Het is soms net alsof ik in een aflevering van 'MTV Cribs' ben beland. Mannen met meerdere vrouwen, negen auto's, een eigen voetbalveld, een grote speeltuin voor de kinderen, een boerderij en een zwembad in de tuin. Het buitenverblijf van de student hier doet mij toch vooral denken aan een luxe resort inclusief palmbomen en personeel.

Ik denk terug aan mijn eerste paar dagen in Oman. Met palmbomen, paleizen en mannen in witte dishdasha's leek het hier nog het meest op een sprookje uit duizend en één nacht. Na twee weken Oman zie ik ook de andere kant. Oman ligt niet voor niets onder Saudi-Arabië en is een stuk conservatiever dan landen als Marokko, Tunesië en Jordanië. En hoewel ik veel bewondering heb voor de gastvrijheid en vreedzaamheid waarin mensen hier leven hebben zij soms ook opvattingen die haaks staan op de waarden die voor mij belangrijk zijn. De laatste dagen brengt me dat soms in verwarring.

Twee dagen geleden vierde ik samen met de andere meisjes suikerfeest bij een traditionele Omaanse familie. We werden al om vijf uur 's nachts wakker gemaakt om alle traditionele rituelen te kunnen zien. Met henna op onze handen, een Arabische jurk en bijpassende hoofddoek voegden we ons bij de vrouwelijke familieleden in de woonkamer. Zelfs een familiefeest vieren mannen en vrouwen hier gescheiden. Ik kijk mijn ogen uit bij het zien van al die vrouwen die hun mooiste kleren aan elkaar laten zien.

Het is voor mij een nieuwe ervaring om alleen maar met vrouwen te zijn, de gesprekken gaan over kleding, familie en het huwelijk. Het is in deze familie zeker niet normaal om als vrouw te kunnen kiezen met wie je wilt trouwen. Als een man een vrouw zoekt laat hij zijn moeder contact opnemen met de familie van het meisje. De familieleden vragen de dorpsbewoners naar de reputatie van de potentiële partner. De beide families gaan hierna met elkaar in gesprek. Bij de verloving hebben de man en vrouw elkaar nog niet eens gesproken. Het meisje kan een huwelijksverzoek wel afwijzen waarna zij moet wachten op het volgende aanzoek. Ik realiseer me wel dat de familie waarmee ik spreek erg traditioneel is en dat families in de hoofdstad iets liberaler zijn.

Terwijl het in Nederland juist belangrijk is om je niets aan te trekken van anderen is het hier juist heel belangrijk wat iedereen wat je vindt. Zeker als vrouw is het belangrijk om een goede reputatie te hebben, een vrome moslim te zijn, je behoudend te kleden en een goede familie te hebben. Het valt me op dat de vrouwen in Oman vaak verlegen zijn, het lijkt wel of ze bang zijn om op te vallen. De westerse individualiteit staat hier recht tegenover de collectivistische familiemoraal van Oman. Anderzijds zijn de vrouwen hier behoorlijk ontwikkeld en kunnen ze zich ontplooien. De vrouwen die ik spreek zijn hoog opgeleid, hebben een universitaire graad behaald, soms zelfs in het buitenland en werken bij een bank, een school of een internationaal bedrijf.

Ik vraag me af hoe mijn leven er had uitgezien als ik hier was geboren. Had ik me er bij neer kunnen leggen dat ik hier als vrouw minder vrijheid had gehad dan ik nu heb? En maakt al die vrijheid me wel gelukkig? Er zijn soms zoveel mogelijkheden in Nederland dat het aantal keuzes oneindig lijkt. En dat zorgt voor keuzestress.

In Oman trouwen mensen vaak meer uit verstand, je weet van jongs af aan wanneer je ongeveer gaat trouwen en hoe je leven zal verlopen. De Islam geeft duidelijk regels wat goed is en wat niet. Minder vrijheid geeft in die zin ook een stuk rust. Net als toen het christendom nog helemaal niet zo lang geleden ook een grote stempel drukte op het dagelijks leven in Nederland. De vrijheid in het westen heeft een keerzijde, de waarde die we hechten aan het individualisme zorgt ervoor dat we minder naar elkaar omkijken. In Nederland zijn er steeds meer singles. De gemiddelde leeftijd waarop hoogopgeleide vrouwen hun eerste kind krijgen is 34. Een verschijnsel wat ze hier in Oman niet begrijpen.

Tegelijkertijd maakt de vrijheid me gelukkig, de momenten dat ik alleen in het buitenland verbleef behoren tot de meest intense momenten uit mijn leven. Juist als je loskomt van je dagelijkse context, familie en vrienden kom je jezelf tegen en leer je nieuwe perspectieven kennen. Deze ervaringen hebben mijn blik op de wereld verruimd en veranderd. Ik realiseer me dat het leven heel anders had kunnen lopen als ik ergens anders geboren was en dat het leven op meerdere manieren mooi kan zijn.

Toch was er de afgelopen dagen een moment dat ik me onprettig voelde. Soms willen de Omaanse mensen me hier goedbedoeld een heus college geven over hoe goed de Islam is en hoe mooi Oman is. Dat resulteert soms in een monoloog waar geen einde aan lijkt te komen. Het lijkt soms haast op bekeringsdrang..

Het valt me op dat vrijwel niemand hier de afgelopen twee weken persoonlijke vragen aan mij heeft gesteld. Ik heb de mensen hier enorm veel gevraagd over hun cultuur, hun geloof en hun tradities maar niemand vraagt naar mijn opvattingen. Dit lijkt niet voort te komen uit desinteresse maar uit het feit dat ze bang zijn om mij persoonlijke vragen te stellen. Veel verder dan vragen naar wat ik studeer en hoe oud ik ben gaat het hier niet.

Met mijn studie heb ik veel geleerd over de dialoog, om met elkaar het gesprek aan te gaan om elkaar te leren begrijpen. Terwijl ik toch een behoorlijk genuanceerde mening heb over het Midden Oosten loop ik met mijn goede intenties soms tegen een muur op. Omdat ik 'uit het Westen' kom wordt er van uit gegaan dat ik 'gebrainwasht' ben door de Westerse media. Het komt er bij sommige mensen hier niet in dat wij echt persvrijheid kennen en dat ons nieuws relatief onafhankelijk is. Ik hoor de vreemdste complottheorieën over de joden die achter de aanslagen van elf september zouden zitten, dat homoseksualiteit een ziekte is en Hitler zo'n goede man was. Terwijl mensen praten over de manipulatie door de media realiseren zij zich niet dat hun wereldbeeld soms ook eenzijdig is. Op een bepaald moment voel ik me ongemakkelijk, ik heb vrienden met een islamitische of Joodse achtergrond en ken mensen die homo zijn. Als ik dit soort dingen hoor weet ik soms niet hoe het met de wereld verder moet.

Juist als je een genuanceerde mening wilt ontwikkelen en de wereld vanuit meerdere perspectieven wilt bekijken merk je hoe complex de problematiek is. Juist doordat ik debatteer en me verdiep in het Midden Oosten lijkt het alleen maar ingewikkelder te worden. Ik vind het verschrikkelijk hoeveel onschuldige mensen er op dit moment in Palestina worden gedood, maar ik schrik er ook van dat sommige mensen hier zo eenzijdig negatief zijn over Joden en de VS. Ze leggen te makkelijk de schuld bij de ander. Stiekem droom ik er van om iets te kunnen doen om de wereld te verbeteren, op het moment weet ik alleen niet hoe. Ik heb geen idee hoe het ooit goed gaat komen tussen Israël en Palestina. Het lijkt me op het moment dan ook vooral fijn om met een zak paprikachips naar RTL-5 te kijken en alle politiek even te vergeten.

Gelukkig kan ik weer lachen als we elke dag worden meegenomen door Mohammed en Michel, twee Omani's waarmee we alleen maar ouwehoeren, over de snelweg racen in de meest exclusieve auto's en midden in de nacht in fastfoodrestaurants eten. Hoewel de mensen hier niet altijd positief zijn over de VS heb ik nog nooit zoveel Amerikaanse fastfoodrestaurants van binnen en buiten gezien. Ondanks alle afhaalpizza's, hamburgers en mierzoete lekkernijen val ik alleen maar kilo's af. Gelukkig hebben ze hier ook genoeg vegetarische hamburgers.

's Nachts barbecueën op het strand in Oman is heerlijk. Omdat bikini's taboe zijn zwemmen we met kleren aan in de zee. Zelfs 's nachts op het strand is de gevoelstemperatuur boven de 40 graden en is de zee vooral warm. Vanwege de hoge luchtvochtigheidsgraad in de lucht blijf je zweten. Gelukkig is er overal airconditioning en zorgt de hitte ervoor dat ik alles rustiger aan doe. Oman leert me relaxen, ik heb hier de afgelopen twee weken meer op de bank gehangen dan het hele afgelopen jaar bij elkaar.

Voor nu, liefs uit Oman J