier indruk maar ook het feit dat dit een plaats is waar enorm veel dieren en planten leven. Het gebied is van grote spirituele betekenis voor de Aboriginals.
De gids, deze keer een vrouw genaamd Ruth, vertelde ons dat de watervallen nog niet erg actief zijn omdat er nog niet genoeg regen gevallen is hier. De komende weken zal hier verandering in gaan komen aangezien het regenseizoen steeds meer los gaat barsten. We gingen allereerst naar Edith Falls, vlakbij de plaats waar de bus geparkeerd stond. Bij deze kleine waterval zijn we even het water in gegaan voor een verfrissing! Wederom heerlijk water van zo'n 25 graden. De temperatuur was wederom erg hoog vandaag, zo rond de 35 graden.
Oom 11:30 hadden we lunch bij de bus, waar een aantal picknicktafels stonden. Broodjes met allerlei soorten vleeswaren, een tonijnsalade en wat verfrissende dingetjes zoals tomaat en komkommer. Een nadeel aan de lunch buiten was wederom de overmacht aan vliegen die naast de hele dag op en om je heen te vliegen nu weer in grote getale op het eten afkwamen. Erg irritant maargoed, er is niets tegen deze beesten die verder niets doen te beginnen omdat ze simpelweg met teveel zijn.
Na de lunch reden we om 12:00 uur naar het centrum van Katherine waar we gingen tanken. De gids vertelde ons dat dit de kans was om wat drank in te slaan voor de komende avonden aangezien we de komende dagen weinig winkels tegen gaan komen. Toen er echter een paar mensen richting de bottleshop liepen bleek deze tussen de middag gesloten te zijn.
2 dingen vielen me op. Ten eerste dat het enorm heet was in het centrum van Katherine, ik schat zo'n 40 graden en ten tweede dat het hier wemelt van de Aboriginals. Er liepen hier meer Aboriginals dan blanke Australiërs. De Aboriginals oogden hetzelfde als in Cairns en Darwin waar we er ook al een aantal tegen gekomen waren. Ze trekken op met hun eigen stam, zien er meestal verwaarloosd uit en de mannen zijn regelmatig dronken en luidruchtig tegen hun vrouwen en kinderen. Het lijkt net of ze altijd boos kijken. Ze komen vrij angstaanjagend over waardoor het ook lastig is een gesprek met ze aan te knopen. Ik denk zelf ook niet dat ze erop zitten te wachten om door een backpacker aangesproken te worden. Voorlopig negeer ik ze dus maar gewoon en ben ik extra alert op m'n spullen wanneer er veel Aboriginals in de buurt zijn.
Even later reden we weg uit het centrum terug naar Nitmiluk National Park. Deze keer reden we langs Katherine River richting Katherine Gorge voor een wandeling. Na hier om 14:15 aangekomen te zijn kregen we de vrijheid om of alleen naar de Lookout te lopen en terug (ongeveer 30 minuten) of om na de Lookout te hebben gezien verder te lopen in een ronde die na ongeveer 5 kilometer uit zou komen op de parkeerplaats waar we stonden. Aangezien we tot 17:00 uur de tijd kregen besloten Arno en ik ondanks de enorme hitte voor de tweede optie te kiezen. Even de waterfles vullen dus en op naar de Lookout. Zwemmen kon deze keer helaas niet. Het water vlak naast de parkeerplaats stond door de tot nu toe weinige regenval vrij laag en dat betekent kans op krokodillen. Wanneer de watervallen gaan stromen gaan de krokodillen naar een rustigere plek omdat ze niet van hard stromend water houden. Aangezien de watervallen nog helemaal niet liepen mocht er dus niet worden gezwommen.
Na een goed kwartier flink klimmen over de rotsen kwamen Arno en ik aan bij het Lookout Point. Een mooi uitzicht over het landschap met onder andere de steile rotswanden van Katherine Gorge. Een mooi gezicht ondanks dat het erg jammer was dat de watervallen nog niet stroomden. We vervolgden onze wandeling na wat foto's gemaakt te hebben. Door de enorme hitte dronken we beide onze 1,5 literfles zo goed als leeg tijdens de ongeveer 5 kilometer die we aflegden. Helaas zorgde deze zelfde hitte ervoor dat we totaal geen dieren tegen kwamen. Waarschijnlijk zaten ze allemaal op een plaats in de schaduw onder de bladeren te wachten op de zonsondergang voor ze hun gezicht zouden laten zien. Na ons rond 16:15 binnen in een soort kantine nabij de parkeerplaats bij de rest van de groep gevoegd te hebben begon het keihard te regenen. Net op tijd binnen dus!
In de kantine dronken we wat en wachtten we tot het 17:00 uur was. Toen de groep tegen die tijd compleet bleek te zijn zetten we de weg terug richting Katherine centrum in om alsnog wat drank in te slaan. Arno en ik maakten van deze gelegenheid geen gebruik. De tourtjes betekent over het algemeen lange zware dagen en heel vroeg op. Alcohol kunnen we daarbij niet echt gebruiken, we houden het wel bij water;-)
Om 18:00 uur reden we richting de campingplaats iets verderop gelegen om te overnachten. Terwijl iedereen zijn spullen in de tentjes installeerde en een snelle douche nam bereidde onze gids Ruth het avondmaal voor. Kippenbouten met sla en groente, waaronder hutspot (het was maar 40 graden;-)). Deze maaltijd ging er bij de meesten van ons wel in aangezien we een zware loop achter de rug hadden en vroeg hadden geluncht.
Na het eten zorgden Arno en ik grotendeels voor de afwas. Ruth vertelde in de tussentijd dat we dag 2 voornamelijk in de bus zouden doorbrengen aangezien Alice Springs ver weg ligt. De plaats waar we morgen zullen overnachten is Tennant Creek. Tussen het rijden door maken we nog een stop op een plaats waar we kunnen zwemmen en maken we later nog een korte wandeling.
Na nog even te hebben nagetafeld met een groepje uit de tour zocht ik rond 21:00 uur ons tentje op om dit stukje even te schrijven. Nu, zo rond 22:15, is het een mooie tijd om te gaan slapen aangezien we morgen om 5:30 uur aan het ontbijt worden verwacht. 6:30 vertrekken we van deze plaats zuidwaarts richting Tennant Creek.
Over het algemeen vond ik de eerste dag zoals verwacht niet heel spectaculair. Het gaat voornamelijk om de dagen nadat we Alice Springs gepasseerd zijn en misschien wel de hoogtepunten van dit land gaan bezoeken! Na de lange rit van morgen kom ik waarschijnlijk voor het eerst van m'n leven in aanraking met de woestijn! Hier ben ik wel erg nieuwsgierig naar!
24/12: Dag 2: Katherine Gorge-Tennant Creek
Dag 2 zit er alweer zo goed als op. Ik begin nu om 22:15 aan het schrijven van dit verhaal en ga daarna lekker slapen op de boerderij waar we vanavond rond 19:00 uur aangekomen zijn. Deze kerstavond is anders dan anderen. Jullie zitten in de kou en zelfs met een enorm pak sneeuw en ik zit hier met 20 mensen die ik tot voorkort nooit gezien had en Arno in de enorme hitte!:-)We slapen wederom in mooie tenten. Wederom 2 losse 1 persoonsbedden en geen licht. Echt kamperen dus, helemaal aangezien er allerlei ongedierte in de tent zat al voordat we kwamen. Maargoed, Australië is het land van de dieren en zelfs met ongedierte leer je hier omgaan!
Hoe zag de dag van vandaag eruit? Zoals jullie weten moesten we erg vroeg op. Aangezien we gisteren vroeg zijn gaan slapen had ik opvallend weinig problemen om mijn bed uit te komen toen de wekker om 5:15 afging. Eerst ontbeten zoals Ruth ons gevraagd had en na het ontbijt ons klaargemaakt om om half 7 te vertrekken. Ruth ruimde vanaf 6:00 uur het ontbijt op en zo konden we daadwerkelijk om half 7 vertrekken!
We reden eerst even terug richting Katherine centrum om te tanken (alweer dachten Arno en ik… 3e keer al deze tour… ipv bijdehand te gaan vragen bedachten we zelf een reden en kwamen we tot de conclusie dat de prijs hier goedkoper moest zijn dan verderop zuidwaarts). Na het tanken zetten we de weg in richting Mataranka, ongeveer een uur rijden vanaf Katherine. Daar aangekomen kregen we tot 9:30 de tijd om of te zwemmen in Mataranka Thermal Pool of een wandeling te maken. Arno en ik kozen voor het eerste aangezien Arno in tegenstelling tot mij wel moeite had met wakker worden. Het zwembad lag in Elsey National Park, midden tussen hoge palmbomen. Bij deze laatste stop in het tropische gebied kwamen we gelijk alweer de eerste walliby van de dag tegen. Ook al heb ik deze beesten nu ook al tig keer gezien, ze blijven fantastisch!
Toen we Elsey National Park verlieten reden we weer verder zuidwaarts richting Alice Springs dat nog zo'n 1000 km van ons verwijderd lag op dat moment. We zouden daarom vannacht zo'n 500 km verderop in Tennant Creek de nacht doorbrengen. Een paar honderd kilometer zuidwaarts betekende ook einde wet season en begin van de desert. We gaan de komende dagen de woestijn zien! Heel heel langzaam veranderen de wegen met aan de zijkanten een baan rode gravel en verderop aan de kanten groen hoog gras en bomen in een minder groen landschap. Op de weg zelf lagen weer de nodige dode beesten. Één maal zelfs twee wallibies die tegelijk aangereden waren. Verder onder anderen een slang en een koe(!). Laatstgenoemde lag naast de weg!
Daly Waters was de volgende plaats waar we stopten. Allereerst bij een boom. Een boom? Jazeker een boom:-) Stuart Tree om precies te zijn vernoemd naar ene Stuart die het presteerde om een weg van zuid (Adelaide) naar noord (Darwin) over zo'n 3000 km af te leggen op z'n paard. De autoweg die uiteindelijk dwars door het midden van het land gebouwd is is daarom Stuart Highway genoemd. Leuke weetjes en interessant om bijvoorbeeld te horen dat er een strijd tussen Adelaide (hoofdstad van de staat South Australia) en Melbourne (hoofdstad van de staat Victoria) gaande was om zo'n weg aan te leggen en de staat South Australia de staat Victoria hierin de baas is gebleven. We vervolgden onze weg door het dorpje Daly Waters richting de oudste pub, waar we lunch zouden hebben.
Tijdens het wachten op de lunch liep ik met Arno en de Belgische man van het eerder genoemde echtpaar richting een gevangenis zo'n 100 meter verderop om eens te kijken hoe deze eruit zag. Na nog een minuutje door Arno opgesloten te zijn in de cel na het nemen van een foto was het tijd om terug te lopen naar de pub. De cel was heel oud en het was geen paradijs om er te moeten zitten weet ik nu uit eigen ervaring;-)
Als lunch kregen we broodjes hamburger. Echt iets waar we trek in hadden. Arno en ik hoopten onderweg al op een warme hap als lunch en werden met ieder 2 broodjes op onze wenken bediend! Na het eten keken we nog wat rond in de pub die helemaal vol hing met souvenirs van mensen die hier een biertje gedronken hebben. Van geldbiljetten tot voetbalshirtjes met geschreven teksten tot vlaggetjes van landen tot bh's met geschreven teksten. Vanalles hing hier in het knusse cafeetje.
Terug richting de Stuart Highway reden we nog langs het eerste internationale vliegveld van Australië. Dit vliegveld werd in de jaren 30 gebruikt en was ter grootte van een voetbalveld. Een komisch gezicht met de vliegvelden van nu in gedachte te hebben.
Op 250 kilometer van Tennant Creek maakten we nog een korte stop in Elliot om wederom te tanken. Nu vanuit het oogpunt dat er naast de sowieso al weinige benzinepompen langs de weg ook met Kerst nog eens een paar van deze pompen gesloten zullen zijn. Elliot is compleet bezet door Aboriginals. Langs de weg zaten ze in een grote groep aan een picknicktafel.
Rond 15:30 uur vervolgden we onze weg richting Renner Springs waar we bij een steile vulkaanachtige grote rots een stop maakten. Na een oversteek door een met enorme grote sprinkhanen bezaaid veld en een link klimmetje kwamen we bovenaan en hadden we mooi uitzicht over het gehele gebied. Lage boompjes, droge vlaktes, kleine termietenheuvels (die kwamen we gedurende de gehele weg tegen!) en de weg zagen we vanaf de top van de rots.
Toen iedereen al lang en breed beneden in de bus zat en Arno en ik nog steeds foto's bovenop de rots aan het maken waren besloten we op een gegeven moment de groep niet langer op te houden. Terug dus maar weer door het sprinkhanengeweld. We vinden het landschap hier allebei zo mooi dat we uit overenthousiasme de hele groep aan het ophouden waren:-)
Na deze korte stop zetten we de weg in naar Tennant Creek waar we zoals eerder gezegd rond 19:00 uur aankwamen. Het laatste deel van de reis heb ik zo'n 100 blz. uit het boek van miljonair tot krantenjongen gelezen. Een enorm indrukwekkend boek waar ik helemaal in op ging. Het boek vond ik in een kast met achtergelaten boeken in Cape Tribulation. Het bestaat uit verhalen over succesvolle mensen die door een bepaalde trieste gebeurtenis helemaal aan de grond komen te zitten. Uiteindelijk komen ze vroeg of laat in de hulpverlening terecht. De hoofdredacteur van de straatkrant heeft deze mensen stuk voor stuk geïnterviewd en er prachtige onroerende verhalen van gemaakt. Een mooi en leerzaam boek voor iedereen! Aanradertje!
Na aankomst bij de boerderij was de zonsondergang in volop bezig. Na nog een paar mooie foto's gemaakt te hebben en een rondje over het terrein gelopen te hebben was het etenstijd. Ruth had vandaag rijst met een rundvlees prutje gemaakt. Om eerlijk te zijn: het vlees was taai en niet lekker. Maargoed, dit is de eerste keer dat het eten tijdens een tour me niet smaakte, morgen beter! Arno en ik namen de afwas weer voor onze rekening en gingen daarna douchen. Ook dit was weer een mooie ervaring. Deze keer geen kikkers in de douche maar zo ongeveer alle insecten die je maar kunt bedenken. Oorwurmen, torren, sprinkhanen en allerlei vliegende beestjes. Dit hoort wel bij deze tour en de plek waar we zijn, het heeft wel z'n charme vind ik.
Na het douchen zijn we nog even bij de groep gaan zitten die ik deze keer minder vind dan in de voorgaande tours. Niet dat er vervelende mensen tussen zitten maar de groep is groter (22 mensen nu ten opzichte van 14 in de vorige tour) en meer verdeeld. Zo zit een franse familie van 6 personen heel de tijd afgezonderd van de rest en praten de andere mensen vaak in koppeltjes hun eigen taal. Dit keer zit er niemand in de groep die afkomstig is uit een Engelstalig land!
Inmiddels is het 23:15 en ben ik na een uur aan het einde van het verslag van dag 2 gekomen. Een dag die me zeer meegevallen is. Nadat er gisteren gezegd werd dat we deze dag voornamelijk zouden gaan doorbrengen in de auto viel me dit reuze mee. We hebben veel moois gezien vandaag! Voor morgen hetzelfde ochtendritueel: 5:30 uur aan het ontbijt en 6:30 uur vertrek richting Alice Springs zo'n 500 kilometer hier vandaan!
25/12: Dag 3: Tennant Creek-Alice Springs
We vertrokken vandaag een kwartiertje later dan gepland om 6:45 uur zonder een echt Kerstgevoel te hebben. Het voelt alsof Kerst dit jaar een keer overgeslagen wordt. De nacht was deze keer niet echt lekker. Dacht ik net dat we uit de wet season waren, komt er één of andere cycloon langs waarvan wij ook een vleugje meepikten. Om 1:00 uur zat ik dus rechtop in bed en Arno ook. We realiseerden ons dat we onze handdoeken (weliswaar met een knoop vastgebonden) nog buiten hadden hangen. Aangezien Arno te lui was om hem binnen te halen ging ik m'n bedje maar uit en jullie raden het alweer… De mijne was in geen velden of wegen te bekennen en die van Arno lag op 2 meter van de tent. Ik heb met m'n zaklampje de omgeving nog afgezocht om 1:00 uur maar besefte me al snel dat het een verloren zaak was. Toch vreemd dat het mij weer als enige overkomt van de 22 mensen om een handdoek kwijt te raken terwijl minimaal 50% z'n handdoek buiten gehangen had. Maargoed. Een handdoek overleven we ook wel weer. Belangrijker was dat de tent zou blijven staan en dat gebeurde gelukkig ook. Toen de storm na half 2 weer wat ging liggen vielen we vrij snel weer in slaap. Toch merk je als je er zo vroeg uit moet dat je nachtrust verstoord is ook al was het maar een halfuurtje.
Tot 8:00 uur, de tijd dat we onze eerste stop maakten heb ik wat liggen slapen in de bus om de slaap een beetje in te halen. De stop maakten we bij Devils Marbels, een gebied met enorme stenen. 1800 miljoen jaar geleden (ja ja, dat is lastig voor te stellen) is het gebied ontstaan. De stenen zijn in de loop van de tijd van onder de grond naar boven gedrukt. Zo'n 1700 miljoen jaar geleden voegden gesmolten lava en de oude zandstenen zich samen onder de aardkorst en ontstonden er nadat het afkoelde granieten rotsblokken: The Devils Marbles Granites. Toen het graniet ging krimpen doordat het afkoelde en er wat scheuren ontstonden kwam er ruimte voor wat water tussen de blokken. Toen de druk van binnenuit de aarde ook nog eens toenam werden de rotsblokken langzaam stukje voor stukje de grond uit gedrukt. Er ontstonden rechthoekige blokken van enorme grootte. De wind en het water hebben de blokken later geschuurd en er een ronde vorm van gemaakt.
Al met al een proces van honderden miljoenen jaren dat nog steeds loopt. Niemand weet hoeveel rotsblokken er nog onder de grond schuil gaan. The Devils Marbles is een belangrijke plek voor de Aboriginals. Er zijn heel speciale evenementen gehouden waarbij alleen Aboriginals betrokken waren, aangezien zij het enige volk zijn geweest dat hier lang geleden leefde. Wat deze evenementen precies inhouden wordt tot op de dag van vandaag geheim gehouden. Alleen de oorspronkelijke Aboriginals kennen dit geheim.
Toen we het grootste deel van de rotsblokken gezien hadden reden we een klein stukje verder met de bus en zagen we nog 2 van de belangrijkste rotsblokken. Op de plek van deze 2 reuzenstenen worden vaak foto's gemaakt voor in brochures.
Om 9:15 uurreden we verder. Om 10:45 uur kwamen we aan in Barrow Creek. Hier hebben we een Telegraph Station bezocht en in een pub geluncht. De kerstlunch wel te verstaan! 2 leerzame momenten waarin ik veel nieuwe interessante informatie over dit fascinerende deel van Australië heb geleerd!
Wat het Telegraph Station betreft: Deze stations werden vroeger voordat er de huidige media als tv's waren gebruikt om het nieuws te verspreiden. Werd het nieuws vroeger per boot uit Europa gehaald wat zo'n 2 maanden duurde werd er in 1872 een doorbraak gecreëerd om het proces te versnellen. Australië ligt erg afgelegen van de rest van de wereld en het contact met andere landen kwam daardoor altijd moeilijk tot stand. In 1872 net nadat er een lijn van Adelaide naar Melbourne was gebouwd door het plaatsen van Telegraph Stations op iedere 250 kilometer op de route gebeurde dit ook in een lijn van uiterst noord (Darwin) naar uiterst zuid (Port Augusta). De werking ging als volgt: Wanneer er nieuws in Darwin was werd dit van Darwin naar de plek 250 kilometer verderop doorbericht via een soort radiosignaal. Het ontvangende Telegraph Station speelde dezelfde informatie weer 250 kilometer door naar beneden enzovoorts. Binnen een paar uur was het nieuws dus door het hele land heen verspreid.
Door de aanleg van de lijn van noord naar zuid kon Australië nu ook berichten ontvangen vanuit Indonesië. Zo vormde zich een lijn langs honderden stations dwars door Azië, Afrika en Europa tot aan Londen. Voor ons nu nog steeds een ondenkbare situatie maar in die tijd een enorme vooruitgang ten opzichte van de boottochten. Wanneer de boot terug in Australië kwam was het nieuws eigenlijk alweer oud. De Telegraph Station waren allemaal 24 uur per dag in gebruik om het nieuws zo up to date mogelijk te houden. In 1935 is er een einde gekomen aan het verspreiden van het nieuws op deze manier omdat de technologie zich weer dermate had verbeterd dat er snellere manieren waren. In de jaren 40 tijdens de oorlog zijn de Stations nog gebruikt om telefonisch contact te kunnen hebben tussen verschillende gebieden.
Aan alles kleefde voor de Aboriginals een zeer negatief punt. Het midden van het land was hun gebied en de blanken kwamen hun rust nu wreed verstoren door de aanleg van de Telegraph Stations. Ook al hebben de Aboriginals zich er niet heel hevig tegen verzet toch heeft dit hun stam min of meer geruïneerd. Geen eigen rustige plek meer waar ze op hun eigen primitieve manier kunnen leven maar een gebied vol technologische ontwikkelingen en blanke mensen.
Het bijzondere aan het Telegraph Station in Barrow Creek is dat het één van de nog vier overgebleven Stations is. Voor het station staat een grafsteen met daarvoor 2 graven van een Stationmaster en een Linesman die veel betekend hebben in de tijd van de aanleg van de lijn tussen noord en zuid. Zij zijn vermoord door de Aboriginals.
Ik weet niet of dit soort verhalen jullie aanspreken maar ik vind dit enorm interessante informatie. Later na de lunch kwam ik met één van de pub eigenaren in gesprek. Ook hier stuitte ik wederom op veel leuke informatie. Toen ik de man bijvoorbeeld vroeg naar het inwoneraantal van Barrow Creek vertelde hij me heel droog dat dit aantal 4 was. "4??" "Ja 4". "Oke… En hoe zit het dan met de kroeg? Hoe kan deze overleven met slechts 4 inwoners waarvan 50% de kroeg runt?" "Nou, er wonen zo'n 120 mensen in de omgeving, 100 Aboriginals en 20 blanken."
Vier mensen in een dorp. Het moet niet gekker worden. Northern Territory is globaal gezien 1/7 van heel Australië. Ongeveer 30-35x Nederland en het telt slechts 200.000 inwoners! Katherine is bijvoorbeeld de derde stad van de staat en heeft 9.500 inwoners. Ongelooflijk dunbevolkt dus. Op de Stuart Highway, de lange weg rechtdoor van Darwin tot aan Alice Springs kwamen we ook amper andere auto's tegen terwijl dit de enige weg is die van noord naar zuid loopt door het midden van het land.
Ik wilde graag wat meer weten over de band tussen de blanken en de Aboriginals. Hierover legde de pub eigenaar me uit dat beide rassen in zijn kroeg komen en dat ze weinig met elkaar omgaan. Toen ik vroeg naar wat voor werk de Aboriginals zoal doen antwoordde hij me dat ze helemaal niets doen. Ze willen niet werken, het gaat tegen hun natuur in. "Niet werken? Hoe betalen ze het bier dan dat bij jullie wordt gekocht?" Dat was een apart verhaal. Het land maakt ieder jaar 2,8 miljoen dollar vrij voor de staat Northern Territory. Dit geld kunnen ze besteden aan de uitkeringen van de Aboriginals. Deze mensen worden dus ook totaal niet aangespoord om te werken. Toen ik later vroeg of die regel ooit zou veranderen vertelde hij me dat ze bezig zijn om die regel te veranderen en dat ze hem best eens zouden kunnen gaan afschaffen in de loop der jaren.
Aangezien de Aboriginals alleen slechte dingen van hun geld kopen zoals alcohol en tabak en nooit nieuwe kleding of spullen om zichzelf te wassen vind ik dit geen gekke gedachte van de regering. Het zou naar mijn mening ook best het einde van de stam kunnen betekenen. Deze mensen leefden in hun eigen wereld en sinds ze gestoord zijn door de blanken gaat het bergafwaarts met ze. Daarnaast kunnen ze niet met de welvaart omgaan. Ze kunnen simpelweg hun handen niet van de drank en tabak afhouden. De levenswijze van vroeger, in de bossen waar ze creatief waren en voor alles een functie zochten, is totaal over boord gegooid. Best een triest verhaal eigenlijk voor deze stam.
De lunch was heel apart. Het bestond letterlijk uit vanalles en nog wat. Van snoepjes en chips tot rollade en vleeswaren. Alles werd koud geserveerd in de vorm van een lopend buffet. Na uitgebreid afscheid te hebben genomen van de twee medewerkers van de pub vertrokken we om 12:45 richting Alice Springs.
Na twee korte benzinestops reden we toen we 25 kilometer van Alice Springs verwijderd waren langs the Tropic of Capricorn. Dit is een lijn net als de evenaar alleen zuidelijker. Deze lijn verdeeld het land in een noordelijk en zuidelijk deel. Naast Australië loopt de lijn onder anderen door Brazilië en Chili. Op 21 december om 12:00 uur staat de zon precies boven dit punt. Op deze dag begint de zomer in het zuidelijke deel en de winter in het noordelijke deel van het land. Het gebied waar de lijn doorheen loopt kent geen seizoenen. De zon staat hier altijd hoog aan de hemel. Hoe noordelijker of zuidelijker je van de lijn afgaat hoe groter de klimaatverschillen per seizoen worden. Vandaar dat bijvoorbeeld Darwin in het noorden een enorm heet seizoen en een enorm nat seizoen heeft.
Even na 16:30 uur arriveerden we bij het hostel waar we deze nacht zouden verblijven. Voor Ruth was dit tevens einde tour. Zij verblijft een dag in Alice Springs en maakt dan dezelfde 3 daagse reis terug richting Darwin waar ze dan weer een paar dagen verblijft om terug te keren richting Alice Springs. Ze rijdt hetzelfde stuk al enkele jaren en weet dus veel te vertellen over de plaatsen waar we zoal komen. In het hostel was een 8 persoonskamer voor Arno en mij samen met een Franse familie die ook onderdeel van de tour uitmaakte gereserveerd. Wat het avondmaal betreft moesten we zelf kijken wat we wilden. Ruth raadde ons aan naar een ander hostel te gaan waar ze een gratis BBQ bij besteding van een drankje weg gaven. We zijn daar met het grootste deel van de mensen heen gegaan. Na het eten van 9 worstjes, salade en brood en het drinken van 2 biertjes zat ik propvol. Rond half 10 kwamen we terug aan in het hostel. Verrassend genoeg toch nog een gelegenheid om even te internetten! Even het verhaal van de eerste drie dagen online plaatsen!
De komende dagen wordt de groep opgesplitst. Niet iedereen gaat zoals wij naar Uluru en daarna terug naar Alice Springs. Morgen om 6:10 wordt onze groep door een nieuwe gids opgehaald. De komende drie dagen gaan naar mijn verwachting het hoogtepunt van mijn verblijf in Australië worden.
Het programma voor de komende dagen ziet er in het kort zo uit:
26/12: Dag 4: Alice Springs-Kata Tjuta en Uluru
27/12: Dag 5: Uluru-Kings Canyon
28/12: Dag 6:Kings Canyon-Alice Springs
Ik probeer de 28e het complete verhaal online te zetten en niet lang erna de foto's erbij te plaatsen. Voor nu waag ik nog 1 poging om de foto's van de laatste dagen van onze vorige tour online te krijgen en ga ik lekker slapen!
Tot snel en maak er mooie dagen van samen!!
Liefs Daan
- comments