Profile
Blog
Photos
Videos
Grappig hoe snel iets routine wordt. We zijn vannacht wéér gewekt door dronken feestneuzen. Morgen, als we weer weg zijn, worden andere gasten in kamer twee door andere feestneuzen wakker gehouden. Als we 's ochtends om zeven uur de houten lamellen openen zien we, net als gisteren, grote gieren op straat en een lege rumfles in de dakgoot van het naburige hotel. Maar er is één belangrijk verschil: we zien blauwe lucht... Onze klacht heeft geholpen!
Vandaag gaan we varen. Half tien stappen we van de vlonder van ons hotel in het bootje van kapitein Emilio. Er zijn al tien opvarenden, waaronder één Amerikaanse hippie, een Spaans stel en zeven Panamezen. Emilio praat rap Spaans, daar kunnen we weinig van maken. Niet erg, we lopen gewoon achter de anderen aan. Een ouder Panamees stel is erg onderhoudend, mede dankzij de fles Black Label whiskey die de man heeft meegenomen.
We varen eerst een uur naar een gebied waar dolfijnen op jacht zijn naar smakelijke kwallen. Af en toe zien we een vin boven het water uitsteken, dan begint iedereen te roepen en te wijzen. Op een goed - of eigenlijk niet zo goed - moment varen er veertien boten rondom twee dolfijnen. Zijn wij te nuchter, of is dat waanzin? Dat laatste natuurlijk. Kort geleden is er nog zo'n boot over een dolfijn heen gevaren.
We varen door naar de plek waar we gaan lunchen, een mooi houten pand op een eiland. Er lopen nog wat andere toeristen rond, waaronder een Duitse jongen met een verband boven zijn oog omdat er een kokosnoot op z'n kop is gevallen. De mensen van onze boot bestellen eten, dan varen we naar het koraal. Wie wil snorkelen, springt overboord. Leuk om te doen, ook al zie ik maar één visje en vooral zeekomkommers op de bodem.
Na de lunch gaan we naar Red Frog Beach op het eiland Bastimentos. Ons bootje stopt aan de zuidkant van het eiland, we moeten lopend het eiland over, dat kost ongeveer een kwartier. Bij het strand staat een bord met een waarschuwing voor gevaarlijke stroming. Er zijn enorme golven die zich snel weer terugtrekken en je dan inderdaad makkelijk kunnen meeslepen. We spelen even in de Atlantische golven en gaan dan op zoek naar de kleine rode kikkertjes die de naam hebben gegeven aan dit strand. Na lang zoeken zien we er ééntje. Als we weer teruglopen naar onze boot, krijgen we van een jongen ook nog een groot blad met een rood kikkertje erop. Heel mooi.
Terug in Bocas del Toro eten we bij een fantastisch restaurant, zowel qua eten als locatie. Het heet El Ultimo Refugio, de ultieme vrijhaven, en die naam is ook goed gekozen. Als we teruglopen naar het hotel, genieten we nog één keer van de sfeer in Bocas. Het is een echte smeltkroes, net als heel Panama.
- comments