Pfooooeeee wat een vogels buiten. De papegaaien floten me om 05.30 wakker dus stond ik evenlater maar gewoon op omdat ik toch vroeg op pad wilde. De Duitser, Cristian, was ook wakker geworden en ging met me mee om mijn steen af te maken die ik gisteravond half beschilderd had. Het was een frisse ochtend maar de zon scheen volop. De straten waren nog niet bezaaid met mensen. Het viel ons op dat de Australiërs vooral in de middag actief worden.
Mijn steen stond er schitterend bij en ik zag nu pas wat voor schitterend werk ik gisteravond had geleverd. De zin had zijn werk gedaan en ik had nu een zwarte steen. Ik pakte de groene verf en begon te kliederen met als eindresultaat 'This is how I roll'. Ik kreeg van een voorbijganger een lach en een compliment. Mooi meegenomen! Cristian heeft ook nog zijn kunsten vertoond en ik kan zeggen dat we allebei tevreden jongens waren.
Terug bij de hostel ontbeten we muesli en mueslirepen, huurden een fiets en vertrokken richting de koala ziekenhuis. We kregen een cruiser, dus zo een fiets met een brede stuur die ze vooral in de Amerikaanse ghetto's gebruiken. Ik dacht bij mezelf: chill, totdat ze vertelden dat het in Australië verplicht is om een helm te dragen.
Daar gingen we. Als twee jongetjes die voor het eerst alleen op pad mochten met de fiets. Aan het verkeer moesten we wennen, omdat we hier alle banen mogen gebruiken, net als de auto's.
We kwamen aan bij het ziekenhuis en waren er binnen een half uur weer weg, zo klein. De koala's waren allemaal wakker wat vrij bijzonder is aangezien ze 20 uur per dag slapen! Hoog in de bomen speelden de jonkies met de takken terwijl de oudjes rustig poseerden voor onze foto's. Wat ook bijzonder is, is dat de overheid niets meebetaalt aan het ziekenhuis!
We besloten om hierna de heuvels (lees: übergrote bergen) te trotseren om bij Flynns Beach uit te komen waar we onze fietsen achterlieten en over de verschillende strandjes liepen. De rotsen in het water gaven een mooi effect aan het strand wat grensde aan (tropisch) bos. We zijn over 4 strandjes gelopen en uiteindelijk bij een uitkijkpunt terechtgekomen waar een ouder koppel net walvissen hadden zien zwemmen. Natuurlijk hebben we daar een kwartier gestaan en niets gezien! Een beetje ontdaan, liepen we maar weer die 4km terug naar de fietsen. Ondertussen was het al flink warm waardoor de zweet onder onze oksels klotsten. Door de warmte komen de hagedissen en veranen naar buiten en deze hebben we ook meermaals gezien. Wat een schitterende beesten. Laidback als het maar zijn kan, maar oppassen als ze beginnen te rennen want ze kunnen soms tot 40km per uur halen!
Terug de bergen op met de fiets, al duwend natuurlijk! Naar benden zijn we maar weer gaan zitten. Heerlijk hoe de wind door onze gewassen goudbruine lokken haren wapperden en hoe het vooral de zweet op mijn rug deed opdrogen. Na een potje pool bij de hostel was het tijd om afscheid te nemen van Cristian die ik eigenlijk vandaag pas heb leren kennen. Vreemd hoe je mensen zomaar ontmoet, de hele dag met hun doorbrengt en vervolgens nooit meer zal zien. Het heeft ook wel wat!
En toen, terug de bus in en op naar een avontuur in Byron Bay. Oh, nog één ding, waar de Belgen trots op kunnen zijn: de wegen in Australië zijn net iets slechter dan die van hun!