Hallo allemaal!

Hier onze (bijna) laatste blog vanuit onze thuishaven in Bogota. We zijn jullie nog een hoop schuldig; anderhalve week hebben we geen reisverslag uitgebracht, dus bij deze.

Even terug in de tijd: Manizales. Vorige week donderdag met onze Colombiaanse gids naar de termale baden van Santa Rosa. Zij nam ons weer mee in haar auto waarbij we werderom door de mooie koffievallei reden. De termale baden waren echter een beetje toeristisch, wat iets tegenviel. Het warme water komt wel uit de berg, maar in een pijpleiding. Het water wordt vervolgens opgevangen in een 'echt' zwembad, meer een soort klein kuuroord dus. Wij hadden meer een authentiek bronnetje in het bos verwacht. Naast de baden was wel een onwijs mooie waterval: prachtig plekje. Ook grappig: in de heuvels om de waterval heen waren een soort natuurlijke terasjes uitgegraven met een nummer erbij. We hebben geen idee waar het voor is, maar misschien kan je dr eentje huren als je een romantisch momentje wilt hebben.

Na een uurtje zwemmen hadden we het echter wel gezien. Er bleek verder niets op het programma te staan, dus konden we weer terug met de auto; lekker een stukje over een onverharde weg en ook tegen het verkeer in rijden is hier niet vreemd...Nog wel lekker geluncht in een typisch Colombiaans wegrestaurantje: het kost niets en je krijg veel!

Vrijdag de 25ste stond de beklimming van de Nevado del Ruiz op het programma. Deze berg is een vulkaan van 5.400 meter hoog. In 1985 was de laatste uitbarsting. Iedereen was een beetje zenuwachtig over wat ons te wachten stond. Het enige dat ons verteld was, was dat we warme kleren moesten meenemen. We werden voor dag en dauw (en ontbijt) opgehaald met een busje. Daarmee gingen we, ongelovelijk maar waar, mee naar de top. Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we in het nationale park Nevado del Ruiz. Tot zover niets aan de hand. We wisten dat de bus vaak zou stoppen zodat we konden acclimatiseren. De berg ligt op grote hoogte en je stijgt snel. Daardoor zit er zeer weinig zuurstof in de lucht en gaat je hart als een razende tekeer. Hiermee moet je goed oppassen en dus rustig aan doen.

Bij de eerste stop merkten we hoe koud het zou gaan worden. De wind was ijzig, wel iets anders dan we gewend waren. Snel nog wat warme kleren aangeschaft bij een strategisch opgesteld winkeltje. Bij de volgende stop kregen we een typisch Colombiaans bergontbijt: suikerwater, een (zeer droge) oliebol en een arepa (maisschijf, ook heel droog). Hier begon de ongeasfalteerde weg, en dat twee uur lang. Overal gaten in de weg, dus de bus moest constant slalommen, waardoor je ook vaak erg dicht langs de afgrond ging. We moesten er maar niet aan denken wat er zou gebeuren als er een tegenligger kwam.

Na nog drie of vier stops kwamen we bij het eindstation. Hier mochten we de bus uit. Eerst even wennen aan de kou, en daarna te voet naar boven. We zouden maar een meter of 400 moeten klimmen, maar door het zuurstoftekort en de onwijs harde en koude wind was dit een enorme opgave. Marcella haakte al snel af door hoogte ziekte. Thomas, Bert en ik behaalden de eerste vlag zonder veel moeite, dus we klommen nog wat verder. Uiteindelijk hebben we de 5.000 metergrens behaald. Onwijs mooie uitzichten daarboven, en natuurlijk veel foto's gemaakt. Het landschap lijkt op een maanlandschap door de uitbarstingen van de vulkaan, erg speciaal.

De terugweg over de onverharde en hobbelige weg was lang en toch wel erg vermoeiend. Ondanks dat je niet veel doet, raak je door het zuurstoftekort snel vermoeid. Het was wel fijn dat elke meter dat je reed de temperatuur weer steeg, waardoor langzaam de dikke kleren weer uit konden. Eenmaal terug in Manizales kregen we nog een lunch aangeboden (typisch Colombiaans in een wegrestaurantje). Het was ontzettend lekker dat we daarna nog doorreden naar een ander tremaal zwembad, waar we weer even helemaal tot rust konden komen en opwarmen natuurlijk.

Zaterdag zijn we weer teruggevlogen naar Bogota, waar Wil ook weer op ons wachtte. Zij was een paar dagen in Cali geweest. Deze dag hebben we verder een beetje gerelaxt en gewinkeld. Zondag hebben we, zoals verteld, voor de tweede maal John, zijn vriendin Leidy en Martha ontmoet. Op dit moment is misschien een huisje voor John en Leidy gevonden: hopelijk maken we nog mee dat het huurcontract rond komt.

In de volgende blog zullen we vertellen over de laatste week in Cartagena.

T&T