Profile
Blog
Photos
Videos
Toen de Mombacho tienduizenden jaren geleden een keer uitbarstte, heeft de vulkaan enorme rotsblokken in het Meer van Nicaragua geslingerd, wat resulteerde in een prachtige archipel van 365 kleine eilanden. Hier gaan we een uur of drie kajakken met een gids, die het gebied kent als z'n broekzak en goed Engels spreekt. Hij is kort na de revolutie geboren en misschien vernoemd naar Lenin, want zijn naam is Vladimir.
We varen langs tientallen eilanden, die volledig van elkaar verschillen. Op een klein eilandje wonen een paar spinapen en witschouderkapucijnapen. Ze krijgen wat lekkere papaya, die Vladimir heeft meegenomen in een tupperware bakje. Ze pakken de stukjes van zijn peddel. We zien ook een paar brulapen, waarvan er de laatste tijd veel exemplaren zijn gestorven, om onduidelijke redenen. Heeft misschien wel met het Zika virus te maken, of met de opvolger daarvan.
Op en om het water zien we ook tal van vogels. Alle soorten reigers, maar ook pelikanen, ijsvogels, visarenden en de tropische variant van de aalscholver. Een hele mooie vogel is de montezuma oropendola, genoemd naar de Koning der Azteken, die de goudgele staartveren gebruikte voor zijn kroon. We zien ook een paar iguana en schildpadden. Niet de kaaiman die Vladimir hier recentelijk heeft gezien en gelukkig ook geen stierhaai.
Over haaien gesproken: op een aantal eilanden staan grote villa's van rijke Nicaraguanen. Het mooiste eiland is van een koffieboer. Terwijl we rondpeddelen, komt zijn helikopter overvliegen. Er staat ook nog wel wat te koop: voor ongeveer drie ton in dollars ben je de trotse eigenaar van een eiland met een grote, iets verouderde villa.
We rijden Granada door in zuidelijke richting. Valt niet mee, want we komen met de auto op een markt terecht en worden honderd meter verder klemgezet door een paar grote bussen. Al snel begint er iemand te toeteren. Als de verkeersknoop is ontward, rijden we naar onze bestemming van vandaag: Ecolodge El Respiro, op tien kilometer buiten de stad. De laatste kilometer voert ons over een onverharde weg omhoog. Onderweg worden we nog even opgehouden door een grote truck van een paar werklieden die oude houten telefoonpalen vervangen door betonnen exemplaren.
El Respiro is van een Roemeens-Frans stel dat samen in de horeca heeft gewerkt. Hij was manager van een restaurant in Brussel, tot hij besloot ergens op aarde een hotel te beginnen. Na wat omzwervingen kwamen ze hier terecht. Het was wel een heel gedoe om de grond te kopen, omdat de (vermoedelijke) eigenaar overleed en kopers moeten zorgen dat iedereen die aanspraak kan maken op het land akkkoord geeft. Ze moesten zelfs iemand naar Costa Rica sturen, waar de zoon van de overleden eigenaar in de gevangenis zat. Nu bezitten ze een perfecte locatie voor een eco-hotel, vanwege de mooie natuur en omdat toerisme in Nicaragua een groot potentieel heeft. Vanuit onze ruime kamer kijken we uit op de stad, het Meer van Nicaragua en de Mombacho vulkaan.
We dineren met de eigenaars, de hond, twee katten en nog twee gasten, waarvan de laatste veertien maanden op wereldreis zijn na zes jaar te hebben gewoond en gewerkt op de International School in Azerbeidjan. Leuke mensen. Buiten zien we vleermuizen rondvliegen. Af en toe rent de hond naar buiten, omdat stinkdieren uit zijn waterbak drinken.
- comments