Profile
Blog
Photos
Videos
Beste lezers,
Allemaal een geweldige kerst achter de rug hoop ik! Voor mij een heel andere dan gewoon maar daardoor zeker niet verkeerd:-)
Hierbij het vervolg van mijn 6-daagse tour van Darwin naar Alice Springs.
26/12: Dag 4: Alice Springs-Kata Tjuta en Uluru
Vandaag staat voor mij meer in het teken van een bezoek aan Kata Tjuta (vroeger Olga's genoemd) en Uluru (vroeger Ayers Rock genoemd) dan Tweede Kerstdag. Het is dat je er af en toe aan herinnerd wordt door te kijken welke datum het vandaag is of omdat je iemand op straat ziet met een kerstmuts maar verder wijst niets mij hier op Kerstmis. Geen ramp want ik vind het ook geweldig om de kerstdagen een keertje zo door te brengen.
Om te beginnen zal ik wat algemene informatie geven vanuit mijn Marco Polo boekje over de twee attracties die we bezoeken en die slechts 50 km uit elkaar liggen.
Uluru ligt ongeveer 450 km ten zuidwesten van Alice Springs. Als geen wonder der natuur heeft deze 348 meter hoge monoliet, die zich als een soort ijsberg nog verscheidene kilometers onder de grond voortzet, tot een symbool van Australië ontwikkeld. De Uluru trekt elk jaar honderdduizenden bezoekers naar het Red Centre. Voor de Anangu-Aboriginals heeft de rots grote spirituele betekenis als een belangrijke getuige van hun scheppingsverhaal. De rots kreeg zijn naam in 1873 van de ontdekkingsreiziger William Gosse. Sinds 1985 maken de Uluru en het naburige Kata Tjuta onderdeel uit van een 1325 km2 groot nationaal park. In 1985 werd het gebied aan de Anangu teruggegeven.
De toegang tot het park bevindt zich zo'n 15 km voor Uluru. Langs de weg is een parkeerplaats, vanwaar men 's avonds de zonsondergang kan gadeslaan. Het is de moeite waard om vroeg te komen. Vlak bij de Uluru zijn ook verschillende parkeerplaatsen, vanwaar u de voet van de berg kunt verkennen. De Aboriginals vragen de bezoekers de voor hen heilige berg niet te beklimmen. Wie dat toch doet, geeft blijk van een flinke portie culturele onkunde. Bovendien is de klimpartij niet ongevaarlijk: de Uluru heeft al tientallen slachtoffers door hartinfarcten en valpartijen geëist. Een beter alternatief voor de beklimming is de 9,4 kilometer lange rondweg om de monoliet.
Het 50 km van de Uluru gelegen Kata Tjutagebergte is een 35 km2grote verzameling van 36 afgesleten heuvels. De hoogste van deze 'koppen' (Kata Tjuta = veel koppen) is 200 m hoger dan de Uluru. Voor veel bezoekers zijn de Olga's aantrekkelijker dan de veel bekendere Uluru. In het gebergte kunt u mooie wandelingen maken, waarbij u echt kunt genieten van de rijke oranjerode kleuren van de Centraal-Australische woestijn. De ongeveer 3 uur durende wandeling door de Valley of the Winds is bijzonder aan te bevelen. Denk er wel aan dat de temperaturen deze wandeling tot een kwelling kunnen maken. In de winter waaien er ijzige winden door de kloven, 's zomers veranderen de hoge temperaturen de Olga's in een reusachtige oven. Hotelaccommodatie en restaurants in alle prijsklassen vindt u in de nederzetting Yulara, ongeveer 15 km voor de Uluru.
Dit lezende kreeg ik al enorm veel zin in deze dag. Ik kijk hier al weken naar uit! 's Ochtends om 5:00 uur was het dan zover. Na een nacht in een hostel, in een lekker bed, ging de wekker af voor een grote dag! 6:10 uur zouden we opgehaald worden. Voor die tijd konden we gratis in het hostel ontbijten en nam ik een douche om goed wakker te worden. Op onze vouchers stond dat we maximaal 15 kilo aan bagage mee zouden mogen nemen. Aangezien ik sowieso al rond de 25 kilo zit had ik met het inpakken van mijn backpack al rekening gehouden dat ik deze niet mee zou mogen nemen. Ik hevelde alle belangrijke spullen in aparte tasjes over. Om 6:10 bij het uitchecken stond de gids (Lisa) al op ons te wachten. Een van de eerste dingen die ze zei was inderdaad dat het niet toegestaan was om onze backpacks mee te nemen omdat deze veel te veel ruimte in beslag namen en we deze keer een bus met een kleine trailer hadden. Even snel wat ondergoed en andere kleding overgeheveld naar mijn kleine tasjes en mijn backpack in de gratis bagageruimte geplaatst. Over 3 dagen kom ik mijn tas weer ophalen aangezien de tour ook in Alice Springs eindigt.
Door de strubbelingen en een korte stop bij het kantoor van Adventure Travels in Alice Springs vertrokken we uiteindelijk pas echt om 7:00 uur. De eerste stop vond een uur later plaats bij The Camel Farm. We zouden hier tot 8:30 uur verblijven. Voor 5$ mocht je een kort ritje op een kameel rijden. Arno en ik besloten dit uiteraard te doen. Eerst even een rondje over de Farm gelopen waar we naast kamelen nog een emu (grootste loopvogel van Australië, groter ook dan de cassowary) in een kooi zagen zitten.
Toen we ons met kaartje en al op het afgesloten gebied meldden bij de ranch stond er een Nederlandse backpacker op ons te wachten. Hij zou ons begeleiden bij het kameelrijden. Het betrof slechts een stukje van enkele tientallen meters. Heen en terug binnen het afgezette gebied van de ranch. Op de terugweg liet de gids de kameel een stukje rennen. Verder gaf hij hem opdrachten om te gaan liggen (zodat wij erop konden stappen) en op te staan. Rijden op een kameel, ook al was het maar 2 minuten, is weer zo'n ervaring die je niet dagelijks in je leven meemaakt. Het gaf best een machtig gevoel om op 2 meter hoogte op de rug van zo'n enorm beest te zitten.
Na het rijden raakte ik nog even in gesprek met de Nederlandse jongen die ons begeleid had. Ik vroeg hem nog naar wat tips om eventueel een paar weekjes aan werk te komen. Hij zei me dat fruit plukken een baantje was waar aardig veel mee te verdienen is in de vorm van prestatieloon. Verder vertelde hij me dat ik nooit moest zeggen dat ik voor 2 of 3 weken wilde werken maar dat ik het niet zou weten en waarschijnlijk een paar maanden zou komen werken. Na 2 tot 3 weken zou ik dan kunnen zeggen dat het werk toch niet helemaal mijn ding is of dat mijn reisplan onverwacht is veranderd. Wanneer ik alles eerlijk vertel word ik waarschijnlijk nergens aangenomen zo vertelde hij me.
Om half 9 terug de bus in om onze weg over Stuart Highway te vervolgen. De gids vertelde ons wat meer over kamelen en andere dieren. De kamelen zijn vroeger geïmporteerd vanuit Afghanistan, Pakistan en het Midden Oosten. Ze kunnen 2 weken zonder water doorkomen. Einde van de 19e eeuw startten boerderijen met de import van kamelen om het vlees te kunnen verkopen. Er zijn ook wat kamelen los in het wild terecht gekomen wat erin geresulteerd heeft dat er op dit moment zo'n 1 miljoen wilde kamelen rondlopen in Australië. Tussen neus en lippen door vertelde ze erbij dat dingo's zo'n 4000 jaar vanuit Indonesië met de Indonesiërs over kwamen. De Indonesiërs voegden zich bij de Aboriginals en de dingo's werden gebruikt bij de jacht.
De omgeving werd steeds mooier en mooier. We begonnen echt te merken dat we midden in The Red Centre terecht gaan komen! Onderweg spotten we nog wat overvliegende roofvogels. Eagles (eagle = adelaar) om precies te zijn. Dit is de grootste roofvogel van Australië en op een Amerikaanse adelaar na de grootste roofvogel ter wereld. Wanneer hij zijn vleugels uitsloeg zag hij er ook enorm indrukwekkend uit. De gids vertelde ons dat ze voornamelijk dode beesten eten die langs de weg liggen doordat ze zijn aangereden door trucs.
Vlak nadat we om 10:00 uur de Stuart Highway voor het eerst verlieten voor een andere autoweg zagen we langs de weg inderdaad zo'n roofvogel van een dode walliby eten. Ondertussen vertelde Lisa ons dat we de nacht in Yulara zouden gaan doorbrengen. Het eerder genoemde plaatsje op een paar km van het nationaal park verwijderd en op om precies te zijn 18 km van Uluru verwijderd.
Intussen verdeelde Lisa de groep in een paar teams. Team Poland en Team France aangezien er van beide landen zes mensen in de tour zaten. Het derde team zou gevormd worden door de zes personen die nog van het vliegveld gehaald moesten worden na de lunch, achteraf bleek dit Team Austria, en tenslotte vormde de rest, waaronder Arno en ik, Team Rest of the World. Voor de lunch werd Team Poland aangesteld om het eten te maken en Team Rest of the World om tafel te dekken en af te wassen. Team France was vrij.
Om 13:00 uur was het zover en arriveerden we in Yulara waar we lunch zouden hebben. Team Poland zorgde voor chickenburgers terwijl Lisa Team Austria van het vliegveld haalde. Wij ruimden af en deden de afwas. Vlak voor de lunch hadden we uitzicht op een prachtig landschap en op de Uluru en Kata Tjuta. Geweldig om dit allemaal vanuit de bus gade te kunnen slaan!
Na de lunch reden we naar het nationaal park. Lisa gaf ons wat leuke feitelijke informatie. Uluru dat ruim 300 meter hoog is loopt onder de grond nog zo'n 6000 meter door! Wat Kata Tjuta betreft: Deze verzameling stenen is zo'n 500 miljoen jaar oud en kwam zo'n 350 miljoen jaar geleden boven de grond uit. In eerste instantie was het slechts één steen. Deze steen was naar verluid 10x zo groot als Uluru! De steen was echter van zachter materiaal dan de Uluru en is door de wind en de regengespleten. Er zijn inmiddels (36) "koppen" ontstaan waarvan Olga de grootste is. Deze "kop" is ongeveer 550 meter hoog.
Bij aankomst in het nationaal park bezochten we eerst het cultureel centrum. Dit aan de voet van de Uluru gelegen centrum bevatte allerlei informatie wat de cultuur van de Aboriginals betreft. De onderlinge relatie tussen de verschillende familieleden en hun taken, het proces om van jongen tot man door te groeien en het belang van de Uluru voor de Aboriginals. Er wordt onder andere gevraagd om de enorme monoliet niet te beklimmen. Dit is niet verboden maar door hem te beklimmen beledig je de Aboriginals enorm en geef je blijk over een flink stuk culturele onkunde te beschikken.
De afspraak was dat we half 4 zouden verzamelen. Toen alleen Arno en ik om die tijd in de bus zaten ging Lisa op zoek naar de rest. De laatkomers kregen een flinke reprimande. Het was een groot geluk eigenlijk dat Arno en ik al terug in de bus zaten. Dit kwam alleen doordat we het cultureel centrum niet echt aansprekend vonden, de tijd hadden wij ook totaal niet meegekregen. Nadat Lisa duidelijk maakte dat we een krap schema hadden en we geen tijd te verliezen hadden omdat we begin van de avond de zonsondergang bij de Uluru bij zouden gaan wonen legden we de weg af richting Kata Tjuta, 45 minuten verderop gelegen. Hier begonnen we om 16:30 uur aan de wandeling Valley of the Winds. Althans, door tijdgebrek zouden we in totaal 5,5 km lopen ipv de grootste ronde van ruim 7 km. We zouden tot het tweede Lookout Point lopen en weer terug.
De wandeling was prachtig. De enorme stenen waren indrukwekkend en het uitzicht vanaf de 2 Lookouts was schitterend. Vooral het zicht vanaf de plek van de tweede Lookout. Arno en ik liepen nadat de hele groep zich daar verzameld had als eerste terug richting de bus waar we ruim 10 minuten voor de rest aankwamen. Om half 7 vervolgden we onze weg richting een parkeerplaats vlakbij de Uluru om de zonsondergang bij te wonen. Het bijzondere aan zonsondergang bij de Uluru is dat de steen een paar keer van kleur veranderd. Wanneer je met je gezicht naar de Uluru staat heb je de zon in je rug. Tijdens de 45 minuten terug naar de parkeerplaats maakten we nog één korte stop op een plek van waar je mooie foto's van Kata Tjuta kon maken.
Bij de parkeerplaats aangekomen wemelde het van de toeristen. Er stonden ruim 10 bussen. Langzaam zagen we de zon ondergaan en de steen van kleur veranderen onder het genot van een glaasje champagne, aangezien het toch nog steeds Kerst was.
Na zonsondergang werd de weg terug naar Yulara ingezet. Onderweg werd duidelijk dat Team Austria verantwoordelijk zou zijn voor het bereiden van het eten (een BBQ met een worst van kameel, een stuk kangoeroevlees en een ander stuk rundvlees dat ik niet thuis kon brengen) en Team France de afwas voor z'n rekening mocht nemen.
Na het eten kregen we van Lisa te horen dat we binnen in onze tent mochten slapen of dat we een swag (een grote slaapzak met een ingebouwd matras erin) konden gebruiken en buiten, onder de sterrenhemel, konden gaan liggen. Het wemelt er van de insecten maar Arno en ik gaan vannacht buiten slapen. Voor zolang het duurt. Lisa had namelijk goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat we morgen de zonsopgang gaan bekijken bij de Uluru, het slechte nieuws is dat we er daarom om 4:00 uur uit moeten. Het wordt met de dag gekker!:-) Straks loop ik halverwege m'n reis nog een jetlag op bij de overgang naar normale bed- en slaaptijden. Maargoed de zonsopgang schijnt echt heel gaaf te zijn en deze tour maakt het allemaal niet uit hoe vroeg we op moeten het is het allemaal meer dan de moeite waard!
Arno ligt reeds te slapen en aangezien de klok 22:38 uur aangeeft ga ik ook mijn bedje buiten opzoeken!
27/12: Dag 5: Uluru-Kings Canyon
3:45 uur, de tijd dat het wekkertje afging. Even een kwartiertje wakker worden en van de rijke sterrenhemel genieten en op naar het ontbijt waar ik 4 broodjes jam tot me nam. Na het ontbijt ben ik richting de douches gelopen. Na het douchen had ik nog zo'n 15 minuten de tijd om mij klaar te maken voor vertrek, aangezien 5:00 uur de afgesproken tijd was. Normaalgesproken een makkie maar aangezien mijn zaklamp het begeven had de avond ervoor en mijn nieuwe batterijen in de backpack in Alice Springs liggen moest ik mijn tas in het tentje zonder licht inpakken. Arno kon ik nergens bekennen dus een zaklamp lenen werd ook lastig. Na wat bijschijnen met mijn telefoon lukte het uiteindelijk om alles in de tassen te krijgen. Na nog even snel mijn swag opgerold en opgeruimd te hebben kwam ik als laatste de bus inlopen om 5:01 uur. 1 minuut te laat zoals de strenge Lisa het verwoordde, maargoed aangezien ik nog half sliep deed het er op dat moment niet zoveel toe wat ze zou zeggen tegen me. Tijdens het korte ritje van Yulara naar de plaats waar we de zonsopgang zouden bekijken viel ik nog 2x kort in slaap. Eenmaal aangekomen aan de, in vergelijking met gisteren, andere kant van de Uluru maakte mijn vermoeidheid plaats voor enthousiasme. De zonsopkomst zou om 5:55 plaatsvinden. Om 5:30 snel een goed plekje tussen wederom veel toeristen gezocht en van een mooi uitzicht over de Uluru en Kata Tjuta genoten met de zon wederom in m'n rug.
Na de zonsopkomst was het tijd om de Uluru van iets dichterbij te gaan bekijken. We kwamen daar voor 7:00 uur al aan. Het was nog lekker koel. We kregen van Lisa eerst een korte rondleiding voordat iedereen op zijn eigen tempo de ronde van zo'n 10 km om de Uluru mocht lopen. Lisa vertelde veel over wat de grootste monoliet ter wereld voor de Aboriginals betekent en hoe de Aboriginals hier leven of eigenlijk leefden. Alle verhalen die ze vertelde betroffen verhalen over lange tijd geleden. Vaak was niet eens vast te stellen hoe oud bepaalde verhalen waren en hoe betrouwbaar. Er gaan bijvoorbeeld verschillende verhalen over het ontstaan van de Uluru. Wat wel zeker is is dat de Aboriginals hier veel tijd doorgebracht hebben in het verleden. Ze hebben dit gebied minimaal 22000 jaar bewoond. Op verschillende plekken zijn net als in Ubirr (Kakadu) tekeningen achtergelaten op de steen.
Na veel informatie aangehoord te hebben die bij mij voor een groot deel, door de vermoeidheid en gebrek aan concentratie, onbewust het ene oor in en het andere oor uit ging mochten we even na half 8 aan onze wandeling van 10 km beginnen. Arno en ik deden het kalm aan en maakten onderweg veel foto's van de echt enorme steen. Erg indrukwekkend. Als je een bepaald punt in zicht nam (bv een gat in de steen of een uitstekend stuk) hield je dit een kwartier in het zicht en leek het alsof je geen stap verder zette zo groot is de Uluru. We kwamen uiteindelijk om kwart voor 10 alsnog als eerste van de groep aan. De uiterlijke tijd dat we terug mochten zijn was half 11. Precies om half 11 kwam heel Team Austria binnen en konden we vertrekken.
Op de weg terug naar het hostel stopten we nog voor zo'n 25 minuten bij een klein winkelcentrumpje. Team Poland maakte hiervan gebruik om hun drank voorraad even goed bij te werken. De avond hiervoor zaten ze gezellig met elkaar wat te drinken toen ik nog een stukje blog aan het typen was en vroegen ze me of ik misschien een wijntje wilde. Een aardige groep bestaande uit 4 groot gebouwde kerels en twee meiden. Ook met Team France kan ik het prima vinden. Dit groepje bestaat uit 2 ouders van een jongen en een meisje en de vriend en vriendin van de 2 kinderen. Één stelletje spreekt goed Engels. Ze wonen in Brisbane, waar ze studeren. De rest van de familie bakt er qua Engels weinig van, een aangelegenheid dus weer om mijn Franse taal een beetje bij te spijkeren. Wat Team Austria betreft: dit is een groep dames van rond de 50. Ze kwamen later bij de groep en spreken amper Engels, op één na die als vertaler dient voor de hele groep. Één van de dames woont al 30 jaar in Nederland, in Schoonhoven, vlakbij Gouda. Tenslotte is er nog Team Rest of the World waar Arno en ik samen met een dame uit Taiwan en twee dames uit Barcelona in zitten. Één van de twee Barcelonezen studeert samen met de Taiwanese Engels in Brisbane. Dat er nog een dame uit Barcelona bij is is puur toeval. Al met al een heel verdeelde groep. Je ziet alle "landenteams" alleen met hun vrienden omgaan en het groepje Rest of the World er een beetje tussen lopen. Voor het eerst een groep zonder geboren Engelstaligen ook.
Om weer verder te gaan bij het verhaal: na de stop bereikten we uiteindelijk om 11:30 uur de camping waar we voor de laatste maal zouden lunchen.Team France moest koken en Team Austria moest afruimen en afwassen. In de tijd dat het eten bereid werd liep in met Arno naar het op 5 minuten van onze tent gelegen Lookout Point. Vanafhier hadden we uitzicht op aan één kant de Uluru en aan de andere kant Kata Tjuta. We hebben nog wat laatste plaatjes geschoten van deze twee hoogtepunten uit dit gebied voordat we ons bij de lunch meldden.
De lunch zelf washeerlijk maar aan één kant ook geen groot succes. Iedereen had heel vroeg ontbeten en 10 km gelopen. Met andere woorden: Iedereen had trek. En dat bleek wel, aangezien er gewoon te weinig eten was. Dit is de eerste keer in alle tours die ik tot dusverre gedaan heb dat het eten niet in orde was. Maargoed, het was niet anders, we moesten het ermee doen.
Nadat we geluncht hadden en het gebied waar we verbleven in de originele staat hadden achter gelaten door de keuken en de tenten uit te vegen vertrokken we om 13:00 uur richting Kings Canyon waar we vannacht zullen overnachten. De totale reistijd zal zo'n 4 uur bedragen. Een flinke zit dus. Kings Canyon ligt op zo'n 330 km van Alice Springs, alweer deels op de terugweg richting ons eindpunt, dat we morgen begin van de avond zullen bereiken.
Na een uur rijden kwamen we aan bij een Lookout Point met uitzicht op Mount Conner. Gisteren op weg van Alice Springs naar Uluru kwamen we ook langs deze berg die qua oppervlakte drie keer zo groot is als de Uluru! We stopten hier voor een paar minuten om foto's te maken. Aan de andere kant van de Lookout heb je uitzicht op het droogstaand zoutmeer Amadeus. Vanaf de Lookout zie je een grote witte zoutvlakte. Zoals over veel dingen gaan ook hier verhalen over de rondte. 2 om precies te zijn.
Het eerste verhaal doet geloven dat er op de berg een ijsman woont. Elke keer als de temperatuur onder de 10 graden zakt of het regent is dit het werk van de ijsman. Het tweede verhaal vertelt ons dat toen er twee kinderen met elkaar aan het spelen waren er één van de twee ziek werd. Het zieke kind werd door de ander op de berg gelegd dat als bed diende. Uiteindelijk stierf het kind en was het andere kind zo verdrietig dat door zijn huilen het zoutwater meer is ontstaan. Een grappig gegeven is dat je vanaf de Lookout met een beetje fantasie een tandenborstel kunt zien wanneer je de kant van de Mount Conner opkijkt.
Mooi al deze verhalen maar degene die ze bedacht heeft heeft naar mijn mening een iets te grote duim gekregen. Zo dacht ik ook over vele verhalen over het ontstaan van de Uluru overigens. Één verhaal vertelt dat er 2 kinderen met wat steentjes aan het spelen waren en dat toen ze weg gingen en het later geregend had er ineens de Uluru stond! Nou ik heb dat ding nu gezien en er omheen gelopen en dat verhaal lijkt me toch vrij sterk;-). Maargoed aan één kant is het ook wel weer mooi om overal een verhaal bij te horen dat helemaal nergens over gaat:-)
Aangezien de bus erg krappe zitplaatsen heeft stopten we nog regelmatig onderweg. Een keer om dood hout langs de weg te verzamelen om vanavond een kampvuur te maken, later maakten we nog een korte stop bij een camel farm en voordat we onze slaapplaats nabij Kings Canyon bereikten stopten we nog bij een supermarkt. Onderweg vertelde Lisa ons dat morgen de zwaarste wandeling op het programma staat, een 6 kilometer lange klimpartij waar gemiddeld zo'n 3 uur voor staat. Ik ben benieuwd! Ik vind het heerlijk om in deze hitte deze zware wandelingen te maken. Over de hitte gesproken: vandaag heb ik goed kunnen waarnemen hoe zo'n dag in de zomermaanden in The Red Centre er uitziet qua weer. De ochtendbegint het relatief fris met een temperatuur die ik schat op zo'n 20 graden. Nadat de zon eenmaal op is stijgt de temperatuur snel. Om 9 uur begon het al aardig warm te worden en met het uur werd het warmer en warmer. Het hoogtepunt ligt denk ik begin van de middag waarna de temperatuur lang blijft hangen. Vandaag hebben we weer een warme dag met temperaturen boven de 40 graden gehad.
Iets na 17:00 uur naderden we Kings Canyon. Lisa vertelde ons dat we in eerste instantie niet naar ons kamp zouden gaan maar dat ze ons af zou zetten op een camping met een zwembad, een kleine supermarkt en een bar waar je ook bier van mee kon nemen. We zouden op dezelfde plek om 19:15 weer opgehaald worden en naar onze slaapplaats een paar minuten verderop rijden.
De temperatuur was nog steeds erg hoog dus het was heerlijk om na de lange zit even een duik te kunnen nemen. Daarnaast hadden we onderweg nog een korte stop gemaakt om hout te verzamelen voor een kampvuur diezelfde avond en kwam een biertje daar ook wel bij van pas. Tijdens het zwemmen raakte ik in gesprek met een meisje van 7 jaar. Ze zwom enorm snel en goed. Toen ik met haar in gesprek raakte kwam ik erachter dat ze Spaans was, in Australië op vakantie was en op een internationale school in China zat. Ze was compleet tweetalig op haar zevende en had al veel van de wereld gezien. Dat is nog eens een prachtige jeugd hebben!:-)
Na twee uur gerelaxt te hebben en met de Franse familie samen een tree bier ingeslagen te hebben kwam Lisa ons weer ophalen. Waar ik dacht dat het onze beurt was om te koken kwam ze met de verrassing dat zij vanavond het eten zou bereiden, ze was al begonnen. Bij aankomst in het hostel had ze nog even nodig en konden we om 20:00 uur aanschuiven. Kippenpoten, groente en aardappelpuree stond er op het programma.
Tijdens het eten maakte Lisa ons alvast bekend dat we om 5:00 uur ontbijt zouden hebben en om 6:00 uur zouden vertrekken. Ik was zo slim om direct na het eten alvast al m'n spullen voor de volgende dag klaar te leggen (kleding, toilettas, etc.) en de rest op te ruimen in m'n tas om niet weer zonder licht om 5:00 uur 's ochtends wat aan te klooien.:-)
Nadat ik mijn spullen gepakt had had Team Poland het kampvuur al aan de gang! Snel een biertje gepakt en me bij de Franse familie gevoegd. Tot een uurtje of 11 ben ik blijven zitten alvorens mijn wekkertje om 4:45 te zetten en te gaan slapen. Wederom een avond waarop ik voldaan in slaap viel!
28/12: Dag 6: Kings Canyon-Alice Springs
Toen ik vannacht ergens om 3:00 gewekt werd bedacht ik me geen moment en sprong ik gelijk m'n bed uit. Het waaide weer flink hoorde ik en ik had weer wat spullen buiten hangen. Toen ik buiten kwam was m'n handdoek alvast onderweg naar Kings Canyon. Ik kon hem deze keer nog net onderscheppen en veilig binnen halen. Geen tweede handdoek kwijt dus gelukkig. Na deze reddingsactie ben ik nog even in slaap gevallen voordat ik om 4:45 weer bruut gewekt werd door m'n enorme irritante alarmtoon!
Even wakker worden en om 5:00 uur richting het ontbijt gelopen voor 4 broodjes jam. Na gedoucht te hebben en m'n spullen in de bus te hebben gelegd was het alweer tijd om te gaan! De laatste dag van de tour alweer. De tijd is omgevlogen. De dagen zijn erg lang geweest.Vandaag stond volgens Lisa het hoogtepunt van Australië op het programma, Kings Canyon. Eerst zien, dan geloven! Ik was er in ieder geval klaar voor!
Onderweg in de bus werd ons verteld dat Kings Canyon niet zo cultureel is als Kata Tjuta en Uluru. Er heeft ooit wel een bepaalde stam geleefd maar veel over die stam is er niet bekend geworden. Vandaag dus niet al teveel uit de duim gezogen verhalen maar lekker lopen en genieten van een prachtig stukje natuur!
Na een kwartiertje rijden kwamen we aan op de plek in het National Watarrka Park waar we moesten zijn. De plaats genaamd Kings Canyon, een miljoenen jaren oud gebergte, met z'n 270 m hoge kliffen gelegen op 420 km ten zuidwesten van Alice Springs en 300 km ten noordoosten van Uluru. We konden gaan beginnen aan de zwaarste loop van de week. 6,5 kilometer met het meest venijnige stuk direct aan het begin!
Lisa had ons gewaarschuwd niet te weinig water mee te nemen. De temperatuur viel nu nog mee aangezien het nog niet eens half 7 was maar tijdens de klim zou deze flink oplopen. De verwachting was dat het vandaag zo'n 40 graden zou worden en door de grote rotsblokken waar we tussen lopen voelt het 15 graden warmer aan zo zei ze. Onderweg was er geen punt om het water bij te vullen. De wandeling zou naar schatting 3,5 uur duren aangezien het een lastige loop is en bijna elke meter een foto waard is. We zouden daarom voor de veiligheid in één groep blijven lopen.
Het beginstukje was inderdaad een enorme steile klimpartij en werd daarom "Heartattack Hill" genoemd. Uiteindelijk hebben we inderdaad drieënhalf uur over deze schitterende wandeling gedaan. Werkelijk elk plekje was mooi! Een heel diverse wandeling waarin we allerlei verschillende roodgekleurde rotsen, mooie uitkijkpunten, The Garden of Eden, oude planten en bomen en enkele informatieborden met interessante feitjes tegen kwamen. Kings Canyon ligt bijvoorbeeld tussen drie woestijn- en berggebieden. Aan de zuid- en westkant wordt Kings Canyon omringd door de zandvlakten van de Western Desert, aan de zuidoostkant door het lage gebergte van de Simpson Desert en aan de noordkant door het gebergte MacDonnell Ranges. Planten uit al deze gebieden komen ook voor in het Watarrka National Park. Zo kwamen we onder andere een soort palmachtige plant tegen genaamd Cycad. Deze plant is reeds 600-800 miljoen jaren oud. Daarnaast kwamen we wederom een boom tegen, net als in Daly Waters, waar je een soort poeder vanaf kunt halen bij het wrijven over de stam. Dit poeder bestaat voor bijna 100% uit pure zink, een stof die ook in zonnebrand verwerkt zit. De Aboriginals gebruikten de poeder om zichzelf en voornamelijk jonge baby's tegen de zon te beschermen. De naam van de boom is Ghost Gum als ik goed opgelet heb;-).
Bij terugkomst was de temperatuur inderdaad erg opgelopen. Het wordt daarom ook afgeraden de wandeling op het heetste moment van de dag te maken. Er zijn al verschillende mensen uitgedroogd en zelfs overleden tijdens deze wandeling omdat ze zich niet aan de voorschriften hebben gehouden. Zodoende hadden we om 10:00 uur het wat mij betreft hoogtepunt van de tour achter de rug. De rest van de dag zou voornamelijk in het teken staan van de ongeveer 6 uur durende terugreis richting Alice Springs.
We reden terug richting de camping waar we de dag ervoor gezwommen hadden. We kwamen hier aan om 10:20 uur. Ons team (Team Rest of the World) kon de vroege lunch gaan bereiden en Team Poland was verantwoordelijk voor de afwas. Vandaag broodjes met koude vleeswaren en allerlei extra dingetjes zoals komkommer, tomaat, ui, paprika, etc. op het programma.
Na een geslaagde lunch heb ik snel m'n zwembroek aangetrokken voor een laatste duik in het zwembad. 12:00 uur zou de terugweg richting Alice Springs ingezet worden. Een lange zit in de eigenlijk veel te krappe bus. Weinig beenruimte en harde rugleuningen om toch nog eenkritische noot richting de organisatie te maken.
Op de terugweg stopten we een paar keer kort om de beentjes te strekken maar was het doel voornamelijk om zo snel mogelijk terug te keren in Alice Springs. Om kwart voor 6 was het zover, toen bereikten we Alice Springs. Ik werd als laatste afgezet in het YHA hostel maar had wel het geluk het dichtste bij het eettentje te zitten waar we met de hele groep afspraken voor die avond. Kwart voor 8 zouden we daar verzamelen.
Ik had dus nog zo'n anderhalf uur voor ik weg moest. Toen ik me meldde bij YHA werd ik in een 4 persoonskamer geplaatst. De kamer was helemaal leeg op het moment dat ik kwam en aangezien het al aardig laat aan het worden was was de kans aanwezig dat ik vannacht alleen zou slapen. Na m'n spullen geïnstalleerd te hebben en een douche genomen te hebben liep ik richting het restaurant. Ik moest dwars door een winkelstraatje waar allerlei Aboriginals op straat spullen aan het verkopen waren. Ik heb al verschillende verhalen gehoord van mensen dat je 's avonds uit moet kijken met deze lui omdat ze hier nogal agressief schijnen te zijn. Gewoon allemaal negeren dus en doorlopen;-)
We aten bij een tentje op zo'n 5 minuten lopen van mijn hostel. Er was een speciale groepsmenukaart samengesteld waaruit we mochten kiezen. Ik koos net als Arno voor fish and chips. De hele groep inclusief Lisa was present! Na een gezellige maar korte avond keerden de meeste mensen snel na het eten terug naar hun hostel. Zo ook ik waar ik tot na 12en nog foto's op het blog heb geplaatst. Morgen lekker uitslapen en een vrije dag! Overmorgen mag ik 20 uur in de bus zitten op weg naar Adelaide! Overigens lag de kamer toch nog helemaal vol toen ik terug kwam van het eten. 3 Italianen hadden zich bij mij op de kamer gevoegd. Aardige rustige jongens dus ook wel weer gezellig!
Ik ga m'n best doen om de vele foto's allemaal online te kijken en hoor graag wat jullie er van vinden!
Voor iedereen alvast een heel gelukkig 2010!! Maak er een knallende avond van en doe voorzichtig met vuurwerk afsteken! Ik ga al 8,5 uur eerder dan jullie het nieuwe jaar in!
Groetjes en liefs vanuit Alice Springs!
Daan
- comments
Emrah Brian: In my geology trieane days we had maps of the Newcastle stratigraphy that showed very clearly that the conglomerates were deposited as thick fans coming from the areas NE. Sandstone was more widely spread. There is no fundamental reason why conglomerate and sandstone cant be in the same strata since the sand will travel farther before settling.An isolated outcrop may represent a harder area. In the case of sandstone this may simply be a sandstone layer surrounded by softer material or sandstone that has had more silica or other minerals deposit between the sand grains.Isolated out crops may also be a matter of luck. Rivers or the sea may have been more aggressive on surrounding rocks. Windblown sand will also have contributed to the more level areas around the rock.