Profile
Blog
Photos
Videos
Hallo allemaal,
We moeten met schaamrood op de wangen toegeven dat onze blog maar weinig gevoed werd de laatste maanden, maar dat betekent simpelweg dat Nieuw-Zeeland ons zo kon bekoren, dat we geen tijd vonden om hieraan te werken.
Het is echter tijd om een gat in de lucht te springen, vuurwerk af te schieten en al toeterend door de straten te rijden, want wij verblijden jullie nog eens met een (waarschijnlijk laatste) update!
De winter is hier begonnen! We zijn hier dan ook in het diepste zuiden van het zuidereiland. Volgens de kiwi's zou de winter al lang moeten bezig zijn, maar het is een uitzonderlijk goed jaar geweest en de uren zonneschijn bleven maar oplopen. Helaas voor de mensen die op zoek waren naar ski -en snowboardpret, hoera voor Elke en Steven! De prachtige dagen hebben ons vele mooie activiteiten opgeleverd!
Na onze oversteek vanuit Wellington hebben we een 4 daagse trekking gedaan langs de Queen Charlotte Sound Track. Een sound is geen fjord, maar het lijkt er toch heel hard op. Zowel tijdens zonovergoten dagen als dagen vol bakken regen, wandelden we met een spectaculair zicht op deze sounds! 71 km (en enkele omwegen naar uitkijkpunten) verder kwamen we vermoeid, maar zeer tevreden aan!
Nadien reden we verder naar het befaamde Abel Tasman National Park (we bleven even langer hangen in Nelson, wachtend op prachtig weer). 2 dagen trokken we uit om dit prachtige gebied te verkennen, ter land en ter zee! De Nieuw-Zeelanders vinden dit één van de mooiste nationale parken van hun land en terecht! Wij kayakten één dag langs de baaien en de andere dag wandelden we langs de stranden en de kliffen, allemaal onder een felblauwe hemel met een stralende zon! De occasionele zeehond kwam eens dag zeggen tijdens deze tocht.
We reden nadien verder naar het noordelijkste punt van het zuidereiland (dat trouwens noordelijker ligt dan het zuidelijkste punt van het noordereiland, als je nog kan volgen), Golden Bay! 'sWerelds grootste zandbank konden we hier aanschouwen. We geraakten echter niet tot op het verre uiteinde (de tour ging niet uit, wegens te weinig inschrijvingen. Namelijk twee: Ellekenel en Stefeliewefelie). We zijn hier dan ook niet in het hoogseizoen.
Golden Bay was echter prachtig! Een eindeloos strand, sterke wind en enkel wij tweeën… Wilde natuur, zo alleen, zo ver van alles!
Van het ene hoogtepunt naar het andere! We vertrokken vanuit Golden Bay naar Kaikoura. We maakten echter een nachtelijke stop in Nelson, waar we wederom met open armen werden ontvangen door onze eerdere couchsurfhost, Mo! Een 52-jarige dame met groene dreadlocks die net een raftvakantie achter de boeg had in Ethiopië: gegarandeerd geweldige verhalen en ervaringen! En dat was het ook die avond. De volgende ochtend bezochten we nog het 'middelpunt' van Nieuw-Zeeland (het was echter niet geografisch, maar op het informatiebord stond wel een goede uitleg).
In ieder geval ging onze roadtrip verder richting Kaikoura met twee topactiviteiten: Walvissen spotten (we zagen er 3, zo sierlijk, groot en reusachtig.) Het waren spermwhales, ofwel: potvissen!
Twee dagen later sprongen we zelf het water in (10 graden), zetten we onze snorkel op en zwommen in de open zee samen met dolfijnen.
We verlieten Kaikoura aan de oostkust en staken het eiland over naar de westkust, waar we de befaamde highway vanuit Westport afreden richting zuiden. Volgens vele mensen en reisgidsen één van de mooiste ritten ter wereld. We kunnen niet ontkennen dat het een mooie rit is: wilde zeeën met alle bijhorende (gekende en ongekende) rotsformaties, bergen die opdoemen uit het niets en … We onthouden hier zeker de pancakerocks en de bijhorende blowholes!
Maar het echte hoogtepunt van de westkust voor ons, was de beklimming van de Franz Josef Gletsjer! Wauw, wauw, WAUW! Met pieken onder de bergschoenen beklommen we het ijs, kropen we door ijsgrotten, zagen we diepe kloven, kleurde het ijs blauw en smolten we het pure ijs in onze mond in plaats van te drinken van onze fles. We tonen graag foto's als we terug zijn, want woorden schieten hier te kort.
We bewandelden en aanschouwden ook broertje Fox, een gletsjer slechts tientallen kilometers verder. Zeker even spectaculair!
Van de gletsjers ging onze tocht verder richting Wanaka. Een rustig stadje, met een gigantisch meer en zoals het hoort in Nieuw-Zeeland, omringd door bergen. Dit stadje is echter uitgegroeid tot een grote trekpleister in Nieuw-Zeeland en er valt dan ook veel te beleven. Wat we hier onthouden is dat Steven een vliegtuig instapte om er echter niet terug uit te stappen. Liever ging hij vastgegespt aan één of andere Braziliaan op 3500 meter hoogte uit het vliegtuig springen. 45 seconden vielen ze samen naar beneden, waarna een parachute opengingen ze veilig naar beneden dwarrelden.
Elke had niet zo'n nood aan een kick en ontpopte zich tot een goede fotografe en filmster vanop de vaste grond.
Na deze omschrijving is het moeilijk te geloven dat we verder reden naar de echte Adrenalinde-hoofdstad van Nieuw-Zeeland: Queenstown. Er zijn meer mogelijkheden om te bungyjumpen, dan parkeerplaatsen in dit stadje. De stad zat vol met skiërs en snowboarders, die helaas geen sneeuw hadden. Wij maakten een dagtrip naar deze stad om de sfeer op te snuiven en dat bleek ook genoeg voor ons.
Wie ons kent, weet dat we fervente fietsers zijn. Zo konden wij de Ottago Central Rail Trail niet laten liggen. Wat is dat? Dit 'trail' is een oude spoorwegroute, waarvan de sporen zijn opgebroken. Hierdoor bleef er een 'relatief' vlak traject over, volledig autovrij. Dit is omgetoverd tot een fietsroute en is een zeer bekende activiteit onder de Nieuw-Zeelanders, echter zeer onbemind door toeristen (95 procent van de mensen die het doen zijn kiwi's).
Wij behoren tot de overige vijf procent en gingen voor 3 dagen de fiets op. Het werd een zware tocht: gravel fietspad, vlak in NZ is absoluut niet hetzelfde als vlak in België, 2 van de 3 dagen geleidelijkaan stijgen,… maar het lukte en het uitzicht was adembenemend (alsof je fietst in de LOTR films). Top!
Millford Sound stond nadien op het programma. Ondanks de naam is dit geen sound, maar wel een fjord. Jammer genoeg hebben wij deze "Noorse schoonheid" :) niet kunnen zien. De weg naar Millford was gesloten wegens hevige sneeuwval en groot lawinegevaar. We besloten dan maar een dagtrip te boeken naar Doubtful Sound, eveneens een fjord! Het verschil: om naar deze fjord te geraken, moet je eerst per boot een meer over, dan de bus op om dan uiteindelijk bij de fjord te geraken en met een andere boot te varen. De dag van onze tour was stormachtig: felle winden, hevige regenval en wilde golven. Het was onmogelijk om diep in de fjord te gaan. Volgens onze gids was dit 'een unieke ervaring omdat we fjordland in zijn pure, ruige vorm konden aanschouwen'. We vertalen graag: "Het weer is te slecht om veel te zien en ver te gaan, dus moeten we jullie tevreden stellen met een ander excuus". We verkenden dan maar een zijarm van de fjord… en keerden nadien terug langs de sneeuwige landschappen.
Ondertussen zijn we in Invercargill en zetten we hier onze laatste twee weken in. We nemen stilaan afscheid van alles en denken ook al aan jullie leuke mensen die we gaan terugzien, typisch Belgisch eten en ne goeien Duvel of Gouden Carolus van 't vat.
Tot snel,
Elke & Steven
- comments
vake Elke en Steven, wat een mooi einde van jullie buitengewoon jaartje. Mooi neergeschreven verslagje...Ik heb even op de kaart van NZ gekeken...man, jullie hebben ver gereden met jullie autootje. Tot heel binnenkort!
broertje TLDR