Profile
Blog
Photos
Videos
We stonden om 4.30u op omdat we in de vroege ochtend de Himalaya wilden zien (Langtang en Everest) en de bergen de rest van de dag in de wolken zouden zijn verdwenen. Dat kon volgens onze boekje het best in Nagarkot, op 1,5 uur rijden en een uur klimmen. Onze eerste barrière werd het hotelhek. Op slot. We rammelden aan deuren en na een tijdje verscheen de portier uit een minihokje (we dachten opslagruimte). Gelukkig, we stonden buiten en hadden gelijk een lift. Daarna moesten we nog een stuk lopen naar het busstation. Op dit tijdstip bleek er nog geen bus die kant op te gaan. We liepen maar door en werden opgepikt door een pick-up verkleed als ambulance, tenminste als je de rode en blauwe lichtjes en de zoveel tonige hoorn serieus zou nemen. Eerst zaten we met schoolkinderen in de bak achter, daarna mochten we tussen twee jonge broers voorin zitten die zich hadden verkeken op onze brede billen. Karin zat tegen de bestuurder aangeplakt en hij moest tussen haar benen(!) schakelen en ik zat half op schoot bij de andere broer. Maar gelukkig was er geen enkel moment was een verkeerde sfeer. Na ruim een uur zetten ze ons af in Nagarkot, een tussen de naaldbomen verscholen dorp op een berg. Helaas was het zo bewolkt dat een uur klimmen naar het uitzichtpunt zinloos was. Wel bezochten we een tempel en verbaasden ons over de verlaten mega hotels. Het leek een vergeten plek. Een ooit mooi hotel (space mountain) was door de aardbeving in puin gelegd. We aten een soort oliebol gevuld met aardappel en groenten en hoopten op een bus terug. De eerste bus zou om 10 uur gaan en het was nu 8.15u. We besloten voorlopig te gaan lopen en werden uiteindelijk opgepikt door een bus die ook als schoolbus diende. Alle kinderen met hetzelfde schooluniform worden door eigen gele schoolbussen opgehaald, maar de kinderen in deze bus waren blijkbaar armer. Hun schoolgeld is $1,- per maand. We zaten in een bus vol piepkleine kinderen, vanaf 3 jaar die een beetje in de gaten werden gehouden door de grotere kinderen. En natuurlijk was deze bus weer overvol. In Bhaktapur bezochten we hun bamboeschool nog even. Daarna deden we de stadswandeling uit mijn gidsje. We werden door allemaal voorheen schattige straatjes gestuurd waar de huizen nu in puin lagen. Het was wel duidelijk dat de toeristische gedeelten prioriteit hadden bij de renovatie van de stad. We waren flink aangeslagen door de armoede, puinhopen en hopeloosheid. De mensen zeiden ons niet eens meer gedag, zo apatisch en met zichzelf bezig leken ze. In het centrum bezochten we nog wat tempels. Bij een kregen we een tika (rode stip) op ons voorhoofd. Ondertussen zag ik de ratten in de tempel wegschieten.
Na een hoofdmassage van Karin gingen we weer huiswaarts. We hadden genoe
- comments
Corry was weer een verrassende dag!! wat kan een mens toch veel beleven op een dag en denk ik ook tot de conclusie komen hoe goed we het in Nederland hebben, toch? lieve groet en morgen maar weer afwachten war het voor jullie in petto heeft.lieve groet Bart En Corry.
Aad Wat een bijzondere dag weer. De bereidheid om (de touristen) te helpen is zo duidelijk, dat moet jullie een veilig gevoel geven. Het is ook allemaal zo treffend wat je hier beschrijft ! Het is een vreemd gevoel dit nu hierover te schrijven terwijl ik languit in bad lig en het niet kan laten je blog te lezen...