Profile
Blog
Photos
Videos
Panama City, een weekje bij Kor en Aleyda. Super om je zo welkom te voelen en dan ook nog wat van de Panamese cultuur mee te krijgen en er met een Hollander over te praten. Erg leuk. Ook goed uitgerust toch wel, lekker boekjes gelezen (geschreven door Kor), blog geschreven, geshopt in de Mall (Guess jeans), stad bekeken, fotos uitgezocht, lekker eten gegeten gemaakt door Aleyda, zelf gekookt (rijst met kerrie!), met Aleyda empanadas gebakken (ik heb het recept onderschept!) en wijntjes gedronken met Kor. En waar je natuurlijk ook niet moet van wordt is een prive taxi. De perfecte week om nu al te weten dat ik terug moet, want ik heb nog lang niet alles gezien. De volgende keer bezoek ik alle natuurparken van Panama ook (in Costa Rica heb ik er veel gezien!).
Maar lieve mensen, ik ben alweer een paar dagen verder. Ik moest helaas mijn Zwitsers zakmes en mijn aansteker (ik schaam me diep) afgeven bij de douane van Panama City airport, die mochten niet mee in het vliegtuig naar Sao Paolo. Dit keer had ik niet zo goed nagedacht over wat ik wel en niet in mijn handbagage mocht hebben. Ik was allang blij dat alles in mijn twee tassen paste. De pakjes fruitsap mochten gewoon mee, maar helaas moest Kor even langs de douane komen om mijn zakmes op te halen, haha, wat een grap. Je ziet het, mijn hersens stonden echt in de vakantiemodus. Dat was meteen de waarschuwing voor Sao Paolo. San, niet alles kan. Je moet nu een beetje oppassen want je bent nog nooit in Brazilie geweest, je praat geen Portugees en je moet ook nog van alles regelen (busticket naar Buenos Aires). En hop, daar stond ik weer, met twee voetjes op de grond. Het was weer aan mij. Dus daar ging ik, om 11.30 uur vloog ik met COPA airlines (Compania Panamena de Aviacion).... naar Sao Paolo. Kor had me verzekerd dat de vloot van COPA erg modern was, dus dat ik niet zo bang hoefde te zijn voor deze onbekende maatschappij. En dat was zo, een mooi schoon vliegtuig met keurig personeel en goed eten. Wat een andere leuke bijkomstigheid is, is dat het hele vliegtuig vol zat met Costa Ricanen, Panamezen en Colombianen. Casi ningun persona de Europa, si yo y un Aleman. Leuk vind ik dat... genoeg te kijken dus. De hele vlucht werd ik in de gaten gehouden door een Midden Amerikaans ventje achter me en een Duitser voor me. Toen ik mijn pil (Labyrint Europa van Cees Nooteboom) tevoorschijn toverde was het zo ver, ik werd aangesproken. De donde eres? (waar kom je vandaan). Ik = Hollanda. Ventje = O Hollanda, pensaba Brasil (O Nederland, ik dacht dat je uit Brazilie kwam). Ventje = pero hablas Espanol muy bien (maar je praat Spaans)....Eh, si. Ventje = knoopt gesprek aan over Nederland, Colombia (kwam hij vandaan), werk (hij reist voor zijn werk door midden en Zuid-Amerika), mijn reis.... goed.
Na acht uur waren we we in Sao Paolo. Daar was het inmiddels s avonds 21.15 uur. Inmiddels wist ik via deze Colombiaan in ieder geval al waar ik moest zijn in Sao Paolo, de musea, de uitgaanswijk, goede wijk voor een hotel.... Dus dat was fijn. Ik was wel een beetje bang in een slecht wijk terecht te komen en eigenlijk ook wel voor de stad na allerlei rampverhalen over Brazilie van Hollanders (Hollanders!) Ik en de vriendelijke Colombiaan spraken af samen de stad in te gaan die avond (Caipirinhas drinken in wijk Villa Magdalena) en de volgende dag de stad in te gaan. Dat leek me wel een puik plan, met zijn tweeen door de stad leek me beter dan alleen. En al helemaal omdat ik geen woord Portugees sprak en hij wel. Dus zo kwam het dat ik binnen no time een busticket naar Buenos Aires geregeld had, de leukste uitgaanswijk van Sao Paolo had gevonden en een prachtig grafisch universitair museum heb bezocht (FAAB Sao Paolo.) Daar komt bij dat ik heb ontdekt dat Sao Paolo stikt van de Japanners en dat je er dus de beste sushi kunt vinden. Heerlijk was dat, een hele schaal met sashimi, sushi, zure groenten en Japans bier. Superleuk. Onze Colombiaan zat in Sao Paolo voor zijn werk (marketing) dus s avonds werd ik voorgesteld aan de rest van de afgevaardigden in Sao Paolo. Erg gezellig. Na een lange dag, want ik moest zoveel mogelijk zien! Was ik s avonds om 23.30 uur op de busterminal in Sao Paolo. Ik werd door mijn nieuwe kennissen veilig in de bus gedropt met al mijn tassen en mijn reis naar Buenos Aires kon beginnen. Ik was inmiddels al ondervraagd door een aantal, waarom gaat dit meisje naar Costa Rica en Panama (vijf weken) om vervolgens een dag naar Sao Paolo te gaan en dan een busreis te ondernemen van 35 uur... naar Buenos Aires. Het antwoord is dat ik gewoon nieuwsgierig was naar Sao Paolo, die luchthaven van Buenos Aires kende ik immers al.... en ik moest met eigen ogen zien om Sao Paolo zo vreselijk was. En nee lieve mensen, Sao Paolo is mooi. Natuurlijk zijn er weer slecht wijken te vinden, maar Sao Paolo heeft een stuk of negen prachtige musea (grafisch ontwerp, Braziliaanse kunst, moderne kunst, theather academie)... een aantal hele mooie universiteiten(veel studenten en aandacht voor cultuur), een paar hele mooie wijken (net als Recoleta in Buenos Aires - Parijs).... aardig mensen al versta je ze niet (Portugees is echt lastig!) het weer is er beter dan in Nederland en het is ontzettend groot, dus je verveeld je nooit. Ik ben er maar een dagje geweest, maar ik ben van mening dat je je er dagen kunt vermaken en hele mooie dingen kunt zien. De roddel dat Sao Paolo mwah mwah is, daar geloof ik niet meer in.
De busreis, 35 uur in een bus van maatschappij Crucero del Norte. Van Sao Paolo via Iguazu (grens tussen Brazilie en Argentinie) naar mi querido Buenos Aires. Zoals ik eerder zei vertrok mijn bus om 23.30 uur Braziliaanse tijd. Dus ik hupste de bus in, nam plaats op stoel nummer 26 (troon), opende mijn cadeautje van de busmaatschappij (fris ruikend kleedje en kussentje), zette Dido (this land is mine, hunter) op en viel in een diepe slaap. De volgende morgen werd ik rond 8.00 uur wakker. Tandjes poetsen in de bus WC'tje en wachten wat er rond ontbijt tijd zou gebeuren. We stopten bij een wegrestaurantje.... dat vermoeden had ik al. Ik had uit Sao Paolo yoghurt en cereals meegenomen, dus ik kon lekker mijn eigen ontbijtje maken. En mijn mes-vork-lepel in één (gekregen van pap en mam) kwam alweer van pas. Okey, na het ontbijt de bus weer in, boekjes lezen, naar buiten kijken en het was alweer 14.00 uur, tijd voor warm eten als lunch. De bus stopte weer bij een restaurantje waar je uit een buffetje eten kon opscheppen wat afgewogen werd. Ik had uiteraard geen Reales (Braziliaanse munt) maar ik mocht weer fijn met Amerikaanse dollars betalen. Inmiddels als wat contacten gelegd met mensen uit de bus, dus het was een gezellig etentje. Half drie het busje weer in, drie uur bij de grens.... Uitchecken in Brazilie en twee uur gezeur bij de Argentijnse grens (uiteraard) Na twee uur konden we weer verder rijden, ditmaal in Argentinie..... Spannen, we kwamen dichterbij. De hele namiddag werd gevuld met goede films (Shutter Island!).... tot de avond viel. Om een uur of 21.00 stopten we bij een restaurant van het busbedrijf. We kregen warm eten (kip, empanadas, rijst) en een wijntje om lekker op te slapen. Rond 21.30 uur rolden we de bus in, nog even kletsen en lekker een lange nacht slapen..... stoel naar achteren en weg was ik weer.
De volgende ochtend (8.00 uur) zat ik al te stuiteren op mijn stoel, ik voelde dat we dicht bij Buenos Aires waren. En ja hoor, na het ontbijt reden we de buitenwijken van Buenos Aires al in..... en binnen 1.5 uur stond ik op Retiro. Snel Siets bellen. Ik ging even naar het toilet en een kopje theedrinken....en daar zag ik haar al in mijn ooghoek, Siets! Niks veranderd. Ze had haar baas gevraagd of ze thuis mocht werken en zo ongeveer de komende twee weken vrij mocht.... geen probleem. Vandaar die snelheid. Siets vroeg, wil je met de taxi of met de subte..... Subte!! Ik voelde me meteen weer helemaal thuis tussen die mensenmassa... harde werkers, studenten, bedelaars, toeristen.... van alles wat.
Weten jullie het nog, de foto van het pakket wat Rozemarijn voor me meenam toen ze op bezoek kwam in Buenos Aires (2008)....? Een bezoek, Hollands lekkers, muziek, dingen die je zo'n nostaligisch gevoel geven als je in het buitenland woont. Daar was het nu tijd voor, alle cadeaus die ik meer dan vijf weken door Centraal en Zuid Amerika gezeuld heb (met liefde). Mijn boek, en Holland tas, hagelslag, creme, haarmaskers, kleren, de Nederlandse grondwet en een fles Panamese rum voor Leo... En ik kreeg mijn verjaardagscadeau van Siets... een heel mooi handbeschilderd bordje met een passende tekst. Interesse? Kom gerust eens op de thee in Groningen.
Nu zijn we er al weer even... mijn oude huis in San Telmo en het huidige huis van Siets en Leo.. Mijn bedje stond al klaar. Het is weer als vanouds hier. Ik ga vanavond maar eens koken en we gaan met een aantal naar bandje kijken ergens in de stad en morgen naar yogales met Siets. Deze week ga ik ook een keertje met Leo naar de universiteit, een Argentijnse college politicologie volgen, lijkt me wel weer leuk om op de UBA rond te lopen.
Verder heb ik weer een nieuw Argentijns telefoonnummer, voor als je graag eens wilt SMSen of bellen: +54 3752935049 Het is hier voorjaar en ik gok dat het overdag rond de 18 a 20 graden is met zon..... Heel fijn voor in de stad dus! Het is genieten, er is genoeg bij te kletsen en er is genoeg veranderd in Buenos Aires (na 1.5 jaar!).
Zucht, hoe is het in Nederland? Ik lees zo af en toe eens wat in de krant maar daar mis ik natuurlijk ook vanalles. Over twee zal ik het zien.... pf, graag nog even niet :) Bedankt voor al jullie leuke berichtjes trouwens, leuk al die reacties!
xx San
- comments
Gerjan & Joyce Fantastisch verhaal weer San, leuk om te lezen wat je allemaal uitspookt daar! Veel plezier nog de komende weken. Liefs Gerjan en Joyce
kor Ik kijk net zo positief op jouw bezoek terug als jij op Panama. En ik heb net de laatste portie van jouw rijst-kerrie-piña-kip-paprika-etc-sandraspecial opgegeten. Met dank. Que vaya bien, Kor
Camilo Creo que estoy en esta Historia... entendí todo.... jajajaja
Floor San! oooooowww ik ben zo jaloers! Weer aankomen op Retiro... :) Het klinkt heerlijk om weer tussen de argentijnen te zitten, lekker met de subte, door san telmo en de rest van BA struinen...hmmmm heerlijk... ;) Geniet er van meid! En vergeet niet iedereen de groetjes te doen van mij. Besoss! P.S. Y camilo es el colombiano? jaja
Charone Hee San, Ik lees dat je het nog steeds naar je zin hebt daar in het verre Latijns-Amerika. Heel veel plezier de komende weken in BA en ik zie je snel weer in Groningen! Liefs
Tineke Zo te zien, vermaak je je prima:) Volgens mij gaan we je nog echt een keer 'kwijtraken' aan Buenos Aires! En San kom niet op de thee, maar dat gerecht komen we wel ff met z'n allen proeven haha!
Dafne Mmmm empanadas
Daphne Hee San! Leuk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt! Had eerlijk gezegd ook niet anders verwacht ;)
Roos Ventje = pero hablas Espanol muy bien (maar je praat Spaans)....Eh, si Hahahah :-) Wederom een superleuk verhaal. Omarm de nostalgie, een dikke zoen uit 's lands hoofdstad!
marleen Heel veel plezier nog even!! Y caundo regressa hablamos en Espanol ayui. Beso
niels San, weer een super leuk verhaal! Je maakt wat mee daar :) Groetjes
Oma lieve Sannepan, hier eindelijk een teken van mij. Ik heb steeds alles gevolgd, maar kreeg een antwoord niet v oor elkaar. Els is hier en heeft het uitgelegd. Kom weer veilig terug heel veel liefs van Oma xxxx