Ik nam de trein naar Groningen, huilend. Hoe kon het zo snel zijn gegaan? Ik was nog niet klaar in Thailand, sterker nog, ik kon me maar 3 weken herinneren van de drie maanden durende reis. Ik wilde terug! Mijn hele lijf schokte van deze pijn, wat ik enkel als liefdesverdriet kon omschrijven, terwijl ik probeerde een trein terug naar Thailand te nemen.
Toen ik wakker werd constateerde ik opgelucht dat het afscheid nog ruim twee maanden van me verwijderd is.

Nieuwe borsten, een gelift gezicht, botuline toxine of zelfs een sekseveranderende operatie, het kost hier praktisch niets in vergelijking tot de prijzen in onze westerse wereld. Het uiterlijk is belangrijk in Thailand, dus ik moest op zijn minst eens naar de kapper dacht ik zo. Mijn donkerbruin geverfde haren begonnen behoorlijk uit te groeien en mijn schedel werd ontsierd door donkerblonde lokken, die de indruk wekten dat ik grijzend al dan niet kalend was.
Op de hoek van ons Guesthouse zit een kapster, genaamd Nooch. Een verfbeurt zou me 400 Bath kosten, dus ik ging ervoor.
'Help?' vroeg ik aan haar, terwijl ik een kleurtje moest kiezen. Laat ik de schoonheidskwesties nu eens aan de professional overlaten, zo dacht ik. En ze koos voor mij een rossig blond kleurtje waarvan ik meteen dacht dat het mij in alle waarschijnlijkheid afschuwelijk zou staan. Maar zij zou het wel weten.

Ze deed een mondkapje voor en handschoenen aan en begon het giftige goedje te mengen, terwijl ik onbeschermd en zwetend van angst alle toxiden inademde en op mijn blote schedel gesmeerd kreeg. Na een minuut begon het te jeuken op mijn kop, alsof alle muggen van de afgelopen weken mij tegelijk op één plek hadden gestoken en daar nog vrolijk mee door gingen. Wie mooi wil zijn moet jeuk lijden, sprak ik mezelf moed in. Laat ik de mindfullness technieken eens toepassen op deze sensatie en in plaats van te krabben, het gevoel gaan analyseren zonder er een oordeel aan te geven. Aha, dus het jeukt (als de ziekte!) maar dat is prima.
'One hour' zei de kapster.
'One hour?!' vroeg ik geschrokken. Tegen die tijd zou mijn hoofdhuid waarschijnlijk uit losse vellen en brandblaren bestaan, met hier en daar een eenzame afgestorven haar.
Na 3 minuten kon ik wel janken (soms is jeuk nog erger dan pijn heb ik gehoord) en ik probeerde te bedenken hoe ik de nauwelijks Engels sprekende kapster duidelijk kon maken dat ik echt móest krabben. Dat bleek makkelijker dan waar ik bang voor was; een vertrokken gezicht en een geklauwde hand die op een neer gaande bewegingen maakte vlak boven mijn inmiddels afstervende hoofdhuid was duidelijk genoeg. Ik kreeg een kam en daar mocht ik mee krabben zoveel ik wilde. Ondertussen keek ik naar een nare thriller op tv, terwijl de kapster de rijst en cakejes die ze als offerande voor de huisgeesten (Phi) bij hun miniatuurhuisje (Phra Phun) had gezet, begon op te smikkelen.

Een uurtje later was ik knaloranje met donkerbruine punten.
'You ok?' vroeg de kapster liefjes. Tja, hoe moest ik haar dit op een aardige manier zeggen. Ik boog dichter naar de spiegel toe, alsof ik van drie meter afstand niet kon zien dat dit mijn ergste nachtmerrie was en legde voorzichtig uit dat de oranje kleur bovenop mijn hoofd 'not same colour' als de donkerbruine punten was.
De kapster trok haar neus op. Ik hoopte dat die opgetrokken neus mijn haarkleur betrof en niet mijn ondankbare reactie. Nog maar een keer spoelen. Alsof dat zou helpen. Ik zag mezelf al gemillimeterd afdingen op een pruik.

Toen kwam ze met een nieuw pakje verf tevoorschijn. Dit keer was het aubergine.
'You ok?' vroeg ze weer. Opgelucht begon ik te lachen. Toen konden we samen alleen nog maar lachen, terwijl we samen naar dat clownshoofd in de spiegel keken.
Weer een uurtje later was ik paars, maar alles beter dan oranje. De volgende klant was inmiddels in slaap gevallen op het houten wachtbankje.
'Tomorrow you highlights' zei de kapster.
'Tomorrow? Highlights?' vroeg ik geschrokken. Ik knikte vriendelijk. Nooit een keer, dacht ik.

Het moest iemand van ons een keer overkomen, we waren er al door iedereen voor gewaarschuwd, maar Jan-Joost was degene die het spits mocht afbijten: diarree. Wat zeg ik, hij scheet zowat zijn ingewanden eruit en zijn koorts was zo hoog dat de hele kamer ervan leek te gloeien. En natuurlijk gebeurde dit precies tijdens het festival waar we al drie weken naar uit keken, Loi Krathong. Het is echt zo'n festival wat je móet meemaken, zelf de voorkant van mijn Lonely Planet wordt opgesierd door een foto van 'one of the most beloved festivals'.
Het festival wordt gehouden tijdens de eerste volle maan in November. De riviergodin wordt gedankt voor het leven dat zij schenkt aan de velden en bossen en er wordt om vergiffenis gevraagd voor de vervuiling van de mens. Kleine, van bananenblad handgemaakte bootjes (Krathong) worden in de rivier gelaten, met daarop bloemen, kaarsen, geld en voedsel. Ook worden er duizenden Thaise lampionnen opgelaten, waardoor de nachtelijke lucht wordt versierd met prachtige zwevende lichtjes, als opstijgende sterren. Helaas komen deze lampionnen uiteindelijk ook allemaal weer ergens terecht, als vormeloze grijze zakken hangen ze in de bomen, of landen ze op het hoofd van een onoplettende toerist. Gelukkig zijn ze gemaakt van rijstpapier en zullen ze ooit verteren. Verder weten de Thai wel raad met vuurwerk, zijn er allerhande optredens, marktjes en prachtige parades. De hele stad vierde feest, terwijl Jan-Joost heen en weer danste tussen bed en toilet.

Het oplaten van duizenden lampionnen tegelijk, dat was waar ik het meest naar uit had gekeken. Want dat moet zo'n ontzagwekkend schouwspel zijn dat het iedereen de adem beneemt. Gek genoeg wist niemand mij te vertellen wanneer het oplaten van de lampionnen precies zou zijn of waar dat precies zou gebeuren. Dan maar zelf gaan zoeken. Mees in de buggy, Merel aan de tippel.
Ik kwam bij één van de poorten van het 'oude gedeelte' van Chiang Mai. Hoera! Daar was het enorm druk, er klonk magische muziek dus er moest hier vast iets spectaculairs gaan gebeuren.
Een straat was afgezet en daar zag ik, jawel, het begin van een parade. Prachtig geklede jongens en meisjes, een praalwagen verderop, dit was fotomateriaal! De parade stond nog stil, ik wist de buggy van Mees zo te manouvreren dat we alles goed zouden kunnen zien wanneer ze voorbij zouden komen. Ondertussen werdt een paradestel, waar we direct naast stonden, flink gefotografeerd. Telkens bewogen zij zich, alsof het was afgesproken, richting de camera's en toverden de Thaise glimlach. Ook ik haalde mijn camera tevoorschijn, nu ze nog stilstonden kon ik immers nog een mooi plaatje schieten.

Anderhalf uur later, Mees sliep al een uur in de buggy, de parade stond nog stil en ik kreeg plaatsvervangende kramp in mijn kaken van de Thaise glimlach van het paradestelletje dat nog steeds in dezelfde houding stond en zich even sierlijk naar elke camera bewoog. Eindelijk kwam de parade dan in beweging en daarmee ook het publiek. Ons plekje vooraan, dat ik zo trouw en geduldig bewaakt had, was nu een plek ergens achteraan. Maar ach, ik kon wel af en toe omhoog springen om wat te zien en Mees, die zag überhaupt niets want hij sliep. De parade bewoog een twintigtal meters, om vervolgens weer stil te blijven staan zodat mensen de volgende praalwagen goed konden fotograferen. Ik pakte eveneens mijn camera om er vervolgens achter te komen dat de accu leeg was. Jan-Joost zou het dan dus maar moeten doen met veertig foto's van het kaakkramplachende stel.

De parade schoot niet echt op, ik stond steeds verder achteraan en tja, ik merkte dat ik na twee uur daar gestaan te hebben wel een beetje klaar was met die parade. Bovendien lag Mees al veel te lang verkrampt in die buggy. Ik besloot naar huis te gaan.
Net voordat ik de zijstraat van ons guesthouse insloeg, zag ik iedereen naar de lucht kijken. In de verte dansten duizenden lichtjes richting de maan. Het oplaten van de lampionnen had ik nu dus ook definitief gemist. Dat was het dan, Jan-Joost doodziek, Mees sliep en ik alles gemist. Ik moest erom lachen en genoot, samen met al die onbekende mensen op straat, van het uitzicht van de dansende lichtjes.

De volgende dag ging het met Jan-Joost stukken beter. Een Amerikaans stel, waarvan de vrouw uit voorzorg naast de 'Multi-Symptom Relief Caplets' elke dag een antibioticum slikte (I have been eating from the market and never had any problem!), had voor Jan-Joost wel iets dat hem zou verlossen van de buikkramp. En inderdaad, hij voelde zich sterk genoeg om 's avonds uit bed te komen en een biertje te drinken.
De teleurstelling van het missen van het festival de vorige avond was op slag verdwenen toen we hoorden dat vanavond pas de officiële opening van Loi Krathong was. We hadden in feite dus helemaal niets gemist!

Die avond genoten we van de nachtmarktjes, het vuurwerk, muziek, motorpolitie-agenten die Mees de hand schudden, de Krathongs in de rivier, een parade, een heus reuzenradje uit het jaar nul, springkussens en een mierzoete suikerspin die Mees nog maar net wist binnen te houden. Pas toen het vuurwerk ons letterlijk om de oren vloog en de nog brandende lampionnnen tussen de menigte landden, liepen we uiterst gelukkig terug naar ons blauwe huis.

'Ik wil muziek brengen naar David' zegt Mees.
We sluiten het speakertje aan op de mp3 speler en er klinkt vrolijke muziek. Mees draagt het voorzichtig naar het kantoor van de Franse eigenaar van het guesthouse. Zodra Mees naar binnen stapt, beginnen de armen van David in de lucht mee te bewegen op de maat. Mees legt het speakertje voorzichtig op de tafel en een paar seconden later dansen ze samen vrolijk door het kantoor. Inmiddels is dit Mees' vaste ochtendritueel.
David heeft inmiddels te kennen gegeven dat wij de eerste gasten zijn die hij werkelijk in zijn hart heeft gesloten. Hij noemt ons 'Jan-Joest family' en introduceert ons bij al zijn gasten als 'an amazing family'. De reden voor zijn toewijding is voornamelijk Mees. Mees is de allereerste peuter die hij in zijn guesthouse heeft mogen ontvangen en zal daarom voor altijd in zijn herinnering blijven. Hij vindt het simpelweg fantastisch dat wij op reis zijn gegaan samen met de kleine en dat onze dagindeling grotendeels om Mees draait. Iedereen in het guesthouse is gek op Mees. En terecht. Hij is zo open, vrolijk en tevreden en hij past zich zo makkelijk aan. Wij als ouders maken daardoor weer makkelijk contact met de Thaise mensen. Eigenlijk zou een peuter tot je standaard reisbagage moeten behoren. Echt een aanrader.

We gaan elke dag gemiddeld twee keer uit eten. Elke dag zoeken we iets nieuws en we vinden steeds betere tentjes. 's Ochtends kopen we voor een paar cent wat vers fruit op de markt aan het einde van het straatje. We vergeten welke dag het is, letten niet op de tijd, eten en slapen wanneer we zin hebben en doen vooral alles heel langzaam. Ons ochtendritueel van wakker worden, dansen, douchen, eten, koffie drinken en poepen neemt gewoonlijk een paar uur in beslag. Behalve wanneer we een toeristische activiteit gaan ondernemen.
Zo zijn we naar de dierentuin geweest, ook een attractie die je niet mag missen als je Chiang Mai bezoekt. Het was alleen wel aardig geweest als we van tevoren hadden geweten dat je absoluut niet in de middag moet gaan, omdat de beesten dan meer dood dan levend zijn. Verder is het zo dat je er met het betalen van de entree nog lang niet bent. Want als je de panda wilt zien, of de onderwaterwereld wilt bezoeken, moet je extra betalen. En als je met de monorail of een busje wilt kost het je ook extra. Wij zuinige Nederlanders besloten daarom om lekker zelf door het park te wandelen. Wie wil er nu met een bus door de dierentuin gereden worden?
Anderhalf uur later waren we wel ongeveer boven op de berg en hadden we 3 papegaaien gezien, een paar halfdode aapjes en de overwoekerde verblijven waar ooit de pinguins hadden gewoond. Laten we vooral de geit niet vergeten, de Europese konijnen en de hertjes.
'Waar blijven die krokodillen nou?' vroeg Jan-Joost zich meermaals hardop af, terwijl hij puffend en zwetend onze must-have reisbagage op zijn schouders de berg op droeg.
'….' Antwoordde ik, omdat ik simpelweg geen speeksel meer over had door het voortdurende gezweet in de tropische middaghitte.
'Volgens mij doen we toch iets fout' mompelde Jan-Joost, om zichzelf vervolgens weer moed in te spreken nadat hij een richtingsbordje met een tekening van een krokodil gewaar werd.
Wij waren inmiddels zelf een attractie geworden voor alle busjes met Thaise kinderen die ons steevast in de tegenovergestelde richting passeerden.
Gelukkig was er een speeltuin, wat voor onze Mees toch altijd de topattractie is van een dagje dierentuin. Volgens mij kunnen de apen, leeuwen en krokodillen hem gestolen worden, zolang hij maar van de glijbaan kan (zelfs als deze het kookpunt heeft bereikt).
En toen we uiteindelijk zonder te betalen toch een glimpje van een pandaoor te zien kregen, was onze dag helemaal goed.

'Ik wil een tijger knuffelen'
'Die tijgers zijn gedrogeerd'
'Maar ik wil een tijger knuffelen'
'Volgens mij is dat echt zielig'
'Toch wil ik een tijger knuffelen'
'Als jij een tijger wilt knuffelen, mag jij een tijger knuffelen. Kom op Mees, we gaan. Mama wil een tijger knuffelen'
Blij als een kind sprong ik samen met mijn gezin in de tuktuk, op weg naar het Tiger Kingdom, alwaar ik een tijger mocht knuffelen. Het kostte me moeite om niet van opwinding uit de tuktuk te trillen.
'The tigers are not drugged, they just sleep during the day. And they're so used to patting that they will not react to it' las ik voor uit de brochure 'zie je wel, ze zijn niet gedrogeerd, het zijn gewoon nachtdieren' zei ik hoopvol.
'Ik geloof er niks van' zei Jan-Joost.
Bij het Tiger Kingdom begon mijn hart toch wat sneller te kloppen en niet alleen van opwinding. Er werd ons uitgelegd dat Mees niet mee naar binnen mocht als we naar de volwassen tijgers gingen.
'If you compare the tiger to a pussycat, your son is the mouse' legde een medewerker uit. 'So please make sure that your son doesn't run or make sudden moves, that migth scare the tigers'.
Een Thaise dame wilde wel op Mees passen, terwijl Jan-Joost en ik ons in het hol van de leeuw, pardon, tijger zouden wagen. Jan-Joost hoefde niet zo nodig, maar iemand moest toch zorgen voor bewijsmateriaal, dus Jan-Joost offerde zich op, gewapend met de camera.
'This is Leo' zei de oppasser, wijzend op een gigantische knuffeltijger.
'Hello Leo' probeerde ik te zeggen, terwijl mijn hart mijn bloed zo luid rondpompte dat ik zeker wist dat Leo daaruit op kon maken van welk jaar deze voortreffelijke dronk was. Nu wenste ik, ondanks mezelf, toch stiekem even dat de tijgers inderdaad gedrogeerd waren.
'You go sit next to him, yes, go lie on him, is ok' zei de verveelde oppasser.
Leo's staart begon heen en weer te zwaaien, precies op het moment dat ik relaxed op zijn achterwerk moest gaan liggen. Van tijgers heb ik niet heel veel verstand, maar het is toch in feite een uit de kluiten gewassen huiskat. En ik weet wel dat wanneer een huiskat zijn staart laat zwaaien, het geen blije kat is.
'Are you sure it's ok?' vroeg ik vertwijfeld, de zwepende staart ontwijkend.
'No problem'
Pats! Daar zweepte de staart, met een zelfde diameter als klimtouwen in een gymzaal, in mijn gezicht. Ik hield me groot, maar dat voelde ik echt wel. Toch maakte ik me meer druk om dat enorme hoofd aan het andere uiteinde van Leo. Hoewel zijn vacht verbazingwekkend zacht aanvoelde, daaronder was hij één bonk spieren en nog steeds gemaakt om te jagen. Hij hoefde zich maar even om te draaien en mijn angstig glimlachende gezichtje was in zijn grote bek verdwenen.
Na een minuut durfde ik toch wel tegen hem aan te hangen en door zijn vacht te krioelen. Het was al met al een bijzondere ervaring, toch was ik opgelucht toen ik het tijgerhok levend en wel uitstapte en Mees weer kon omhelzen.

In Nederland ligt sneeuw, eet men volop boerenkool met worst en kijkt men reikhalzend uit naar de eerste natuurijs marathons op de schaats.
Hier is het nog elke dag dertig graden, hoewel het weerbericht in de Bangkok Post waarschuwd dat het 'Cool, with morningfog' is en er een icoontje van een hoofdje met een muts en een sjaal bij staat. In de winkels staan de winterlaarzen en mutsen al weer uitgestald. Ik houdt het voorlopig bij mijn slippers. Misschien is een muts wel leuk, om mijn van paars naar rossig terugverkleurende haren wat op te leuken. Of misschien ook niet. Ach, misschien ga ik zo wel even naar de kapper…